Afgelopen weekend was het zover, na een lange pauze in het NRF-klassiek kampioenschap, eindelijk de seizoensafsluiter van 2015, de Hornenacht!
Dus vol goede moed zakten wij naar het zuiden af om ons vlakbij de Belgisch grens te melden aan de starttafel van Hornerijders. Voor zowel Albert als mijzelf de eerste keer op deze locatie en rally. In de maanden van tevoren zijn we door Ad van de Werf al gewaarschuwd dat het een pittige rally zou zijn, of zoals hij zei “De ruigste rally van het NRF-kampioenschap”. Nou kennen we Ad ondertussen wel om zijn uitspraken, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus Albert had er voor gezorgd dat de Bertone weer compleet was nagekeken, dus de uitdaging kon beginnen. Na een bak koffie en een stuk vlaai (het blijven natuurlijk Limburgers) als een van de laatste in de auto gestapt om te vertrekken voor de eerste helft.
Wij hebben de keuze gemaakt om eerst in alle rust de trajecten van het ochtendgedeelte (oh nee, een nachtrit, last van beroepsdeformatie) in te tekenen. Dit bleek een goede keuze te zijn, want zo hadden we lege wegen voor ons tijdens de eerste paar trajecten. Na een minuut of vijf was het zover, licht uit en auto aan. Beginnen met het eerste echte traject, ingetekende lijn, waarvan een stuk blind. Een prima stuk om mee in te komen en weer te wennen aan de (zeer goed verzorgde) 1 op 25.000 kaarten. Zoals verwacht veel richtingsveranderingen, dus het tempo zat er al snel lekker in. Toch wel vreemd om zo ver van huis terreinkennis te hebben, maar we hadden duidelijk voordeel bij een charitatieve rally die ik zelf in mei dit jaar in dit gebied had uitgezet. Verklaarbaar dat er zoveel rally’s door dit gebied gaan, het zijn heerlijk rij-wegen. Mooie onverharde passages die ook tijdens dit hondenweer na 50 deelnemers er nog prima bij lagen. Dit zou later op de avond in Nederland wel aanzienlijk minder/spannender zijn. Vervolgens door naar een traject pijlen in gedeeltelijk hetzelfde gebied. Hierdoor werd het wat drukker op de wegen, maar zeker niet irritant. Veelvuldig gingen andere deelnemers voor ons aan de kant, zodat het tempo lekker hoog kon blijven, hulde hiervoor! Goed meten, dat was hier het advies, dus het rustig intekenen heeft hier zeker geholpen, als een warm mes sneden we door dit traject en door het deelnemersveld.
En toen brak de visgraat aan, da’s toch andere koek. Dit is een leuk, maar onbekend onderdeel. Even terugschakelen en maar eens rustig beginnen. Gelukkig staan er (bijna) overal afstanden bij vermeld, anders zou het erg moeilijk worden in het donker. Al snel zat ook hier het tempo er goed in. Iets te hoog zou achteraf blijken, want een stuk zonder afstanden werd door ons te snel benaderd waardoor we de situatie voorbijreden en we vastliepen. Dus terug en de RC-A die we onderweg tegenkwamen weer doorstrepen (helaas de ondertekst niet gezien). Dan zal het toch wel hier zijn, een beetje raar, het klopt niet helemaal, maar anders lopen we vast en komen we er niet meer uit (hier was de (gemiste) ondertekst heel goed van pas gekomen). Dus toch maar erin en ja, daar is de beloning, de RC-I. Helaas bleek deze later fout te zijn, vol erin getrapt. De rest van de visgraat liep prima, aan het einde goed opletten met alle borden en pijlen, maar vlekkeloos door naar het laatste deel, ingetekende lijn met barricades.
Ook hier hier telde weer dat het rustig intekenen geholpen heeft. Veel mooie constructies rondom de barricades die ons door het laatste stukje van België leidden. Wel goed opletten bij baricade 5 hadden we van tevoren afgesproken, dit is te makkelijk in vergelijking met de rest. En ja hoor, bingo! Na een combinatie rechts links op het onverhard kwam de volgende knik rechts veel te vroeg. Dus direct links om de gemiste route op te halen via het lusje bij blokkade 7. En hier stond direct de beloning RC-H. Tot op het laatste moment op blijven letten en vol gas naar de VTC over het neutrale deel. Dit gaat ons nog een extra herinnering opleveren in de vorm van een mooie foto van de lokale overheden. Een TC in het veld was hier op zijn plaats geweest.
Na een goed diner op de rustlocatie weer op stap voor het tweede deel. Oppassen dat we niet inkakken, lekker gegeten en ondertussen toch al weer rond een uur of tien. Via een simpele bol-pijl kwamen we aan bij het traject met pijlen en vrije punten. Nou, van inkakken was hier geen sprake, volle bak opletten want er zat genoeg in.
Tijdens het uur pauze hadden we de kaarten voor het tweede deel al (verbazing?), dus wederom weer rustig in kunnen tekenen. Dat hielp hier zeker, want er zat een paar keer nauwkeurig meetwerk in. Zo ben ik nog steeds niet zeker van de kortste route van 4 naar 5. Maar in dit traject zat wel veel, een mooie verlegging tussen pijl 5 en 6 die we gelukkig snel zagen, want we voelden al tijdsdruk. Meteen op pijl 6 nog RC-O noteren. We waren al bijna bij punt 7 toen ik mij realiseerde dat deze controle wel erg ver op het einde van pijl 6 stond en dat we naar het vrije punt 7 geen controles onderweg mochten noteren. Maar ja, was het erop of erachter???
Dus Albert weer vol gas terug, terwijl ik aan het meten was. De punt van de pijl lag op 580 meter, dus klokken op nul en rijden maar. Bij de controle aangekomen zaten we op 590 meter. Pfoe, da’s wel erg krap… Kort overleggen, maar in de geest van de uitzetter besloten om hem niet te noteren. Dat bleek achteraf een goede keuze te zijn, die het verschil maakte. En weer verder. Via een prachtig bospad naar pijl 9, heerlijk onverhard glibberen en glijden. Nog opletten op een mooie constructie tussen 13 en 14, ook bij herconstrueren opletten dat je de kortste route rijdt, dus wel eerst de Y noteren. Het een-na-laatste deel, punten vrije route. Niet ons favoriete onderdeel, wat ook resulteerde in een fout bij punt 10, deze stond net voorbij de brug getekend en de controle stond er net voor. Niet opgelet en onderkend, dus weer 30 punten te pakken. Leuk was punt 14, duidelijk dat hier wat aan de hand was, maar de achtertuin van (ik hoop) een bekende gebruiken waar een bemande stond opgesteld, dat kom je niet vaak tegen.
Dan het laatste traject, grensbenaderen. Beginnen bij het schietgebied met een leuke constructie. Vervolgens nog even door grens heen, een mooie verlegging op het industrieterrein en via de bossen op naar de finish. Althans dat dachten we, wat bleek, naar de VTC-3 kon nog een stukje grens benaderd worden, dus voorbij de finish nog de stempel O ophalen. In alle haast dit vergeten. Meteen binnen gekomen de resultaten vergeleken met de nummer twee uit het voorlopige klassement. En al snel werd het duidelijk, ondanks dat we een aantal (mooie) fouten hadden gemaakt, mochten wij aan het einde van de avond naar voren als winnaar van de Hornenacht. En voor ons dubbel feest, want hiermee haalden we ook ons NRF-kampioenschap binnen. Terug in de auto en ergens tussen 3 en 4 thuis weer in bed gekropen! Samenvattend hebben wij ons prima vermaakt, een leuke rally, uitdagend voor bestuurder én navigator. Daar hielp zeker de leuke strijd met Alexander Leurs en “nieuwkomer” Patrick Stassen aan mee.
Dus wij komen zeker volgend jaar terug voor dit ruige rally feest!
foto's: Dion Huiberts
