Write a commentDe Rally van de Grensstreek,
Afgelopen jaar heb ik besloten af en toe vaker niet te gaan fotograferen, maar ook eens een rally te rijden, of liever gezegd, te navigeren. Rijden heb ik vaker gedaan, maar als navigator begin ik eigenlijk net. Gelukkig werk ik altijd al met de routeboeken van de deelnemers en met al die rally’s met anderen heb ik veel geleerd, dus echt onervaren ben ik niet, maar ik kan nog erg veel leren. Ik ging rijden met een goede vriend van mij. Iemand die wel weinig ervaring heeft. Dit was slechts zijn derde rally. Maar als Geodeet heeft Wilmar erg veel kennis van kaarten, het is zijn grote hobby en lange tijd zijn werk geweest. We besloten dus mee te doen in de sportklasse, want daar horen we gewoon wel thuis.
Vol ambitie voor een klassement (je moet toch fanatiek blijven) stapten wij zaterdagmorgen in de Saab, die net 1,5 maand 30 jaar oud is, dus mee mag doen volgens het reglement. Ik stapte halverwege de briefing de zaal binnen, dus ik had niet alles meegekregen. Gelukkig was Wilmar al wel aanwezig.
Nadat we ingeschreven hadden, zijn we de stikkers op de auto gaan plakken. En meteen alles even klaar gelegd en uitgelegd hoe alles werkt. Het leek ons handig dat Wilmar eerst zou gaan rijden en ik navigeren en in de middag zouden we van positie wisselen. Veel mensen hoor ik dan denken, dat is niet slim, als je als navigator er net goed in zit om dan te wisselen. Maar we besloten elkaar te controleren en te discussiëren wat de beste route zou zijn. We hadden beide het reglement goed doorgelezen, en deze lag binnen handbereik als we nog vragen hadden.
Tien minuten voor de start konden we ons routeboek ophalen. In de auto open slaan en maar intekenen. Pijlen korste route was het eerste systeem. We tekenen de route in en de eerste metingen doen we nog vlak voor de start. Na de start overleggen we nog even kort over een paar punten en dan maar rijden. Ik zoek nog een goede balans tussen meten tijdens het rijden of meteen bij het intekenen van de route. Voor ons gevoel gaat het prima, maar het kost wel tijd. Zeker als we af en toe moeten stoppen om de juiste route te vinden. Aan het eind komen we vanaf de verkeerde kant de TC binnen. De kortste route die wij hadden bedacht ging die kant langs. Achteraf hadden we hiermee een fout gemaakt. Dit is pure onervarenheid.
Het tweede traject (Pijlen korste route en punten een na korste route) en het derde traject (punten vrije route) volgen elkaar snel op. De tijd blijft ontzettend krap en we slagen erin op letterlijk op de laatste seconde van onze tijd de TC binnen te komen. Vlak voor de lunch missen we nog een letter door net de verkeerde weg te pakken.
Ons gevoel is wel goed, maar al snel blijkt dat we pas op de 32e plek staan. Daar gaat onze ambitie voor het klassement.
Het middagtraject wisselen we dus van plek. Dat lijkt gewoon een gouden greep te zijn. Ik weet soms net de driehoekjes te spotten die Wilmar op de kaart nog niet gezien heeft en Wilmar weet mij redelijk vlot te navigeren. Maar ook nu verliezen we gewoon weer veel tijd. We hebben gewoon de tijd nodig om de juiste route te vinden. Het helpt niet wanneer we volgens ons de juiste route rijden en dan geen letter vinden. In de ochtend hadden we hetzelfde probleem. We reden langs een café, waarvan we overtuigd waren dat we goed zaten, maar dat werd niet beloond. Dus verder zoeken, kijken, nog een keer rijden, meten en ja achter het café langs, maar geen letter. Overal om je heen zie je equipes andere constructies rijden, dus ga je ook twijfelen aan jezelf. Dit is ook puur onervarenheid.
Aan het eind van de dag krijgen we de uitleg en vergelijken we dit met onze route. Uiteindelijk blijkt dat wij best wel goed de route hebben gereden. Een paar navigatiefouten zijn er gemaakt doordat we vallen niet hebben gezien. Maar wat vooral opvalt is dat we heel veel letters niet gezien hebben. Een flink aantal zijn weggehaald, maar ook een aantal zijn blijkbaar te goed verstopt geweest en ondanks dat we zijn gaan zoeken, bijvoorbeeld bij het café, hebben we het niet gevonden.
28e staan we op dat moment, maar er worden nog veel bordjes geneutraliseerd dus als we de volgende ochtend wakker worden na een hele gezellige avond met andere rallyrijders, dan staan wij opeens 21e.
Zondag gaan we richting België op 1 op 50.000 kaarten. Wilmar navigeert weer en ik bestuur de auto. Soms ziet Wilmar niet wat de kortste weg is, gelukkig zie ik dan opeens de route zoals die bedoeld is en samen lossen we de puzzel op. Het rijden gaat vlot en bij de eerste TC hebben we zelfs 20 minuten over. De tweede TC missen we net op een paar seconden. Samen zien we de vallen. Ik spot een driehoekje op tijd. Wilmar ziet inderdaad dat de weg afbuigt en zo weten we de letters een voor een op te rapen. Een P op een parkeerplaats staan weer heel smerig, net als een W ergens op een zandweg, nauwelijks zichtbaar in de bosjes. We krijgen door hoe de uitzetters te werk gaan en hoe ze de letters plaatsen. De ochtend gaat voortreffelijk en ons moraal schiet omhoog.
Waar ik de vorige dag nog op elk stukje weg precies meet hoever alles is, past Wilmar een iets ander tactiek toe. Hij meet vooral lastige stukken op en andere stukken die redelijk recht toe recht aan zijn dat kunnen we af met simpele instructies. Nu werkt dit niet bij elke rally en ook hier maken we een klein foutje door de afstand verkeerd in te schatten. ’s Middags probeer ik hetzelfde toe te passen en het werkt wel omdat je dan als navigator ook meer van de omgeving ziet. Ik weet weer driehoekjes te spotten die ik op de kaart nog niet gezien had. Maar als we overgaan op 1:100.000 kaarten wordt het echt moeilijk. Het is klein afgedrukt en dan ook nog door dorpjes op een verouderde kaart waar ondertussen rondwegen gebouwd zijn om de dorpjes. Weer weten we samen de puzzel op te lossen. Maar het kost verschrikkelijk veel tijd. Bij een gevangenis staan 2 punten, waarbij punt 7 oostwaarts verlaten moet worden. Ja dat kan, maar dan ga je rechtstreeks de gevangenis in. Iedereen lijkt een ander idee te hebben over hoe je het moet oplossen. Er staat duidelijk zichtbaar een letter ergens, maar daar komen we toch echt niet langs. Na punt zes pakken we eerst punt 7 op. Dan rijden we een weg iets verder oostwaarts om nogmaals door punt 7 te rijden. Dan onderlangs weer naar punt 6 en vanaf daar naar punt 8, anders zou je een klein stukje tegengesteld. Wordt dit beloond met een letter? Nou nee dus! Later op een industrieterrein gebeurt precies hetzelfde. Je bent moe gefrustreerd, want het kost veel tijd en we lopen dik achter. Maar ik wil het wel graag oplossen. Met zoeken, meten, goed kijken op het kompas vinden we, waarschijnlijk, de juiste route en komen via een zandweg weer op de goede weg. Maar weer geen letter. Uiteindelijk lopen we door het zoeken ontzettend veel tijdstraf op. Als we dan eindelijk bij de finish zijn blijkt dat we in de ochtend zeer goed gereden hadden, maar 1 controle gemist en we stijgen naar de 12e plek.
Als we de uitleg bestuderen worden we erg blij. Want wat blijkt. Ondanks dat ik het gevoel had dat ik er niets van snapte blijkt dat ik elke puzzel goed heb opgelost en we hebben zowel ’s morgens als ’s middags volledig de goede route gereden. Op een klein lusje na in de ochtend. Maar deze werd geneutraliseerd, samen met wat andere punten in de middag. Weer waren een paar letters verdwenen en ook zijn ze wel heel goed in het verstoppen, want op de zandweg hebben we hem echt niet zien staan. Zondag sluiten we af met meer dan een half uur tijdstraf, maar slechts 1 controle gemist.
Met wat meer ervaring in het navigeren zouden we sneller de route moeten kunnen vinden. Nu moesten we soms erg zoeken en als je niet beloond wordt ga je twijfelen en nog een keer kijken. Dit kost teveel tijd.
Ik vond het een heerlijke rally. Je kon lekker door rijden, maar moest zeker zondag rekening houden met fietsers en wandelaars en toeristen verkeer in auto’s die extreem langzaam reden. Aangezien ik zelf fanatiek fietser ben gaven we de fietsers soms de ruimte. Als je na 200 meter linksaf moet slaan, waarom zou je dan stress maken om vlak langs fietsers heen te scheuren als je vlak daarna toch afslaat. Soms is het zelfs sneller om de fietsers even voorrang te geven en te wachten, dan om in een klein hoekje op de weg nog een plek te zoeken en net niet fietsers aanrijden. Iedereen heeft z’n hobby, dus geef elkaar de ruimte.
Het tijdschema vond ik voor ons af en toe veel te strak staan. Zelfs als we makkelijker de route zouden vinden moest je echt doorrijden om op tijd te zijn. Dat is jammer, want dat leidt soms tot onnodig hard rijden. Verder zaten er soms wat schoonheidsfoutjes in de route, maar overall was het een mooi weekend, met mooi weer en zeker voor herhaling vatbaar.
En vooral belangrijk, met 2 dagen navigeren en rijden leer je ontzettend veel bij. Hopelijk resulteert dat nog in een mooie top 10 plek snel. Nu is ons eindresultaat 18e en daar waren we toch zeer tevreden mee. Ruim in de top helft en dat voor twee rookies.
Niko Bloemendal
Foto's: Niko Bloemendal
