Verslag van een "veteraan".
Nadat mijn vaste combinaties geen van alle mee konden dit jaar, wist ik mijn maatje Theo van Erkel zo ver te krijgen dit keer samen te rijden. Ik voor de 22e keer en Theo voor de 21e, dus ervaring genoeg in de auto. Wij spraken af om en om te rijden en te navigeren, maar helaas voor Theo moest ik in maart geopereerd worden aan een oog, waardoor Theo de hele rallye op de rechterstoel moest plaatsnemen. We vlogen op een voor normale stervelingen erg vroeg tijdstip van Amsterdam naar Geneve, waar onze beamer al op ons stond te wachten, samen met nog een 40 andere auto's. Op Schiphol zat de stemming er dan ook al vrij vlot in, want de deelnemers vonden elkaar daar zonder probleem. Nijvere lieden hadden een ritje uitgezet vanaf Geneve naar Saint Vincent en menig equipe maakte van de trainingsmogelijkheid gebruik. Gelet op de in acht te nemen rust voor de wedstrijd, besloten Theo en ik dat niet te doen en gewoon rechtstreeks via de kortste TomTom (ja die hebben we altijd bij ons om de hotels probleemloos te vinden en om van de hotels de start te vinden) route naar Saint Vincent te rijden.
Daar aangekomen bleken we in ieder geval in het hotel de eerste te zijn die ons melden. Dus ingecheckt, spullen op de kamer, auto naar de garage en wij naar een lunchlocatie zoeken. Die vonden we op 300 meter van het hotel en de daar bestelde pizza ging er soepel in, net als de eerste biertjes. Kennelijk vielen we wel een beetje op, want geleidelijk aan kregen wij steeds meer gezelschap van de Healeyclub en andere deelnemers. Kortom het werd best gezellig in de Italiaanse zon en toen de tijd daar was hebben we de nodige bistecca's besteld om ook de innerlijke mens te voeden. Biertjes en wijntjes vonden eveneens hun weg naar binnen en de stemming was opperbest met grote verhalen over auto's,. rally's en wat dies meer zij. Theo heeft de goede gewoonte de bar te sluiten, maar daar heb ik niet op gewacht en heb de kamer tijdig opgezocht. Ik begreep dat er daarna nog Karaoke is geweest en disco met de plaatselijke jeugd. Kortom de nodige deelnemers zijn tot bedtijd op dat terras gebleven en hebben het tot diep in de zondagochtend volgehouden.
Die zondag brak aan met een schitterende zonnige ochtend met kleine communicantjes beneden bij de kerk. Tja dat gaat gewoon door, Tulp of geen Tulp. Na het ontbijt is het plan opgevat om de gelegenheid te gebruiken Aosta te bezoeken. Wij reden met een aantal auto's die kant op ons afvragend hoe de route zou gaan lopen als we inderdaad de Sint Bernhardpas of tunnel gingen gebruiken. Onze bedenksels bleken de volgende dag onjuist, maar de lunch in Aosta was wel prima. Teruggekeerd in Saint Vincent werd het tijd ons te melden op het headquarter, waarna het wachten op de receptie begon. Al snel bleek het hotel niet geheel voorbereid te zijn op de dorst van meer dan 400 deelnemers. Het bier raakte dan ook al voor de receptie op en werd vervolgens in kleine hoeveelheden van elders aangevoerd. Dat mocht de stemming op de receptie niet drukken en het weerzien met alle bekenden zorgde voor een onbekommerde en vrolijke sfeer. Aansluitend nog maar eens een terras opgezocht voor de laatste maaltijd buiten Tulp verband en tijdig naar bed, want maandagochtend gold: it gaet oan. Als dat tenminste juist gespeld is. De start was in de hoofdstraat en ons hotel lag geheel toevallig aan het begin van die straat zodat we daar rustig naar toe konden rijden.
De expertklasse kent het klappen van de zweep en alles verliep dan ook zonder regelaars geheel soepel en iedereen stelde zich keurig volgens startnummer op. Dat was bij de andere klassen in het smalle straatje later wel anders naar wij begrepen. Maar de Tulp regelaars hebben iedereen tijdig en in de juiste volgorde over de startlijn geholpen. De eerste dag zou er een zijn om er in te komen. Misschien geldt dat voor de navigatiekant, maar wat waren er veel hairpins en andere geitenpaden gevonden. Al meteen na de start gingen we via een bergroute naar de Sint Bernhard en aan de andere kant van de tunnel volgden nog verschillende soortgelijke routes. Absoluut een prachtige route als je alle tijd zou hebben, maar het was echt aanpoten om op tijd aan te komen. Naar de lunch moest een stukje snelweg worden gereden waarvoor wij natuurlijk het verplichte vignet hadden aangeschaft. Kortom een dure lunch! Vervolgens ging de route verder langs de Zwitser/Franse grens en eindigde in Evian les Bains. Voor de ouwe jongens zoals wij bekend terrein. Waar voor de start de nodige wagens al de techniek nodig hadden om überhaupt van start te gaan, stonden er in Evian ook al weer de nodige te wachten op de techniek. Onderdelen werden besteld elders in Europa en er werden mensen op weg gestuurd die te halen en in Evian af te leveren. Uit onze directe Rohac omgeving was de equipe Leo Vrijland en Pieter Dekker al voor Evian gestrand met een gebroken torsiestang die de volgende ochtend vroeg werd afgeleverd en door de jongens van de techniek nog even snel werd gemonteerd. Zij konden weer verder, maar hun klassement was al gestrand. Overigens zijn er van de 56 Expertklasse deelnemers 53 in Noordwijk gefinisht, maar niet zonder hulp van de broodnodige technische support. Die mannen hebben tot laat in de nacht wonderen verricht. Dank aan de drie ploegen sleutelartiesten. Na een verkwikkende maar veel te korte nachtrust op naar Besancon en ook die dag werd gekenmerkt door bergen, hairpins, mooie routes en prachtig weer. En een behoorlijk snelle route.
Op de eerste dag hadden we een snelheidspenalty gekregen, waarvan ik als chauffeur niet snap hoe het kan, maar de rest van de rallye nog strakker op de 50 en 30 km zones gelet. In dorpen moeten we ons vooral voorbeeldig gedragen als we de rallysport willen blijven bedrijven. De lunch was voortreffelijk met wel weer kip natuurlijk. En uitbuiken is er niet bij, want daar gaat ie opnieuw en weer hairpins en prachtige vergezichten vanaf de bergtoppen. Onderweg maak je van alles mee natuurlijk, van dwars op de weg geplaatste tractoren tot juichende en klappende kinderen en lokale bewoners. Dat laatste is natuurlijk veel leuker dan een aangeschoten burgemeesterdie de doorgang versperd al dan niet met geladen jachtgeweer en die zelf vergunning heeft afgegeven maar dat even vergeten is. Dat is ons bespaard gebleven, maar wij kwamen onderweg wel een situatie tegen waar de weg werd geblokkeerd door een aantal touwtjes over de weg. De weg liep tussen de weilanden en een grote boerderij en met mijn kennis van koeien had ik al snel door dat dit bedoeld was om de koeien uit de wei naar de boerderij te leiden om daar te worden gemolken. Achter de touwtjes stond vast en zeker een controle dus goede raad was duur toen de boerin niet geneigd was de touwtjes even weg te halen. Dus Theo manmoedig uitgestapt om de touwtjes even omhoog te houden zodat wij en een aantal andere equipes er onder door konden. Was wel een kwestie van timing, want de erfhond van de boer was het er beslist niet mee eens. Theo kon nog net voor de dichtklappende kaken met daarin vervaarlijke tanden instappen en deur voor zijn neus dichtdoen. Gelukkig viel hij niet aan op de banden! Maar Theo, je bent een held! En je wordt wel ouder maar bent nog steeds heel snel als het moet! In Besancon gefinisht in het hart van de stad en daarna de techniek opgezocht want de kilometerteller en dus ook de Halda deed het niet meer en wij hadden nog alleen stadslicht in de koplampen. Sleutels ingeleverd en zelf gaan eten en na afloop daarvan stond de auto keurig klaar en alles gerepareerd met daarbij de opmerking dat er sluiting in de kabelboom had gezeten en dat de bedrading zijn beste tijd al meer dan enkele jaren gehad had. Kortom garantie tot aan de stoep. Op naar het hotel en welk hotel je ook boekt, je komt er altijd wel weer deelnemers tegen. De bar was weer gezellig vol en na enkele consumpties het sluiten van de bar weer aan Theo overgelaten.
De volgende ochtend was onze start wat later en dus namen we rustig de tijd. Van het hotel naar de start zou toch geen probleem geven. Buiten stond de equipe Goedegebuur/Rushford met een niet functionerende koppeling en de techniek die inmiddels was gearriveerd gaf aan dat zij er toch dik 20 minuten over hadden gedaan van de start naar het hotel. De paniek sloeg pas echt toe toen de startlocatie door TomTom niet werd gevonden en wij alleen een licht onduidelijk kaartje hadden. Om een lang en angstzweterig verhaal kort te maken, slaagden we er uiteindelijk in om in onze startminuut bij de start te verschijnen. Met dank aan de 20 beschermengelen die tijdens de Tulp ongetwijfeld overwerk hebben gehad. Na deze schrik op naar Offenburg via inmiddels een wat voor de chauffeur eenvoudiger landschap, met nog wel hier en daar een bocht, veel wegen door bossen en gelukkig weinig andere verkeersdeelnemers. Aan het einde van de route nog een kort testje en daarna melden bij de Messe. Toch weer naar de techniek want de koplampen waren nu definitief overleden, hoewel het groot licht lampje in het dashboard wel brandde. Na enig zoeken was de conclusie dat het groot licht relais bleef hangen, maar dat ding was niet te vinden. Dus gingen we verder met twee kleine verstralers en twee joekels die het met de hand geschakeld wel deden. Geen fijn vooruitzicht voor de avondetappe in Luxemburg! Na de maaltijd naar hartje Offenburg waar ons hotel een mooie stadsboerderij uit iets van 1340 bleek te zijn. Prima hotel trouwens!
Dit keer was de start om de hoek en die konden we vinden zonder TomTom. Dat gaf een relaxt gevoel bij de start, dat al weer snel overging in de dagelijkse stress van navigeren, keren nog eens kijken en weer hard rijden om de verspeelde tijd goed te maken. Want hoewel Theo het tempo niet echt hoog vond, was het voor mij echt hard rijden geblazen.
Maar onze beamer kon het allemaal aan en wat is dat ding snel! Aan de banden was het inmiddels wel te zien, want het profiel ligt ergens tussen Saint Vincent en Noordwijk. Een zo goed als nieuw set banden is volledig verbruikt in één week tijd. Onderweg naar Luxemburg begon de regen te vallen en uiteindelijk zelfs een aantal malen met bakken tegelijk, inclusief hagel. En die ene letter bij dat dorpje was niet te vinden, waardoor velen heen en weer reden op zoek naar de ingang van dat ene weggetje dat je moest hebben. Dat trok weer de aandacht van de hermandad, die een aantal equipes onderwierp aan een strenge controle en hen vervolgens verbood nog eens het dorp binnen te rijden. Die hebben geluisterd en daardoor de controle gemist die wij na lang zoeken wel vonden. Het vinden van de finish in Luxemburg leverde weinig problemen op, een bekende loactei waar we al vele malen hebben overnacht met de SLS en de Tulp en waar het hele spul plaats vond op de parkeerplaats en in het hotel. Daar konden we niet echt van genieten want na de eenvoudige doch voedzame maaltijd mochten wij de auto weer in voor de avondetappe. Die begon met een regularity direct na de start op 1:50.000 kaarten. Dat had Theo niet meteen door maar wel vrijwel meteen. Wij waren duidelijk niet de enigen, want de startvolgorde klopte al snel niet meer mert de volgorde op de route. Vlak voor de TC zat er nog een weggepoetst weggetje in, waardoor menigeen toch nog te laat bij de TC end regularity aankwam. De organisatie had dat voorzien door een bordje op de verkeerde route te plaatsen dat ook daar de regularity eindigde. Ook wij zaten in eerste instantie verkeerd en konden weer wat strafpunten bijtellen. Uiteindelijk was dat niet de enig keer dat we verkeerd gingen, want de kaart was of gemanipuleerd of gewoon slecht. Wel jammer omdat we inmiddels een goede discipline hadden ontwikkeld waardoor de regularities meestal wel goed gingen. Behalve die keer dan dat er 2 snelheden waren en we het verschil verkeerd compenseerden en daar weer te laat achter kwamen op het moment waarop natuurlijk net als je niks meer kunt aanpassen de TC verschijnt en de regularity is afgelopen. Hoe doen die uitzetters dat toch? Ook bij de avondetappe was het spannend met de halve verlichting en in de regen, die gestaag begon te vallen. Maar we hebben het volbracht en niet eens zo heel erg slecht. Inmiddels waren we van de 38e plaats opgestoomd naar de 28e plek.
De volgende ochtend door België naar Vaals. Later vertelde Jan Berkhof dat in de week voor de rallye de vergunningen voor de oorspronkelijk route waren ingetrokken (misschien weer dankzij de Belgische vrienden van de Belgische Fehac/Fiva?) en het is een compliment waard dat ze toch een volwaardige route hebben bedacht. De omgeving van Vaals ken ik op mijn duimpje, wat helpt om het hotel te vinden. Maar de rakkers van uitzetters slaagden er desondanks in ons, nadat we samen naar de kaart hadden gekeken, de verkeerde route te laten rijden, waardoor we nog een controle misten. Het blijft scherp opletten op de kortste route en schijn bedriegt en alleen goed meten is weten. De laatste avond van de rallye is altijd een beetje bijzonder en het werd dan ook heel gezellig in de bar van van der Valk. Weet niet of we er nog terug mogen komen, want uiteindelijk bleek na een woordenwisseling tussen enkele deelnemers en de barbediende en later zijn baas, dat de bar vroegtijdig werd gesloten. Nou ja vroegtijdig, dat zal om 01.30 geweest zijn, maar voor sommige verbolgen deelnemers veel te vroeg.
Op zaterdag werd ons nog een volle etappe beloofd met minimaal 50 controles en dat hebben ze wel waar gemaakt. Enkele testjes met daartussen deels kaartleestrajecten en ook enkele verbindingsstukken waren in het routeboek opgenomen. Kers op de taart vond ik wel de proeven op het terrein van de legerbasis Oirschot. Met een regularity op een soort zelfgetekende kaart met een ongelofelijk aantal routecontroles en een GTC en een end regularity TC die voor ons niet op tijd te halen waren en volgens mij door niemand zonder strafpunten gehaald zijn. Echt navigeren op een postzegel met kans op grote hoeveelheden strafpunten die hier en daar ook vielen. Wij hebben dat relatief goed gedaan waardoor we stegen naar de luxe 26e plaats, gelijk aan ons startnummer. Daar zijn wij heel tevreden mee, ook al kennen we onze fouten, die niet nodig waren maar ook het gevolg zijn van de gelegenheidscombinatie en die toch gewoon worden gemaakt. Theo navigeerde voor het eerst sinds jaren weer eens en ik reed voor de eerste keer de Tulp, wat ook een nieuwe ervaring was. Na de rallykroketten bij Firezone, konden we op ons gemak over de grote weg naar de Finish, waar uiteindelijk de Toerklasse werd gewonnen door Peter en Diederik Struijk en de Sportklasse door Paul Ruys en Robert Mous dus in beide klassen Rohac winnaars! Proficiat heren! In de expertklasse wonnen Rinus Sinke en Bart den Hartog voor de derde keer met een minimaal verschil met nummer 2. Een klinkende en verdiende overwinning! De beamer staat alweer schoon in de garage, maar er moet wel een lijstje afgewerkt worden voor hij de SLS gaat doen!
Nu maar weer zien dat wij volgend jaar weer een equipe weten te vormen en op tijd weten in te schrijven voor de Tulp 2016! Kijken er nu al naar uit!
Ed Bijster
De mannen en vrouw van de Service!
