Verslag van onze deelname aan de Hornelandrally 2015
Normaal gesproken navigeer ik met mijn vaste bestuurder in onze Daf 55, maar dit keer reed ik als navigator met Clément Eijffinger in zijn Alfa Bertone. De auto kwam net uit de garage en zou klaar moeten zijn voor deze rally. Nadat wij op donderdag 5 maart 2015 in De Wildenberg te Weert aan de controletafel alle bescheiden hadden laten inspecteren en de vrijwaring hadden getekend, konden wij gaan slapen in een hotelletje, waar wij meerdere equipes tegenkwamen in de lounge. Om de volgende dag fris aan de start te verschijnen, zijn wij na twee biertjes op tijd naar bed gegaan. Het is altijd een heel gezellig gebeuren zo vlak voor de start; alle bekenden even geluk met de rally wensen en nog wat laatste verhalen uitwisselen betreffende de auto of de laatste rally.
Wij doen meestal niet mee voor de hoofdprijzen, maar hebben wel vreselijk veel plezier in het spelletje. We hadden van tevoren samen een target afgesproken om een extra doel te hebben. We wilden bij de eerste twintig komen. Bij deze rally is het precieze navigeren niet echt de hoofdmoot. Dit betekent niet dat je kunt gaan slapen, maar het systeem ‘punten vrije route’ is makkelijk in te tekenen. Omdat de schaal niet al te nauwkeurig is, moet je bij ieder punt alert zijn. Er hoeft geen, maar er kan wel een controle staan. Dat maakt het extra spannend. Van de start naar TC2 was goed te doen en wij kwamen in de laatste minuut aan. We hadden geen tijdstraf opgelopen dus dat gaf de burger moed.
Mijn bestuurder rijdt bij de TC weg, slaat rechts af om de route te vervolgen en blijkt opeens geheel geen druk meer op het rempedaal te hebben. De schrik zat er gelijk in maar met de handrem hebben we de auto zonder schade toch tot stilstand weten te brengen. Gelukkig reden we net bij de TC weg dus erg hard reden we niet. Geluk bij een ongeluk was dat de serviceploeg, die tot dan nog niets te doen had gehad, op nog geen 10 meter afstand van ons stond. Na inspectie bleek dat de remleiding rechtsvoor, vlak bij de nippel van de remklauw, was ingescheurd. De serviceploeg had geen setje bij zich om dit ter plekke te repareren. Zij hadden wel de remleiding rechtsvoor dicht geknepen, zodat wij wel nog konden remmen, al was het wel ‘gehandicapt’ omdat rechtsvoor natuurlijk niets gebeurde. Wij zijn op zoek gegaan naar een garage, die een nieuw stuk remleiding zou kunnen monteren.
TC2 was in Berg en Terblijt en ik meende mij te herinneren dat er in Berg en Terblijt een garage Bergstein was, waarvan de eigenaar ook een fervent rallyrijder is en zelfs sponsor van de Hornelandrally is. Wij hebben telefonisch contact opgenomen met deze garage en gevraagd of het opgelopen euvel op korte termijn zou kunnen worden opgelost. Het antwoord was: “Kom maar op”. De afstand naar de garage was 7 km. Er stond al een brug vrij voor ons en er werd gelijk aan gewerkt. Al met al heeft het ons een vertraging opgeleverd van 50 minuten! We waren geweldig blij dat wij weer zo snel verder konden met 100% remmen, want op weg naar de garage moesten wij een paar keer remmen en dat is niet erg prettig als je 50 % van de voorremmen kwijt bent. Als het niet gemaakt had kunnen worden, hadden we de rally zeker niet kunnen uitrijden.
Na een deel van de route overgeslagen te hebben, zijn wij verder ingestroomd bij TC 5, maar je bent helemaal uit je doen en voordat je weer in de goede flow zit, duurt het wel weer even. Met 20 minuten tijdstraf en een paar gemiste TC’s hebben we heelhuids de lunch weten te bereiken. Voortvarend gingen wij van start in de tweede etappe. Wij hebben echt genoten van de leuke route. Echter, op het laatst konden wij TC 15 niet ontdekken. Na drie keer in de drukke avondspits op een rotonde in Luxemburg Stad te hebben rondgereden, hebben wij besloten om naar het hotel te gaan. We waren een beetje gaar van alle beslommeringen en we hebben daarom besloten om het avondtraject te laten voor wat het is en alvast de bar te gaan verkennen.
Wij hebben de volgende dag wel verhalen gehoord over de Japanse equipe die bij een T-kruising niet had geremd en doorgeschoten was het veld in. De auto zat tot aan zijn assen in de blubber en kon op eigen kracht er niet meer uit. Zij zijn naar de TC gelopen en hebben melding gemaakt van het voorval. Helaas konden zij de auto in eerste instantie niet meer terug vinden. Later is dit toch gelukt, maar het was wel leuk voor het verhaal.
De laatste equipe kwam binnen om 03.30. De volgende dag was de start om 9.01 voor startnummer 1. Voor de deelnemers in de sportklasse, die het avondtraject hadden gereden natuurlijk, was het een korte nacht. De volgende dag vervolgden wij de rally met 10 km ‘bol-pijl’. Daarna zaten wij weer in de bergen. Het was goed te doen qua tijd en het was een geweldige route. Wij kwamen weer in de laatste minuut aan bij TC 34 IN te Monschau. Mede doordat wij onderweg van plaats waren gewisseld, ging het allemaal super.
We hebben wel wat controles gemist, dat is normaal, maar wat geeft het. Wij waren veilig binnen! Na een heerlijke goulashachtige soep als lunch mochten wij weer vertrekken voor het laatste rondje. Door perikelen met vergunningen konden bepaalde punten niet gereden worden. Wij hebben ons doel bij lange na niet gehaald maar we hebben wel geweldig genoten. Complimenten aan de organisatie .
John van Dam
Equipe 37: Clément Eijffinger - John van Dam | Alfa Romeo Sprint Veloce, 1967
