Write a comment
Uitdagend en gezellig
Dat kenmerkt de Classic 500 Challenge. Paul van de Riet en Jürgen Donders schreven gezamenlijk onderstaand verslag. Helaas heeft Paul alleen de eerste dag meegereden en daarom completeert Jürgen dit verslag vooral met zijn ervaringen op dag 2.
Een regendansje op vrijdagavond had gewerkt. Tijdens onze vorige rally, in een toeristisch, dichtbevolkt gebied met mooi weer, hadden wij veel te maken gehad met fietsers, wandelaars en het prototype zondagsrijder op zaterdag. Wij waren wel toe aan wat regen om deze groepen bij deze rally thuis te laten blijven. Zo verschenen wij op zaterdagmorgen aan de start van de Classic 500 bij een regenachtig Toekan hotel in Zwolle.
Een ruim dozijn klassieke auto’s stond bij onze aankomst reeds onder de overkapping van het hotel geparkeerd. Naar ons idee niet helemaal de bedoeling van de uitzetter of het hotel, maar het creëerde wel een heel leuk sfeertje. Het weerzien met bekenden deed de rest, dus de stemming was ondanks de regen vooraf al opperbest.
In de ochtend zaten een paar listige valletjes van de uitzetter. Zo stond er een vrij punt (altijd lastig) op 330 meter afstand van het begin van de weg. Aan het eind van de weg leek je nog zo’n 50 meter over te houden tot het einde van die weg. Maar Martin had het einde van de weg op de kaart zo’n 50 meter naar achteren verplaatst. Velen schreven dus de controle B, die echter op 280 meter afstand stond i.p.v. op 330. Vergelijkbare vallen zouden er nog meer volgen….
Een sublieme val was een wegverlegging in een omrij-constructie. Velen hadden het door dat er een stukje route moest worden opgehaald door een wegverlegging. Dat leek vrij eenvoudig door op het einde van de weg rechts te gaan. Op de kaart maakte de betreffende weg echter een knik naar rechts, waardoor ‘aan het einde rechts’ een stukje tegengesteld rijden opleverde. Scherp blijven op iedere meter van de weg bleef het devies.
De stemming zat er bij de meeste deelnemers bij de lunch nog steeds in. Het was inmiddels droog, maar zoals bleek hadden wij de regen eigenlijk niet nodig gehad. Iedereen was te spreken over de heerlijk rustige rijwegen die de uitzetter had gevonden voor ons deelnemers. Wij hadden het idee dat het super goed ging. Wij hadden naar onze ‘bescheiden’ mening alle vallen ontweken en het kon niet anders dan dat wij op weg waren naar een topklassering.
Met hetzelfde goede gevoel continueerden wij onze route in het middagtraject en wederom stelde Martin ons niet teleur. Heerlijke routes, uitdagende constructies, maar desondanks voldoende tijd om zonder ‘haast’ de trajecten te rijden.
In de middag zat nog een heikel moment voor Jürgen. Op 2 bijna even lange routes had hij zo vaak de afstanden gemeten met een prikpen en een cellofaantje, dat er een puntje inkt precies midden op een kruising was achter gebleven (zie foto). Na een route-opdracht ‘Doorgaan met punt 5’ moest (dus) opnieuw de op-één-na-kortste route worden geconstrueerd. Bij Jürgen dus rechtsom (met de wijzers van de klok mee) om de rotonde (op de kaart) dus. Niemand anders had die ‘rotonde’ op de kaart staan, wat hij haast niet kon geloven. 
Het leuke aan een tweedaags evenement is dat iedereen ’s avonds in hetzelfde hotel bijeenkomt en verblijft. Dat geeft de ruimte voor goede gesprekken aan tafel. Gesprekken die in ons geval vergezeld gingen van veel leedvermaak, want wij hebben hartelijk gelachen om de vallen waar wij met open ogen toch ingereden zijn. Heerlijk als een uitzetter je het gevoel weet te geven dat je alles goed doet, maar dat achteraf blijkt dat je veel gemist hebt.
De volgende ochtend beloofde het een stralende zomerdag te worden. Ook de grappen en grollen van de uitzetter beloofden het weer een enerverende en uitdagende dag te laten worden. En dat werd ruimschoots waargemaakt. De tweede dag had wat dat betreft dezelfde dynamiek als de eerste dag.
Enkele wegverleggingen waren echter wel zodanig klein, dat velen er niet op aan sloegen. Zo miste Jürgen op deze dag een verlegging van een brug, waardoor er weer een foutje achter zijn naam kon worden genoteerd in de rekenkamer. Martin heeft dit in zijn epiloog ook erkend en draagt er zorg voor dat afwijkingen volgend jaar een minimale afwijking hebben van 80 meter.
Maar de domste fout van die middag zat hem in de staart. Op de kaartwegen tussen pijl 9 en de laatste pijl 10 op de op-één-na-laatste kaart, stond een verbindingskenmerk (een omcirkelde A) weergegeven om duidelijk te maken welke kruising op de volgende kaart (met een onbekende schaal!!) dezelfde is. Uiteraard stond deze letter A niet op de kortste route, maar toch heeft Jürgen zich laten verleiden om de route toch via dit punt in te tekenen, terwijl er toch een beduidend kortere route bleek te zijn. Bijkomende pech was dat de fout pas werd ontdekt juist nadat de controleletters van het klad waren overgeschreven op de officiële controlekaart. Enig gevloek kon worden waargenomen in de auto van de equipe Zuiderwijk-Donders…. Van een A kon immers nooit meer een Z worden gemaakt….
Met een tweede plaats voor laatstgenoemde equipe en helaas een DNF voor Paul van de Riet en Gerard van Egmond, kijken wij terug op ene bijzonder geslaagd evenement waar we volgend jaar zeker weer bij zijn. Hopelijk jullie ook!!
Paul van de Riet en Jürgen Donders
