Na de keuring leek de auto helemaal klaar voor de Tulp en hebben wij de auto weg gebracht naar Tinga voor transport naar Nice. Zelf had ik een vlucht met Easyjet geboekt via Brussel omdat die op een keurige tijd vertrok. Helaas werd de vlucht gecancelled in verband met stakingen van de luchtverkeersleiding in Frankrijk, maar ik kon overboeken naar een vlucht vanaf Amsterdam. Die zou vertrekken om 07.00 maar bij aankomst op Schiphol bleek deze vlucht vertraagd in verband met technische problemen tot 13.00. Daar had ik niet zo vroeg voor uit de veren hoeven komen.

Na een probleemloze vlucht werd ik op het vliegveld opgehaald door mijn navigator en zijn nicht die toevallig in Cannes woont en waar hij al een paar dagen logeerde en werden wij keurig afgeleverd bij het Hotel. Daar stond onze auto al op ons te wachten dus dat ging lekker vlot allemaal. Prima hotel, mooie kamer met zeezicht dus op de boulevard een terras uitgezocht en daar heerlijk gegeten. Mooi begin van hopelijk een mooie week.

Op zondag niet de Turini gereden, die had ik al in 2013 gedaan bij de 60e verjaardag van de Tulp. Maar in plats daarvan geprobeerd een stuk van de route van maandag te vinden. E#n natuurlijk meegedaan aan de Wayer challenge en een stukje met die fantastische boor gestuurd.

Maandag van start en het ging best aardig dachten wij maar we waren niet de enige en zeker niet de beste. Maar toch tevreden in Avignon nog een biertje gedronken na een best goed diner.

Dinsdag net even van de route af een flinke knal onder de motorkap en toen bleek om onduidelijke redenen de 123 ontsteking uit elkaar gevlogen te zijn, verdelerkap er af en rotor beschadigd. Maar toch de boel weer draaiend gekregen en bij de lunch een nieuwe rotor gescoord bij de altijd aanwezige Bas serviceploeg.

Dinsdagavond in Valence de slechtste maaltijd van de rallye gegeten en de kip bleek niet helemaal zuiver op de graat want de dag er na protesterende darmen. Gelukkig Imodeen in de tas dus dat hielp.

Woensdag op weg naar Lyon een lekke band opgelopen en later bleek dat de bang in het zijvlak was gescheurd dus niet te repareren. Gelukkig iemand gevonden die ons wiel mee nam en er een band onder heeft geregeld en donderdag hadden we de band weer terug.

Donderdag op naar Belfort waar we de avondetappe hadden en die startte met een regularity meteen 2 minuten na de start. Nog geen 2 kilometer onderweg weer een klap onder de motorkap en n u bleek de 123 echt de geest te hebben gegeven. Na een wijze les in het verleden hebben wij een mechanische ontsteking in de auto en Classic Job heeft die er keurig in gezet dus we reden wel weer, maar TC tijden niet meer gehaald en de regularity natuurlijk ook naar de bliksem.

Vrijdag leek goed te beginnen, de ontsteking stond inmiddels zo'n beetje op tijd en de auto reed prima. Na wat regen in de eerdere etappe's knapte het weer lekker op en dat rijdt toch fijner. Helaas was de pechduivel nog niet klaar met ons en hing ineens de motor scheef in de auto, motorsteun defect of zo. Bas kwam langs, zag en overwon ook dit probleem, er bleken 2 bouten uitgelopen te zijn en dat was snel gerepareerd. Maar wel lang genoeg uit de rally geweest om toch maar direct naar de lunch te gaan.

Zaterdag moest dan onze dag worden, op naar St Gerlach. Het ging weer lekker, we vonden flink wat bordjes en de route was weer prima uitgezet. Totdat er een vreemd geluid onder de motorkap vandaan kwam en ineens de temperatuurmeter in het rood stond en de olie een temperatuur van 120 graden had. Dus daar sloeg de pechduivel nog een laatste en fatale keer toe. We waren 3 liter koelvloeistof kwijt zonder dat meteen duidelijk was waar die was gebleven. De olie op de peilstok leek wat sludge achtig en ook op de vuldop zat lichte sludge. Maar de olie stond op normaal peil. Achteraf bleek de koelvleoistof wel in de olie te zijn gekomen maar was meteen als stoom weer via de carterontluchting verdwenen.

Dat betekende echt einde rallye voor ons en dus wachten op de sleepwagen, wachten op een taxie naar de huurauto en toen maar direct naar huis door gereden waarbij we op 17.30 Maastricht passeerden.

Terug kijkend was de rallye best goed uitgezet al zitten er altijd wel kleine foutjes in de routeboeken. De routes waren prachtig, de wegen rustig en behoorlijk vrij van verkeer, de hotels deugden, de maaltijden waren met uitzondering van Valance best aangenaam, de lunchlocaties waren prima, de testjes niet echt spannend en op een enkeling na, waar we de bogey tijd niet hebben gehaald. Maar in de 24 keer dat ik de Tulp heb gereden ben ik nog nooit tegen een DNF aangelopen en heb ik nog nooit zoveel pech gehad.

Wij verwachten dat de pech nu ook wel op is, dus gaan we de auto opknappen en zijn we er in 2019 vast weer bij! Iedereen bedankt voor de gezelligheid, de techneuten bedankt voor hun ondersteuning, zonder jullie hadden de de zaterdag vast niet rijdend gehaald, de organisatie bedankt voor het vele werk dat jullie hebben verzet en iedereen tot 2019!

Equipe # 21 | Ed Bijster - Wim Aalders

Het is alweer even terug, maar op zaterdag 14 april vond de Betuwe Classic georganiseerd door A-vents plaats.

De rally startte, zoals volgens mij inmiddels traditie, bij Autobedrijf Knobbout te Beusichem. Daar werden wij – net als vorig jaar – gastvrij ontvangen met koffie/thee en iets lekkers erbij. Er was nog wat tijd om even bij te praten met wat rally-bekenden. Sinds anderhalf jaar rijd ik nu met enige regelmaat een rally en het is leuk om te zien dat je steeds meer mensen leert kennen in de rallysport.

Meestal is mijn vader mijn bestuurder – of eigenlijk, ben ik zijn navigator – zo ook deze Betuwe Classic. Vorig jaar werden we derde in de tourklasse. Dat was mijn eerste beker! Dit jaar zijn we aan de sportklasse begonnen. Een stuk pittiger, dus een top 3-notering zat er nog niet in. We blijven echter oefenen en achteraf altijd goed controleren wat we fout hebben gedaan en waarom, zodat we hopelijk ook in de sportklasse in de prijzen kunnen vallen.

De eerste equipe startte om 8.31u. Met startnummer 64 was het voor ons om 8.59u tijd om te vertrekken. Er was rekening gehouden met tien minuten intekentijd, dus daar hebben we ruimschoots gebruik van gemaakt. Er stonden afwisselende trajecten op het programma. Om er even in te komen begonnen we met pijlen kortste route. Als opwarmertje stond meteen om de hoek al een ‘A’, dus via de juiste kant wegrijden, was belangrijk. Pijl twee had een vrij duidelijk uitwasje en bij pijl drie was het belangrijk dat je op de juiste manier aan kwam rijden, maar ook weg zou rijden. Parallel dus aan de doorgaande weg en over een soort parkeerstrook. Op zulke momenten ben ik erg blij dat de bestuurder ook goed op de omgeving let, want anders zou je zomaar kunnen denken dat je de weg moet volgen, terwijl de punt van de pijl toch echt net iets naast de weg ligt. Overigens heb ik al genoeg meegemaakt dat zo’n punt in werkelijkheid niets zei en je gewoon de weg kon volgen, maar hier moest je dus echt opletten. Fijn dus dat mijn vader even vroeg of we misschien áchter de heg langs moesten. Daar werden we ook voor beloond met een ‘H’. De pijlen vier tot en met negen leidden ons van Zoelmond via Buren naar Erichem. Daar was het even goed meten wat de kortste route naar pijl tien was en moest pijl elf voor een gedeelte twee keer gereden worden om bij de voet van de pijl uit te komen. Bij pijl dertien moest wederom goed gemeten worden, over een wat langer traject, om te achterhalen wat de kortste route was. Vervolgens hebben we ons helemaal suf kunnen stempelen langs het Amsterdam-Rijnkanaal, want om bij pijl zestien te komen kwam je maar liefst drie keer langs de zelfstempelaar. Via pijl zeventien werden we toen naar de koffiepauze geleid. Bij Restaurant De Betuwe in Tiel konden we genieten van een lekkere taartpunt en een bakkie.

Tijdens de koffiepauze was er ook de gelegenheid om het volgende traject alvast in te tekenen. We hadden de kaart immers al gekregen. Die tijd konden we goed gebruiken, want traject twee was blokkerende pijlen. Dat had ik nog nooit gedaan, dus het was even spannend of dat goed zou komen. De bedoeling was dat we eerst de route zouden uitstippelen alsof het pijlen kortste route was, waarbij witte wegen niet in de route mochten worden opgenomen. Dit was de hoofdroute. Vervolgens moest er een omconstructie bedacht worden waarbij de pijlen in nummervolgorde werden ontweken. Dat was dan je voorgenomen route. Het is natuurlijk de kunst om de pijl zo dicht mogelijk bij de voet te naderen. Daar zaten af en toe leuke uitdagingen in, bijvoorbeeld een kruising die iets versprong, waardoor je toch net die weg naar rechts in moest rijden om even verderop op een industrieterreintje een keerlus te maken, zodat je snel weer door kon. Dit traject begon op het industrieterrein in Tiel. Daar hebben we best even rond moeten rijden, voordat we via Kapel Avezaath en Ophemert naar Est konden rijden. Vlak voor Est begon de regelmatigheidsproef. Er zaten wel wat bochten in de wegen, dus het was goed meten en op de tijd en afstand letten. Tijdens de test werd op meerdere punten de tijd gemeten, dus het zou knap zijn als er nog een ex aequo uit zou komen. Na de regularity hoefden we alleen nog de laatste pijl te ontwijken en konden we via een neutrale route over de A15 weer terug naar het restaurant waar het lunchbuffet klaar stond. Uiteraard met de bekende rallykroket. Die mag natuurlijk niet ontbreken.

Na een uurtje bij te hebben gekomen was het tijd voor de laatste etappe. Deze bestond uit twee trajecten, namelijk pijlen kortste, punten een-na-kortste route en baril. Ook nu begonnen we weer op het industrieterrein, maar dan aan de andere kant van het Amsterdam-Rijnkanaal. Om via pijl drie – die ook pijl zes was – de punten twee, vier en vijf mee te pakken moest je zo vaak een ‘B’ ophalen dat zelfs de organisatie de tel kwijt was. Volgens de uitleg waren het er drie, maar als je de route goed gereden had, kwam je toch echt vier keer langs de ‘B’. Dit is uiteraard keurig geneutraliseerd (wel jammer voor ons, want we hadden het goed gereden). Het derde traject was behoorlijk lang met in totaal negenentwintig pijlen/punten. Vanaf Tiel redenen we langs het Lingemeer boven de A15 langs en staken we na een ruime omconstructie onder Kesteren de snelweg over. Daar reden we via Pottum en IJzendoorn heen en weer naar Ooij om vervolgens onder Ochten en Eldik langs weer naar Kesteren te rijden. Met een lange laatste pijl reden we naar tijdcontrole zes. We waren niet de enige op de weg, dus erg knap als je daar binnen de gestelde tijd aangekomen bent.

Hier begon de ingetekende lijn met barricaden. Bij de eerste barricade moest je al scherp kijken, want vlak voor de barricade zat nog een klein, wit weggetje. Als je daar aankwam stond er een herstelopdracht. Die hebben wij helaas niet gezien, want ik had het witte weggetje over het hoofd gezien. Helaas. De weg werd vervolgd voor een groot gedeelte over de Marsdijk langs de Nederrijn en zo nu en dan de Marspolder in om een barricade te ontwijken. Het venijn zit hem vaak in de staart, want na het Amsterdam-Rijnkanaal weer overgestoken te zijn en barricade zeven ontweken te hebben, leek het erop dat er geen andere oplossing was dan ons te melden bij de TC IN. De instructies waren helder: TC’s mogen maar eenmaal in de route (en dus nooit in een omrij- of nevenroute) opgenomen worden. Daarmee zouden we nog een aardig stuk van de ingetekende lijn missen, dus er moest – ondanks de tijdnood die we inmiddels hadden – toch nog een oplossing zijn… en ja hoor, die was er ook. In plaats van via Zoelmond rechtstreeks richting de TC te rijden kon je ook nog om Beusichem heen om het laatste stuk van de ingetekende lijn na barricade acht op te halen. Dat was nog een stuk rijden en leek niet geheel logisch met een stuk woonwijk, maar na enig doorzetten werden we beloond met een zelfstempelaar en later ook nog een letter. Het was de tijdoverschrijding dus absoluut waard. Te meer omdat achteraf bleek dat alle tijdsoverschrijdingen niet meegerekend waren in de uitslag. Toen nog even via het parallelweggetje, waar we ’s ochtends voor pijl drie ook al geweest waren, om de laatste letter op te halen en daarna door naar het eindpunt “De Blusser” in Beusichem.

Het is dan toch weer even spannend hoe je het gedaan hebt, dus ik kan niet snel genoeg aan het uitlegboek beginnen. Dan kom je meteen al een paar controles tegen die je zelf niet genoteerd hebt, terwijl je toch zeker weet dat je er echt gereden hebt. Ik herinnerde mij al een paar momenten waarop we besloten een stuk nogmaals te rijden, omdat we toch echt een letter verwacht hadden. Tevergeefs. Het was prachtig weer, dus we waren echt niet de enige op de weg geweest die dag. Waarschijnlijk zijn dagjesmensen zo enthousiast geworden van de rally dat ze spontaan waren begonnen met helpen oprollen van de controles. Helaas wel iets te vroeg, waardoor er aardig wat letters geneutraliseerd moesten worden.

Na een grondige analyse van het uitlegboek was het wachten op de uitslag. Hoe hebben we het gedaan? In de ochtend stonden we in de top 3, maar het was de vraag of we dat vast hadden kunnen houden… Jazeker, we eindigden met een mooie tweede plaats en dat nog wel in de sportklasse!

De kers op de taart na een leuke rit in een mooie omgeving. Dat laatste heb ik van mijn vader, want zelf heb ik voornamelijk de kaart gezien ;)

Op naar de volgende rally!

Sabine Koebrugge

Niet vergeten!Niet vergeten!Vrijdag 6 april krijg ik van Koen een mailtje; “Had ik je deze al toegestuurd?”.

Het is de deelnamebevestiging van de 7e Alzheimer rally; die de 13e wordt verreden. Die was ik dus straal vergeten! Gelukkig in mijn geval geen Alzheimer, maar wel een waanzinnig mooi doel om voor te (st)rijden! Op donderdag avond hebben een groot aantal deelnemers zich al verzameld bij de Heerlickheijd van Ermelo. Voor mij is dit weer de eerste rally dit jaar, en het weerzien van alle bekenden blijft dan altijd erg gezellig! 

Wakker worden
Vrijdagochtend starten we als equipe 24 om 09:24; dat is een lekkere (uitslaap) starttijd, heerlick om uitgerust te beginnen! Het is lekker weer en de voorspellingen zijn goed. Een jas is niet nodig, en Koen gaat zelfs in korte broek!De route schiet direct het bos in waar we de eerste langsrijder B vinden. Het is altijd even aftasten hoe uitzetters hun controles wegzetten; gaan ze in (licht) alfabetische vorm, of is er geen touw aan vast te knopen... Toch blijft een B als eerste controle altijd een focus momentje voor mij; “heb ik niets gemist?!”. In dit geval zijn we echt pas net vertrokken, en lijkt het erop dat er geen instinkers zijn.   

Rally van wegaansluitingen
Op weg naar Frankrijk (ja zo heet het daar echt!) valt me op dat de ingetekende lijn dwars door een industrie terrein gaat. Dat zou natuurlijk geinig zijn als een gedeelte niet te rijden is waardoor we de rest moeten ‘ophalen’. En inderdaad blijkt ons vermoeden juist; na 250 meter is er geen mogelijkheid om links te gaan. Het gemiste stukje lijn kunnen we mooi ophalen, en al snel zien we daar de 2e controle N. Terwijl ik nog een keer goed kijk valt me op dat de aansluiting met een heel licht knikje is getekend. In werkelijkheid is de aansluiting kaarsrecht… Ik leg het dilemma voor aan Koen, we hebben de N nog niet genoteerd en het is een klein lusje omrijden. Gelukkig treffen we daar al snel de controle O. Ons is bij deze (juiste) 2e controle van de dag meteen duidelijk wat voor dag het gaat worden; heel goed opletten met kleine details zoals wegaansluitingen!

Twijfel bij eerste regularity
We vervolgen de route over ingetekende lijn tot de eerste TC; samen met Koen bespreek ik kort dat er 11 minuten na de TC een regularity start. Op het eerste oog ziet dat er niet heel ingewikkeld uit, en met de gegeven afstand zullen er ook geen grote lussen in de route zitten.Nog maar net gestart vanaf de TC voelt het verloop van de weg naar het oosten niet ok. Ik wil een kaarsrechte weg tot de kruising, maar in werkelijkheid slingert deze. We komen wel op een kruising, en na de kruising loopt de weg ook in een Links-1 a Link-2 weg. Klopt het dan toch? Ik vraag Koen even te stoppen, bestudeer de situatie nogmaals, en beslis er toch niet verder op om te rijden. Voornamelijk door de aankomende regularity (die daar natuurlijk heel sluw gepland ligt!).De regularity zelf is niet spannend, we volgen de weg, noteren 1 controle, maar alles klopt. Het laatste knikje is redelijk duidelijk op de kaart, en daar staat inderdaad ook de GTC. Omdat de regularity zo soepel ging en geen ‘instinkers’ had gaat de situatie net na de TC nog even door mijn hoofd; “hadden we daar dan toch moeten omrijden?”…

De fout in bij de tweede regularity
De route gaat door met pijlen kortste route, een paar niet kloppende wegaansluitingen, doorgetrokken bermlijnen en viaduct tekens. Typische situaties voor een 1:50.000 rally, die het een leuke puzzel maken op deze zonnige vrijdagochtend.

Vlak voor het einde van de regularity geef ik Koen aan dat we zoeken naar een Rechts-2 van de dijk af. Koen zegt de weg in de verte al te zien, en ook dat er een GTC staat. Snel kijk ik weer in mijn tabel of we nog op schema liggen; 2 seconden te snel, nou; de schade valt mee. Terwijl ik weer opkijk zijn we al rechtsaf gegaan. In de spiegel zie ik dat we een Rechts-3 hebben gemaakt in plaats van een Rechts-2. Ik twijfel, maar we staan al naast de GTC en geef dus de controlekaart aan Paul Neeskens die de GTC bemand. Na aftekenen besluiten we toch om te draaien, de aansluiting was echt niet ok, en wie weet staat de ‘echte’ GTC wel langs de dijk… Fout was het toch al, en wie weet kunnen we gevolgschade nog beperken. In het laatste knikje van pijl 10 staat dan de ‘goede’ GTC, en daar pakken we ruim 2 minuten regularity tijd. Zonde!

Goeie lunch!
Meteen na de regularity volgen we een ‘neutrale’ route over iets grotere wegen naar de lunch; het (o.a.) van de Classic 500 bekende van der Valk hotel in Zwolle. Vlak voorbij de locatie ligt een optie om te tanken en nog 1 pijl. Met gezonde trek gaan we nog even aan de lunch voorbij. Over pijl 14, tanken is niet nodig, en zonder tegengesteld te rijden alsnog naar het van der Valk. Maar we vinden helemaal geen controles. Dat kan niet kloppen… We besluiten het rondje nog een keer te rijden aangezien we nog 10 minuten over hebben. Dan zien we op pijl 14, naast een lossende vrachtwagen, een stempel hangen! Yes; niet voor niets nog een keer rond gereden. In het tweede stuk van de lus vinden we nog steeds geen controle, maar wel erg veel equipes die ook aan het zoeken zijn. Zeker van onze zaak besluiten we lekker naar de lunch te gaan.Bij de goede lunch horen we dat de controle voor tegengesteld rijden waarschijnlijk op de één na kortste route was geplaatst. Klein foutje van Martin, maar gelukkig geen grote gevolgen of problemen. Op de schermen in de lunchzaal komen de eerste fouten van deelnemers op het scherm. Twee controles voor ons; één van die laatste stempel (die als het goed is neutraal wordt) en die tweede inderdaad voor de situatie vlak na TC2… Toch zonde!

Grensgeval
Direct vanaf de lunch start een grensbenadering, het intekenen is niet heel spannend, dus dat wordt goed opletten op wegaansluitingen. Vlak na Wijthmen is het zover; op de kaart is de kruising flink versprongen, in werkelijkheid maar met 20 meter. Omrijden levert controle Q op, dus toch een voldaan gevoel van het eerste stukje grens. Na de TC vervolgen we de route. Vlak boven Lierderholthuis op de kaart loopt er water over de weg heen. Even checken met de legenda; het is geen brug of tunnel. Maar het lijkt wel alsof er brugtekens bij getekend staan; toch een soort aquaduct? Aangezien het duidelijk geen originele kaartsituatie is besluiten we erop om te rijden. Pas helemaal aan het einde van die lus (en ja, dat geeft toch onrust!) vinden we gelukkig controle H.Iets verderop zit nog zo’n niet originele kaartsituatie; een klein uitwasje links van de Liederholthuis weg op 100 meter vanaf de brug. In werkelijkheid komt er al veel eerder een weggetje, maar kunnen we op bijna 100 meter alsnog tussen twee bomen door op het ‘uitwasje’ komen. Daar hangt de controle W… Lastig; want de eerste aansluiting lag duidelijk te vroeg. De tweede ‘aansluiting’ die wij nu pakten is niet echt een weg. Aangezien het een manipulatie van de kaart is besluiten we de W toch te noteren. Duur foutje van ons blijkt achteraf :)

Fietspaden

Na TC 7 treffen we weer een wegaansluiting die anders loopt. Nu stinken we er niet in! Omrijden! En jawel, de controle Y vlak voordat we het fietspad kruisen. Dat fietspad staat overigens duidelijk met een fietsje op de kaart aangegeven. Iets verderop in de kaart zie ik nog zo’n fietsje, ze waren me eerder vandaag nog niet opgevallen; zou het een manipulatie zijn? Jep; in werkelijkheid blijkt het tweede fietsje geen fietspad, maar we rijden er wel voor om en vinden de controle.

Tipp-ex en controle in de berm
Bij TC 8 staan we nog heerlijk in de zon, maar in de verte lijkt het te betrekken. Buienradar belooft ons nog een droge thuiskomst, dus we blijven lekker genieten van de zon in de open MG A.Direct na de TC valt me op dat er een O van plaatsnaam Loobrink is weggehaald. Vroeg kon je wellicht zeggen dat er een druppel tipp-ex op is gevallen, tegenwoordig gaan dit soort manipulaties vrij bewust met de computer… Het blijkt inderdaad ook dat er vlak erboven een weg is weggehaald. Leuke situatie, en goed om scherp te blijven.Ik meet vervolgens de afstand niet helemaal goed (of vergat de tripmaster op 0 te zetten) en we rijden de juiste weg voorbij. Omdat ik het wat laat door heb draaien we iets verderop om. Dan zien we in een ooghoek twee witte borden in de berm liggen. Het blijkt een controle van de rally te zijn, maar net buiten de kaart. We besluiten de controle op te rapen en mee te nemen, want de bezemwagen zou deze hier nooit vinden.Terwijl we de rest van de pijl en route ophalen boven Westend stuiten we op een licht geïrriteerde bewoner midden op de weg. Grote kans dat hij de vorige controle had weggehaald. 

Laatste etappe
We klokken netjes 10 minuten voor onze tijd in bij de laatste TC-IN. De TC ligt bijna naast de finish, maar we worden nog getrakteerd op een (ingezoomde) 1:100.000 ANWB kaart. Dit type kaarten is wat meer gestileerd getekend, en (bijvoorbeeld) in de SLS is het altijd een goede basis voor een slagveld in het klassement. De eerste twee pijlen lijken zonder al te veel problemen te gaan; er ligt wel een nieuwe weg en rotonde, maar qua afstanden en bochten klopt het allemaal heel aardig. Dan net na pijl 2 komt de kruising eigenlijk te snel. We gaan toch rechtsaf terwijl ik het nog een keer na meet. Pijl 3 gaat zonder problemen, en ook de route naar pijl 4 gaat goed. We noteren controle T, en dan meteen daarna controle R. Dan besef ik me waarom die R daar staat. De kruising na pijl 2 kwam inderdaad te vroeg, en de R zou je 2x hebben als je deze goed ophaalt. Helaas staat de T al met blauwe inkt op de controle kaart, dus daar is niets meer aan te doen.Afgeleid van deze misser vergeet ik op een goed meetpunt te ‘nullen’, dus geef ik aan dat we einde weg rechtsaf willen. Dat lijkt goed te kunnen, dus ik besteed er verder geen aandacht aan. We rijden de overige pijlen en gaan rond 17:00 over de finish. Bij de finish krijgen we (na inleveren controlekaart) de uitleg van de dag. Snel blader ik naar de laatste etappe, en jawel; de 2x R was inderdaad de bedoeling. Tot mijn schrik zie ik dat de ‘einde weg rechtsaf’ die ik had afgegeven ook nog een vertekening had; die hebben we dus ook gemist. Zo pakken we dus nog even 2 fouten bovenop de eerdere twee fouten die we deze dag ‘pas’ hadden gemaakt.

Resume
Het is een vast terugkerend onderdeel bij veel Nederlandse 1:50.000 rally’s; aansluitingen, bermlijnen en fietspaden. Het moet je liggen, want er zijn genoeg mensen die de manipulaties niet(s) vinden. Goede les voor mij zou zijn om toch niet meteen controles op de controlekaart te schrijven…Wij vonden het in combinatie met het heerlijke weer een lekkere rally om het seizoen te beginnen en om weer even met elkaar en de auto te oefenen voor de aankomende Tulpenrallye. Daarbij is het knap hoe een benefiet rally met 160 equipes zo soepel verloopt, en dat er een echt noemenswaardig bedrag voor het fonds wordt opgehaald.We willen graag nogmaals het hele team van Martin, Frans en Jan hartelijk bedanken voor een mooie dag en route zonder fouten of discutabele punten. Al met al een top georganiseerd evenement!

Willem van Leeuwen
Expertklasse startnummer 24: Koen Bender - Willem van Leeuwen | MG A TwinCam (1959)

Foto's: Niko Bloemendal | meer foto's van Niko op Flickr.

2018 is voor ons het jaar dat we na 4 jaar afwezigheid weer mee kunnen en mogen doen met de Tulpenrallye. 2018 zou ook het jaar worden dat we wat socialer zouden zijn naar onze niet rallyvrienden. We hebben onze agenda dan ook nog niet net als vorig jaar tot de rand toe volgepland met rally’s of ritten. Wel konden we nog wat oefening gebruiken. Onze eerste rit om de Zuiderzee eindigden we op een kansloze 14^e plaatst. Enige progressie kwam wel met de GVR, maar door een paar stomme missers kwamen we daar ook niet verder dan een 11^e plaats. Zelfs bij de plaatselijke Paasrit werden wij niet bij de prijsuitreiking genoemd.

De Rally van de Grensstreek (kortweg RvdG) moest dan voor ons ook de test worden of we onze scherpte zouden hervinden. Enige twijfel was er nog wel door de keuzemogelijkheid van de Peelrand Classic, maar ook bij de RvdG was het deelnemersveld niet van het minste soort. De keuze werd makkelijker, omdat dit een meerdaags evenement is, wat dan toch als een minivakantie voelt. Op de eerste zonnige vrijdagmiddag vertrokken wij naar het rallyhotel Golden Tulip-hotel Jagershorst in Leende. Aan de bar troffen wij die avond al enkele andere enthousiastelingen.

Tijdens het uitladen van alle marshalbenodigdheden viel mijn oog op de te bemachtigen trofeeën. De organisatie had miniatuurversies van een grenspaal in brons laten maken. De wil om goed te presteren werd toen nog veel groter. We zijn die vrijdagavond niet zoals anders te laat vanuit de bar naar ons bedje gegaan. Toch sliep ik die nacht wat onrustig, maar dat wazige gevoel dat ik normaal wel eens heb was er ’s morgens gelukkig niet. Voor het slapen gaan had ik het reglement nog even bestudeerd, dat niet al te moeilijk leek. De manier van uitzetten en navigeren, doet ons wat denken aan de Coppa of Limburgia, waaraan wij ook graag deelnemen. Het voorstel van de organisatie om de tests niet in het klassement te laten meetellen vond ik geniaal. Dit zorgde ook bij Hanja voor een goede nachtrust, maar hierover later meer.

Op zaterdagmorgen begonnen wij het avontuur met startnummer 13 om 13 minuten over 10. Een excuus voor een mindere klassering hadden we in ieder geval, maar een sympathieke Facebookvriend van Hanja vond het leuk te melden dat het eerder aan mij zou kunnen liggen. Vanaf het hotel was een eerste lange pijl 1 op de kaart getekend. Vanuit vele wegen rondom deze pijl zagen wij deelnemers zoeken naar een gemist stukje weg, omdat deze pijl niet overeenkwam met de werkelijkheid. Na wat twijfel besloten wij gewoon de pijl te volgen met wat rotondes op een andere plek en vonden uiteindelijk de juiste route. Tijd voor veel zoekwerk was er immers niet. Een gemiste controle kwam overeen met 5 minuten te laat melden bij een TC. Door de wat kortere lunchpauze wilde je het tijdverlies ook beperken. Ons resultaat was aan het eind van de lunchbreak al bekend (7 minuten te laat + 1 gemiste controle = 120 strafpunten, wat een gedeelde 3^e plaats betekende).

In het middagtraject waren er ook weer wat twijfelgevallen, maar als je daarbij de gedachte van de uitzetter probeerde te volgen, waren die redelijk vlot op te lossen. Een leuke grap zat in het regelmatigheidstraject, waarbij het laatste deel van ingetekende lijn op de overgang naar een puntentraject niet op de juiste plaats was getekend. Je moet dan heel snel schakelen om de juiste omrijroute op te pakken. Dat lukte ons nu achteraf gezien als de beste met maar 1 seconde afwijking. Hanja had nog wel een stressmomentje door een bejaard stelletje in een oude Mercedes (nee, geen deelnemers), maar de tijd en afstand volgens de tabel liepen voor mij nog aardig synchroon. Met 2 seconden verschil hadden we die dag onze deler van de 3^e plaats afgeschud. De afstand tot de 2^e plaats was zelfs maar 1 seconde. Tevreden maar weer wat onrustig hebben we die nacht geslapen. Zo’n grenspaaltje was binnen handbereik.

Twee uurtjes vroeger dan op zaterdag gingen we om 8:13 op zondagmorgen van start met wederom een lastig pijltje. De tunnel onder de snelweg lag iets verder en moesten we daar dan weer iets ophalen? Tijdens de evaluatie op zaterdag waren we al gewaarschuwd voor dit soort twijfels en werd ons geadviseerd vooral niet te lang na te denken, om op deze mooie zondagochtend op tijd bij de lunch te verschijnen. Dat lukte ons helaas niet en een grijns op het gezicht van Fred Hak verscheen toen ik hem dat vertelde. Die twee seconden marge en onze 3^e plaats was weg. Dat we beiden een controle hadden gemist, maakte ook niet meer uit. We wisten op dat moment nog niet dat de als 2^e geplaatste equipe Boele en Hiske Braaksma nog meer tijd en hun goede klassering hadden verloren.

De middag was een klein drama door alle wandelaars, fietsers en zelfs irritante pelotons met wielrenners die van het mooie weer wilden genieten. Ik denk dat de organisatie op zulke momenten beter kan besluiten vooraf al een minuut of tien meer tijd te geven. Gelukkig wisten wij de schade tot maar één minuut te beperken, maar ik denk dat het wel lastig was om op dit soort dagen de sympathie van de medeweggebruiker te winnen. De middag eindigde voor de equipe Herman van Oldenmark en Fred Hak fantastisch, nadat equipe Janhein en Michiel de Rooij ook net iets teveel problemen hadden om op tijd aan te komen. Zij eindigden hierdoor op een 2^e plaats tussen een bijzonder blije Fred en minstens net zo’n tevreden equipe 13.

Tot slot een apart onderdeel dat door mij en in het bijzonder Hanja bijzonder werd gewaardeerd, omdat wij met onze zware Volvo en de durf van Hanja vaak kansloos zijn. De tests op zaterdag en zondag. In het reglement was opgenomen dat het resultaat alleen van belang zou zijn bij een ex aequo uitslag. Een klein prijsje bleek achteraf nog wel te winnen. De test op zaterdag net voor de lunch was niet bijzonder en werd door Hanja verreden. Het resultaat was niet eens slecht. De test op zondag was echter spectaculair. Op het terrein van een zandwinning was een fantastisch parcours uitgezet, met een richttijd van 1:40 voor de expertklasse. Na het nodige driftwerk in het mulle zand bereikte ik die met 6 seconden afwijking (naar boven helaas…). Echter een verbazingwekkend resultaat werd behaald door Rob van Dooren en John van Dam in hun Dafje. 1 minuut en 15 seconden (ja, 25 hele seconden sneller). Het flesje champagne was helaas iets te klein voor een grote champagnedouche…

Uiteraard wil ik ook alle vrijwilligers en de organisatie van de RvdG bedanken voor een fantastisch mooi weekend.

Paul Hooiveld