Op weg naar de start vroegen wij ons af hoe lang het was geleden dat we een evenement als deelnemer hadden gereden door de nacht heen. We kwamen er niet zo direct uit. Evenementen als de Brabant Grensrit e.d. passeerden de revue en dan moet je heel ver terug in de tijd. Organisatorisch bleven we wat dichter bij huis maar toch. Vraag was dan ook of en wanneer de man met de hamer zou toeslaan. En om die vraag maar meteen te beantwoorden we hebben de beste man niet gezien.

De NVN was voor ons de eerste keer en dus vroegen wij ons af wat we voorgeschoteld kregen. Wel nu. De start op het pleintje naast de kerk in Wijk bij Duurstede is natuurlijk een schitterende locatie. Met een start op zaterdag middag levert dat vele toeschouwers op. Boodschappendoeners die tevens even naar de start gaan kijken vormen een haag van kijkers op. Probleem is echter wel dat bij verhoging van het aantal deelnemers de locatie te klein gaat worden. De vooraf bekend gemaakte plaatsen van de TC’s gaf een redelijk beeld waar we gedurende het evenement door Nederland zouden rijden. Een half uur voor onze starttijd ontvingen we het routeboek en kon Henk aan het werk. De route intekenen dus. Na de start, net even buiten Wijk bij Duurstede, was pijl 1 voor een deel naast de weg getekend. Dus over de parallelweg om de controle te vinden. Helaas. Na drie keer rijden niet gezien. Dat begint goed!?! Een volgende controle werd weer niet gezien bleek later. Maar we waren niet de enige dus was er de kans dat de bordjes waren weggepikt. Jammer genoeg bleken achteraf dat niet de enigen te zijn. Wouter van de Veen, van het bekende oprolduo Kuenen/v.d. Veen, vond van een controle nog een paar scherven, een schroefje en een stukje touw. Kennelijk dus een geraste zelfstempelaar.

Doordat de organisatie de resultaten in beeld bracht direct terstond na het uitrekenen van een controlekaart konden de tussenstanden live worden gevolgd. Een mooi initiatief. Wij kwamen de eerste Leg goed door en wisten ons genesteld op een derde plaats. Na het buffet, door ons op bescheiden manier genuttigd om aldus de gedachte van een volle buik en de benen op tafel te elimineren, verder met Leg 2. Voor ons een prima deel want na afloop daar van hadden we de kop te pakken. Om die vast te houden zoude we de rest van het evenement ons best moeten doen. Helaas ging het in Leg 3 fout. Daarin misten we te veel controles ten opzicht van de overigen zodat we terug vielen naar de 7e plek. Het vermoeden bestaat dat wij een andere interpretatie over punten hadden dan de uitzetter. Wellicht dat de omschrijving van een punt beter kan zijn dat “binnen een omcirkelde punt is ook alles toegestaan echter moet je nu wel een controle opschrijven”.

Na die 3e Leg kwamen we bij Café René. Een “etablissement” opgebouwd met camper, tenten, vuurkorven en wat nog meer in “the middle of nowhere”. Koek en zopie maar dan voor rallyrijders. Fantastisch. Hamburgers, uitjes sauzen en koffie. Wat wil je nog meer. Hulde. Het was alleen knap koud geworden en heel langzaam begon de vorst zich te manifesteren. De laatste lootjes bleken voor ons niet de zwaarste. We kwamen weer heel goed rond maar voor een hoge klassering was het kwaad in Leg 3 als geschied en uiteindelijk bleef het een 7e plaats. Toch nog in het linker “rijtje”. Met gemengde gevoelens over de 3e Leg maar voldaan over de rest van het evenement gingen we huiswaarts en zullen volgend jaar zeker weer aan de start verschijnen omdat we nu `kennis` hebben gemaakt met de grappen en grollen van de uitzetter. Een aanbevelingswaardig rijevenement voor hen die wakker kunnen blijven en lekker door de nacht willen rijden zonder voetgangers en fietsers alhoewel wij toch een paar keer werden geconfronteerd met boze bewoners die nog niet naar bed waren en waarschijnlijk te lang aan de zaterdagavondborrel hadden gezeten.

Compliment en dank aan organisator Eric Klunder en zijn hele crew. We weten nu wat de bedoeling is en dat levert wetenschap op voor een volgende keer. Zie elders voor de uitslag en hulde voor de equipes welke het podium wisten te bereiken.

Henk Ledderhof en Hans Brinkman

Dat je bij de lunch aankomt en tegen elkaar zegt: “Haha! Mooi man. Goed gedaan!

Heeft die Jaap Jongman door Carl Verboom een mooi eerste deel van de Drie Provinciën Rally uit laten zetten, zeg”. En dat je dan om je heen kijkt en denkt: “Waar is iedereen, eigenlijk?”. En een half uur later: “We hebben ook niet weer belachelijk hard gereden, toch? Waar blijft de rest?”. Zo’n rally.

Prachtige rally. Die begon bij de Lichtmis in de buurt van Zwolle. Mooie locatie. Bekend terrein. Misschien wel één van de leukste rally-gebieden van Nederland. Carl had bedacht dat we ons de eerste 93 kilometer maar eens vast moesten bijten in een Pijlen-Kortste-Route - Punten-Op-Één-Na-Kortste-Route. Niet iets wat mijn maatje Han Brouwers en ik vaak doen. Nooit eigenlijk. Maar gelukkig was het reglement van de DPR lekker dik en uitbundig. En niet voor meervoudige uitleg vatbaar. Dus dat kan niet anders worden dan een makkie. En: we hadden maar liefst 205 minuten (3 uur en 25 minuten).

Bij aankomst bij TC2 zagen we de enthousiaste officials naar onze controlekaart kijken en hoorden we: “zó hé, dat zijn veel RC’s voor een TC2!”. Zelfvertrouwen. Jaja: helemaal op plan! Knallen over die mooie weggetjes, goed zichtbare RC’s en natuurlijk allerlei grapjes waar wij niet in zouden trappen. Bovenlangs Nieuw Leusden, via een leuk keerlusje bij Koekange door naar Ruinen. Niet berijdbare pijlen, tegen-de-klok-lusjes, jaja: we hadden het pak huiswerk goed doorgenomen! “Vakjes op de voorkant bijna vol man!”.

Zo’n rally. Dat ze een mooi HD scherm hebben staan bij de lunchlocatie. Waarop niet lang nadat je je kaart hebt ingeleverd je voorlopige score wordt gepubliceerd. Zo’n scherm. Die stond tijdens de DPR bij Restaurant ’t Witte Huis in Donkerbroek. Daar hadden we voldoende tijd om even rond te lummelen. De officials waren namelijk nog even snel aan het lunchen. En langzaam aan druppelden ook de overige deelnemers uit de sportklasse binnen. “Met veel meer letters op hun kaart man!”, hoor ik me denken.

En ja hoor: niet lang later stond die conclusie ook op dat HD scherm. Voor iedereen zichtbaar. Vlak bij de voordeur. “Eh.. ik denk tóch dat we het nét iets minder hebben gedaan dan dat we dachten…”. 10 RC fouten. TIEN. En toen waren we pas op de helft. Maar man, wat een mooie helft. Respect voor Carl: je hebt ons verrast op min-of-meer eigen terrein. En Jaap: dank voor de tips en tricks over de rallysystemen die je ons tijdens onze 2 uur durende lunch hebt gegeven.

“Okay Han, nu weet ik hoe het moet. Terug richting Zwolle. Top-10, laat staat podium, zit er niet meer in, maar laten we vanmiddag voor onszelf eens laten zien wat we waard zijn! Over 10 minuten starten we.”. Onder het Witte Huis in Donkerbroek, zit een soort kelder. Met daarin -dorpshuis verplicht- de sanitaire blokken. Niet wit. Maar donker. Ja, zo’n plek. Volledig in stijl van de rally: patina, retro, vintage. In een kleur waarin we pas nú ook Porsche’s weer mooi vinden: bruin. Hoogglans betegeld. Ach: ik zal er niets meer over zeggen, maar ben je in de buurt: ga kijken, dit geloof je niet!

Het middag-deel van de rally was aan uitzetter Rutger Kwant. Die gooide er ook meteen wat professionele Photoshop-skills tegenaan. Donkerbroek uit, maar eerst even staartje van de pijl ophalen via de parallelweg van de Twee Provinciënweg (tijdens de Drie Provinciën Rally, leuk gevonden). En ook dat parkeerplaatsje. Maar dan vooral dik door naar de regelmatigheidsettappe. Eén A4-tje, zóveel trucs. Hulde, Rutger!

Toen door met de Escort RS 2000 in full harnas en hoge toeren door richting Vledder, Steenwijk, Ruinerwold en Meppel. Echt ongekend hoe we de wegen he-le-maal voor onszelf hadden deze dag! Wel veel pijlen, punten en barricades. En: lekker zoeken bij Rogat. Leuke stempel bij een Mini Specialist die niemand kende (maar dat kan ook niet anders: was zelfs in de rally eigenlijk niet te vinden).

Uitputtend vond ik uiteindelijk het stukje tussen Staphorst en de finish. De hele dag door best lange afstanden, géén TC’s waar je even een colaatje kunt scoren, en volle concentratie. Deze allereerste DPR was van de eerste tot en met de allerlaatste afslag een échte rally. Waar wij zelf helemaal níets van gebakken hebben.

Zo’n rally. Maar wel een dag waar we vólop van genoten (en geleerd) hebben. Ook zó’n rally was het.

Jaap, Carl, Rutger, Marshals: #THANKS!

Team Han Brouwers & Frank Sorée

De winnaars sportklasse: Wytze van Leuvren - Ad van der Werf

Early November saw sixty-eight crews take the start line at the 14th running of the Classic Rally Association / HERO Rally of the Tests.

The inaugural modern running of the event took place in 2001, fifty years after the RAC Rally of the Tests returned to the calendar after the war and forty years after the event became ‘RAC Rally of the Forests’ an event that defined the modern era of stage rallying as we know it. As is tradition with the RAC Rallies of old, Rally of the Tests moves locations every year - this year the event went north and based its start point just outside Newcastle in the beautiful surroundings of Slaley Hall, Hexham. Scrutineering took place on the Wednesday and Thursday of the event, the prologue taking place on Thursday night allowing crews to get a feel for what was in store for them over the coming days.

Rally of the Tests was once again a round of the FIA World Historic Regularity Championship, the added gravitas further enhanced as the event would be the decider as to who took the championship between two drivers. Christian Crucifix from Luxembourg had entered his 1960 Alfa Romeo Giulietta to battle Italian Paolo Marcattilj in a similar machine, whoever came out on top would take the championship, it was that close. As well as this, the event was the penultimate round of the 2015 HERO Cup in association with EFG International and the 2015 Golden Roamer Trophy in association with The Basic Roamer Company, at the head of the HERO Cup, the incredibly consistent Paul Crosby was looking to further his lead over Yorkshire’s Stephen Owens, but, some twists and turns in the event meant that what seemed to be a pretty straightforward contest would add even more drama to this tense and exciting battle that had raged over six previous events. In the Golden Roamer Trophy, it was a two horse race with Andy Pullan battling away with Julia Robertson with these two holding a distinct and clear advantage over the pack after the very recent Throckmorton Challenge, however, with Julia not competing as yet on Le Jog, Pullan appeared to have one hand on the prize.

At 17:30 exactly on Thursday 5th of November the fireworks started from Slaley Hall, Bill Ainscough / Jason Dearden leading the crews away in the oldest vehicle of the event, a 1954 Lancia Aurelia B20. It was immediate action as with a short run out into the grounds of Slaley, the first test was upon the crews. The compact nature of the prologue continued with two regularity sections almost back to back, the first instructions were delivered jogularity style and didn’t hold any fears for the majority of crews, the second regularity proved a little more interesting, a handout with four map references would see crews venture into the woods for the first time with many of them overshooting or missing a hairpin left junction into Slaley Forest. A final driving test in the grounds of Slaley Hall ended the evening’s fun, a ford and several hairpin junctions had set the bar for what was going to be a truly enthralling event.

Friday dawned murky and misty, this was to be the longest day of the event where crews would cover almost 280 miles in the day, they would visit castles, country homes and some of the finest moorland roads in the UK, first up were three driving tests in the infamous Kielder Forest, using some of the lesser known routes in the woods, the surfaces were incredibly slippy, causing problems for Robin Eyre-Maunsell / Peter Scott in their immaculate Ford Escort RS2000, a visit to the scenery on test two was a temporary setback - the crew still managing to set a blisteringly quick time. Heading further north and across the border into Selkirk via Hawick, here, the weather and mother nature aided some clever use of topography to take time from the crews - leaves had blown across a white line that denoted a junction meaning that several crews missed a turn, some carrying on for longer than others before realising their error, the time control just after the junction taking seconds off the top crews. Colin Forster / Henry Carr were in the wars, a suspected clutch release bearing turned out to be crankshaft problems, the pair making a six hour round trip with two engine swaps and delivery of a Riley differential enabling Guy Symons / David Watson to stay in the event, this plus perseverance through many mishaps and punctures saw them reach Blackpool to receive a well-deserved ‘Spirit of The Rally Trophy’. New pairing Jan Ebus / Thijs Bender had a moment in their 356 Porsche, a fuel line clip broke, swiftly depositing a considerable amount of fuel in the cabin, a hasty repair saw the car bailed out of fuel, the carpets retaining the smell of fuel for a while causing the crew to suffer with headaches. Night fell and one of the turning points of the event occurred when Paul Crosby / Andy Pullan had an unusual error in the Dundrennan TC section, an overshoot saw them dip their toes in a local stream and beach their Porsche 911. They were able to extract the car and return on the pace, only for the steering arm to fail late on day three, meaning they ended the event no longer classified.

John / Peter Dignan were going from strength to strength and producing the drive of the event, with John only in his tenth competitive foray, they led the field for most of day two as the event turned seriously wet on its return into England, the torrential rain causing Andy Lane / Matt Fowle alternator problems, handing the lead to the Dignan’s on least penalties. Although not as long as the previous day, the challenge of the weather and some night time TC sections in Catterick military complex proved daunting for many crews, Warren / Tullie stamped their authority and were the class of the field as the event overnighted in Darlington. Pressing hard were Neil Wilson / Matthew Vokes to lie in second in the overall awards, in turn they were being pressed by David Morgan / Martyn Taylor in their Volvo 123GT.

The final leg was a linear run down the Pennines via Catterick, Jervaulx Abbey, Skipton and the Trough of Bowland before the final regularity took place around Brock Mill near Garstang, the short hop via rural Wyre brought Rally of the Tests to Weeton military complex and some serious standing water. Tullie / Warren held their nerve to complete Warren’s first ever win of the event, Wilson / Vokes held second with Morgan / Taylor in third. As is tradition with the event, overall places were awarded to pre- 1962 vehicles, outside of these overall awards, Roger / Leigh Powley were outstanding as were the Dignan’s, Paul Bloxidge was narrowly pipped by Peter Naaktgeboren to the ‘Best on Tests Trophy’ award. In the battle for the FIA Historic Regularity Championship, Paolo Marcattilj triumphed over Christian Crucifix to take the award, a bad night in Catterick snatching the victory away from Christian.

The event will return in 2016 as the RAC Rally of the Tests, starting in Bournemouth and finishing in Chester.

foto's: © F&R Rastrelli / HERO

www.heroevents.eu 

Afgelopen weekend was het zover, na een lange pauze in het NRF-klassiek kampioenschap, eindelijk de seizoensafsluiter van 2015, de Hornenacht!

Dus vol goede moed zakten wij naar het zuiden af om ons vlakbij de Belgisch grens te melden aan de starttafel van Hornerijders. Voor zowel Albert als mijzelf de eerste keer op deze locatie en rally. In de maanden van tevoren zijn we door Ad van de Werf al gewaarschuwd dat het een pittige rally zou zijn, of zoals hij zei “De ruigste rally van het NRF-kampioenschap”. Nou kennen we Ad ondertussen wel om zijn uitspraken, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus Albert had er voor gezorgd dat de Bertone weer compleet was nagekeken, dus de uitdaging kon beginnen. Na een bak koffie en een stuk vlaai (het blijven natuurlijk Limburgers) als een van de laatste in de auto gestapt om te vertrekken voor de eerste helft.

Wij hebben de keuze gemaakt om eerst in alle rust de trajecten van het ochtendgedeelte (oh nee, een nachtrit, last van beroepsdeformatie) in te tekenen. Dit bleek een goede keuze te zijn, want zo hadden we lege wegen voor ons tijdens de eerste paar trajecten. Na een minuut of vijf was het zover, licht uit en auto aan. Beginnen met het eerste echte traject, ingetekende lijn, waarvan een stuk blind. Een prima stuk om mee in te komen en weer te wennen aan de (zeer goed verzorgde) 1 op 25.000 kaarten. Zoals verwacht veel richtingsveranderingen, dus het tempo zat er al snel lekker in. Toch wel vreemd om zo ver van huis terreinkennis te hebben, maar we hadden duidelijk voordeel bij een charitatieve rally die ik zelf in mei dit jaar in dit gebied had uitgezet. Verklaarbaar dat er zoveel rally’s door dit gebied gaan, het zijn heerlijk rij-wegen. Mooie onverharde passages die ook tijdens dit hondenweer na 50 deelnemers er nog prima bij lagen. Dit zou later op de avond in Nederland wel aanzienlijk minder/spannender zijn. Vervolgens door naar een traject pijlen in gedeeltelijk hetzelfde gebied. Hierdoor werd het wat drukker op de wegen, maar zeker niet irritant. Veelvuldig gingen andere deelnemers voor ons aan de kant, zodat het tempo lekker hoog kon blijven, hulde hiervoor! Goed meten, dat was hier het advies, dus het rustig intekenen heeft hier zeker geholpen, als een warm mes sneden we door dit traject en door het deelnemersveld.

En toen brak de visgraat aan, da’s toch andere koek. Dit is een leuk, maar onbekend onderdeel. Even terugschakelen en maar eens rustig beginnen. Gelukkig staan er (bijna) overal afstanden bij vermeld, anders zou het erg moeilijk worden in het donker. Al snel zat ook hier het tempo er goed in. Iets te hoog zou achteraf blijken, want een stuk zonder afstanden werd door ons te snel benaderd waardoor we de situatie voorbijreden en we vastliepen. Dus terug en de RC-A die we onderweg tegenkwamen weer doorstrepen (helaas de ondertekst niet gezien). Dan zal het toch wel hier zijn, een beetje raar, het klopt niet helemaal, maar anders lopen we vast en komen we er niet meer uit (hier was de (gemiste) ondertekst heel goed van pas gekomen). Dus toch maar erin en ja, daar is de beloning, de RC-I. Helaas bleek deze later fout te zijn, vol erin getrapt. De rest van de visgraat liep prima, aan het einde goed opletten met alle borden en pijlen, maar vlekkeloos door naar het laatste deel, ingetekende lijn met barricades.
Ook hier hier telde weer dat het rustig intekenen geholpen heeft. Veel mooie constructies rondom de barricades die ons door het laatste stukje van België leidden. Wel goed opletten bij baricade 5 hadden we van tevoren afgesproken, dit is te makkelijk in vergelijking met de rest. En ja hoor, bingo! Na een combinatie rechts links op het onverhard kwam de volgende knik rechts veel te vroeg. Dus direct links om de gemiste route op te halen via het lusje bij blokkade 7. En hier stond direct de beloning RC-H. Tot op het laatste moment op blijven letten en vol gas naar de VTC over het neutrale deel. Dit gaat ons nog een extra herinnering opleveren in de vorm van een mooie foto van de lokale overheden. Een TC in het veld was hier op zijn plaats geweest.

Na een goed diner op de rustlocatie weer op stap voor het tweede deel. Oppassen dat we niet inkakken, lekker gegeten en ondertussen toch al weer rond een uur of tien. Via een simpele bol-pijl kwamen we aan bij het traject met pijlen en vrije punten. Nou, van inkakken was hier geen sprake, volle bak opletten want er zat genoeg in.
Tijdens het uur pauze hadden we de kaarten voor het tweede deel al (verbazing?), dus wederom weer rustig in kunnen tekenen. Dat hielp hier zeker, want er zat een paar keer nauwkeurig meetwerk in. Zo ben ik nog steeds niet zeker van de kortste route van 4 naar 5. Maar in dit traject zat wel veel, een mooie verlegging tussen pijl 5 en 6 die we gelukkig snel zagen, want we voelden al tijdsdruk. Meteen op pijl 6 nog RC-O noteren. We waren al bijna bij punt 7 toen ik mij realiseerde dat deze controle wel erg ver op het einde van pijl 6 stond en dat we naar het vrije punt 7 geen controles onderweg mochten noteren. Maar ja, was het erop of erachter???

Dus Albert weer vol gas terug, terwijl ik aan het meten was. De punt van de pijl lag op 580 meter, dus klokken op nul en rijden maar. Bij de controle aangekomen zaten we op 590 meter. Pfoe, da’s wel erg krap… Kort overleggen, maar in de geest van de uitzetter besloten om hem niet te noteren. Dat bleek achteraf een goede keuze te zijn, die het verschil maakte. En weer verder. Via een prachtig bospad naar pijl 9, heerlijk onverhard glibberen en glijden. Nog opletten op een mooie constructie tussen 13 en 14, ook bij herconstrueren opletten dat je de kortste route rijdt, dus wel eerst de Y noteren. Het een-na-laatste deel, punten vrije route. Niet ons favoriete onderdeel, wat ook resulteerde in een fout bij punt 10, deze stond net voorbij de brug getekend en de controle stond er net voor. Niet opgelet en onderkend, dus weer 30 punten te pakken. Leuk was punt 14, duidelijk dat hier wat aan de hand was, maar de achtertuin van (ik hoop) een bekende gebruiken waar een bemande stond opgesteld, dat kom je niet vaak tegen.

Dan het laatste traject, grensbenaderen. Beginnen bij het schietgebied met een leuke constructie. Vervolgens nog even door grens heen, een mooie verlegging op het industrieterrein en via de bossen op naar de finish. Althans dat dachten we, wat bleek, naar de VTC-3 kon nog een stukje grens benaderd worden, dus voorbij de finish nog de stempel O ophalen. In alle haast dit vergeten. Meteen binnen gekomen de resultaten vergeleken met de nummer twee uit het voorlopige klassement. En al snel werd het duidelijk, ondanks dat we een aantal (mooie) fouten hadden gemaakt, mochten wij aan het einde van de avond naar voren als winnaar van de Hornenacht. En voor ons dubbel feest, want hiermee haalden we ook ons NRF-kampioenschap binnen. Terug in de auto en ergens tussen 3 en 4 thuis weer in bed gekropen! Samenvattend hebben wij ons prima vermaakt, een leuke rally, uitdagend voor bestuurder én navigator. Daar hielp zeker de leuke strijd met Alexander Leurs en “nieuwkomer” Patrick Stassen aan mee.

Dus wij komen zeker volgend jaar terug voor dit ruige rally feest!

foto's: Dion Huiberts