Write a comment
Dit jaar is de ‘7 uren van Emmeloord’ omgedoopt in ‘De 7 uren rally’. De organisator van de rit wou zich niet beperken tot de omgeving van Emmeloord en koos als startlocatie het Van de Valk hotel in Wolvega. Een uitnodiging voor de rit hadden we al eerder ontvangen en toen er een mooi arrangement dit hotel voorbij kwam, besloten wij ons gelijk in te schrijven. Het is nooit een straf de avond voorafgaande aan een rit andere deelnemers te ontmoeten. Je kan je dan samen wat beter voorbereiden op hetgeen komen gaat. Ook worden veel tips en tricks uitgewisseld. Tot de aankomst van onze medeteamleden zaten wij in ieder geval prima aan het strand van Wolvega.
Het reglement voor de 7 uren was niet ingewikkeld en leek zelfs een beetje op dat van de Classic 500, die wij een weekend eerder ook al hadden gereden. Naast de bekende systemen ingetekende lijn, pijlen kortste route en grensbenaderen was er bij de 7 uren ook nog een combinatiesysteem gemaakt. Bij de Classic 500 had je nog pijlen kortste route over zo weinig mogelijk rode wegen en een ander systeem met rode, witte en groene punten, waarbij de respectievelijk de kortste, één na kortste of vrije route moest rijden. Bij de 7 uren hadden ze besloten deze twee systemen samen te voegen. Naar witte punten zou de kortste route en naar blauwe punten de één na kortste route gereden moeten worden, waarbij je géén gebruik mocht maken van rode wegen. Dit is geen systeem om een rit mee te beginnen.
Om bij de start niet te treuzelen, begonnen wij maar direct met het eerste punt. Op nog een vijftig meter vanaf het hotel had je de keuze een parallelweg te nemen of over een bermlijn de rotonde en rode rechtere (dus ik dacht kortere) hoofdweg. Bermlijnen zouden immers de aansluiting op een weg niet blokkeren. We zagen nog wel een controleletter E langs de parallelweg staan, maar besloten deze niet te noteren. Het was vast een instinker van de organisatie. Wat verder op de route net voor een afslag vanaf het tweede punt leek het ons toch verstandiger de route maar op een rustig plekje geheel in te tekenen. De eerste misser van de dag kon ik gelukkig nog corrigeren, omdat toen pas het kwartje viel dat we ook géén rode wegen mochten rijden.
Met verbazing keek ik naar de deelnemers die een weg vanaf punt 2 inreden, waaruit ik van plan was te komen. Bij nogmaals meten ontdekte ik ons onjuist voorgenomen lusje linksom langs punt 2 en besloot dan ook dit lusje rechtsom te rijden. We pakten 2 maal de scherprijder C en langsrijder A, terwijl we al na één keer deze route hadden moeten doorrijden. We hadden nog maar twee punten gereden en gelijk al twee fouten genoteerd. Gelukkig hadden we toen nog niet door hoe slecht we bezig waren. Iets verder op de route kwamen we nog een paar twijfelaars tegen, die een omrijroute naar punt 5 zochten en daarbij ook over rode wegen wilden rijden. Na ontvangst van de uitleg snapte ik pas hoe je het had moeten doen. Daar waren maar weinigen in geslaagd.
Op de tweede kaart ontdekten we een geniale grap van de uitzetter. Het leek erop dat de snelweg op de kaart compleet was verschoven. Een eerder foute lokker J besloten we na een juiste I toch op te schrijven, omdat je naar onze beleving dan meer van de route zou rijden (dit bleek niet zo te zijn). We werden nog trotser op onszelf toen we even later een verlegd weggetje zagen, een omweg vonden, op deze omweg een rood deeltje van een weg wisten te omzeilen, maar achteraf helaas niet zagen dat deze omweg ook was verlegd. Net voor de koffiepauze bij Carrosso in Oldemarkt vonden wij een lange omweg op de kaart, die gelukkig werd afgesloten met een opvanger NVO, maar hadden dan niet het gemiste punt 11 met twee controleletters en nogmaals de stempel bij de opvanger met NVO op de controlekaart moeten plaatsen. Met verbazing vergeleek ik mijn controlekaart met die van Jürgen Donders. Wij hadden twee rijen meer gevuld. Helaas bleken dat allemaal fouten te zijn.
Met de nodige naïviteit dat we wel heel goed bezig waren vervolgden we onze route na 20 minuten verplichte koffiepauze en 9 verloren minuten. Op weg naar de start van het bemande regelmatigheidstraject moesten we proberen wat deelnemers in de sportklasse in te halen, om niet de druk van die 9 minuten te laat te blijven voelen. Op een splitsing voor een dijk passeerden we een zestal equipes die twijfelden of ze nu de letter C of de daarachter geplaatste U moesten noteren. We lagen weer lekker op schema bij de start van de RP. De route was niet moeilijk. We zagen vooraf al een te rijden lusje vanwege het ontbreken van een aansluitende weg, hadden wel wat moeite met keren op een dijk en vonden de verscholen tijdcontrole bij een afritje van de dijk 6 seconden te laat. Wel hadden we nog wat moeite gehad met de wisselende snelheden, omdat de uitzetter de afstand en tijd in de tabel bij die wisselingen niet liet doorlopen.
Doordat er op het laatste gedeelte van het traject van de ochtend geen mogelijkheid meer was om na wederom een NVO een gemiste route met barricade 5 te rijden, werd ons nog een aantal fout te noteren controles bespaard. We misten nog wel een langsrijder R op een blinde lijn waar we wat moeite mee hadden, omdat in onze beleving de afstanden niet klopten. Ik had ook beter die tip van Truus Bakker op de avond voor de rit moeten onthouden, dat je de schaal van de kaart moet controleren. Dan had ik al eerder ontdekt dat deze kaarten zo’n 5% te klein geprint waren. Vlak voor vertrek bij de prima lunchlocatie Van der Valk Sneek werden we bij een blik op het scorebord wreed wakker geschud. We hadden al 9 fouten gemaakt, waarvan er uiteindelijk één door een foutje van de uitzetter werd geneutraliseerd.
Het verslag van het nog dramatischer verloop van de middag zal ik beperken tot het ergste. Door een wandeltocht om Sneek werd de route op het laatste moment aangepast. We moesten een extra kruis op een weg zetten en mochten bij uitzondering een deel van de route in beide richtingen rijden. Dat tegengesteld rijden begreep ik niet en zag dan ook niet de mogelijkheid door een tunnel de route te vervolgen, waar ik aannam dat een deel van de snelweg was weggepoetst. Door een veel te lange foute route liepen we 6 minuten achter op het schema. Hierdoor besloten we net iets te snel de route naar de TC af te korten en misten weer eens een letter. Op nog geen 2 kilometer voor het einde van de rit kwam de genadeklap. Ik ontdekte een verlegging van de weg, die in werkelijkheid niet verlegd bleek te zijn, maakte een omweg en pakte hierdoor de verkeerde afsluitende stempel. Op de route via deze niet verlegde weg stonden nog drie juiste letters en een stempel. We kregen dus VIJF fouten op één missertje.
Uiteindelijk hadden we 8 fouten in de ochtend, 9 minuten vertraging op de route en 6 seconden op het regelmatigheidstraject. Daarbij komen nog eens 12 fouten in de middag en 6 minuten vertraging. Voor diegenen die de complete uitslag hebben gezien, komt daar ook nog een aantal strafpunten bij voor (iets) te hard rijden, waar wij toch echt ons best doen om dit te voorkomen. Het is dan nog een wonder dat we niet helemaal laatste zijn geworden. Het gevoel over deze 7 uren was even niet goed, maar het geprutst valt onszelf alleen maar te verwijten. Anderen wisten wel en normale hoeveelheid fouten te maken. We mochten uiteindelijk samen met ons team, waarvan drie equipes wel in de top drie wisten te eindigen, nog wel de teamprijs in ontvangst nemen.
Als we ons drama even buiten beschouwing laten, kan ik dit verslag toch nog positief afsluiten. Na het bestuderen van de uitleg moet ik toegeven dat de route goed in elkaar zat. Het weer was prachtig en start-, lunch- en dinerlocaties bij Van der Valk buitengewoon goed. Ook was de route ondanks de wandelroute bij Sneek prima te rijden en zorgden wij voor weinig overlast bij andere recreanten te voet en op de fiets. Namens alle deelnemers mag ik denk ik wel de organisatie bedanken voor deze mooie rit en zullen volgend jaar een nieuwe poging doen op een betere prestatie bij ‘De 7 uren van …’. Ik ga volgende week waarschijnlijk nog wel een KLIPje rijden om mijn gedeukte zelfvertrouwen weer wat op te krikken…
Equipe .., Hanja J. en Paul H. (we schamen ons teveel…)
