“Kijk eens wat een mooie herfstkleuren”.
Ik kijk op uit mijn routeboek vol met kronkelige wegen. We kijken naar de beboste hellingen aan de andere zijde van het dal. De bomen hebben alle kleuren van de regenboog. De knalgele Alfa van Frans Diepeveen en Joan van de Lustgraaf rijdt voor ons. Zelfs deze auto in Pirelli-kleuren harmonieert nu ook met het landschap. Je hoeft niet helemaal naar Italië af te reizen om over mooie wegen te kunnen rijden. Knap hoe ‘meester’ René Smeets weer zo’n mooie route weet uit te zetten. Net als vele andere Nederlandse teams heb ik zijn rally’s na een akkefietje enkele jaren geboycot. De Duitsers zijn daarom in de meerderheid bij deze rally. Ik ben blij dat ik me door Ros Pavlik over heb laten halen om mee te doen. Wat een heerlijke rijdersrally is dit, met ook voldoende uitdaging voor de navigatoren.
We hebben het naar ons zin. Voornamelijk volgens het systeem ‘pijlen kortste en punten één na kortste route', worden we door Duitsland en Luxemburg geleid. We zitten lekker in de wedstrijd. De vele regelmatigheidsproeven gaan goed, hooguit een paar seconden afwijking. Maar dan wordt het donker. De 911 van Ros Pavlik is wel voorzien van een Brandtz 2, maar is verder niet echt als rallyauto uitgerust. Met een mijnwerkerslampje op mijn hoofd probeer ik de laatste regularity te navigeren. Dan blijken de batterijen het te begeven en moet ik met een zaklamp in de hand verder. Ondertussen begint Ros te brommen dat de verlichting op deze auto ook niet erg geschikt is voor dit werk. We rijden pardoes een erf op. Boze boeren komen op ons af, blijkbaar zijn we niet de eersten die deze fout vandaag maken. Bijna twee minuten te laat komen we bij de geheime tijdcontrole. Gelukkig mogen we morgen ons slechtste resultaat op deze regelmatigheidsproeven wegstrepen. Eigenlijk best wel een eerlijk systeem; we zitten tenslotte allemaal wel eens vast achter een tractor.
Rond half negen komen we bij het hotel in Völklingen aan. We hebben een mooie rallydag achter de rug en ons wacht een voortreffelijk buffet. Hotels zijn goed verzorgd bij René. De volgende morgen komt de desillusie. Vorig jaar stonden we na dag 1 op de eerste plaats, maar nu bungelen we ergens onderaan. Het niveau is hoog en de verschillen klein, maar toch… Dan hoor ik van een deelnemer dat er bij hen een telfout is gemaakt. Voor mij aanleiding om even naar mijn kamer te gaan en de papieren er bij te halen. Als ik met een vraag naar René loop, reageert hij als een ouderwetse schoolmeester. De moed zakt in mijn schoenen en ik denk, ‘ik had het kunnen weten’. Jos Timmermans ziet mijn boosheid en overlegt met René. Mijn vraag wordt toch in behandeling genomen en later die dag krijg ik netjes een antwoord. Zo hoort het!
Oscar Uhlhorn en Arthur Denzler vertrekken op zondagmorgen als leiders in de Marathonklasse. Na een lange verbindingsroute starten we met een ‘Grensbenadering'. De routeconstructies zijn te simpel voor dit niveau, er zit geen serieus valletje in. Daarna gaan we over op het systeem 'routebeschrijving op kaart'. Een systeem dat je niet vaak tegenkomt en wat ik best wel aardig vind. Als je voldoende tijd hebt om naar de juiste teksten op de kaart te zoeken, dan kan dit bijna niet misgaan. Het is flink doorrijden om met een gemiddelde snelheid van 50 km/h bergopwaarts een regelmatigheidsproef te rijden. Met onze ruim 200 pk is dat geen probleem. Er zijn geen zijwegen, dus je kunt eigenlijk niet fout rijden op deze proeven. We sluiten de rally af met een testje. Op een afgesloten industrieterrein is een route uitgezet van bijna 2 km. Ik vind dit toch altijd een leuk onderdeel bij een rally. Je mag nog even een laatste keer hard gassen voor we weer naar huis gaan. De bogeytijd is te makkelijk haalbaar, dat heb ik wel anders gezien bij Smeets.
Aangekomen bij de finish in Hillesheim wacht wederom een uitgebreid buffet op ons. Als omgeroepen wordt dat de uitslag bekend is, stuift iedereen naar de gang. Dan volgt grote consternatie, blijkbaar is er bij een van de twee regularities iets misgegaan. De fout wordt middels een neutralisatie snel opgelost. Dan blijkt dat bijna iedereen deze dag zo goed als foutloos heeft gereden. Maar wat wil je ook met maar 14 routecontroles. Oscar Uhlhorn en Arthur Denzler mogen op het podium komen om hun verdiende eerste prijs op te halen. Mogelijk dat door hun Duitse achternamen het onze oosterburen niet eens is opgevallen, dat de beker dit jaar in Nederland blijft.
Ik hoop dat meer Nederlandse teams weer mee gaan rijden met de Limburgia, want deze rally is echt de moeite waard! Nog een tip voor de ‘meester’: Voor de navigatoren mag de tweede dag best wel uitdagender.
Ros Pavlik en Pieter van Leusden, startnummer 43 Marathonklasse
Foto's: Jan-Peter Ambaum
Meer foto's van Jan-Peter over de Limburgia op zijn Facebook pagina:
