Write a comment

SLS 2019

Door de latere vakantie van Max was dit jaar de F1 een weekend later in Spa te gast dan de andere jaren. En laat dit nu net het weekend van de SLS zijn (jammer dat de F1 geen rekening met ons houdt). Hierdoor was het natuurlijk onmogelijk om voor het vijfde jaar op rij op deze autosport-historische plek te starten.
Maar de organisatie heeft zich niet uit het veld laten slaan en heeft een prachtig alternatief gevonden, met wellicht nog meer autosport-historie. Dus op woensdagmiddag togen wij met het complete veld richting de Nürburgring met de wel bekende Nordschleiffe (en de minder bekende Südschleife.

Voor de vulling van de woensdagmiddag had de organisatie de gameroom gereserveerd waar je zonder echte schade de Nordschleiffe mocht trotseren in een virtuele omgeving.
Wij kozen voor de dynamische stoelen met 180° schermen. Iets wat Albert (mijn bestuurder) achter kwam dat hij een pittige rijstijl heeft. Zwetend en wit aangeslagen kwam hij uit de stoel ????

Om zes begon het echt, het begin van de regularity klassement, met twee rondes over de GP-strecke van de Nürburgring. Machtig om daar rond te mogen rijden. De gemiddelde snelheid was prima te halen, dus geen onnodige risico’s en toch genieten van het rijden om dit mooie circuit.

Dag 1 - Genoeg gespeeld!
Tijd voor het echte werk. We waren vooraf al gewaarschuwd dat de eerste dag pittiger zou zijn dan andere jaren. En dat klopte… Wij vonden het de mooiste donderdag van de afgelopen jaren. Heerlijk rijden, mooie routes door het Duitse Eifel gebied, weinig bebouwing, maar veel kaartleesuitdagingen. Waarbij de prachtige verlegging bij het inmiddels bekende bruggetje met de controle M het absolute hoogtepunt was. Slechts een klein handjevol deelnemers heeft deze gevonden. En het is echt lekker om zo vroeg in de wedstrijd al het gevoel te hebben dat je het verschil aan het maken bent.
De verschillen werden ook al direct gemaakt, ik kan mij niet herinneren dat er in afgelopen edities zoveel fouten gemaakt werden op de eerste dag.
Maar zoals alle Expert deelnemers zeggen, wij willen uitgedaagd worden, dus kom maar op dit soort etappes!
Zelf eindigden we dag op de tweede plaats, slechts op 5 seconden van de nummers 1 (Wytze en Rutger). Prima dag dus. En Scheveningen is nog ver…..

Dag 2 – De Monster etappe
De vrijdagochtend mochten wij vanuit Luxemburg vertrekken richting Frankrijk voor de langste dag uit de SLS. Niet alleen van dit jaar, maar überhaupt een van de langste dagen sinds het begin van de SLS Classic.
De ochtend zaten we er wat minder in, het liep een stuk stroever dan de eerste dag. Met als gevolg gemiste controle en een foute regularity. Gelukkig voor ons maakte Wytze en Rutger ook 2 fouten, dus we verloren geen afstand. Alleen waren de nummer 3 (veelvoudige winnaars Giel en Arjan van der Palen) wel foutloos, dus stonden we ineens met z’n drieën gelijk. Beloofde spannend te worden.
De middag verliep een stuk relaxter en kwamen we foutloos doorheen.
En het was best fijn om in een goede flow te komen, want de roemruchte avond stond voor de deur. Elk jaar mag de Expert klasse zich opmaken om in het donker een héél uitdagend traject te rijden. En dit jaar was het weer niet anders. Hoge druk, hoge intensiteit, hoge snelheid, korte trajecten, het kon niet op….. Veel mooie (soms kleine) verleggingen, een paar mooie complexe constructies en een goede regularity.
En, als absolute kers op de rallytaart, drie trajecten door de wijnvelden bij Schengen. En wat een feest is dat!!! Met een zeer gedetailleerd 1 op 25.000 kaart door het doolhof van wegen tussen de wijnranken. Met weggetjes die elkaar binnen de 100 meter opvolgen is het noodzakelijk om super strak te rijden, maar vooral super strak te navigeren. Als je hier verkeerd gaat en de weg kwijt bent, dan ben je echt verdwaald. Want reken hier niet op enige verlichting, het is echt aardedonker.
Dit was voor ons het absolute hoogtepunt van dit jaar. En dat resulteerde ook in een fantastisch resultaat. Slechts 1 fout gemaakt, waarbij de concurrentie er minimaal 4 had gemaakt. Het gat was geslagen. Maar Scheveningen was nog ver.

Dag 3 – Een relaxte ochtend
Na een veel te korte nacht stonden we voor weer een warme dag. En dit werd met recht de warmste van de rally. Niet wat betreft extreem niveau, maar wel qua extreme temperaturen. Wat was het op de zaterdag warm…. In veel auto’s liep de binnentemperatuur op richting de 40C. En bij ons liep de gevoelstemperatuur nog verder op toen wij vlak voor de lunch vol in de ankers moesten voor een hondje dat uit de struiken voor onze auto schoot.
Helaas had de equipe achter ons dit net iets te laat door. En doordat er links ook nog een Belgische fietser stond, waren zij genoodzaakt om hun rechtervoorkant met een flinke klap in onze linkerachterkant te parkeren. Het eerste dat door je hoofd schiet is “einde wedstrijd”. Maar gelukkig bleef het bij twee grote deuken, geen persoonlijke schade en konden we onze weg vervolgen.
In het klassement gebeurde er vandaag niet heel erg veel, we vergroten onze voorsprong heel iets, waardoor we met een mooie voorsprong van 500 punten de laatste dag aan mochten vangen. Een flinke voorsprong, but to finish first, you first have to finish. En Scheveningen was toch nog best ver.

Dag 4 – De Battle van Brabant
Na veel jaren de slag van Zeeland te hebben gereden, hadden Peter en Bart dit jaar voor een andere route gekozen, namelijk vanuit Eindhoven langs en over de Belgische grens. En het zou uitdraaien op een Battle tussen de uitzetter (Peter) en de deelnemers. Wat zat er veel in… Deze kortste etappe werd ook de etappe met de meeste fouten van de dagwinnaar.
We begonnen met een (heel) uitdagende bol-pijl regularity over het Auqa-Best terrein. Wij begonnen direct met een foutje, dus daarna de tabel op de achterbank en vol gas de rest van het traject genomen. Onderweg twee equipes ingehaald, maar uiteindelijk toch nog met 30 seconde tijdverlies aan de finish gestaan. Wat een start….
De rest van de dag: heel veel pittig intekenwerk en beste complexe (her)constructies, waarbij een paar keer niet de tweede optie beter was, maar er zelfs nog een derde (betere) oplossing bleek te zijn. Echt hogeschool navigeren…
Voor ons was vandaag het doel om met zo min mogelijk schade te overleven en het podium te halen. Gelukkig geen gekke dingen meegemaakt, maar toch 3 fouten en wat tijd. Snel rekenwerk leerde dag het genoeg moest zijn. Maar je weet het nooit zeker…. Toen ook bleek dat de concurrenten niet foutloos waren gebleven was er de opluchting. Na een tweede plaats vorig jaar mochten wij dit jaar weer als allerlaatste over het podium heen en de champagne ontkurken. En voor mijzelf nog extra leuk, aangezien het deze keer mijn beurt was om het prachtige Chopard horloge in ontvangst te mogen nemen.

De organisatie is erin geslaagd om weer een hele mooie editie neer te zetten waarbij alles vlekkeloos en zeer ontspannen georganiseerd is. En dit doen zij met een absoluut rallyhart waarbij ze de deelnemers op de eerste plaats zetten. Absolute klasse hiervoor.
De uitzetters hebben zichzelf dit jaar overtroffen, wat betreft route en uitdaging was het spannender en leuker dan de vorige jaren.
Daarmee kunnen we oprecht zeggen dat dit de beste SLS van de afgelopen jaren was!

Daarmee ligt de lat voor 2020 hoog. Wij zijn zeker weer van de partij!!!

Albert Boekel - Remco Luksemburg | Equipe #4 Expertklasse

Write a comment

Wie had dat gedacht?

Inmiddels zijn we een kleine week verder. Mijn bestuurder Erno Reuvekamp en ik – Miranda Reuvekamp - kijken nog steeds verguld naar onze mooie trofeeën! Op 25 augustus jl. zijn we de winnaars geworden in de Tourklasse van de Happy Midsummer Drive 2019! Wie had dat gedacht? Wij zeker niet.

De dag begon goed. Ruim op tijd vetrokken we richting Kesteren. Ik heb inmiddels geleerd dat als ik tijdens het rallyrijden graag “Zen” in de auto wil hebben, we ook op tijd moeten vertrekken. Want Erno heeft er een hekel aan als we op het laatste nippertje arriveren. De thuisbasis van de Happy Midsummer Drive was dit jaar Molen de Zwaluw in Kesteren. Een prachtige nieuwe locatie in het hartje van de Betuwe. Alles was prima geregeld, zoals we dat van de Happy Drives inmiddels ook gewend zijn. Rallyschildjes op de auto, kopje koffie met wat lekkers en toen konden we starten.

Foto 1: Molen de Zwaluw in Kesteren was dit jaar de thuisbasis voor de Happy Midsummer Drive

Het eerste traject was “Pijlen kortste route”. Goed te doen, zonder rare fratsen. Prima om er in te komen. De zon stond al hoog aan de hemel. We reden dan ook lekker “open”, wat er alleen al voor zorgt dat de dag een feestje wordt. Via mooie weggetjes door Opheusden, Randwijk en Indoormik voerde de route ons richting Heteren. Ruim op tijd arriveerden we bij de TC2. Foutloos, naar later bleek.

Het tweede traject was “Punten pijlen kortste route”. Ook dit was niet echt lastig. Al weten we van eerdere edities dat schijn soms kan bedriegen. Zeker bij de Happy Drives. Via Driel, Elst, Valburg, Andelst, Hien, Dodewaard en Eldik ging het weer terug richting Kesteren voor de lunch. Met daarin een prachtig stuk langs Natuurreservaat Rijntakken en langs de Waal. Op de dijk blijft het goed opletten. Met alle d’rop en d’rafjes. Hier dus helaas vlak voor de finish de letter S gemist…

Foto 2: De oplettende navigator haalt hier onderaan de dijk de S op…

De lunch was prima verzorgd door Molen de Zwaluw. Alles was even lekker. Al blijf je je er altijd wel over verbazen dat veel horecagelegenheden de grootste moeite hebben met de rallykroket-aanvoerlijn. Iedere keer als de dame - met zo’n 8 kroketten - uit de keuken kwam, ontstond er een ware run. Waarbij de meeste deelnemers telkens opnieuw achter het rallykroket-net visten. We hebben ons kostelijk geamuseerd.

Na de lunch startten we de middagetappe met “Grensbenadering”. Direct bij Ochten was het al goed opletten. Rechtsaf de dijk op was een horecagelegenheid. Het was er een komen en gaan van auto’s. De uitzetter had hier nog wel een K aan een lantarenpaal gehangen. En zelfs de oproller heeft deze later gemist…

Foto 3: Hier niet het dijkje d’rop en d’raf…

Ook nu weer veel dijkjes waar het goed opletten is. Zo moet je controle O onderaan de dijk na IJzendoorn niet hebben en controle Z juist wel!

Foto 4: Maar hier juist wel!

Qua tijd zit de route straffer in elkaar dan ’s ochtends. We arriveren te laat bij de TC5. Niet goed voor de “Zen”… Via “Punten kortste route” vervolgen we de route richting Kerk Avezaath, Bergakker en Kapel Avezaath. Daar missen we de helaas de tweede W. Da’s jammer, want daardoor rijden we ook maar één rondje om het prachtige witte kapelletje.

Foto 5: Twee rondjes om de Agatha Capel, goed voor 2x controle W

Via Wadenoijen, Geldermalsen, Buren, Zoelmond, Ravenswaaij, Rijswijk en Maurik rijden we nu richting de Neder-Rijn. Ook hier volgt weer een mooi stuk langs het water. Vlak voor punt 20 zit nog een leuke instinker. Er is een stukje weg gemanipuleerd, waardoor de oplettende equipe hier controle R kan noteren. Ook vlak voor Rhenen is het nog even goed opletten. Na wat heen en weer rijden vinden we daar uiteindelijk controle K. Maar dat dan ook bij ons de warmte begint toe te slaan blijkt wel uit het feit dat we gewoonweg ‘vergeten’ de ingetekende lus naar punt 26 te rijden. Dat kost ons stempel Z. Met niet helemaal het goede gevoel rijden we naar de finish en leveren onze controlekaart in.

“Nou ja, we zullen wel 5e zijn geworden”, zeggen we nog tegen elkaar, als de prijsuitreiking begint. “Net geen beker…”. We zijn dus stomverbaasd als Joan het verlossende woord spreekt. “En de winnaars van de Tourklasse 2019 zijn… Erno en Miranda Reuvekamp!”

Wow! De glazen trofeeën zijn echt mooi! Zeker vergeleken bij de plastic bekers die we tot nu toe hebben gewonnen. We pronken hier later dus ook nog even mee op de parkeerplaats, op onze mooie CAAB! En ze hebben inmiddels een ere¬¬¬¬¬¬plaats gekregen in ons toilet annex prijzenkast!

Foto 6: Deze mogen gezien worden!

Bedankt voor een superleuke dag, de mooie route en de goede organisatie. Graag tot volgend jaar. Jawel, dan doen we mee in de Sportklasse…

Erno en Miranda Reuvekamp
Equipe 102

Write a comment

Uitdagend en gezellig

Dat kenmerkt de Classic 500 Challenge. Paul van de Riet en Jürgen Donders schreven gezamenlijk onderstaand verslag. Helaas heeft Paul alleen de eerste dag meegereden en daarom completeert Jürgen dit verslag vooral met zijn ervaringen op dag 2.

Een regendansje op vrijdagavond had gewerkt. Tijdens onze vorige rally, in een toeristisch, dichtbevolkt gebied met mooi weer, hadden wij veel te maken gehad met fietsers, wandelaars en het prototype zondagsrijder op zaterdag. Wij waren wel toe aan wat regen om deze groepen bij deze rally thuis te laten blijven. Zo verschenen wij op zaterdagmorgen aan de start van de Classic 500 bij een regenachtig Toekan hotel in Zwolle.

Een ruim dozijn klassieke auto’s stond bij onze aankomst reeds onder de overkapping van het hotel geparkeerd. Naar ons idee niet helemaal de bedoeling van de uitzetter of het hotel, maar het creëerde wel een heel leuk sfeertje. Het weerzien met bekenden deed de rest, dus de stemming was ondanks de regen vooraf al opperbest.

In de ochtend zaten een paar listige valletjes van de uitzetter. Zo stond er een vrij punt (altijd lastig) op 330 meter afstand van het begin van de weg. Aan het eind van de weg leek je nog zo’n 50 meter over te houden tot het einde van die weg. Maar Martin had het einde van de weg op de kaart zo’n 50 meter naar achteren verplaatst. Velen schreven dus de controle B, die echter op 280 meter afstand stond i.p.v. op 330. Vergelijkbare vallen zouden er nog meer volgen….

Een sublieme val was een wegverlegging in een omrij-constructie. Velen hadden het door dat er een stukje route moest worden opgehaald door een wegverlegging. Dat leek vrij eenvoudig door op het einde van de weg rechts te gaan. Op de kaart maakte de betreffende weg echter een knik naar rechts, waardoor ‘aan het einde rechts’ een stukje tegengesteld rijden opleverde. Scherp blijven op iedere meter van de weg bleef het devies.

De stemming zat er bij de meeste deelnemers bij de lunch nog steeds in. Het was inmiddels droog, maar zoals bleek hadden wij de regen eigenlijk niet nodig gehad. Iedereen was te spreken over de heerlijk rustige rijwegen die de uitzetter had gevonden voor ons deelnemers. Wij hadden het idee dat het super goed ging. Wij hadden naar onze ‘bescheiden’ mening alle vallen ontweken en het kon niet anders dan dat wij op weg waren naar een topklassering.

Met hetzelfde goede gevoel continueerden wij onze route in het middagtraject en wederom stelde Martin ons niet teleur. Heerlijke routes, uitdagende constructies, maar desondanks voldoende tijd om zonder ‘haast’ de trajecten te rijden.

In de middag zat nog een heikel moment voor Jürgen. Op 2 bijna even lange routes had hij zo vaak de afstanden gemeten met een prikpen en een cellofaantje, dat er een puntje inkt precies midden op een kruising was achter gebleven (zie foto). Na een route-opdracht ‘Doorgaan met punt 5’ moest (dus) opnieuw de op-één-na-kortste route worden geconstrueerd. Bij Jürgen dus rechtsom (met de wijzers van de klok mee) om de rotonde (op de kaart) dus. Niemand anders had die ‘rotonde’ op de kaart staan, wat hij haast niet kon geloven. 

Het leuke aan een tweedaags evenement is dat iedereen ’s avonds in hetzelfde hotel bijeenkomt en verblijft. Dat geeft de ruimte voor goede gesprekken aan tafel. Gesprekken die in ons geval vergezeld gingen van veel leedvermaak, want wij hebben hartelijk gelachen om de vallen waar wij met open ogen toch ingereden zijn. Heerlijk als een uitzetter je het gevoel weet te geven dat je alles goed doet, maar dat achteraf blijkt dat je veel gemist hebt.

De volgende ochtend beloofde het een stralende zomerdag te worden. Ook de grappen en grollen van de uitzetter beloofden het weer een enerverende en uitdagende dag te laten worden. En dat werd ruimschoots waargemaakt. De tweede dag had wat dat betreft dezelfde dynamiek als de eerste dag.

Enkele wegverleggingen waren echter wel zodanig klein, dat velen er niet op aan sloegen. Zo miste Jürgen op deze dag een verlegging van een brug, waardoor er weer een foutje achter zijn naam kon worden genoteerd in de rekenkamer. Martin heeft dit in zijn epiloog ook erkend en draagt er zorg voor dat afwijkingen volgend jaar een minimale afwijking hebben van 80 meter.

Maar de domste fout van die middag zat hem in de staart. Op de kaartwegen tussen pijl 9 en de laatste pijl 10 op de op-één-na-laatste kaart, stond een verbindingskenmerk (een omcirkelde A) weergegeven om duidelijk te maken welke kruising op de volgende kaart (met een onbekende schaal!!) dezelfde is. Uiteraard stond deze letter A niet op de kortste route, maar toch heeft Jürgen zich laten verleiden om de route toch via dit punt in te tekenen, terwijl er toch een beduidend kortere route bleek te zijn. Bijkomende pech was dat de fout pas werd ontdekt juist nadat de controleletters van het klad waren overgeschreven op de officiële controlekaart. Enig gevloek kon worden waargenomen in de auto van de equipe Zuiderwijk-Donders…. Van een A kon immers nooit meer een Z worden gemaakt….

Met een tweede plaats voor laatstgenoemde equipe en helaas een DNF voor Paul van de Riet en Gerard van Egmond, kijken wij terug op ene bijzonder geslaagd evenement waar we volgend jaar zeker weer bij zijn. Hopelijk jullie ook!!

Paul van de Riet en Jürgen Donders

Write a comment

Dit jaar is de ‘7 uren van Emmeloord’ omgedoopt in ‘De 7 uren rally’. De organisator van de rit wou zich niet beperken tot de omgeving van Emmeloord en koos als startlocatie het Van de Valk hotel in Wolvega. Een uitnodiging voor de rit hadden we al eerder ontvangen en toen er een mooi arrangement dit hotel voorbij kwam, besloten wij ons gelijk in te schrijven. Het is nooit een straf de avond voorafgaande aan een rit andere deelnemers te ontmoeten. Je kan je dan samen wat beter voorbereiden op hetgeen komen gaat. Ook worden veel tips en tricks uitgewisseld. Tot de aankomst van onze medeteamleden zaten wij in ieder geval prima aan het strand van Wolvega.

Het reglement voor de 7 uren was niet ingewikkeld en leek zelfs een beetje op dat van de Classic 500, die wij een weekend eerder ook al hadden gereden. Naast de bekende systemen ingetekende lijn, pijlen kortste route en grensbenaderen was er bij de 7 uren ook nog een combinatiesysteem gemaakt. Bij de Classic 500 had je nog pijlen kortste route over zo weinig mogelijk rode wegen en een ander systeem met rode, witte en groene punten, waarbij de respectievelijk de kortste, één na kortste of vrije route moest rijden. Bij de 7 uren hadden ze besloten deze twee systemen samen te voegen. Naar witte punten zou de kortste route en naar blauwe punten de één na kortste route gereden moeten worden, waarbij je géén gebruik mocht maken van rode wegen. Dit is geen systeem om een rit mee te beginnen.

Om bij de start niet te treuzelen, begonnen wij maar direct met het eerste punt. Op nog een vijftig meter vanaf het hotel had je de keuze een parallelweg te nemen of over een bermlijn de rotonde en rode rechtere (dus ik dacht kortere) hoofdweg. Bermlijnen zouden immers de aansluiting op een weg niet blokkeren. We zagen nog wel een controleletter E langs de parallelweg staan, maar besloten deze niet te noteren. Het was vast een instinker van de organisatie. Wat verder op de route net voor een afslag vanaf het tweede punt leek het ons toch verstandiger de route maar op een rustig plekje geheel in te tekenen. De eerste misser van de dag kon ik gelukkig nog corrigeren, omdat toen pas het kwartje viel dat we ook géén rode wegen mochten rijden.

Met verbazing keek ik naar de deelnemers die een weg vanaf punt 2 inreden, waaruit ik van plan was te komen. Bij nogmaals meten ontdekte ik ons onjuist voorgenomen lusje linksom langs punt 2 en besloot dan ook dit lusje rechtsom te rijden. We pakten 2 maal de scherprijder C en langsrijder A, terwijl we al na één keer deze route hadden moeten doorrijden. We hadden nog maar twee punten gereden en gelijk al twee fouten genoteerd. Gelukkig hadden we toen nog niet door hoe slecht we bezig waren. Iets verder op de route kwamen we nog een paar twijfelaars tegen, die een omrijroute naar punt 5 zochten en daarbij ook over rode wegen wilden rijden. Na ontvangst van de uitleg snapte ik pas hoe je het had moeten doen. Daar waren maar weinigen in geslaagd.

Op de tweede kaart ontdekten we een geniale grap van de uitzetter. Het leek erop dat de snelweg op de kaart compleet was verschoven. Een eerder foute lokker J besloten we na een juiste I toch op te schrijven, omdat je naar onze beleving dan meer van de route zou rijden (dit bleek niet zo te zijn). We werden nog trotser op onszelf toen we even later een verlegd weggetje zagen, een omweg vonden, op deze omweg een rood deeltje van een weg wisten te omzeilen, maar achteraf helaas niet zagen dat deze omweg ook was verlegd. Net voor de koffiepauze bij Carrosso in Oldemarkt vonden wij een lange omweg op de kaart, die gelukkig werd afgesloten met een opvanger NVO, maar hadden dan niet het gemiste punt 11 met twee controleletters en nogmaals de stempel bij de opvanger met NVO op de controlekaart moeten plaatsen. Met verbazing vergeleek ik mijn controlekaart met die van Jürgen Donders. Wij hadden twee rijen meer gevuld. Helaas bleken dat allemaal fouten te zijn.

Met de nodige naïviteit dat we wel heel goed bezig waren vervolgden we onze route na 20 minuten verplichte koffiepauze en 9 verloren minuten. Op weg naar de start van het bemande regelmatigheidstraject moesten we proberen wat deelnemers in de sportklasse in te halen, om niet de druk van die 9 minuten te laat te blijven voelen. Op een splitsing voor een dijk passeerden we een zestal equipes die twijfelden of ze nu de letter C of de daarachter geplaatste U moesten noteren. We lagen weer lekker op schema bij de start van de RP. De route was niet moeilijk. We zagen vooraf al een te rijden lusje vanwege het ontbreken van een aansluitende weg, hadden wel wat moeite met keren op een dijk en vonden de verscholen tijdcontrole bij een afritje van de dijk 6 seconden te laat. Wel hadden we nog wat moeite gehad met de wisselende snelheden, omdat de uitzetter de afstand en tijd in de tabel bij die wisselingen niet liet doorlopen.

Doordat er op het laatste gedeelte van het traject van de ochtend geen mogelijkheid meer was om na wederom een NVO een gemiste route met barricade 5 te rijden, werd ons nog een aantal fout te noteren controles bespaard. We misten nog wel een langsrijder R op een blinde lijn waar we wat moeite mee hadden, omdat in onze beleving de afstanden niet klopten. Ik had ook beter die tip van Truus Bakker op de avond voor de rit moeten onthouden, dat je de schaal van de kaart moet controleren. Dan had ik al eerder ontdekt dat deze kaarten zo’n 5% te klein geprint waren. Vlak voor vertrek bij de prima lunchlocatie Van der Valk Sneek werden we bij een blik op het scorebord wreed wakker geschud. We hadden al 9 fouten gemaakt, waarvan er uiteindelijk één door een foutje van de uitzetter werd geneutraliseerd.

Het verslag van het nog dramatischer verloop van de middag zal ik beperken tot het ergste. Door een wandeltocht om Sneek werd de route op het laatste moment aangepast. We moesten een extra kruis op een weg zetten en mochten bij uitzondering een deel van de route in beide richtingen rijden. Dat tegengesteld rijden begreep ik niet en zag dan ook niet de mogelijkheid door een tunnel de route te vervolgen, waar ik aannam dat een deel van de snelweg was weggepoetst. Door een veel te lange foute route liepen we 6 minuten achter op het schema. Hierdoor besloten we net iets te snel de route naar de TC af te korten en misten weer eens een letter. Op nog geen 2 kilometer voor het einde van de rit kwam de genadeklap. Ik ontdekte een verlegging van de weg, die in werkelijkheid niet verlegd bleek te zijn, maakte een omweg en pakte hierdoor de verkeerde afsluitende stempel. Op de route via deze niet verlegde weg stonden nog drie juiste letters en een stempel. We kregen dus VIJF fouten op één missertje.

Uiteindelijk hadden we 8 fouten in de ochtend, 9 minuten vertraging op de route en 6 seconden op het regelmatigheidstraject. Daarbij komen nog eens 12 fouten in de middag en 6 minuten vertraging. Voor diegenen die de complete uitslag hebben gezien, komt daar ook nog een aantal strafpunten bij voor (iets) te hard rijden, waar wij toch echt ons best doen om dit te voorkomen. Het is dan nog een wonder dat we niet helemaal laatste zijn geworden. Het gevoel over deze 7 uren was even niet goed, maar het geprutst valt onszelf alleen maar te verwijten. Anderen wisten wel en normale hoeveelheid fouten te maken. We mochten uiteindelijk samen met ons team, waarvan drie equipes wel in de top drie wisten te eindigen, nog wel de teamprijs in ontvangst nemen.

Als we ons drama even buiten beschouwing laten, kan ik dit verslag toch nog positief afsluiten. Na het bestuderen van de uitleg moet ik toegeven dat de route goed in elkaar zat. Het weer was prachtig en start-, lunch- en dinerlocaties bij Van der Valk buitengewoon goed. Ook was de route ondanks de wandelroute bij Sneek prima te rijden en zorgden wij voor weinig overlast bij andere recreanten te voet en op de fiets. Namens alle deelnemers mag ik denk ik wel de organisatie bedanken voor deze mooie rit en zullen volgend jaar een nieuwe poging doen op een betere prestatie bij ‘De 7 uren van …’. Ik ga volgende week waarschijnlijk nog wel een KLIPje rijden om mijn gedeukte zelfvertrouwen weer wat op te krikken…

Equipe .., Hanja J. en Paul H. (we schamen ons teveel…)