De Savanne Rally 2015: de C is ook een nummer…

Het is 22.08u en bijna 30°C, het zweet loopt me over de rug. Ik zit in een geprepareerde 4x4 op het Onafhankelijkheidsplein in Paramaribo en we rijden voorzichtig het startpodium af, de Savanne Rally 2015 is begonnen!

logo

Met een opdracht Routebeschrijving worden we snel de stad uitgeleid en rijden we de donkere Savanne in. Gelukkig heeft Ed de auto goed geprepareerd: flinke led lampen voor en achter, bullbar voorop en beide blijken we later hard nodig te hebben. Ook mijn plek in de auto ziet er anders uit dan ik gewend ben: naast tripmaster, klok en kompas een iPad met google maps kaarten en een programma dat de verreden route bijhoudt en ook die zullen we beide hard nodig hebben!

De rally bestaat uit 2 routes. De eerste route duurt tot ca. 16.00u en op dat moment hebben we 28 verschillende routeopdrachten achter de rug. De opdrachten kennen een grote variatie: bol-pijl, stripkaart, totaal langste/kortste route, baril; allemaal op zich bekende systemen maar dan nét even anders. Het reglement van de SARK (Surinaamse Auto Rally Klub) kent ca. 110 pagina’s waar wordt beschreven hoe de route opdrachten geïnterpreteerd moeten worden maar heeft slechts enkele bindende bepalingen. De uitzetter is vrij om per opdracht bijzondere bepalingen in het routeboek te vermelden.

yolanda

Voor bestuurder, navigator en auto is de Savanne Rally één grote uitdaging: urenlang achtereen rijden in een sterk variërend terrein van mulle zandwegen tot tropisch regenwoud. In de weken voorafgaand aan de rally wordt de route met zwaar materieel voorbereid: zand wordt verspreid om de paden op de savanne berijdbaar te maken en in het tropisch regenwoud worden verwilderde bomen en struiken weggezaagd zodat er precies een auto langs past. Omdat onze auto niet is verhoogd is vooral het rijden door mul zand met inmiddels een diep gangspoor een flinke uitdaging maar uiteindelijk hoeven we maar 1x te beslissen een punt niet op te halen. Niet dat de auto ongeschonden uit de strijd is gekomen: na een paar opdrachten lag de buitenspiegel op mijn schoot en had de four wheel drive het begeven.

Als navigator had ik geen moment de tijd om achterover te leunen. Ook de systemen die mij bekend zijn vergden veel concentratie: een ingetekende lijn mag tegengesteld gereden worden, barricaden hoeven niet op volgorde ontweken te worden en steeds de totaal langste of kortste route is nét anders dan ik in Nederland meestal tegenkom. Steeds is het goed lezen van de opdracht essentieel: bij het benaderen van gele vlakken is de gele noordpijl op de luchtfoto óók een geel vlak, bij de opdracht gestileerde blinde lijn met vrije punten zijn niet alleen de punten 1 t/m 3 genummerde punten maar ook punt C en punt D die het begin en einde van de lijn aangeven zijn genummerd. C is immers het Romeinse cijfer 100 en D is het Romeinse cijfer 50. Er staat niets over nummervolgorde…

En dan nog die luchtfoto’s. Jeetje, wat een moeite kostte me dat! Op verschillende luchtfoto’s zijn punten (of pijlen) aangegeven die aangedaan moeten worden. Wel natuurlijk enkele bepalingen: de wegen op de luchtfoto’s moeten op weg naar een punt of pijl een aansluitende route vormen. De foto’s staan met een verschillende Noord-Zuid oriëntatie door elkaar verspreid over enkele pagina’s en zijn ook nog eens meer of minder uitgezoomd.

Met behulp van de iPad probeer ik alle punten te vinden op de kaart die ik van tevoren heb gedownload maar de verschillende schalen maken herkenning moeilijk en natuurlijk blijken sommige punten precies te liggen op een plek waar op de door mij gedownloade kaart een wolk zichtbaar is. En o ja, niet vergeten de bindende bepaling uit het reglement: op de foto moet een Noordpijl zichtbaar zijn anders neem je het punt niet op.

rust

Aan het einde van de eerste route verzamelen we bij een kamp aan de rivier: benzine halen bij de tankauto, de tent opzetten en dan met een biertje de rivier in om af te koelen. ’s Avonds natuurlijk goed eten maar laat wordt het niet. Om 20.00u is het hele kamp doodstil. Tot 04.45u, het hele kamp schrikt op als de pagara wordt afgestoken. Na koffie, een cracker en een banaan pakken we de tent in, de eerste deelnemer vertrekt om 06.30u voor route 2.

Ook route 2 is een lange, warme dag met een grote hoeveelheid afwisselende systemen. Benaderen van driehoeken waarbij een van de driehoeken achteraf een vijfhoek blijkt te zijn. Een opdracht waarbij steeds gekozen moet worden tussen drie opdrachten: de eerste reglementair uitvoerbare opdracht moet worden uitgevoerd. “Ha, een bol-pijl zonder pijl, die valt alvast af”, doorrijden dus totdat ik de foto herken. We hebben ongeveer 80% van de route gereden, 4 controles gevonden als ik me realiseer dat een bol-pijl zonder pijl reglementair een visgraat is (ik was best moe…). Gelukkig de controles nog niet genoteerd: terug! In volle vaart over de bauxietweg bonken we terug, vlak na de start heb ik immers een bospad rechtsaf zien liggen.

Moe en voldaan bereiken we tegen 17.00u de finish. Daar worden de ideale kaarten opgehangen. En de ons ook bekende discussies met de uitzetter beginnen. Vragen en protesten worden verzameld, daarover mag de telcommissie zich de komende dagen buigen. Eerst eten, drank en muziek!

Wanneer we twee dagen later het vliegtuig instappen wordt de uitslag bekend gemaakt: de uitzetters presenteren met uitleg de ideale route, en de telcommissie licht toe waar en waarom controles zijn geneutraliseerd. Van onze vrienden die in Suriname wonen ontvangen we per sms de uitslag: 3e in de Internationale Klasse.

Met enthousiasme kijken we terug op deze rally. Van het vanuit Nederland voorbereiden van de auto in Suriname en het bestuderen van het pagina’s dikke reglement met onbekende systemen tot en met het urenlang sturen door regenwoud en savanne met gebruik van GPS en digitale kaarten.

Yolanda Zijl

website SARK: http://www.sarkonline.com/

 

 


Verslag Tulpenrallye 2015

Verslag van een "veteraan".

Nadat mijn vaste combinaties geen van alle mee konden dit jaar, wist ik mijn maatje Theo van Erkel zo ver te krijgen dit keer samen te rijden. Ik voor de 22e keer en Theo voor de 21e, dus ervaring genoeg in de auto. Wij spraken af om en om te rijden en te navigeren, maar helaas voor Theo moest ik in maart geopereerd worden aan een oog, waardoor Theo de hele rallye op de rechterstoel moest plaatsnemen. We vlogen op een voor normale stervelingen erg vroeg tijdstip van Amsterdam naar Geneve, waar onze beamer al op ons stond te wachten, samen met nog een 40 andere auto's. Op Schiphol zat de stemming er dan ook al vrij vlot in, want de deelnemers vonden elkaar daar zonder probleem. Nijvere lieden hadden een ritje uitgezet vanaf Geneve naar Saint Vincent en menig equipe maakte van de trainingsmogelijkheid gebruik. Gelet op de in acht te nemen rust voor de wedstrijd, besloten Theo en ik dat niet te doen en gewoon rechtstreeks via de kortste TomTom (ja die hebben we altijd bij ons om de hotels probleemloos te vinden en om van de hotels de start te vinden) route naar Saint Vincent te rijden.

Daar aangekomen bleken we in ieder geval in het hotel de eerste te zijn die ons melden. Dus ingecheckt, spullen op de kamer, auto naar de garage en wij naar een lunchlocatie zoeken. Die vonden we op 300 meter van het hotel en de daar bestelde pizza ging er soepel in, net als de eerste biertjes. Kennelijk vielen we wel een beetje op, want geleidelijk aan kregen wij steeds meer gezelschap van de Healeyclub en andere deelnemers. Kortom het werd best gezellig in de Italiaanse zon en toen de tijd daar was hebben we de nodige bistecca's besteld om ook de innerlijke mens te voeden. Biertjes en wijntjes vonden eveneens hun weg naar binnen en de stemming was opperbest met grote verhalen over auto's,. rally's en wat dies meer zij. Theo heeft de goede gewoonte de bar te sluiten, maar daar heb ik niet op gewacht en heb de kamer tijdig opgezocht. Ik begreep dat er daarna nog Karaoke is geweest en disco met de plaatselijke jeugd. Kortom de nodige deelnemers zijn tot bedtijd op dat terras gebleven en hebben het tot diep in de zondagochtend volgehouden.

Die zondag brak aan met een schitterende zonnige ochtend met kleine communicantjes beneden bij de kerk. Tja dat gaat gewoon door, Tulp of geen Tulp. Na het ontbijt is het plan opgevat om de gelegenheid te gebruiken Aosta te bezoeken. Wij reden met een aantal auto's die kant op ons afvragend hoe de route zou gaan lopen als we inderdaad de Sint Bernhardpas of tunnel gingen gebruiken. Onze bedenksels bleken de volgende dag onjuist, maar de lunch in Aosta was wel prima. Teruggekeerd in Saint Vincent werd het tijd ons te melden op het headquarter, waarna het wachten op de receptie begon. Al snel bleek het hotel niet geheel voorbereid te zijn op de dorst van meer dan 400 deelnemers. Het bier raakte dan ook al voor de receptie op en werd vervolgens in kleine hoeveelheden van elders aangevoerd. Dat mocht de stemming op de receptie niet drukken en het weerzien met alle bekenden zorgde voor een onbekommerde en vrolijke sfeer. Aansluitend nog maar eens een terras opgezocht voor de laatste maaltijd buiten Tulp verband en tijdig naar bed, want maandagochtend gold: it gaet oan. Als dat tenminste juist gespeld is. De start was in de hoofdstraat en ons hotel lag geheel toevallig aan het begin van die straat zodat we daar rustig naar toe konden rijden.

De expertklasse kent het klappen van de zweep en alles verliep dan ook zonder regelaars geheel soepel en iedereen stelde zich keurig volgens startnummer op. Dat was bij de andere klassen in het smalle straatje later wel anders naar wij begrepen. Maar de Tulp regelaars hebben iedereen tijdig en in de juiste volgorde over de startlijn geholpen. De eerste dag zou er een zijn om er in te komen. Misschien geldt dat voor de navigatiekant, maar wat waren er veel hairpins en andere geitenpaden gevonden. Al meteen na de start gingen we via een bergroute naar de Sint Bernhard en aan de andere kant van de tunnel volgden nog verschillende soortgelijke routes. Absoluut een prachtige route als je alle tijd zou hebben, maar het was echt aanpoten om op tijd aan te komen. Naar de lunch moest een stukje snelweg worden gereden waarvoor wij natuurlijk het verplichte vignet hadden aangeschaft. Kortom een dure lunch! Vervolgens ging de route verder langs de Zwitser/Franse grens en eindigde in Evian les Bains. Voor de ouwe jongens zoals wij bekend terrein. Waar voor de start de nodige wagens al de techniek nodig hadden om überhaupt van start te gaan, stonden er in Evian ook al weer de nodige te wachten op de techniek. Onderdelen werden besteld elders in Europa en er werden mensen op weg gestuurd die te halen en in Evian af te leveren. Uit onze directe Rohac omgeving was de equipe Leo Vrijland en Pieter Dekker al voor Evian gestrand met een gebroken torsiestang die de volgende ochtend vroeg werd afgeleverd en door de jongens van de techniek nog even snel werd gemonteerd. Zij konden weer verder, maar hun klassement was al gestrand. Overigens zijn er van de 56 Expertklasse deelnemers 53 in Noordwijk gefinisht, maar niet zonder hulp van de broodnodige technische support. Die mannen hebben tot laat in de nacht wonderen verricht. Dank aan de drie ploegen sleutelartiesten. Na een verkwikkende maar veel te korte nachtrust op naar Besancon en ook die dag werd gekenmerkt door bergen, hairpins, mooie routes en prachtig weer. En een behoorlijk snelle route.

Op de eerste dag hadden we een snelheidspenalty gekregen, waarvan ik als chauffeur niet snap hoe het kan, maar de rest van de rallye nog strakker op de 50 en 30 km zones gelet. In dorpen moeten we ons vooral voorbeeldig gedragen als we de rallysport willen blijven bedrijven. De lunch was voortreffelijk met wel weer kip natuurlijk. En uitbuiken is er niet bij, want daar gaat ie opnieuw en weer hairpins en prachtige vergezichten vanaf de bergtoppen. Onderweg maak je van alles mee natuurlijk, van dwars op de weg geplaatste tractoren tot juichende en klappende kinderen en lokale bewoners. Dat laatste is natuurlijk veel leuker dan een aangeschoten burgemeesterdie de doorgang versperd al dan niet met geladen jachtgeweer en die zelf vergunning heeft afgegeven maar dat even vergeten is. Dat is ons bespaard gebleven, maar wij kwamen onderweg wel een situatie tegen waar de weg werd geblokkeerd door een aantal touwtjes over de weg. De weg liep tussen de weilanden en een grote boerderij en met mijn kennis van koeien had ik al snel door dat dit bedoeld was om de koeien uit de wei naar de boerderij te leiden om daar te worden gemolken. Achter de touwtjes stond vast en zeker een controle dus goede raad was duur toen de boerin niet geneigd was de touwtjes even weg te halen. Dus Theo manmoedig uitgestapt om de touwtjes even omhoog te houden zodat wij en een aantal andere equipes er onder door konden. Was wel een kwestie van timing, want de erfhond van de boer was het er beslist niet mee eens. Theo kon nog net voor de dichtklappende kaken met daarin vervaarlijke tanden instappen en deur voor zijn neus dichtdoen. Gelukkig viel hij niet aan op de banden! Maar Theo, je bent een held! En je wordt wel ouder maar bent nog steeds heel snel als het moet! In Besancon gefinisht in het hart van de stad en daarna de techniek opgezocht want de kilometerteller en dus ook de Halda deed het niet meer en wij hadden nog alleen stadslicht in de koplampen. Sleutels ingeleverd en zelf gaan eten en na afloop daarvan stond de auto keurig klaar en alles gerepareerd met daarbij de opmerking dat er sluiting in de kabelboom had gezeten en dat de bedrading zijn beste tijd al meer dan enkele jaren gehad had. Kortom garantie tot aan de stoep. Op naar het hotel en welk hotel je ook boekt, je komt er altijd wel weer deelnemers tegen. De bar was weer gezellig vol en na enkele consumpties het sluiten van de bar weer aan Theo overgelaten.

De volgende ochtend was onze start wat later en dus namen we rustig de tijd. Van het hotel naar de start zou toch geen probleem geven. Buiten stond de equipe Goedegebuur/Rushford met een niet functionerende koppeling en de techniek die inmiddels was gearriveerd gaf aan dat zij er toch dik 20 minuten over hadden gedaan van de start naar het hotel. De paniek sloeg pas echt toe toen de startlocatie door TomTom niet werd gevonden en wij alleen een licht onduidelijk kaartje hadden. Om een lang en angstzweterig verhaal kort te maken, slaagden we er uiteindelijk in om in onze startminuut bij de start te verschijnen. Met dank aan de 20 beschermengelen die tijdens de Tulp ongetwijfeld overwerk hebben gehad. Na deze schrik op naar Offenburg via inmiddels een wat voor de chauffeur eenvoudiger landschap, met nog wel hier en daar een bocht, veel wegen door bossen en gelukkig weinig andere verkeersdeelnemers. Aan het einde van de route nog een kort testje en daarna melden bij de Messe. Toch weer naar de techniek want de koplampen waren nu definitief overleden, hoewel het groot licht lampje in het dashboard wel brandde. Na enig zoeken was de conclusie dat het groot licht relais bleef hangen, maar dat ding was niet te vinden. Dus gingen we verder met twee kleine verstralers en twee joekels die het met de hand geschakeld wel deden. Geen fijn vooruitzicht voor de avondetappe in Luxemburg! Na de maaltijd naar hartje Offenburg waar ons hotel een mooie stadsboerderij uit iets van 1340 bleek te zijn. Prima hotel trouwens!

Dit keer was de start om de hoek en die konden we vinden zonder TomTom. Dat gaf een relaxt gevoel bij de start, dat al weer snel overging in de dagelijkse stress van navigeren, keren nog eens kijken en weer hard rijden om de verspeelde tijd goed te maken. Want hoewel Theo het tempo niet echt hoog vond, was het voor mij echt hard rijden geblazen.
Maar onze beamer kon het allemaal aan en wat is dat ding snel! Aan de banden was het inmiddels wel te zien, want het profiel ligt ergens tussen Saint Vincent en Noordwijk. Een zo goed als nieuw set banden is volledig verbruikt in één week tijd. Onderweg naar Luxemburg begon de regen te vallen en uiteindelijk zelfs een aantal malen met bakken tegelijk, inclusief hagel. En die ene letter bij dat dorpje was niet te vinden, waardoor velen heen en weer reden op zoek naar de ingang van dat ene weggetje dat je moest hebben. Dat trok weer de aandacht van de hermandad, die een aantal equipes onderwierp aan een strenge controle en hen vervolgens verbood nog eens het dorp binnen te rijden. Die hebben geluisterd en daardoor de controle gemist die wij na lang zoeken wel vonden. Het vinden van de finish in Luxemburg leverde weinig problemen op, een bekende loactei waar we al vele malen hebben overnacht met de SLS en de Tulp en waar het hele spul plaats vond op de parkeerplaats en in het hotel. Daar konden we niet echt van genieten want na de eenvoudige doch voedzame maaltijd mochten wij de auto weer in voor de avondetappe. Die begon met een regularity direct na de start op 1:50.000 kaarten. Dat had Theo niet meteen door maar wel vrijwel meteen. Wij waren duidelijk niet de enigen, want de startvolgorde klopte al snel niet meer mert de volgorde op de route. Vlak voor de TC zat er nog een weggepoetst weggetje in, waardoor menigeen toch nog te laat bij de TC end regularity aankwam. De organisatie had dat voorzien door een bordje op de verkeerde route te plaatsen dat ook daar de regularity eindigde. Ook wij zaten in eerste instantie verkeerd en konden weer wat strafpunten bijtellen. Uiteindelijk was dat niet de enig keer dat we verkeerd gingen, want de kaart was of gemanipuleerd of gewoon slecht. Wel jammer omdat we inmiddels een goede discipline hadden ontwikkeld waardoor de regularities meestal wel goed gingen. Behalve die keer dan dat er 2 snelheden waren en we het verschil verkeerd compenseerden en daar weer te laat achter kwamen op het moment waarop natuurlijk net als je niks meer kunt aanpassen de TC verschijnt en de regularity is afgelopen. Hoe doen die uitzetters dat toch? Ook bij de avondetappe was het spannend met de halve verlichting en in de regen, die gestaag begon te vallen. Maar we hebben het volbracht en niet eens zo heel erg slecht. Inmiddels waren we van de 38e plaats opgestoomd naar de 28e plek.

De volgende ochtend door België naar Vaals. Later vertelde Jan Berkhof dat in de week voor de rallye de vergunningen voor de oorspronkelijk route waren ingetrokken (misschien weer dankzij de Belgische vrienden van de Belgische Fehac/Fiva?) en het is een compliment waard dat ze toch een volwaardige route hebben bedacht. De omgeving van Vaals ken ik op mijn duimpje, wat helpt om het hotel te vinden. Maar de rakkers van uitzetters slaagden er desondanks in ons, nadat we samen naar de kaart hadden gekeken, de verkeerde route te laten rijden, waardoor we nog een controle misten. Het blijft scherp opletten op de kortste route en schijn bedriegt en alleen goed meten is weten. De laatste avond van de rallye is altijd een beetje bijzonder en het werd dan ook heel gezellig in de bar van van der Valk. Weet niet of we er nog terug mogen komen, want uiteindelijk bleek na een woordenwisseling tussen enkele deelnemers en de barbediende en later zijn baas, dat de bar vroegtijdig werd gesloten. Nou ja vroegtijdig, dat zal om 01.30 geweest zijn, maar voor sommige verbolgen deelnemers veel te vroeg.

Op zaterdag werd ons nog een volle etappe beloofd met minimaal 50 controles en dat hebben ze wel waar gemaakt. Enkele testjes met daartussen deels kaartleestrajecten en ook enkele verbindingsstukken waren in het routeboek opgenomen. Kers op de taart vond ik wel de proeven op het terrein van de legerbasis Oirschot. Met een regularity op een soort zelfgetekende kaart met een ongelofelijk aantal routecontroles en een GTC en een end regularity TC die voor ons niet op tijd te halen waren en volgens mij door niemand zonder strafpunten gehaald zijn. Echt navigeren op een postzegel met kans op grote hoeveelheden strafpunten die hier en daar ook vielen. Wij hebben dat relatief goed gedaan waardoor we stegen naar de luxe 26e plaats, gelijk aan ons startnummer. Daar zijn wij heel tevreden mee, ook al kennen we onze fouten, die niet nodig waren maar ook het gevolg zijn van de gelegenheidscombinatie en die toch gewoon worden gemaakt. Theo navigeerde voor het eerst sinds jaren weer eens en ik reed voor de eerste keer de Tulp, wat ook een nieuwe ervaring was. Na de rallykroketten bij Firezone, konden we op ons gemak over de grote weg naar de Finish, waar uiteindelijk de Toerklasse werd gewonnen door Peter en Diederik Struijk en de Sportklasse door Paul Ruys en Robert Mous dus in beide klassen Rohac winnaars! Proficiat heren! In de expertklasse wonnen Rinus Sinke en Bart den Hartog voor de derde keer met een minimaal verschil met nummer 2. Een klinkende en verdiende overwinning! De beamer staat alweer schoon in de garage, maar er moet wel een lijstje afgewerkt worden voor hij de SLS gaat doen!

Nu maar weer zien dat wij volgend jaar weer een equipe weten te vormen en op tijd weten in te schrijven voor de Tulp 2016! Kijken er nu al naar uit!

Ed Bijster

bijster route

service 1040

De mannen en vrouw van de Service!

 


Verslag Peelrand Classic 2015

Ons debuut in de sportklasse….

De Peelrand Classic Rally. Een leuke eendaagse rally in het mooie Limburg.

De rally telt mee voor het NRF klassiek kampioenschap. Dus zowel rijder als navigator zullen erg scherp moeten blijven. En dat hebben we geweten…

Zelf doen we al een aantal jaren mee aan deze rally. De rally is altijd goed georganiseerd; de routes door Limburg zijn erg mooi, de kaartleesopdrachten zitten goed doordacht in elkaar en ook de inwendige mens wordt niet vergeten. Tot nu toe namen we altijd deel in de toerklasse. Vorig jaar wisten we zelfs als 1ste te eindigen. Daarom vonden we dat het dit jaar tijd was om te debuteren in de sportklasse.
Qua kaartlezen hadden we er wel vertrouwen in. Maar of we het tempo ook zouden kunnen volgen.....

foto3

Vol goede moed stonden we zondag 26 April aan de start. We hadden geen hoge verwachtingen. (of stiekem toch wel een beetje...) Ons debuut in de sportklasse wilden we vooral gebruiken om te leren. We zouden ons eigen tempo proberen te rijden. Het eerste traject was meteen erg pittig. BARIL, pijlenrit, ingetekende (blinde) lijn, grensbenadering en als afsluiter een bol-pijl. Die laatste leek makkelijk, maar er zaten toch een paar leuke foefjes in verwerkt…kwamen we achteraf achter. Gedurende traject 1 was het voor ons een beetje aftasten of we wel binnen de tijd konden blijven. Rustig intekenen van een pijlenrit of grensbenadering is in de toerklasse meestal wel mogelijk. In het tijdschema van de sportklasse kan dit al kritisch worden. Ook het zoeken naar een controle of de juiste herconstructie heeft ons een paar keer teveel tijd gekost. We kwamen dan ook met een aanzienlijke tijdstraf binnen. Veel tijd voor de lunch bleef er dus niet meer over. Maar ons gevoel was goed over het ochtendtraject. In de tussenstand stonden we 8ste. Dat zag er al goed uit.

foto2

Het middagtraject was iets makkelijker. Althans dat gevoel hadden we. Maar ook hier zaten we weer krap in de tijd. In de pijlenrit zat een stukje regularity; foutloos de pijlenrit rijden en tegelijkertijd de afstand en tijd met elkaar matchen was lastig. De regularity was met name voor de navigator flink aanpakken….. trajectkaart, tijdentabel, stopwatch en tripmaster parallel in de gaten houden…. Moe maar voldaan kwamen we uiteindelijk bij de finish aan. Als extraatje kregen we nog een afsluitend testje voorgeschoteld. Een slalom/behendigheidsproef met prijzen voor de snelste deelnemers.
Na dit proefje was het wachten op de uitslag. De organisatie had ondertussen een heerlijk buffet klaar laten zetten. De sfeer was goed. Ervaringen werden uitgewisseld. Het wachten op de uitslag duurde dan ook niet lang. De rekenkamer was erg snel met de definitieve uitslag. Complimentje voor de organisatie. Voor de prijsuitreiking begon, hadden we nog snel een deel van onze fouten geanalyseerd. Met name een aantal kaartmanipulaties hebben we niet gezien. Daar moeten we een volgende keer scherper op letten. En door het hogere tempo hebben we belangrijke details over het hoofd gezien. En dan het resultaat: we zijn uiteindelijk 10de geworden in de Sportklasse. Niet slecht voor een debuut.

Op de afsluitende behendigheidsproef zijn we 2de geworden. En dus toch nog een beker die als beloning mee huiswaarts kon! We zijn er achter gekomen dat de sportklasse toch echt een graad moeilijker is dan de toerklasse en het tempo er goed in moet zitten. Maar we hebben veel geleerd en weten nu nog beter waar we op moeten letten bij een volgende rally. Met de progressie die we maken gaat het in ieder geval de goede richting uit.

equipe no.12 Peelrand Classic 2015
Jeroen Engels / Jan-Peter Ambaum, Ford Escort mk2

foto1


Verslag Alzheimer rally 2015

Een mooie dag

Wat krijg je als je een goed doel, mooi weer, prachtige bolides, de Havixhorst, Martin Roosenboom, Frans Diepeveen en Jan de Beus in een shaker doet en voorzichtig schudt???

Juist………. Een lekkere, prima verzorgde rally dag!

Het is ergens best bijzonder dat een goede doelen rally na 4 jaar al zo populair is dat deze in december al uitverkocht is met 144 equipes! Ook is het bijzonder dat deze rally – zonder vervelende veilingen tijdens het afsluitende dinerbuffet – maar liefst 60.000 EUR opbrengt. En tot slot is het bijzonder dat ook de echte wedstrijdrijders meedoen in een rally waarvan de moeilijkheidsgraad niet het hoogst is.

Daar zitten meerdere redenen achter.

De rally wordt – heel slim – goed geplaatst in de tijd. Voorjaar en een week of 4 voor de grote Tulpenrallye. Daarbij wordt ook nog het reglement van ‘de Tulp’ gehanteerd. We doen dus net alsof het de grote generale voor de Tulp is. Dat werkt kennelijk. Verder hebben de ‘3 mannen’ zo een groot netwerk in het rally wereldje dat dit als de spreekwoordelijke magneet werkt.

Wat ook heel handig is dat de rally op vrijdag is. Niemand kan negatief reageren als er geroepen wordt: ‘ga je nu al weer rallyrijden’ en het antwoord luidt: ‘ja maar het is voor het inzamelen van geld voor onderzoek tegen Alzheimer’. Want dan wordt het stil en neemt plaatsvervangende rode schaamte het gezicht van de vrager over.

groep

Kortom: de Alzheimer rally hoort er gewoon bij. Ik vind trouwens sowieso dat iedere rallyrijder ieder jaar minimaal 2 ‘goede doelen rally’s’ moet toevoegen aan zijn lijstje maar dat even terzijde…

Dan de rally zelf

144 equipes is best een berg. Toch hebben we tijdens de hele rally nooit het gevoel gehad dat dit aantal in de weg zat. Goed geregeld dus. Martin is volgens mij de bedenker van alle ellende die wij over ons heen krijgen. Daarbij moet hij een moeilijk compromis sluiten. De ervaring leert dat dit type rally’s ook veel nieuwe deelnemers trekken, die de dag hun eerste rally ooit rijden. Het mag niet te moeilijk zijn. Dat is voor de meer ervaren rijders best lastig om de concentratie vast te houden, want je weet uit welk hout Martin is gesneden….. Er zullen enkele – niet te veel – gemene trucs inzitten.

Dus er wordt door de ervaren teams toch wat argwanend gereden…..

groep

De hele dag bestaat gewoontegetrouw uit 2 delen. In de ochtend waren de grootste valkuilen ingetekende fietsjes en bruggetjes op de voor de hand liggende kortste route en een niet te rijden pijl (niet ophalen want in de Tulp blokkeert zo een pijl!). Verder moeten we bij Martin bij een grensbenadering altijd bedacht zijn op kleine ingetekende rotondes die als keerlusje kunnen dienen en prompt waren gebruikt.

De mooiste was wel tot het eind bewaard: Na de afsluitende stempel een tankstation en dan op het oog een ‘neutrale’ lange pijl naar de finish. De voet had een klein haakje. Even heb je het gevoel dat je iets ziet dat niemand zal zien….. Toch nog een klein ommetje. Bijna euforisch zie je dan RC F hangen. Yes, gevonden! Om vervolgens bij de finish een breed glimmende Martin tegen te komen: had je de F? Ja? Mooi! Want die is fout… De weg was iets verlegd… Volgens mij hadden alle ervaren equipes dit zo een beetje fout. Heel sportief heeft Martin even later de val wel ‘geneutraliseerd’ omdat de niets vermoedende rijders die de val helemaal gemist hadden niet gestraft werden met een foutletter. Jammer want dit was een hele mooie….

Maar liefst 14 equipes stonden zo op ‘0’ in de sportklasse en dat waren er aan het eind van de dag nog 5 die de maagdelijke ‘0’ hadden vastgehouden. Totaal waren er aan het eind van de dag 14 equipes van de 77 sportklassers die slechts 1 controle hadden gemist. Volgend jaar een expertklasse neerzetten, heren???

nicole

Voor het gevoel was de middag wat meer gericht op het overbruggen van wat grotere afstanden in wat vlakker ruimer gebied. Maar eerlijk gezegd krijg je als navigator niet altijd veel mee van de omgeving…. Ook leek de middag wat makkelijker dan de morgen maar schijn bedriegt. Zeker als het makkelijker lijkt wordt het extra oppassen geblazen… Een paar mooie vallen passeerden de revue. Een prachtig oud weggetje achter de boerenschuur terwijl er al iets kleins voor de boerderij langsliep. Een stuk of twee verlegde wegsituaties en een mooie herconstructie waarbij het (Tulp) reglement over de VOORgenomen route goed ter harte moest worden genomen want anders ging het mis…

Ons Waterloo vonden we uiteindelijk in het niet opmerkingen van een kortere route – mooi verstopt onder en dikke rode doorgaande weg en de rasterlijnen – waardoor wij met 1 gemiste RC uiteindelijk 8ste werden.

En traditiegetrouw stopt een goede doelen rally op tijd waardoor er lekker geborreld kon worden in een mooie voorjaarszon op een toplocatie. Alle ‘pre wars’ – ook een voordeel van een goede doelen rally: veel bijzondere auto’s! - mogen op het gras voor de Havixhorst staan wat de feestvreugde van iedere autoliefhebber verhoogd.

cheque

Met 60.000 EUR op zak – althans zo voelde het – gingen wij zeer tevreden naar huis. Mooie dag, dank alle vrijwilligers! En – zeker als er een expert klasse wordt geïntroduceerd – zijn wij er volgend jaar weer bij.

Peter Jan Smit