De rally bubbel loopt langzaam leeg en het leven is weer een beetje normaal aan het worden en dat is ook wel fijn.

Vannacht heb ik heerlijk in mijn eigen bed geslapen en vanmorgen merkte ik dat de adrenaline langzaam weg stroomt. Spierpijn in mijn benen, armen en vermoeidheid. Zo’n rally is een eigen wereldje op zich. Je ziet dezelfde mensen steeds om je heen. Marshall’s, deelnemers en je teamgenoot. Wij deelden naast een smalle eend waar je bijna schouder aan schouder zit, ook nog eens hotelkamers. Dus dat is best intens. Het leven gaat dan ook alleen over de rally. Over de stand, over tegenstanders, over de volgende dag en natuurlijk bespreken over hoe wij moeten rijden. Wat moet verbeteren of veranderen.

Je leeft volgens een bepaald tempo en dat is eigenlijk gewoon snel. In de 2CV hebben wij altijd tijd te kort. Want de snelheid is altijd te laag in de 2CV. Op de testen moeten we voluit gaan. Op de regularities komt vroeger of later het moment dat je voluit moet gaan en op de tussen etappes, ja ook daar moeten we vaak voluit gaan om op tijd te komen bij een TC. Dus je hebt altijd haast, moet de hele dag geconcentreerd zijn. Echt ruimte voor ontspanning is er niet. Ja even een paar minuten bij een TC, of een half uur bij de lunch. Maar ja, ik wil ook nog even een paar foto’s maken als het kan, dus dat probeer ik tussendoor te doen.

7 dagen lang ben je bezig met de rally, eigenlijk meer, want je prepareert, overlegd, belt, praat, pakt dingen in, en na de rally ben je er nog steeds mee bezig, verhalen vertellen, filmpjes opzoeken, foto’s bekijken. Facebook berichten lezen, het gaat maar door. Dus de rally is als een bubbel waarin je leeft. Een kleine wereld op zichzelf, weinig nieuws van de buitenwereld dringt door en dat wat doordringt is vaak niet interessant genoeg.

Dit jaar zat er voor mij persoonlijk nog wel een ondertoon aan, want er was wel nieuws van het thuisfront wat minder fijn was. Dat was even heftig, maar gedurende de week kwamen er betere berichten. Verder ga ik er niet op in, maar het was wel even zwaar.

De afgelopen week was fantastisch alles bij elkaar genomen. Ik kende de 2CV van Joost al wel van de vorige rally, maar toch maak ik mij elke dag weer nerveus. Hoe gaan wij het doen? Hoe liggen de wegen erbij, is het glad, hoe ga ik rijden? Meestal tijdens de eerste regularity of test gaat mijn stress de deur uit en begin ik te genieten.

Nooit gedacht dat de 2CV ook op droog wegdek zo enorm leuk zou zijn om op te rijden bij een circuit. De eerste test was op een licht besneeuwd circuit. Dat kunnen wij, dus volle bak en als ik ’s avonds de resultaten bekijk dan zie ik dat ik sneller ben geweest dan rally legende en Nederlands Kampioen Rally rijden Erwin Docter. Dat is toch wel een hoogtepunt, ook al ging hij waarschijnlijk niet volle bak. De dagen erna op droge circuits worden wij denk ik een van de favorieten van de Marshalls. We gooien en smijten met de auto, de deurklinken raken het asfalt net niet, nou ja je snapt, het helt allemaal nog al en ziet er nogal heftig uit en de tijden die wij neerzetten zijn ook nog eens behoorlijk snel tot verbazing van iedereen. Maar ook op de sneeuw en op ijs red de 2CV zich prima! Maar als je teveel pushed, zeker heuvel af dan wil de achterkant nog wel eens uitbreken. Met tegensturen, spelen met het gas en zeker niet remmen weet ik de auto toch elke keer weer uit een slip te krijgen, hoewel het een paar keer erg dicht bij kwam om rondjes te draaien, maar toch wist ik hem elke keer de juiste kant op te krijgen.

Dat is het leuke van het rijden met een auto zoals de 2CV. Je moet maximaliseren, remmen is snelheid verliezen, dus dat probeer je zo min mogelijk te doen. Ik probeer gebruik te maken van de kracht van de onafhankelijke wielophanging, de mechanische grip van de motor en versnellingsbak en speel tussen gas, koppeling en rem om hem zo snel mogelijk over de weg te krijgen. Als je te hard de bocht in gaat helpt het om even de rem te raken, de koppeling in te drukken en weer los te laten, de auto zet zich iets en je voelt de grip terug keren. Of wat ook helpt, een bocht induiken terugschakelen naar 3 of 2 en je voelt de grip, dan gaat het gaspedaal naar de bodem en de motor trekt de auto de bocht door. In haarspeldbochten is het soms gewoon zelfs plankgas, iets gas los voor de bocht, de bocht in kijken hoe die loopt en of er tegenverkeer is en dan gas erop en door stampen. Proberen om niet teveel over de banden te glijden, maar om het rollen zo fijn mogelijk te laten gaan. Kortom, je merkt, ik kan er over praten, probeer het gevoel over te brengen hoe ik achter het stuur zit en wat ik probeer te bereiken. Het is iets van een droom, dat is het sowieso om mee te mogen doen, om dan ook nog hoog te eindigen is helemaal een droom. Kan het nog beter? Ik weet het niet, misschien als de omstandigheden nog beter mee werken, de motor net wat meer vermogen heeft, tja hoe bereik je dat? Aanpassingen doen, maar dat is aan Joost en aan Eric die de auto perfect voorbereid hebben. Hoewel wij vorig jaar riepen, wij hadden maar 10 dagen. Dit jaar riep Joost, we hadden maar tien weken. Nou dan mag hij nu vast na gaan denken en over 2 maanden aan het werk gaan, dan heeft hij 10 maanden. Ik sla hem volgend jaar over heb ik al gezegd, maar wie weet gaan Joost en Eric een poging wagen. Ik zal ze aanmoedigen!

Was het gaaf? Ja absoluut, iedereen die een keer de mogelijkheid heeft om het te doen, twijfel niet, schrijf je in, want man wat is het gaaf. Een week lang volle bak er voor gaan, op circuits, in regularities, etc. Het is voor de navigator hard werken, echt navigeren, de juiste weg kiezen zodat je geen tijd verliest. Voor de bestuurder is het puur rijden, hoe breng je de auto plus de inzittenden zo veilig mogelijk over. Dat is op zich makkelijk, maar probeer eens een gemiddelde snelheid te halen van 45 km/h op sneeuw, in haarspeldbochten. Heuvel op is nog niet het probleem, maar ga eens naar beneden, rem maar eens terwijl je tijd in probeert te halen. Echt een uitdaging! Maar als het lukt en het werkt dan is het mooi.

Mooie momenten tijdens de rally waren de glimlachen van andere deelnemers als wij weer met de eend rondgingen, of de marshalls. De diepe sneeuw waar wij doorheen vlogen. De stress die ik zag op onze gezichten toen het even niet goed ging. Maar de lol die je ook autosport liefhebbers kunt geven die komen kijken en genieten van de auto’s en dan nog eens moeten lachen om die rare 2CV die mee doet.

Ik wil Joost bedanken dat hij mij de juiste kant op heeft geleid en dat we zonder ruzie deze week afgerond hebben. We hebben wel een keer gemopperd op elkaar, maar dat is de stress en de spanning en dat hoort erbij. Zonder hem had ik niet de juiste weg gevonden. Hij heeft ook de auto minutieus voorbereid met Eric van Straaten, dat hebben ze met zoveel plezier en inspanning gedaan, de auto is echt goed en super betrouwbaar.

Natuurlijk moet ik Claudia bedanken dat ik mee mocht, dat ze mij de vrijheid gaf, net als de rest van mijn familie die het best eng vonden, maar ook supertrots zijn. Zelfde geld voor Joost z’n vrouw Sandra en zoontje Jip. Dank jullie wel dat je Joost uitgeleend hebben. Ik heb hem veilig gehouden voor jullie ????

Natuurlijk ook dank aan de organisatie, zonder hun kan het evenement niet draaien en daarnaast de deelnemers, onze tegenstanders. Wij hebben lol gehad met elkaar, Als gekken achter elkaar aan gereden. Elkaar nerveus gemaakt, of elkaar ondersteuning gegeven moraal. Je bent met elkaar bezig, dus je doet dit ook met elkaar. Bedankt voor de vriendschappen en de lol die wij hebben gedurende de week.

En natuurlijk bedankt richting onze sponsoren, ook belangrijk, want zij hebben mede mogelijk gemaakt dat wij aan de start stonden. Dublin Blue Beer, Burton Car Company, Klassiek en Techniek, 2CV Outlet, Autotaalglas en Onori Fashion and Gifts. Bedankt voor jullie steun en toeverlaat.

Enige wat nog rest is alle mensen bedanken die ons gesteund hebben. De leuke berichten via facebook, whats app en allerlei andere media. Het voelde fijn jullie te horen en jullie aanmoedigingen te horen.

Toppunten deze rally:

• Test op droge circuits en plankgas gaan
• Dagoverwinning op de tweede dag
• Diepe sneeuw en aan alle kanten auto’s inhalen
• Stress hebben en dan realiseren dat het lekker gaat en de stress gaat weg
• De schitterende omgeving
• Fans onderweg
• De auto driften over een circuit, denken dat je weer controle hebt en realiseren dat je nog steeds aan het driften bent
• De afdaling op de laatste regularity, niet gefilmd, maar dat was een van de gaafste stukjes sturen en rijden die ik ooit gedaan heb
• Je naam horen en weten dat je de 2e plaats te pakken hebt, geen overwinning, maar zo voelt het wel voor ons.

Bedankt en tot een volgende keer!

Niko Bloemendal

Vandaag stonden twee regularities op het programma en twee testen op ijs! Belangrijkste vandaag, nog belangrijker dan de laatste dagen, rij de juiste route en blijf op de weg!

We begonnen de dag met een klein beetje stress. Ik wilde olie controleren en tot mijn verbazing bewoog de hele olievulpijp, dat is niet goed! Ik kijk en ja hoor, 1 van de 2 bouten was verdwenen en de andere zat los. Hier hadden we gisteren een groot stuk van de weg mee gereden. Maar gelukkig zijn wij goed voorbereid en had ik reservemateriaal bij mij. Dus ik pak mijn ratelsetje, met bout en probeer hem erin te steken. maar dit setje is te kort en de bout duikt op het motorblok…zucht…. Ach er is technische ondersteuning dus toch maar even vragen. Classic Job komt langs en met vijf minuten is het gerepareerd. Joost was ondertussen ontzettend aan het stressen, want pech, dat is ellende. Ik heb hem proberen weg te sturen, maar hij was pas gerustgesteld toen alles weer vast zat. De stress slaat toch toe!

Dan ontmoeten we nog een Sloveen, die had op het Sloveense Citroen Forum gelezen dat wij langs kwamen en kwam speciaal voor ons naar het hotel! We kregen nog een kalender en wat club bladen van de 2CV club, hartstikke leuk. Veel Citroen liefhebbers hebben ons zien rijden, foto’s gemaakt of ons gefilmd de laatste dagen.

Dan de regularity, die viel voor ons gevoel mee. We vonden de juiste route, kwamen wel verkeer tegen, waaronder een grote vrachtwagen, maar ook nu weer, even stoppen op de smalle weg waar net een verbreding is en snel hun langs wuiven en je verliest nauwelijks tijd. Dus top gereden!

Dan door naar de tc. Dit was echt doorrijden, 100 kilometer, waarbij veel snelweg waar wij niet hard gaan. Nou ja, de GPS van rallysafe gaf op een gegeven moment 122 km/h aan heuvelaf, maar de motor moest echt hard werken. Uiteindelijk kwamen we in een skigebied terecht waar wij de laatste 3 kilometer in de 1e versnelling omhoog moesten zo stijl was het! Drie minuten voordat wij ons moesten melden kwamen wij aan. Pfff geen tijdstraf. En weer door…. op naar een circuit vlak bij de lunch. En dit keer op ijs.

We hadden afgesproken, we doen rustig aan, geen risico nemen en toch maximaliseren. Wel zijn wij aan het rekenen, hoe goed doet de nummer 2 het, hoe goed doen Frank en Maartje het die 4 staan. Hoe goed doet de nummer 5 het. Nou wij deden het rustig en waren tevreden.

Na de lunch volgde hetzelfde rondje weer, dit keer was het nog gladder dan eerst, ik probeerde wel sneller te gaan, maar dat was onmogelijk.

Dan staat er nog 1 regularity op het programma en wat voor een. Dit was er voor ons 1 die de geschiedenisboeken in gaat. Wij starten een halve minuut na een Volvo PV544. Een ervan is een goede kennis van Joost. Wij weten behoorlijk goed op tijd te rijden. In de verte zie ik soms de Volvo voor mij rijden en wij komen zelfs dichterbij. maar op een gegeven moment in een gedeelte waar het klimmen is en ik vol door probeer te stampen komen hun achterop een bus, en wij dus vlak daarna. Ze geven ons gelukkig ruimte zodat wij achter de bus kunnen zitten. Dus ik ben aan het kijken hoe ik stijgend een bus in kan halen terwijl ik nauwelijks pk’s over heb. Net op dat moment komt een bemande tijdcontrole. Wij stoppen en kunnen door. Maar de organisatie had bedacht dat het leuk was om de regularity over een tolweg te sturen. Dus wij staan achter de bus voor een gesloten slagboom. De chauffeur doet rustig zijn deur open, stapt uit, loopt om de bus. Kijkt nog even precies wat er betaald moet worden, stopt een kaartje erin, kijkt nog een keer, loopt op z’n gemak terug en stapt weer in de bus. De stoom kwam ondertussen bij Joost uit de oren, net als bij mij overigens. Uiteindelijk besluiten wij direct achter de bus onder de open slagboom door te rijden. In de hoop dat wij snel hem voorbij kunnen. Maar de bus heeft geen haast, de weg is te smal en dus kunnen wij er niet langs. Ik ben aan het knipperen, probeer hem naast de bus te zetten, maar niets helpt. Joost heeft het niet meer, en ramt op de claxon die aan mijn kant zit. Dus ik ben boos dat hij zich met het rijden bemoeid. Hij is boos dat ik niet als een westerling rijdt en verdraait de bus geeft ons ruimte. Het schema voor de regularity kon het raam uit. Sneeuw en ijs, bergweg en tijd te kort. Dus, stampen, rijden, zo hard als je durft of Claudia het goed vind. Nou dat doen we. We vliegen door de sneeuw. Op rechte stukken geef ik plankgas, in bochten minder ik vaart zodat ik ruimte heb om uit te wijken voor tegenliggers en om niet vast te zitten als we de bocht uit vliegen. Voor mij rijdt opeens de bus van Classic Job. Job is lekker aan het kletsen en heeft geen idee dat ik eraan kom. Uiteindelijk na knipperen en toeteren zet ik hem er naast en krijg ik de ruimte. Nog harder naar beneden. En dat is niet slim natuurlijk, dus de auto breekt uit. Ik weet hem op te vangen, tegen te sturen en een tankslapper te voorkomen. Joost kijkt door het zijraam om te zien waar wij heen moeten. Uiteindelijk blijkt dat wij deze regularity als een van de besten hebben gedaan. Wat een avontuur!

Dan kom je bij de finish, dat was ons doel, weer finishen. Mensen zijn uitgelaten. Wij feliciteren de broers die gaan winnen, terecht ook! Vervolgens wordt de rallysafe uitgebouwd en kunnen we onder de finish boog door. Vlak daarna krijgen we nog een kort interview en daarna zijn wij klaar. Terwijl wij weg willen rijden, zeggen de mannen die op plek 2 stonden dat ze de ochtend helemaal verprutst hebben. Wij wisten al dat wij het redelijk gedaan hadden, maar waar stonden wij? Gaan wij naar de 2e plek? Gaat dat echt gebeuren?

Wij maken ons klaar voor de avond en langzaam komt er meer informatie binnen. De eerste regularity ging goed en inderdaad de mannen voor ons extreem veel tijd verloren. Maar achter ons ging ook goed, dus dat blijft ongeveer gelijk. Als we uiteindelijk beneden staan zien wij iemand met een lijst lopen waar de uitslagen van hun equipe opstaan van die dag. Snel loop ik naar de tafel en vis ons nummer eruit. De tijd valt extreem mee in de middag. Ik vergelijk het met Frank en Maartje en die hebben ook meer tijd gebruikt, de nummer 5 ook. Dus zou het dan echt?

Als we dan aan tafel zitten worden wij gefeliciteerd met onze tweede plek. Maar waar is die uitslag! Ik word gek! Ik vind hem en daar staat het dan echt. Joost en Niko in een CITROEN 2CV uit 1965 met 29 pk worden 2e in the wintertrial 2018 in de Challenge klasse. Man wat gaaf! Een mooiere beloning voor 20 jaar 2CV rijden kan ik niet verzinnen.

Daar bovenop winnen we zelfs nog met een aantal mensen de teamprijs!

Als we dan uiteindelijk op het podium staan om onze prijzen op te halen staan we zij aan zij met een paar echte rally helden John Abel en Andy Pullman.

Het was een topweek om mee te maken, zo puur rallyrijden, zoveel inspanning, je moppert op elkaar soms, maar dat vergeet je ook snel weer. Je maakt je druk, bent ingespannen bezig, de hele dag geconcentreerd en dan moet je steeds weer presteren. Dit jaar waren we daarin beter dan vorig jaar. En dit jaar zijn wij 2e geworden.

Uiteraard de felicitaties naar Harm Lamberigts en Arjan van der Palen die de Trial winnen en Jan Ernst de Vries en Henk Jacob de Vries. En aan de nummer drie in onze klasse Frank Soree en Maartje Heij!

Nu even uitrusten en morgen stappen we gewoon weer in de 2CV en rijden lekker naar huis. Terwijl anderen met de trein gaan, vliegtuig of zelfs prive vliegtuig, terwijl de auto nu al onderweg terug is met een autotrailer. Tja…echte rally auto’s horen te rijden ????

Eindklassement.

Je hebt rally dagen, Rally dagen en RALLY DAGEN. Nou dit was er een in de categorie RALLY DAGEN!

Laat ik bij gisteren beginnen. Zo trots als een pauw en eerlijk gezegd nog veel verbaasder stonden wij bovenaan de ranglijsten en zouden wij weer het dagklassement winnen! Dat heb ik ook netjes gemeld gisteren. Ware het niet dat wij alsnog bestraft zijn door een fout op een van de testen. Een dure? Geen idee, daar komen we morgen achter. Wat is er gebeurt? Nou Joost zegt na een bocht tegen mij, scherp rechts. Dus ik ga scherp rechts en zie in mijn linkerooghoek een paar pilonnen met letters erop verdwijnen en realiseer mij dat dit niet goed gaat. Dus ik rij het rondje door en in mijn beleving netjes tussen de beide pilonnen en wij gaan door. In de ochtend wordt je wakker met 6:47 min tijdstraf. Wat blijkt achteraf op mijn gopro beelden. Ik ben alsnog om een zelfde pilon gereden en heb terecht die straf gekregen omdat ik de juiste route niet gevolgd ben. Jammer, gebeurt, niet meer over praten (voorlopig)

Gisteren had ik wat vrienden uit Slovenië op bezoek, ze zeiden al, het gaat sneeuwen, flink! Nou ja ik ben de code roods van het KNMI gewend, dus eerst zien dan geloven. Dus ik kijk uit het raam vanmorgen en het sneeuwt licht. Geen idee of die verdere sneeuw er al lag, maar ziet er niet spectaculair uit. Tot we buiten kijken en dikke laag sneeuw op de auto’s zien liggen. Mooi dat Joost gisteravond de auto nog in de parkeer garage heeft gezet!

Dus wij de auto prepareren. De sneeuwketting nog even testen, wat een rotdingen. Maar goed, beter even testen, je zult ze maar nodig hebben.

Ik was best gespannen. Niet vanwege het klassement. Joost en ik zijn daar dit jaar best relaxed onder. Ja we staan hoog, maar wij hebben vorig jaar gezien dat de standen pas gemaakt zijn op de laatste dag. Dus alles kan nog gebeuren en je mag ten slotte ook je slechtste regularity nog weg strepen, dus het kan nog alle kanten op gaan.

Ik was vooral gespannen vanwege het weer. Heel veel sneeuw hadden we nog niet gehad en hoe gedraagt de auto zich? Heb ik hem onder controle, komen we makkelijk langs andere deelnemers, tja allemaal afwachten.

Bij het rijden naar de tweede regularity merkte ik al, ik heb wel grip. Vanwege de vele sneeuw (20cm) hebben ze verstandig genoeg de eerste regularity geschrapt. Wij starten zoals altijd achter een paar auto’s, maar ik weet, vroeger of later, ik ga ze tegenkomen. En jawel na een 2-3 km zat ik al achter een BMW die vast zat achter een Volvo. Dus wij rijden zo nog een kilometer door en ik merk, ik verlies hier heel veel tijd. Dus met een beetje wringen en aangeven dat ik er wel langs wil, krijgen wij ruimte en schieten langs de BMW. Vervolgens is de Volvo aan de beurt en ook hier krijgen wij niet lang erna ruimte en kunnen erlangs. Helaas heb ik veel te veel snelheid en moet ook nog een bocht nemen, dus wij gaan heel erg dwars. Heel even heb ik het gevoel, ik ben hem kwijt. Joost is hier zeker van en verwacht niet dat ik hem weet te corrigeren. Maar ik vind toch de juiste richting en met nog een tankslapper weet ik de 2CV recht te krijgen en het gas gaat erop. Wat verschrikkelijk gaaf, diepe sneeuw 20 cm diep en maar ploegen met die banden, van links naar rechts door de bochten. Haarspeldbochten zijn er om lol te hebben en we vliegen door. We zien al 1 auto langs de kant staan. Dan zie ik in mijn ooghoek auto nummer 4 voor mij. In no-time zitten wij op de bumper van de Volvo PV544. Hij doet zijn best, de kont vliegt van links naar rechts, maar hij is gewoon te langzaam. Op een stuk waar het kan gaat hij naar rechts en ik vlieg erlangs. Langzaam worden de koplampen kleiner in de binnenspiegel. Dan vlak voor het eind rechts een Volvo Amazone in de sloot, gevolgd door links een Datsun en voor ons nog een Volvo Amazone! Op 1 regularity weten wij 3 rijdende en 3 gestrande auto’s in te halen. Top resultaat!

Dan de 2e regularity die erop volgde. Ook hier ging het voortreffelijk. We vliegen over de sneeuw, heuvel op gaat lekker, dus we winnen weer tijd voor ons gevoel. Dan vlak na een haarspeldbocht gaat alles mis. Er staat al een auto langs de kant en voor ons 4 andere rallyauto’s op een steil stuk weg. Er staat een trekker bij, een andere 4×4 en iedereen staat vast. Het duurt een seconde of 20 en er gebeurt niets. Dus Joost stapt uit, loopt naar de eerste auto en helpt drukken. Die gaat weg, de tweede gaat weg, de derde, maar de eend op steile stukken weg is al een drama en dan met sneeuw en ijs…. Uiteindelijk weet ik meters te maken. Joost rent naast de auto en probeert erin te springen, zodra hij zit is het tempo weg en staan wij weer stil. Uiteindelijk proberen wij sneeuwketting om het rechterwiel te leggen, want die spint steeds door, de ketting slaat er tot twee keer toe af. Achter ons staan ook auto’s, ook die stoeien met sneeuwkettingen en grip. Wij komen gewoon niet weg, totdat 3 man drukken en wij wat vooruit komen. 20 meter! Dan weer drukken, 30 meter. Er gaat iemand op de voorbumper staan, 50 meter, Joost gaat op de voorbumper staan, 5 man drukken, waaronder zelfs de navigator van het team wat aan top staat bij de trial klasse. Eindelijk krijgen wij de vaart erin. Met Joost op de voorbumper/motorkap rij ik 300 meter tot het wat afvlakt en ik hem weer een prettige plaats naast mij geef.

Als wij niet hadden hoeven remmen waren wij zo naar boven gereden. Uiteindelijk zijn er heel veel auto’s achter ons tot stilstand gekomen. Volgens mij zelfs 35 auto’s die stil stonden. Auw! Maar goed, dat is ook de wintertrial.

Dus wij door gaan met rijden, de tijden waren krap vandaag. Maar we kregen overal een half uur extra. Maar zelfs dat was krap! De testen gingen redelijk vandaag. Niet echt supergoed, ja we bleven op de weg, maakten geen fouten….hoewel…. op 1 test kwam ik in een drift terecht, teveel snelheid heuvelaf, in de sneeuw. Ik dacht na 1oo meter dat ik hem eruit had gered, maar driftte nog rustig 5o meter over dwars door, vlak voordat ik het asfalt raakte wist ik de neus de goede kant weer op te krijgen, maar maakte alsnog een rare slinger. Maar, stoppen en weer door, man hopelijk is die drift gefilmd. Ken Block was er niets bij!

De middag was zwaar. Hard rijden, net op tijd komen. Wij maakten een paar navigatiefouten, probeerden hard te rijden waar het kon. Maar links en rechts gingen zoveel deelnemers er vanaf, zelfs concurrenten van ons stonden met de achterwielen omhoog in de sloot. De nummer 1 in ons klassement heeft een half uur verloren omdat ze vast zaten. De nummer 3 ook….. pffff. Dus op de weg blijven, pak maar strafminuten. Vandaag is overleven. Wie dat het beste doet en het meest stabiel rijdt komt boven drijven en maakt kans om te winnen. Maar wij hebben ook veel tijd verloren vandaag. Dus waar staan wij? Waar staan de anderen? Welke regularity was het slechts van onze tegenstanders? Morgen is de laatste dag. Geen idee waar wij staan, top 5? top3? Wij hopen dat wij het goed gedaan hebben. Maar morgen weten wij het pas.

Nu naar bed, want wij zijn volledig gesloopt, echt gaar. Wat een zware dag. De zwaarste rallydag ooit, en de mooiste!!!!

Tussenstand na dag 4.

Dag drie alweer van deze wintertrial. Dat beteken dat we over de helft zijn als ik dit schrijf, nog 2 dagen te gaan.

Gisteren heeft de trial klasse de eerste avondloop gedaan. Dit was heel erg intens begrepen wij. Moeilijk, sneeuw, ijs en dan ook schadegevallen. Toen wij op bed lagen hoorden we de trial deelnemers thuis komen. Pfff wij zijn gesloopt na een dag rally rijden, dan moet je in de avond ook nog!

Gisteren hadden wij een euforie stemming, een doel bereikt, wat is dat gaaf! En bijzonder bovendien. Je kunt er van dromen, je kunt het er over hebben, maar het is zo moeilijk om een dagklassement te winnen, het is nog veel moeilijker om een hele rally te winnen. Alles moet gewoon kloppen. Misschien heb je ook gewoon geluk nodig? Soms heb je gewoon pech.

Zoals trekkers die op de weg staan, zodat je terug moet rijden, diesel in de tank in plaats van benzine, vrachtwagens op de weg, of gewoon stom andere deelnemers, of wat dacht je van te weinig vermogen in de auto om een heuvel op te komen en je als een slak naar boven gaat. Al die dingen werken mee tijdens zo’n rally. Je wordt moe, je zit de hele dag in de auto. De kont wordt stijf. De stem wordt hees, je oren doen zeer, je spieren doen pijn. Je moet de hele dag geconcentreerd zijn, of op de navigatie, want een moment van verslapping en je rijdt verkeerd of je weet niet meer waar je bent. Of als bestuurder, even niet opletten op een regularity en de bocht die je te snel in gaat blijkt een scherpe en er ligt ijs. Het is echt opletten, scherp blijven en elkaar scherp houden.

Dan zijn er nog allerlei mensen die je feliciteren, de druk bij je opvoeren dat het zo goed gaat en je moet winnen. Nou je moet niets. Je moet je kop erbij houden, scherp blijven je eigen ding doen en van niemand iets aantrekken.

Dus dat was het plan vandaag. Rustig blijven, ons best doen, geen risico’s nemen en als dat tijdstraf oplevert, dan is dat zo.

Frank Soree, concurrent, maar ook goede kennis van ons kwam vanmorgen nog even in de eend zitten voor een motivational speech. Hij heeft de rally al zo vaak gereden, hij weet hoe het gaat en dat is leuk om te zien. En precies zoals hij het zei hadden wij het plan en hebben het uitgevoerd.

De eerste regularity was op sneeuw, eindelijk een keer! En prompt zul je zien een vrachtwagen wil de auto’s voorbij vlak voor de start. Gelukkig ging hij meteen een oprit in, je zult hem maar voor je hebben. Gisteren hadden wij geluk dat wij een vrachtwagen in konden halen over een stuk gras aan de zijkant van de weg, anders hadden wij daar ook problemen gehad.

Dan staat er opeens een grote trekker voor je! Gelukkig kon ik nog stoppen en hem wuiven langs te gaan, scheelde geen tijd, dus het ging best lekker! Van andere deelnemers hoorde ik dus dat ze wel last hadden van de trekker en van vrachtwagens.

Dan de tweede regularity was niet ons ding. We begonnen heuvel op, op echt een steile beklimming, ik denk wel 20%+ Tja dan missen wij vermogen. Ja iedereen wel, maar of je nu met 25 km/h omhoog gaat of toch nog net 40-45 dat maakt wel verschil. Dus hier gingen wij gewoon tijd verliezen. Het enige wat wij konden, is als het kon zo hard mogelijk. Team 59 met de Golf diesel haalden ons heuvel op in. Maar verderop hadden wij op de kleine slingerende besneeuwde weggetjes wel de vaart, dus we kwamen weer op hun bumper. Het enige wat hun bedachten was om te kunnen doen is zo hard mogelijk gaan om ons niet in de weg te zitten. Dus samen vlogen we over de berg totdat wij weer op onze tijd zaten. Hun lieten zich weer afzakken, toen het eindelijk kon en bespaarden ons toen veel straftijd, dus heel erg fijn jongens!

De weg naar de lunch was ook ellendig. Lang bleef er een camera auto achter ons hangen terwijl ze filmden hoe wij als een slak omhoog gingen en de ene na de andere deelnemer ons inhaalde. Dit gaan wij zeker terug zien in de afleveringen verwacht ik.

Bij de lunch waren wij tevreden, test ging prima, klein foutje, maar oke, en we hebben maximaal gedaan wat wij konden bij de regularities. En zo ging het de middag ook. Het was niet foutloos, het was niet perfect, het was gewoon stabiel, rustig en kalm.

Bij het hotel stonden later op de avond nog een paar oude vrienden van mij. Sloveense vrienden die ik al jaren niet meer had gezien. Dus wat ontzettend leuk als je in Slovenie bent en even lekker bij kunt praten. De tijd vloog voorbij!

Dan het eten, dat was prima en er waren een paar leuke acts, want het is Sloveens Carnaval, best geinig!

Dan zit je in de wintertrial app te turen naar de resultaten van de dag en Joost wijst mij op de app. Ik kijk, dat kan toch niet? Wij hebben het niet zo goed gedaan vandaag, maar het staat er toch echt, he? Nog eens kijken, nog verder zoeken, tijdschema’s vinden en dan is de conclusie eigenlijk gewoon eenvoudig. Ondanks onze probleempjes vandaag hebben wij weer een dagoverwinning! We staan nog steeds derde in het klassement en dat is prima! De top 4 lijkt nog erg dicht op elkaar te zitten, daarna wordt het gat echt heel erg groot. Het kan alle kanten op gaan, sterker nog, zelfs wij kunnen nog grote problemen krijgen. Dus morgen gaan wij ons weer niet gek laten maken en gewoon ons ding doen. Eens kijken waar dat ons gaat brengen. Mijn gevoel is niet zoals gisteren. Ik ben verbaasd, maar vooral tevreden. Het was een lange dag, ik ben moe, maar we zijn nog schadevrij, doen het goed en iedereen is weer verwondert over dat kleine dappere smalle autootje. Mensen willen er zelfs in zitten om te ervaren hoe dicht wij op elkaar zitten!

Tot morgen met een hele witte Sloveense dag! Het gaat stevig sneeuwen!

Tussenstand na dag 3