Betuwe Classic, een lekkere kluif voor de navigator en smullen voor de bestuurder

Het is koud, het is vroeg, maar we moeten er wel uit: it's rally time! Dit keer de Betuwe Classic met start bij Citroënspecialist Knobbout in Beusichem. Na een snelle rit arriveren we ruim op tijd op de startlocatie waar we, intussen goed wakker, getrakteerd worden op koffie met garnering; enorm gastvrij zijn ze daar. De formaliteiten vervuld, de rallybordjes gemonteerd en om 8:42 van start. Ter info. Bij de Betuwe Classic wordt het kaartmateriaal in gedeelten uitgedeeld. Bij iedere TC krijg je een nieuw kaartfragment met opdracht. De regels voor het traject zijn wel bekend; ze staan in het van tevoren gepubliceerde reglement. Het missen van een controle of het aandoen van een foute controle levert 30 strafpunten op. Te laat bij een TC wordt bestraft met slechts één strafpunt per minuut, dus tijd besteden aan het oplossen van een opdracht is zeker de moeite waard.

Het eerste traject bestaat uit blokkerende pijlen. Een lastig systeem dat je steeds op het verkeerde been zet. Je construeert eerst de kortste route van pijl tot pijl en gaat tijdens het rijden van die route de pijlen zo strak mogelijk omzeilen. Een extra bijkomstigheid was dat de wegen slechts in één richting mochten worden bereden. Een vervelende beperking, want als je ergens verkeerd rijdt, kan dat gevolgen hebben voor de keuzes die je verderop maakt en tot veel fouten leiden. In dit traject twee fouten gemaakt. Zeven minuten te vroeg bij de TC, dus even wachten, maar er was helaas geen nieuwe opdracht om alvast voor te bereiden... Het tweede traject het bekende pijlen kortste route, wederom met wegen in één richting. Gelukkig hier foutloos doorheen gerold. Wel 23 minuten tijd over. Wachten maar weer. Daarna een klein testje, dat iedereen wel kent van de ritjes van zijn merkenclub. Twee paaltjes waarvan je er maar een omver mag rijden. En dat één keer vooruit en één keer achteruit en zo snel mogelijk, liefst binnen de bogey time. Dat met die paaltjes lukte goed, maar wel elf seconden te langzaam.

Toen koffie-/plaspauze, wederom bij Knobbout, met ook nu weer met een lekkernij. Traject drie was een ingetekende en blinde lijn. Niet echt moeilijk, slechts één foutje gemaakt. Het vierde traject werd voor iedereen het dieptepunt en bleek later bepalend voor de einduitslag. Zelfs onze 'toppers' behaalden daar 10 fouten! Wat was er aan de hand? Dit keer geen éénrichtingwegen, maar een T-systeem afgewisseld met punten vrije route. Op weg naar een punt geen controles noteren, op weg naar en tijdens het rijden van de T wel noteren. Het T-systeem hebben we weleens op een industrieterrein gereden, maar in het vrije veld blijkt dit systeem tot zeer 'creatieve' oplossingen te kunnen leiden. Hoe werkt het? Een T bestaat uit drie lijnstukjes en is op de kaart ingetekend op een kruising van wegen. Een van de drie lijnstukjes is de poot, die met een P is aangegeven op de kaart. De ander twee vormen samen de bovenbalk. De balk van de T mag je nooit in één keer rijden. Bedenk nu een route die zo kort mogelijk is, waarbij je de poot en balk van de T helemaal berijdt, maar de balk mag dus nooit in één keer. Je gaat daartoe lussen rijden totdat alle stukjes van de T bereden zijn.

En daar ligt nu juist het probleem. Uitzetter René Klement had ervoor gekozen geen combinaties van fouten te maken maar wel veel controles neer te zetten. Dus een foute start of constructie kon meteen tot veel fouten leiden in één enkele T: je mist de juiste controles (die staan dan achterwaarts) en je krijgt er een of meer foutcontroles voor in de plaats. Bingo! Hoe zou dat bij ons uitpakken? De eerste T foutloos. Bij de tweede T de eerste fout. Je kreeg de kortste route door de balk van de T rechtdoor te rijden, wat natuurlijk niet mocht. Maar, grote truc, je kon de balk aan het eind voortijdig even verlaten via een driehoekje zodat je de balk toch niet in één keer had gereden. Daarna via de driehoek terug, het stukje balk tot de poot compleet rijden en via de poot de T afmaken. Geniaal bedacht van René, maar hoeveel deelnemers zouden het goed hebben gedaan? Gelukkig was de schade bij deze T nog beperkt, maar dat zou veranderen. Daarna een langsrijder bij de derde T gemist. Vierde T foutloos. Een verbinding van punt 8 naar de vijfde T die volgens ons net iets korter was leidde tot veel herconstructies, maar we kregen geen beloning en wel veel verloren tijd. Bij de vijfde T ging het goed fout. Een andere, uiteraard foute constructie gemaakt en meteen drie fouten aan de broek. Dat was de eerste grote klapper. De zevende T gaf ook weer problemen. René had daar een soortgelijke grap ingebouwd als bij de tweede T. Je kon de tweede helft van de balk van de T even verlaten via een onderlangsje bij de dijk en via een keerlusje terug rijden, om het stukje balk in omgekeerde richting helemaal te rijden. Je voldeed op die manier weer aan de eis dat je de balk nooit in één keer mocht rijden, maar was desondanks toch min of meer rechtdoor gegaan. Heel mooi bedacht, maar weer geen combinatie van controles en drie fout erbij als je het fout deed. Voor ons drie fout erbij… De laatste T goed opgelost, maar wederom een langsrijder gemist. En na de T toch een controle genoteerd terwijl we op een vrije route naar een punt reden. Dat laatste is natuurlijk een beetje dom. Al met al tien fout in dit traject plus een tijdstraf van 24 minuten. Bijna iedereen had ineens tijdstraf.

De lunchpauze in restaurant de Betuwe in Tiel was door onze tijdsoverschrijding wat krap, maar toch nog snel een verrukkelijke rallykroket , ja echt waar, naar binnen geschrokt. Na de lunch het vijfde traject, te beginnen met een proef met een vertakte pijl op industrieterrein Kellen bij Tiel. Volgens het reglement moest de totale afstand worden genoteerd, maar we werden onverwachts ook getrakteerd op een enorme hoeveelheid controles. Dubbelop? Als je de route fout reed, heb je de afstand natuurlijk ook fout. Nou ja, niet altijd… Met de afstand zaten we er slechts 100m naast, maar onze route was wel onjuist! Dit gaf maar één strafpunt. Bij deze proef kregen we voorts te maken met een discrepantie met het reglement. Regel 1 van het reglement zei dat je de kortste route naar de voet van de hoofdpijl moest construeren. Vervolgens wordt er niets meer over de afstanden gezegd, heel vreemd trouwens, alleen dat je alle pijlen in volgorde moet afwerken en niet tegengesteld mag rijden. Na de laatste pijl moet je weer de kortste route naar het einde van de proef construeren. Aldus het reglement. Wij en vele anderen hebben inderdaad de kortste route naar de voet van de eerste pijl geconstrueerd. Daarmee lagen een aantal wegrichtingen vast, wat de rest van de constructies beïnvloedde. Fout! Je had bij het rijden naar de eerste vertakking een iets langere route moeten kiezen om aan het einde via een kortere route een winst in de totale afstand te kunnen boeken (gevolg van eenrichtingwegen). Het ging dus om de totaal kortste route wat heel iets anders is dan in het reglement stond. Heeft de uitzetter hier zijn eigen reglement niet juist toegepast? Bovendien was de kaartschaal zo klein dat je onmogelijk kon intekenen, wat wel nodig was om het einde van de constructie te kunnen beoordelen. Gelukkig kreeg je op deze proef maximaal 30 strafpunten voor de afstand en 30 strafpunten voor de controles. Niemand reed de route foutloos. De rest van het traject was een grensbenadering, die we foutloos reden. Het laatste traject was een niet echt moeilijke punten vrije route. Een foutje gemaakt door een punt dat aan een gemanipuleerde weg lag. Afstand klopte daarom niet, maar letter wel genoteerd. Dat was een mooie van René. De tijdsoverschrijding in dit middagdeel was slechts 6 minuten. Vermoeid maar voldaan een drankje genuttigd op de finishlocatie café de Blusser in Beusichem. Intussen de uitleg bestudeerd. De organisatie beloonde ons ruimschoots met lekkere borrelhapjes en om een uur of zes volgde de prijsuitreiking. 
De rit was al met al goed georganiseerd. Het kaartmateriaal was uitstekend. De uitslag was direct te volgen op een beeldscherm, wat het erg spannend maakte. De locaties waren goed. De afwisseling in systemen was leuk voor de navigator. De systemen waren ook uitdagend en gevarieerd, wat je lekker bezig hield. Het was voor de bestuurder lekker doorrijden met mooie, bochtige weggetjes. Het uitlegboek was mooi en duidelijk. Helaas geen bloesem zoals vorig jaar maar wel heel veel boomkwekerijen gezien!

Er zijn echter wel een paar verbeterpunten te noemen, zaken die eenvoudig aan te passen zijn. Het reglement is al even ter sprake geweest. Het was niet alleen een brij van moeizaam te lezen teksten, maar inhoudelijk ook niet volledig en eenduidig. Waar liggen de prioriteiten? Het reglement moet daar duidelijk in zijn. En een goede opmaak zou de leesbaarheid ook bevorderen. Er was geen gebruik gemaakt van combinaties waardoor een foute keuze tot een tsunami van fouten kon leiden. Dit gold voor zowel de gevolgen van het in één richting rijden van de wegen als de wijze waarop je de T's reed in het T-systeem.
De trajecttijden waren niet altijd evenwichtig: het ene traject te ruim, het andere traject te krap. Een paar controles waren niet goed geplaatst bijvoorbeeld parallel aan de weg of in een binnenbocht. We zagen een bepaalde controle pas toen we terug reden omdat we zeker wisten dat er iets moest hebben gestaan; hij stond bijna achterwaarts. En de gemiste langsrijders, een raadsel. Is het spelletje het rijden van de juiste route of het zoeken naar de controles?

Kort samengevat. De formule is goed, maar het reglement moet verbeterd worden, zowel redactioneel als inhoudelijk. Er moeten voorts combinaties gemaakt worden in de controles en de controles moeten altijd zichtbaar worden geplaatst als het langsrijders betreft. Verder is het een leuke rit met leuke systemen, zowel voor bestuurder als navigator in een prachtige rally-omgeving! Uitzetter, controleur, rekenkamer en alle andere medewerkers, bedankt voor jullie inzet! Zonder jullie bijdrage zouden wij geen ritten kunnen rijden! En winnaars, proficiat, goed gedaan!

Jaap & Joke Beck (Fotografie: Mel van Ommen Kloeke)

Na drie jaar te hebben deelgenomen als bestuurder "moest" ik dit jaar weer als navigator aan het werk tijdens de ROZ. Mijn BMW is namelijk net een jaar te jong voor de Classicklasse, en deelname in een Youngtimer was vanaf dit jaar alleen nog mogelijk in de Toerklasse. Aangezien Rutger bij de ROZ zou instappen bij Harry Rupert, en een zitje achter het stuur van andermans auto er dit jaar niet van ging komen, moest ik op zoek naar een losrijdende bestuurder. Tijdens de NOL vroeg ik Erik Hartman of hij niet iemand wist, en het bleek dat Peter Segers naar een navigator op zoek was. In een gesprek van ongeveer acht seconden werd de afspraak gemaakt dat Peter en ik de ROZ samen zouden rijden in diens gele MG A Coupé uit 1959. Peter en ik probeerden elkaar uit tijdens de door Peter Staal uitgezette RVS-rit, en het klikte prima.

Tijdens De ROZ ging het navigeren vanaf de start in "Mooirivier" in de eerste etappe wel wat roestig en rommelig. Meerdere malen kwam het inzicht pas nadat eerst een foute route gereden was, en tot driemaal toe verdwaalden we. Foute controles werden vooral aangedaan tijdens de grensbenadering (niet genoeg opnemen, op het foute punt opnemen, en gewijzigde weg niet als zodanig herkennen), en tijdens pijlen kortst, punten één na kortst zag ik een wegafsluitingsteken over het hoofd. De getimede special liep goed, foutloos en binnen de tijd, maar door al het gedwaal in de rest van de etappe liepen we wel al een aardige achterstand op het tijdschema op, en uiteindelijk kwamen we 36 minuten te laat aan bij de lunch. We kregen geen straf daarvoor, want alleen bij de finish zouden tijdstraffen worden uitgedeeld, maar het was wel wat verontrustend. Met dit tempo zouden we aan het eind van het evenement buiten de maximale overschrijding finishen, en dat zou niet-klassering betekenen. Gelukkig had de organisatie besloten om de Masterklasse als laatste te laten starten, dus wij reden eenzaam en alleen zo ongeveer als laatste in het veld rond. Daardoor hadden we weinig "last" van andere deelnemers. De route tijdens deze eerste etappe was wel erg mooi en door het vele onverhard uitdagend voor de bestuurder. Ook de weersomstandigheden met veel buien maakten de onverharde wegen slecht begaanbaar, maar we hadden in ieder geval weinig last van stof. Ook waren er door het slechte weer weinig fietsers op de weg. De lunch in Rijssen was goed, en we na de minimale rusttijd vertrokken we weer. Door korter te pauzeren snoepten we 15 minuten van onze achterstand af, waardoor we nu nog maar 21 minuten te laat rondreden. We hadden inmiddels vier fouten gemaakt.

De tweede etappe begon met een lang traject pijlen kortst, punten één na kortst. We konden dit lastige traject inclusief een "wegen rechts en links" special foutloos rijden. De door ons gemiste gouden RC bleek naderhand te zijn verdwenen, dus die werd neutraal. We hadden ook nu weer meer dan de beschikbare tijd nodig. Het volgende traject IL met barricades ging minder goed. Drie fout pakten we hier (bermlijn niet gezien, niet genoeg opnemen, en verkeerd opnemen). Het volgende traject grensbenaderen ging foutloos, maar tijdens de daarin opgenomen special pijlen kortste route zag ik een kortere route over het hoofd, en hebben nog wat gedwaald, en daardoor pakten we op deze getimede special vier tijdstrafpunten. Het laatste traject bracht ons weer terug naar "Mooirivier", en dat leverde wel veel onverharde bospaden op, wat weer extra tijd kostte, maar we reden het wel foutloos. We verloren in deze etappe in totaal 28 minuten, waardoor we 49 minuten te laat bij het diner aankwamen. En dan, dat blijkt wel eens vaker, is er nog maar weinig eten over.

We namen ook bij deze pauze de minimale rust, en liepen zo 20 minuten op het tijdschema in en vertrokken dus 29 minuten te laat aan de derde en laatste etappe. We begonnen met een special pijlen kortste route, en deze special maakte ik een fout met ... een hersteltekst. We hadden de controle met hersteller zien staan toen ik een foute constructie had gemaakt, maar hadden hem nog niet aangedaan. Uiteindelijk viel het kwartje, en reden we de goede route, die ons in een later stadium langs de bewuste RC bracht, maar ik dacht me te herinneren dat het een keercontrole was. Daardoor keerden we voordat we bij de RC waren. Het was echter een hersteller die de deelnemers doorstuurde en verderop weer op de route zette. Hierdoor schreef ik een andere RC teveel. Het volgende traject ging via pacenotes, en dat liep soepel en foutloos. De pacenotes brachten ons bij evenemententerrein "De Tippe" in Staphorst waar een testje op afgesloten terrein moest worden gereden. We reden in ieder geval foutloos en zonder pylonen om te gooien of te raken, maar we deden daar wel zeven seconden langer over dan de Bogey time. Na de test ging het via grensbenaderen weer terug naar de finish in "Mooirivier". Vrijwel direct maakten we de mooiste fout uit deze ROZ. Een onverharde weg was door de uitzetter verlengd, waardoor we uiteindelijk op een eindeweg te vroeg linksaf gingen. We hebben het nooit gemerkt, pas bij het lezen van de uitleg. Volgens het laatste kaartfragment reden we inmiddels vlak langs de Zuiderzee, en via een gat in de grenslijn was het mogelijk om het eiland Urk aan te doen. De finish was in zicht, en jawel, we gingen het binnen de maximale tijdsoverschrijding halen. We kwamen zelfs "slechts" 28 minuten te laat binnen, waarvoor we dus ook geeneens tijdstraf kregen.

Het voordeel van zo laat finishen is dat je niet zo lang op de prijsuitreiking hoeft te wachten. We feliciteren Ad en Peter, Henny en Niels, Denis en Marjolein, en Michiel en Miriam met hun klasse- overwinningen. Zelf werden we als vijfde geklasseerd in de Masterklasse, en daar ben ik best tevreden mee. Het door ons ingeschreven "RallyControl" team ging er met de teamprijs vandoor. Dat stond trouwens vóór de start al vast, want we waren het enige ingeschreven team...

Peter en ik hebben een fijne dag gehad, en we willen de organisatie van de ROZ hartelijk bedanken voor het vele werk en tijd die ze in dit evenement hebben gestoken.

Carl Verboom, startnummer 81.

Verslag van onze deelname aan de Hornelandrally 2015

Normaal gesproken navigeer ik met mijn vaste bestuurder in onze Daf 55, maar dit keer reed ik als navigator met Clément Eijffinger in zijn Alfa Bertone. De auto kwam net uit de garage en zou klaar moeten zijn voor deze rally. Nadat wij op donderdag 5 maart 2015 in De Wildenberg te Weert aan de controletafel alle bescheiden hadden laten inspecteren en de vrijwaring hadden getekend, konden wij gaan slapen in een hotelletje, waar wij meerdere equipes tegenkwamen in de lounge. Om de volgende dag fris aan de start te verschijnen, zijn wij na twee biertjes op tijd naar bed gegaan. Het is altijd een heel gezellig gebeuren zo vlak voor de start; alle bekenden even geluk met de rally wensen en nog wat laatste verhalen uitwisselen betreffende de auto of de laatste rally.

Wij doen meestal niet mee voor de hoofdprijzen, maar hebben wel vreselijk veel plezier in het spelletje. We hadden van tevoren samen een target afgesproken om een extra doel te hebben. We wilden bij de eerste twintig komen. Bij deze rally is het precieze navigeren niet echt de hoofdmoot. Dit betekent niet dat je kunt gaan slapen, maar het systeem ‘punten vrije route’ is makkelijk in te tekenen. Omdat de schaal niet al te nauwkeurig is, moet je bij ieder punt alert zijn. Er hoeft geen, maar er kan wel een controle staan. Dat maakt het extra spannend. Van de start naar TC2 was goed te doen en wij kwamen in de laatste minuut aan. We hadden geen tijdstraf opgelopen dus dat gaf de burger moed.

Mijn bestuurder rijdt bij de TC weg, slaat rechts af om de route te vervolgen en blijkt opeens geheel geen druk meer op het rempedaal te hebben. De schrik zat er gelijk in maar met de handrem hebben we de auto zonder schade toch tot stilstand weten te brengen. Gelukkig reden we net bij de TC weg dus erg hard reden we niet. Geluk bij een ongeluk was dat de serviceploeg, die tot dan nog niets te doen had gehad, op nog geen 10 meter afstand van ons stond. Na inspectie bleek dat de remleiding rechtsvoor, vlak bij de nippel van de remklauw, was ingescheurd. De serviceploeg had geen setje bij zich om dit ter plekke te repareren. Zij hadden wel de remleiding rechtsvoor dicht geknepen, zodat wij wel nog konden remmen, al was het wel ‘gehandicapt’ omdat rechtsvoor natuurlijk niets gebeurde. Wij zijn op zoek gegaan naar een garage, die een nieuw stuk remleiding zou kunnen monteren.
TC2 was in Berg en Terblijt en ik meende mij te herinneren dat er in Berg en Terblijt een garage Bergstein was, waarvan de eigenaar ook een fervent rallyrijder is en zelfs sponsor van de Hornelandrally is. Wij hebben telefonisch contact opgenomen met deze garage en gevraagd of het opgelopen euvel op korte termijn zou kunnen worden opgelost. Het antwoord was: “Kom maar op”. De afstand naar de garage was 7 km. Er stond al een brug vrij voor ons en er werd gelijk aan gewerkt. Al met al heeft het ons een vertraging opgeleverd van 50 minuten! We waren geweldig blij dat wij weer zo snel verder konden met 100% remmen, want op weg naar de garage moesten wij een paar keer remmen en dat is niet erg prettig als je 50 % van de voorremmen kwijt bent. Als het niet gemaakt had kunnen worden, hadden we de rally zeker niet kunnen uitrijden.

Na een deel van de route overgeslagen te hebben, zijn wij verder ingestroomd bij TC 5, maar je bent helemaal uit je doen en voordat je weer in de goede flow zit, duurt het wel weer even. Met 20 minuten tijdstraf en een paar gemiste TC’s hebben we heelhuids de lunch weten te bereiken. Voortvarend gingen wij van start in de tweede etappe. Wij hebben echt genoten van de leuke route. Echter, op het laatst konden wij TC 15 niet ontdekken. Na drie keer in de drukke avondspits op een rotonde in Luxemburg Stad te hebben rondgereden, hebben wij besloten om naar het hotel te gaan. We waren een beetje gaar van alle beslommeringen en we hebben daarom besloten om het avondtraject te laten voor wat het is en alvast de bar te gaan verkennen.

Wij hebben de volgende dag wel verhalen gehoord over de Japanse equipe die bij een T-kruising niet had geremd en doorgeschoten was het veld in. De auto zat tot aan zijn assen in de blubber en kon op eigen kracht er niet meer uit. Zij zijn naar de TC gelopen en hebben melding gemaakt van het voorval. Helaas konden zij de auto in eerste instantie niet meer terug vinden. Later is dit toch gelukt, maar het was wel leuk voor het verhaal.

De laatste equipe kwam binnen om 03.30. De volgende dag was de start om 9.01 voor startnummer 1. Voor de deelnemers in de sportklasse, die het avondtraject hadden gereden natuurlijk, was het een korte nacht. De volgende dag vervolgden wij de rally met 10 km ‘bol-pijl’. Daarna zaten wij weer in de bergen. Het was goed te doen qua tijd en het was een geweldige route. Wij kwamen weer in de laatste minuut aan bij TC 34 IN te Monschau. Mede doordat wij onderweg van plaats waren gewisseld, ging het allemaal super.

We hebben wel wat controles gemist, dat is normaal, maar wat geeft het. Wij waren veilig binnen! Na een heerlijke goulashachtige soep als lunch mochten wij weer vertrekken voor het laatste rondje. Door perikelen met vergunningen konden bepaalde punten niet gereden worden. Wij hebben ons doel bij lange na niet gehaald maar we hebben wel geweldig genoten. Complimenten aan de organisatie .

John van Dam

Equipe 37: Clément Eijffinger - John van Dam | Alfa Romeo Sprint Veloce, 1967

Bijna alle ingrediënten voor een mooie 7e aflevering van de Midwinterclassic waren voorhanden. Een geoliede organisatie, zeer ervaren uitzetters en een prachtig wedstrijdgebied. Alleen een heel klein beetje sneeuw voor de aankleding van het landschap ontbrak helaas.

Voorbereiding

Het begint meestal met het bestuderen van het bijzonder reglement en indien mogelijk het nalopen van een oude rit van de uitzetters Jaap van Daamen en Adrie Brugmans. Eigenlijk was dat nu met zo’n kort reglement niet nodig. Twee trajecten pijlen kortste route, waarbij zo min mogelijk rode wegen gebruikt moesten worden en onder de blauwe pijlen een gele weg geacht werd te liggen. Een klein ’addertje’ dat Jaap en Adrie listig verwerkten in de rit. Over tijdstrafpunten bij TC’s hoefde je je ook al niet druk te maken, alleen bij de finish werden strafpunten voor te laat aankomen uitgedeeld. Kortom alle aandacht kon uitgaan naar het oplossen van de constructies. Om 09:15 uur stroomde de parkeerplaats bij Hotel Jules in Heerhugowaard al snel vol met mooie gepoetste bolides. Na en kort bezoekje aan de starttafel, het toilet en het bevestigen van de rallyschildjes waren wij klaar voor de start.

Traject 1

Via een neutrale Bol-Pijl route bracht Jaap ons naar de voet van pijl 1 bij Noord Scharwoude. Daar moesten wij het verder zelf oplossen. 16 pijlen lagen op de deelnemers te wachten in een gebied links boven Heerhugowaard. Mooie slingerende dijkweggetjes werden afgewisseld met lekkere rechte stukken weg door de polder. Bij de route naar pijl 8 kwam het ‘addertje’ al zijn kop opsteken. Beide pijlen stonden ingetekend op een rode weg en door nu de iets langere route over pijl 7 (gele weg!) te nemen kon je minder rode weg rijden. Dat leverde wel samen met de pijlen 5 en 6 een route op waarbij je driemaal langs een bemande routecontrole op de Westfriese zeedijk bij Krabbendam moest. Dat was even file rijden, maar de drie mannen deden hun uiterste best om de stempel zo snel mogelijk te plaatsen. Hopelijk hebben zij in de stevige wind geen griepje opgelopen.

Het bepalen van de route met het zo min mogelijk gebruik van rode wegen maken levert toch aardig wat denkwerk op. Verschillende keren bleek onderweg onze oorspronkelijk geconstrueerde route toch te simpel en door een langere route te vinden minder rode weg mogelijk te zijn. Bij de TrajectWisselControle na pijl 16 kwamen wij opnieuw in een kleine file. Het tijdschema bleek zo goed of ruim, dat er al veel deelnemers zelfs voor het opengaan van deze controle stonden te wachten. Bij Jan Homma kregen wij de kaart voor de Special op het industrieterrein de Zandhorst. De schaal van de kaart was lekker groot (1:12.500), dus kon het vergrootglas in het hoesje blijven. Gevraagd werd om van de TWC naar de Lunch-IN de langste route te rijden. Wegen en samenkomsten van wegen mochten maar 1 maal bereden worden. Het leek lastig maar daar ook samenkomsten van wegen slecht 1 maal gebruikt mochten worden, werd het aantal keuzes behoorlijk beperkt. Een leuk klusje en na wat proberen en puzzelen hadden wij de langste route wel te pakken. Nu snel even intekenen en rijden maar. Dat ging simpel en de RC’s A, B, C, E en F verschenen snel op ons papiertje. Missen wij de RC D nu niet? Gokken wij het om de D er tussen te zetten! Nee joh, die staat waarschijnlijk op de foutroute. Hadden wij dat toch maar gedaan. Want wat bleek na afloop van de rit, wij hadden wel de goede langste route gevonden, maar bij het intekenen een weg overgeslagen, grrr….

Traject 2

Na een prima lunch werd het tijd voor het 2e traject van Adrie. Op weg naar pijl 1 werd door Adrie efficiënt gebruik gemaakt van de routecontroles uit de Special. Door de doorgaande rode weg zo veel mogelijk te mijden werden alle controles uit de special in een andere volgorde nogmaals aangedaan. Geen RC D op onze kaart, gelukkig was het nu een foutcontrole! Bij pijl 4 zat er weer zo’n listige route in door een heel lange route onder Hoogwoud door te rijden om zo min mogelijk rode weg te gebruiken, waarbij de gele weg onder de blauwe weg een belangrijke rol speelde. Ook in dit traject kwamen wij er onderweg achter dat er nog langere routes waren om zo min mogelijk rode weg te rijden dan wij in eerste instantie ingetekend hadden. Adrie wist e.e.a. zeer goed te verpakken.

De route van pijl 8 naar pijl 9 leek een eitje over een weg waar wel erg veel huisjes (rood) aan weerzijde van de weg stonden. Hier had Adrie op de oranje weg tussen al die rode huisjes een heel klein stukje rood gemaakt! Dat moet je een hobbelende auto maar net zien. In het laatste stuk tussen pijl 11 en 12 maakten wij een verkeerde kortste route en kwamen in de nieuwbouwbuurt Van de Zon terecht. Dat kan de bedoeling niet zijn. Na flink gestaar op de kaart zagen wij de juiste route. Nu wel even een kilometer of 5 terug met een paar stoplichten en daar de goede route opgepakt en dat resulteerde in onze 4 tijdstrafpunten.

Voldaan en een beetje moe schoven wij aan een tafel om onze dorst te lessen en de uitleg op ons in te laten werken. De organisatie verwerkte de verschillende vragen in no time en kwam met een snelle uitslag. Jammer dat er al veel equipes richting huis vertrokken waren toen de prijzen uitgereikt werden. Voor alle prijswinnaars werd er uiteraard flink geklapt. Ook de organisatie, uitzetters, bemanden, rekenkamer en andere officials verdienen een luid applaus. Het was een prachtige rit en dag. O ja, er stond geen enkele keercontrole in de rit!

Wim den Doop