De ultieme instinker(s)

Afgelopen week reden wij de 6e Classic 500 Challenge in de sportklasse. ’s Ochtends arriveerden we ruim op tijd zodat we volop geconcentreerd aan de rally konden starten. We konden het routeboek 10 minuten van tevoren ophalen. De eerste proef was een ‘Pijlen kortste route inclusief een regularity’. Die extra tijd kwam ons goed uit, want je bent liever klaar met intekenen voordat de regularity begint. Het zag er allemaal heel simpel uit… waar zouden de snacks zitten? Of beginnen we gewoon rustig om er lekker in te komen?

Direct na de start op weg naar pijl 1 zie ik echter op het laatste moment de eerste val waar ik tijdens het intekenen overheen had gekeken: het aansluitend weggetje naar de rode weg is weggehaald; omrijden via het industrieterrein dus. Daar pikten we de letter O op, wat een opluchting. Niet veel later van start met de eerste regularity. Hij was eenvoudig zonder ook maar één probleem te verwachten…. Eigenlijk een reden om extra op je hoede te zijn. We waren blij toen we de GTC zagen staan. Gelukkig, bijna klaar. Op het moment dat we linksaf slaan zien we de tripmaster de verkeerde afstand aangeven... te laat, we staan al stil bij de … verkeerde GTC. Ik realiseerde me dat ik me echt moest herpakken wilden we met enig succes deze rally uitrijden. Tegelijkertijd moesten we ook wel lachen; we zijn er met open ogen ingetrapt, wat een mooie val van de uitzetters.

Vervolgens scherp en vol adrenaline zien we (voorlopig) de volgende hoekjes en verlegde of weggehaalde weggetjes. Aangekomen bij de volgende TC blijkt dat de tijden tussen TC’s redelijk ruim lijken te zijn; dat geeft rust en extra tijd om nog eens alles ‘onder de loep te nemen’. Van pijlen kortste route over naar een combinatie met punten vrije route. Goed opletten dus wanneer we onderweg zijn naar een punt: die letters niet schrijven. Tijdens de laatste SLS hebben we ons die regel goed ingeprent. Het is dan wel een beetje balen als die val er vervolgens niet in zit (wat raar eigenlijk dat het kennelijk zo werkt in je hoofd). Potverdikkeme, nu was ik zo goed alert terwijl het me niets oplevert. Jammer.

Over naar Ingetekende lijn met barricaden. De eerste barricade is te simpel… niet vertrouwen dus. De echte val zit echter na de barricade op de ingetekende lijn: haaks naar rechts was niet mogelijk waardoor een stukje ingetekende lijn moest worden opgehaald. De scherpte leverde de letter R op. “Yes”.

De Duitse kaarten waren even wennen. Daar rijden we niet zo vaak op en ze lijken minder detail te hebben dan de duidelijke 1:50.000 kaarten van Nederland. Het eerste systeem was weer Pijlen kortste route. Op pijl 2 konden we echter niet naar rechts. Er stonden veel equipes stil om uit te zoeken hoe nu verder… De één ging vervolgens rechtdoor, de ander linksaf. Mmmmh. Wij besloten ook linksaf te slaan. Er bleek een vrij lange en minder voor de hand liggende omrijconstructie te zijn die ons naar het juiste punt bracht om de ingetekende lijn weer op te pakken. Dit werd beloond met een tweede U en de letter W.

Bij de overgang van het eerste naar het tweede kaartje in dit traject, zag ik net op tijd dat ik pijl nummer 4 helemaal had overgeslagen. Ik bleek later op de dag niet de enige te zijn. Die pijl lag helemaal beneden op de pagina en velen werden toch direct naar pijl nummer 5 getrokken. Weer net op tijd gered, het werd tijd voor de lunch om de scherpte te kunnen behouden (maar met het risico op een after lunchdip). Vervolgens kwamen we op een punt waar we linksaf moesten, ogenschijnlijk op de hoofdweg. Op dat punt aangekomen bleek er echter ook nog een ventweg naast te liggen en met goed meetwerk concludeerden we dat we de ventweg moesten pakken. Daar heeft de letter D gestaan die we helaas hebben gemist…. En vervolgens ook niet gezocht terwijl we toch echt wisten dat we hier met een letter beloond zouden moeten worden. Te veel trek in de aanstaande lunch?

Na de heerlijke, prima verzorgde lunch, op weg naar een grensbenadering. Maar eerst over een lange ingetekende neutrale pijl. Heel verrassend stond op die pijl een snelheidscontrole; op een lange rechte weg die niet direct in de bebouwde kom lag. Mmmh, vreemd. Gelukkig reden wij niet te hard, in tegenstelling tot menig andere equipe, maar gelukkig viel de schade mee vanwege een vrij hoge marge van 10 + 10 km. Vervolgens in de grensbenadering een sneaky aanpassing van de kaart. De rechtdoorgaande weg is weggehaald en het is de bedoeling om een oud weggetje te nemen die met een hele kleine hoek naar rechts draait en zo goed als parallel aan de hoofdweg loopt. Aan het einde opgevangen met de letter H en een herstelopdracht.

Via een ingetekende lijn met barricades onderweg naar de test. Altijd leuk en dus aantrekkelijk om de aandacht te laten afdwalen naar de aankomende test: levensgevaarlijk. Voor je het weet mis je weer een haaks weggetje waardoor je toch eerst nog even een behoorlijke omrijconstructie moet rijden. Het testje was leuk: zand en gras en geen moeilijk circuit, gewoon lekker hard gaan en op die ondergrond dus flink driften. Heerlijk, ook omdat ik dan even van rol binnen de equipe mag switchen naar die van … coureur.

Daarna direct door met een Punten kortste route: opletten, want hierbij mogen wegen slechts in één richting worden bereden én mogen punten alleen worden bereden als ze aan de beurt zijn. Van punt 4 naar punt 7 blijkt dat we beter eerst het puzzeltje goed kunnen oplossen alvorens te gaan rijden. Gelukkig zagen we het stukje weg dat uitnodigde om tegengesteld te rijden en zagen we tijdig dat punt nummer 5 op de kortste route lag, maar niet mocht worden bereden. Het laatste stukje neutraal over de snelweg naar het Van der Valk hotel. We waren meer dan 10 minuten te vroeg en dat realiseerde ik me net op tijd. We stonden al bijna voorbij het gele bord, maar konden nog net op tijd een terugtrekkende beweging maken. Ook dat scheelde weer een haar. Met een biertje in de hand werd er met elkaar gelachen over de mooiste instinkers van die dag, waarbij de regularity de meeste indruk had gemaakt.

Wij bleken inmiddels van een 5e plaats tijdens de lunch te zijn opgeklommen naar de tweede plaats. Het zweet brak me uit: nog nooit een rally gewonnen terwijl we er wel al vaak dichtbij waren geweest. Ik had last van het Zoetemelk syndroom…. ’s Avonds een heerlijk verzorgd diner: een klasse verschil als ik terugdenk aan de tijd van ‘appelmoes met een kers’ bij de Van der Valk hotels.

De volgende dag vroeg op. Weer volop scherp en gemotiveerd. Vandaag is het erop of eronder! Het eerste traject is weer een combinatie met punten vrije route: en dus weer oppassen, maar weer niet de te verwachten val (het opschrijven van een letter op weg naar een punt). Wel wat verlegde weggetjes, maar die hadden we op tijd door. Van TC11 naar TC 12 wederom een combinatie met punten vrije route: en ja hoor, daar was tie dan. Een pijl die net eindigde voor een scherpe bocht, en na de bocht, op weg naar een punt, de letter Q. Gotcha, niet schrijven dus. Wat een heerlijk gevoel als je weet dat je niet in een val bent getrapt, en de (gemene) hoop dat je directe concurrenten er wel in tuinen.

Vervolgens via een pijlen kortste route naar de koffiestop bij Porsche Centrum Twente. Op pijl 2 kon je niet haaks naar rechts. En als je de route niet eerst had ingetekend, was de kans groot dat je bij de benodigde omrijconstructie een stukje tegengesteld zou rijden aan de voorgenomen route. Dat deden we dus niet en we haalden de route op de juiste wijze op. We zagen vele andere equipes stil staan en zoeken naar de crux van de val en menigeen de verkeerde richting oprijden. Dat deed overigens wel wat met enerzijds onze gemoedstoestand (yeah, het gaat goed…) en anderzijds met de druk op onze schouders (zou het eindelijk een keer gaan lukken?). Halverwege de proef werden we opgevangen met een stempel en een nieuwe opdracht om direct door te gaan met pijl 5. Nog wel even onderling gediscussieerd of je nu wel of niet tegengesteld mocht rijden, maar na het controleren van het aantal kilometers van de proef én het vermoeden dat een opdracht alle andere routeopdrachten overruled, reden we gewoon direct naar pijl 5, wat de juiste keuze bleek te zijn. Bij de koffie genoot menigeen van de entourage en de prachtige Porsche modellen en ging het natuurlijk over de letter Q. Bij het vertrek na de koffie kregen we een nieuwe kaart met het systeem Pijlen kortste route waarbij we zo min mogelijk rode wegen mochten berijden. Na de snack van de eenrichtingsweg bleek de echte instinker op het eind te zitten. We werden verleid om een route te nemen die overduidelijk minder rood bevatte dan de kortste route. Snelle beslissers namen vervolgens die route. Fout. Even doorpuzzelen gaf nog een derde oplossing waarbij er over nog minder rode weg werd gereden.

Het volgende traject was weer een ingetekende lijn met barricaden. Halverwege een aantal achter elkaar liggende vallen. Daarbij was het ook niet duidelijk welke omrijconstructie nu de kortste was. Daarop besloten we om meerdere routes te rijden om vervolgens te besluiten welke route de juiste zou zijn. Op beide routes kwamen we geen andere letters tegen dan één H en dus besloten we die te schrijven. Vervolgens opletten dat je bij dit systeem wegen wel in meerdere richtingen mocht rijden. Daarna weer naar een goede uitgebreide lunch bij een mooie watermolen waar het druk was vanwege nationale monumentendag. Bij de lunch bleek dat we die dag nog op 0 fouten stonden, terwijl we van anderen hoorden dat onze directe concurrentie wel fouten had gemaakt. De druk werd langzaam maar zeker hoger. We mochten dit niet meer laten wegglippen.

Direct na de lunch weer een regularity. Oh jee… Tijd genoeg om eerst goed in te tekenen en de vallen te ontdekken. Dat moest lukken, maar door de spanning stuur ik ons toch ergens een verkeerde weg in. Gelukkig merk ik dat na 100 meter op en rijden we snel achteruit om de juiste weg weer te hervatten. Ik was genoeg bij zinnen om de tripmaster terug te laten tellen zodat we nog steeds beschikten over de juiste afstand. Na de regularity het traject verder afmaken via pijlen kortste route. En weer ga ik in de fout: aan het einde staat ergens een kruis door een weg, waardoor ik snel een alternatieve route had geselecteerd. Ongeveer 1,5 km te laat zie ik tot mijn schrik dat er toch nog een andere kortere route mogelijk is. Als een gek zijn we gekeerd en met grote (maar natuurlijk niet té grote ;-) ) snelheid naar de TC gereden, waar we precies op tijd aankwamen. Door de stress reden we bijna een seconde te vroeg de TC in…. bijna, pff.

De rest van de middag strak blijven opletten: niet tegengesteld rijden, punten niet 2 keer berijden en de juiste omrijconstructie vinden. Op sommige plekken zien we equipes alle richtingen in rijden en twijfelen we ook aan onze eigen gekozen route. Er staan niet veel letters dus het is moeilijk vooraf vast te stellen of we goed gaan. De laatste 3 kaarten betreffen een grensbenadering. Tot de voorlaatste TC lijkt het vrij eenvoudig te zijn, maar in het laatste traject zitten veel instinkers. Gelukkig is de tijd in het laatste traject geneutraliseerd, want we werden ongeveer 10 minuten opgehouden door een kudde overstekende koeien… en die laten zich echt niet opjagen, zo bleek.

Tot slot nog enkele punten vrije route en een neutralisatie van het laatste gedeelte vanwege wegwerkzaamheden rond het finishhotel. Als laatste moesten we punt 3 ophalen. Op de rode doorgaande weg troffen we geen letter aan, maar je kon via een ander weggetje ook nog dicht bij punt 3 komen. Op die route troffen we nog een R aan, maar die stond verder dan 30 meter van het punt. Rondom punt 3 was er ook nog een smal tunneltje.… het zal toch niet dat… En het gaat me nu natuurlijk niet meer gebeuren dat…. Snel ben ik uitgestapt en door de (fietsers)tunnel gerend om met zekerheid vast te stellen dat ook aan de andere kant van de weg geen letter verstopt lag. Mijn inspanning leverde geen letter op, maar wel een bevestiging en een hoopvol gevoel. Zou het dan toch eindelijk een keer gaan lukken?

Terug in het hotel werd het spannend. Onder de boog kregen we direct de uitleg en ik controleerde meteen ons resultaat: één stempel verschil. De stempel aan het einde van de regularity stond niet in de uitleg. Zouden we er wederom zijn ingestonken??

Bij de borrel wees Truus Bakker ons nog op een hele mooie mogelijke val in de laatste grensbenadering (een verkeersbord midden op een weg waar we nog omheen hadden gekund) die zelfs de organisatie niet had gezien… en ook wij niet.

Toen de voorlopige uitslag werd opgehangen, bleek dat we over de hele dag maar 1 seconde straftijd (op de regularity) hadden opgelopen, en dat de concurrentie meer fouten had gemaakt. Eindelijk konden we een overwinning op onze naam schrijven. En dat voelde goed.

Wij kijken dus om meerdere redenen terug op een perfect georganiseerde, uitgezette en verzorgde rally. Nogmaals dank voor deze leuke ervaring die ons nog lang bij blijft. Volgend jaar zijn we er zeker weer bij en dan in de Sterklasse. Dan kunnen we het weer rustig aan doen….

Jacqueline Zuiderwijk en Jürgen Donders

Foto's: Niko Bloemendal 

“Kijk eens wat een mooie herfstkleuren”.

Ik kijk op uit mijn routeboek vol met kronkelige wegen. We kijken naar de beboste hellingen aan de andere zijde van het dal. De bomen hebben alle kleuren van de regenboog. De knalgele Alfa van Frans Diepeveen en Joan van de Lustgraaf rijdt voor ons. Zelfs deze auto in Pirelli-kleuren harmonieert nu ook met het landschap. Je hoeft niet helemaal naar Italië af te reizen om over mooie wegen te kunnen rijden. Knap hoe ‘meester’ René Smeets weer zo’n mooie route weet uit te zetten. Net als vele andere Nederlandse teams heb ik zijn rally’s na een akkefietje enkele jaren geboycot. De Duitsers zijn daarom in de meerderheid bij deze rally. Ik ben blij dat ik me door Ros Pavlik over heb laten halen om mee te doen. Wat een heerlijke rijdersrally is dit, met ook voldoende uitdaging voor de navigatoren.

We hebben het naar ons zin. Voornamelijk volgens het systeem ‘pijlen kortste en punten één na kortste route', worden we door Duitsland en Luxemburg geleid. We zitten lekker in de wedstrijd. De vele regelmatigheidsproeven gaan goed, hooguit een paar seconden afwijking. Maar dan wordt het donker. De 911 van Ros Pavlik is wel voorzien van een Brandtz 2, maar is verder niet echt als rallyauto uitgerust. Met een mijnwerkerslampje op mijn hoofd probeer ik de laatste regularity te navigeren. Dan blijken de batterijen het te begeven en moet ik met een zaklamp in de hand verder. Ondertussen begint Ros te brommen dat de verlichting op deze auto ook niet erg geschikt is voor dit werk. We rijden pardoes een erf op. Boze boeren komen op ons af, blijkbaar zijn we niet de eersten die deze fout vandaag maken. Bijna twee minuten te laat komen we bij de geheime tijdcontrole. Gelukkig mogen we morgen ons slechtste resultaat op deze regelmatigheidsproeven wegstrepen. Eigenlijk best wel een eerlijk systeem; we zitten tenslotte allemaal wel eens vast achter een tractor.

Rond half negen komen we bij het hotel in Völklingen aan. We hebben een mooie rallydag achter de rug en ons wacht een voortreffelijk buffet. Hotels zijn goed verzorgd bij René. De volgende morgen komt de desillusie. Vorig jaar stonden we na dag 1 op de eerste plaats, maar nu bungelen we ergens onderaan. Het niveau is hoog en de verschillen klein, maar toch… Dan hoor ik van een deelnemer dat er bij hen een telfout is gemaakt. Voor mij aanleiding om even naar mijn kamer te gaan en de papieren er bij te halen. Als ik met een vraag naar René loop, reageert hij als een ouderwetse schoolmeester. De moed zakt in mijn schoenen en ik denk, ‘ik had het kunnen weten’. Jos Timmermans ziet mijn boosheid en overlegt met René. Mijn vraag wordt toch in behandeling genomen en later die dag krijg ik netjes een antwoord. Zo hoort het!

Oscar Uhlhorn en Arthur Denzler vertrekken op zondagmorgen als leiders in de Marathonklasse. Na een lange verbindingsroute starten we met een ‘Grensbenadering'. De routeconstructies zijn te simpel voor dit niveau, er zit geen serieus valletje in. Daarna gaan we over op het systeem 'routebeschrijving op kaart'. Een systeem dat je niet vaak tegenkomt en wat ik best wel aardig vind. Als je voldoende tijd hebt om naar de juiste teksten op de kaart te zoeken, dan kan dit bijna niet misgaan. Het is flink doorrijden om met een gemiddelde snelheid van 50 km/h bergopwaarts een regelmatigheidsproef te rijden. Met onze ruim 200 pk is dat geen probleem. Er zijn geen zijwegen, dus je kunt eigenlijk niet fout rijden op deze proeven. We sluiten de rally af met een testje. Op een afgesloten industrieterrein is een route uitgezet van bijna 2 km. Ik vind dit toch altijd een leuk onderdeel bij een rally. Je mag nog even een laatste keer hard gassen voor we weer naar huis gaan. De bogeytijd is te makkelijk haalbaar, dat heb ik wel anders gezien bij Smeets.

Aangekomen bij de finish in Hillesheim wacht wederom een uitgebreid buffet op ons. Als omgeroepen wordt dat de uitslag bekend is, stuift iedereen naar de gang. Dan volgt grote consternatie, blijkbaar is er bij een van de twee regularities iets misgegaan. De fout wordt middels een neutralisatie snel opgelost. Dan blijkt dat bijna iedereen deze dag zo goed als foutloos heeft gereden. Maar wat wil je ook met maar 14 routecontroles. Oscar Uhlhorn en Arthur Denzler mogen op het podium komen om hun verdiende eerste prijs op te halen. Mogelijk dat door hun Duitse achternamen het onze oosterburen niet eens is opgevallen, dat de beker dit jaar in Nederland blijft.

Ik hoop dat meer Nederlandse teams weer mee gaan rijden met de Limburgia, want deze rally is echt de moeite waard! Nog een tip voor de ‘meester’: Voor de navigatoren mag de tweede dag best wel uitdagender.

Ros Pavlik en Pieter van Leusden, startnummer 43 Marathonklasse

Foto's: Jan-Peter Ambaum

Meer foto's van Jan-Peter over de Limburgia op zijn Facebook pagina:

https://www.facebook.com/janpeter.ambaum/media_set?set=a.944621255608624.1073741899.100001822750442&type=3&__mref=message_bubble

Voorbereiding

Aan de voorbereiding zou het niet liggen. Op de donderdagavond voor de start van de Belgian Westhoek Classic komen we met 8 deelnemende equipes uit de regio bij elkaar in onze loods in Weert. Samen het reglement nog eens goed doornemen en de routeboeken van vorig jaar nog eens grondig bestuderen. Laatste check aan de wagens en zorgen dat er genoeg olie, koelvloeistof en brandstof in de wagens zit. We zijn er klaar voor.

Vrijdag

We komen om 13.00 uur samen bij onze loods, is toch altijd een mooi gezicht, 8 van die oude rallywagentjes bij elkaar. Iedereen heeft er veel zin in. Na wat foto’s gemaakt te hebben vertrekken we om 13.30 uur in kolonne naar Deerlijk, met z’n allen achter elkaar op de autobaan trekt veel bekijks en goedkeurende blikken van medeweggebruikers. We genieten nu al en de wedstrijd moet nog beginnen.
We zijn omstreeks 16.00 uur bij de startlocatie in Deerlijk. Mooi op tijd om de tripcheck te doen, wayfinder te ijken en te tanken. Ondertussen komen de deelnemers 1 voor 1 binnen, handen worden geschud en de wagens worden bekeken. We moeten de documentencontrole en keuring gaan doen. Alles loopt lekker en de wagen wordt goedgekeurd. Het enige probleem is de regen die in een keer met bakken uit de hemel komt, probeer met regen maar eens je startnummer en rallyschild te plakken…

Na de inwendige mens verwend te hebben met een lekkere biefstuk maken we ons klaar om te gaan starten; 20.32 is onze starttijd. Ondertussen is het gestopt met hard regenen, het miezert alleen nog maar. Toch opletten op de altijd gladde wegen in de Westhoek van België. We beginnen met een korte aanlooproute naar de eerste RT. Hier moeten we nog 4 minuten wachten tot we mogen starten door middel van een zelfstart. We tellen af 5…4…3…2…1…GO. We moeten er nog inkomen, rijden één keer een klein stukje fout, moeten draaien en hoppa 1 minuut aan onze broek. Rob en ik zijn meteen weer wakker. Via een aanlooproute op weg naar RT 2. We gaan geconcentreerd van start, het gaat goed, leuke wegen, strak tijdschema en de mensen van de tijdwaarneming zo opgesteld dat wij ze daar in ieder geval niet verwachten, iets te snel berekenen we, 4 a 5 seconden, ach daar kunnen we mee leven. We hebben volop pret in de wagen. Het regent ondertussen niet meer. Weer via een aanlooproute naar RT 3. Het is een leuke opbouw van de rally, lijkt wel een snelheidsrally zo met de aanlooproutes en dan een RT (KP?). We staan klaar voor RT 3, na de start 40 meter haaks links. Huub Mertens en Jos Jurriëns komen van de andere kant, ze starten 3 minuten voor ons dus ze moeten ergens iets niet goed hebben gedaan. We rijden achter elkaar, strak tempo op mooie wegen. Een rechts 2 wordt door Huub en Jos iets te laat gezien en ze moeten terugsteken. Wij kunnen net voor hun de weg in, we zitten mooi op de tijd. We steken een weg over en geven gas, een raar geluid onder de auto uit, wat is dat?

Direct stoppen en wat blijkt, ligt de uitlaat eronderuit…. Snel een blikje energydrank drinken, deze gebruiken om weer een verbinding te maken. Met alles wat we bij ons hebben probeert Rob de uitlaat weer enigszins aan elkaar te maken, natuurlijk hebben we van alles bij ons, behalve de spullen die we nodig hebben. Toch lukt het om de uitlaat provisorisch te maken. De uitlaat hangt, starten en de weg weer vervolgen. Na 500 meter weer veel lawaai, weer ligt de uitlaat op de grond. We besluiten om te stoppen, het tijdverlies is immers al teveel om nog door te rijden. We bellen een vriend van ons op die aan het kijken is, hij staat in Poeke, niet ver weg dus, de uitlaat past wel onder een Mini maar niet ín de Mini en we willen hem toch meenemen. Frans Joseph is 10 minuten later bij ons en we laden de uitlaat in zijn auto. Zonder uitlaat rijden we richting onze slaapplaats in Brugge. 

Op een provinciale weg worden we geflitst, kan er ook nog wel bij. We kijken op de teller, veel te hard rijden we niet. 300 meter verder een motoragent en ja hoor hij komt achter ons aan. Natuurlijk door de herrie denken we. We bespreken enkele scenario’s die we hem kunnen vertellen om ervoor te zorgen dat we én geen boete krijgen én kunnen blijven rijden tot in Brugge. We volgen oom agent en na ongeveer een kilometer moeten we stoppen. Auto direct afzetten zodat hij geen herrie meer maakt. Oom agent is aardig, we hebben 72 gereden waar 70 mag…daar krijgen we een boete voor die we direct moeten betalen. € 50,- armer en een rally anekdote rijker mogen we onze weg vervolgen, ook met kapotte uitlaat. In het hotel is het al een drukte van belang. We checken in en gaan direct naar de bar om een biertje te drinken en ons verhaal aan anderen te vertellen. Gelukkig heeft Johan Nies een reparatie setje bij zich voor de uitlaat, we beslissen om die zaterdagmorgen om 8.00 uur, samen met Harold Davids, de uitlaat te maken.

Zaterdag

Om 7.00 uur loopt de wekker af. Korte nachtrust, komt dat nu omdat we zo vroeg op moeten of zijn we te laat naar bed gegaan vrijdag…? Om 8.00 krikken we de wagen op en beginnen met het maken van de uitlaat. Het lukt, er is wel iets meer geluid maar het is acceptabel. We zijn klaar voor dag 2! 10 RT’s staan er op het programma, tot ongeveer 22.30 uur ’s avonds. Weer een korte aanlooproute naar RT 1, het gaat goed, we zijn wat voorzichtig we vertrouwen er nog niet helemaal op dat de uitlaat blijft hangen. Op weg naar RT 2, het vertrouwen komt terug. Wat is deze wedstrijd leuk opgebouwd, op de RT’s opletten, daartussen tijd om te relaxen. Voor ons gevoel gaat het lekker, we rijden de zaterdagmorgen zonder problemen en komen aan op de regroup op de Zeedijk van Zeebrugge. Het zonnetje schijnt en daardoor is deze locatie natuurlijk super zo aan de zee. Na een broodje huppelepup (het is mij nog steeds onduidelijk wat het eigenlijk was…) gaan we beginnen aan het tweede gedeelte van deze dag. Een aanlooproute naar de volgende RT. Weer gaat het lekker en om de uitlaat maken we ons helemaal geen zorgen meer, die blijft wel hangen.

Op “nul” rijden op de RT’s lukt ons niet maar de fun factor in de auto is erg hoog en daar doen we het toch voor. Mooie weggetjes, fantastisch opgestelde geheime tijdcontroles en een route die loopt. Niks staat deze fantastische dag meer in de weg. Op een RT, na een haaks rechts zien we de mooie Alfa Romeo van Huub en Jos in de greppel liggen, gelukkig staan ze naast de wagen en hebben ze niets. Ze zijn door een tegenligger, die niet aan de kant wilde gaan, teveel naar rechts gedwongen waardoor ze in de greppel zijn terecht gekomen. We rijden door en proberen weer terug te komen op ons tijdschema voor deze RT. Zonder teveel tijdverlies maken we de RT af. We gaan weer op weg naar de volgende RT. Het weer is mooi, er staan veel fotografen langs de weg en de plaatselijke bevolking kan deze wedstrijd ook wel appreciëren merken we.

Het blijft lekker gaan, Rob en ik genieten! We zitten in een mooi ritme en Rob leest de kaart geweldig. “800 meter haaks links” geeft hij aan. Ik zie de weg iets te laat en besluit om de handrem aan te trekken om de wagen toch de goede richting in te zetten. Het lukt maar……ik kom niet meer weg…. We staan stil in de bocht, wat is dat? Ik probeer achteruit te zetten, de wagen gaat omhoog maar wil niet van zijn plaats. In zijn eerste versnelling dan, met banden achter die niet meer voor of achteruit willen, zetten we de wagen aan de kant, trommels vastgelopen. We halen een band eraf maar de trommel gaat niet meer los, wat nu?

We bellen onze monteur op en die adviseert om de trommel terug te stellen, we kijken maar aangezien we bijna helemaal in de berm staan vinden we het niet verantwoord om onder de wagen te kruipen. We proberen weer eens om hem los te rijden, werkt niet. Aangezien het weggetje heel smal is moeten we wel in de berm blijven staan anders kunnen de andere deelnemers niet langs ons. Weer bellen naar onze monteur, remolie eraf laten zodat de trommels vrij komen zegt hij. Rob laat de druk eraf en we horen de trommels vrij komen. Auto starten en proberen, ze zijn los maar de remdruk is bijna helemaal weg, we moeten enkele keren “pompen” om enigszins wat druk te krijgen. Wat te doen? We vinden het niet meer verantwoord om de wedstrijd uit te rijden en besluiten dan ook om te stoppen en voorzichtig naar Boezinge te rijden. Hier is een regroup, kunnen we ons afmelden bij de organisatie, de rest van de deelnemers nog zien, een biertje drinken en een Belgisch frietje eten.

Met een pintje in de hand begroeten we onze mede Weertenaren. Keer op keer moeten we uitleggen wat er aan de hand is en adviezen volgen in vlot tempo. Om toch nog wat te kunnen genieten van de wedstrijd besluiten we om nog naar Dikkebus te gaan om bij het beroemde kappelletje van de rally van Ieper te gaan kijken. Hierna naar het hotel waar toch iemand de bar moet openen, geen leuk werk maar Rob en ik besluiten om ons daar maar voor op te offeren. Na een uurtje komen “onze” mannen ook in het hotel aan. De anekdotes blijven komen, iedereen heeft wel wat meegemaakt en na alle verhalen te hebben aangehoord was het toch vier uur in de nacht geworden. Tijd om naar bed te gaan. De volgende dag zijn we weer in kolonne naar Weert gereden, wij heel voorzichtig maar het is toch gelukt om met slechte remmen thuis te komen.

Dank

Langs deze weg willen Rob en ik, Bjorn en Jens Vanoverschelde, Rudy Opdenakker en de rest van de organisatie en officials bedanken voor de mooie en leuke wedstrijd. Ondanks dat we de finish niet gehaald hebben vonden we het een geweldige wedstrijd. Ik weet zeker dat we ook namens onze andere vrienden uit Weert en alle andere deelnemers spreek. Het aandeel Weert en omstreken equipes was trouwens erg groot in deze wedstrijd, 12 equipes! Hoezo deze sport is populair in Weert e.o.

PS: Rob en ik zijn de komende avonden moeilijk te bereiken, we moeten een nieuwe uitlaat monteren en remmen maken.

Robert Wolter- Rob Schreurs equipe 32

Voor de derde achtereenvolgende keer hebben we dit jaar de ABC Rally gereden.

Zoals gebruikelijk is onze voorbereiding niet optimaal. Carina moet op vrijdag nog naar een begrafenis in Capelle met de 356. Vervolgens Steven van kantoor halen in Den Haag en op weg naar Emmen. In de auto nemen we het reglement door,zetten de klokjes op de juiste tijd. Het gevoel dat je bij Zwolle bijna in Emmen bent, verdwijnt bij Hoogeveen. De expertklasse kan zich opmaken voor een vrijdagavond etappe, wij kunnen met een gerust gevoel in het hotel blijven borrelen. Een kleine 100 equipes verschijnen dit jaar aan de start, waarvan 23 in de expert, 39 in de sport en 36 in de toerklasse.

Wij hebben ons dit jaar, evenals vorig jaar, ingeschreven voor de sportklasse. ‘s Avonds plakken we na het melden nog even stickers, zodat we dat niet op een natte auto hoeven te doen in de ochtend. Een goede avoorbereiding is per slot van rekening het halve werk... Zaterdag starten we om half negen. Via een korte bol pijl afstanden moeten we 20 minuten later starten met een regularity, net over de grens in Duitsland op een ingetekende lijn met barricades. Tijdens de regularity in het begin van de classic 500 hebben we een weg verlegd gemist. Wij doen daarom ons best om scherp aan de dag te beginnen. Ik construeer een stukje van de route tegengesteld, dat is jammer. Via de pijlen gekleurde wegen rijden we naar TCB2. Hier komen we samen met een aantal deelnemers zo vroeg aan, dat de TC er nog niet staat. De marshall is zo vriendelijk om mij erop te wijzen dat ik de kaart een minuut te vroeg overhandig. Het blijkt dat de klokjes in de auto allemaal een minuut verkeerd staan, als gevolg van de ‘strakke’ voorbereiding. Dat verklaart het feit dat we tijdens de regularity op dezelfde tijd starten als Peter en Bart in de Escort.

In het tweede traject gaan we via een pijlen punten kortste route net als vorig jaar het militaire oefenterrein in. Ondanks het feit dat we bij de vorige TC voldoende tijd hadden om te construeren, ontdek ik een foutje, waardoor ik snel een stukje opnieuw moet construeren. We hebben goed hersteld blijkt achteraf. Het volgende traject in het Schiessgebiet bevat een flink aantal pijlen in een klein gebied dat het bijna onmogelijk lijkt de route af te leggen zonder tegengesteld te rijden. Trots naar de constructie kijkend zie ik dat de bijna de hele kaart roze gekleurd is, waardoor het onduidelijk is wat de uiteindelijke route is. Hier was in de laatste informatieve e-mail voor gewaarschuwd. Er blijkt een oplossing te zijn waarbij zelfs een minuscuul klein stukje weg niet tegengesteld gereden wordt. Jammer dat ik een stukje voetpad in de route heb opgenomen. Vervolgens rijden we een stukje over een blinde lijn. Hier zijn geen gekleurde wegen en verassingen, maar wel de bekende zweefbaan van de afgelopen jaren. Daarna via een pijlen gekleurde wegen en bol pijl terug naar die Heimat, naar de van der Valk om te tanken en een late lunch. De keuken bleek niet helemaal voorbereid op de komst van de deelnemers. Na de ingedutte keukenstaf tot de orde geroepen te hebben, kwamen de happen door. De middag speelde zich af in Drenthe. Via een bol pijl verplaatste het veld zich voor de derde achtereenvolgende keer naar de mislukte woonwijk met wegen, maar zonder huizen. In de woonwijk waren de afstanden verwijderd in de routecommando’s. Vanaf een afstand stond Joep leunend tegen de auto het geheel tevreden te aanschouwen.

Na een redelijke start in het middagtraject gingen we bij de start van de grensbenadering finaal de mist in. Verleidt door een driehoekje onder het viaduct, en gestraft door een niet bestaande weg, hebben wij onze meerdere moeten erkennen in de gekleurde wegen. Zelfs met behulp van twee loepen blijkt het lastig om goed onderscheid te kunnen maken tussen de witte en de gele wegen. Vervolgens nog een keer gestraft door een organisatietekst met een dubbele rand met een opening aan de onder en de bovenkant, waardoor het tekstvak de onderliggende weg blijkbaar niet blokkeert. Dit was wel erg flauw.

De route van TC C2 liep via een pijlen en punten kortste route naar TC C3. Dit traject liep veel beter, en behalve een klein stukje tegengesteld in Zwiggelte alle driehoekjes en trucjes gezien. Het laatste traject leidt ons wederom naar de DIBA voor een proefje door de waterbak. De geconstrueerde route leek heel goed, maar hebben een fietspad over het hoofd gezien.

De bogey time blijkt voor de 356 altijd een uitdaging. De oude dame heeft het de gehele dag fantastisch gedaan, ondanks op sommige punten slechte wegen en stukken onverhard, en door onszelf veroorzaakte tijd stress. Toch wordt de oude dame wat vermoeid en het schakelen vanuit stilstand gaat moeizaam. Het 2015 rallyseizoen is afgelopen, na een record aantal rallies. Wat ‘Tender Love and Care’ door Rob Leeuwenburg, onze Porsche dokter, is volledig verdiend.

Met een biertje en een pinda werd de route van de dag geëvalueerd. Heb jij de ‘Q’ en ‘de stempel I’? De kansen op een goede afloop van de 2015 editie waren met de start van de regularity al verkeken. We zijn uiteindelijk als 29ste geëindigd in een veld van 39, dat moet beter kunnen. Met een betere voorbereiding hadden we een aantal plekken hoger kunnen eindigen. De afwijking van de atoomtijd was een stomme fout. De gekleurde wegen blijkt voor de navigator een ingewikkeld systeem, zeker omdat het moeilijk is onderscheid te maken tussen witte en gele wegen. Terugkijkend in de archieven blijkt dat we 2013 in de toer op een vergelijkbare plek zijn geëindigd met ongeveer evenveel strafpunten, in dat licht is 2015 toch een verbetering.

Naborrelend en evaluerend zijn we het er beide over eens dat dit de laatste ABC rally is die we gereden hebben. De rally is uitstekend georganiseerd. De route is mooi en uitdagend. Maar helaas rijden we al drie jaar dezelfde route en trucjes, zoals het Schiessterrein en de gefaalde woonwijk in Emmen. Het tekstvak met de dubbele rand is flauw, de gekleurde wegen zijn te slecht te onderscheiden. Daarnaast blijkt dat Emmen iedere keer enorm ver rijden is en is het van der Valk hotel in Emmen één van de minderen van de keten. Het neemt niet weg dat we een uitstekend weekend hebben gehad en we met veel genoegen terugkijken op een geslaagd evenement.

Carina en Steven Leijnse, startnummer 14

Foto's:Niko Bloemendal