Vandaag stonden twee regularities op het programma en twee testen op ijs! Belangrijkste vandaag, nog belangrijker dan de laatste dagen, rij de juiste route en blijf op de weg!
We begonnen de dag met een klein beetje stress. Ik wilde olie controleren en tot mijn verbazing bewoog de hele olievulpijp, dat is niet goed! Ik kijk en ja hoor, 1 van de 2 bouten was verdwenen en de andere zat los. Hier hadden we gisteren een groot stuk van de weg mee gereden. Maar gelukkig zijn wij goed voorbereid en had ik reservemateriaal bij mij. Dus ik pak mijn ratelsetje, met bout en probeer hem erin te steken. maar dit setje is te kort en de bout duikt op het motorblok…zucht…. Ach er is technische ondersteuning dus toch maar even vragen. Classic Job komt langs en met vijf minuten is het gerepareerd. Joost was ondertussen ontzettend aan het stressen, want pech, dat is ellende. Ik heb hem proberen weg te sturen, maar hij was pas gerustgesteld toen alles weer vast zat. De stress slaat toch toe!
Dan ontmoeten we nog een Sloveen, die had op het Sloveense Citroen Forum gelezen dat wij langs kwamen en kwam speciaal voor ons naar het hotel! We kregen nog een kalender en wat club bladen van de 2CV club, hartstikke leuk. Veel Citroen liefhebbers hebben ons zien rijden, foto’s gemaakt of ons gefilmd de laatste dagen.
Dan de regularity, die viel voor ons gevoel mee. We vonden de juiste route, kwamen wel verkeer tegen, waaronder een grote vrachtwagen, maar ook nu weer, even stoppen op de smalle weg waar net een verbreding is en snel hun langs wuiven en je verliest nauwelijks tijd. Dus top gereden!
Dan door naar de tc. Dit was echt doorrijden, 100 kilometer, waarbij veel snelweg waar wij niet hard gaan. Nou ja, de GPS van rallysafe gaf op een gegeven moment 122 km/h aan heuvelaf, maar de motor moest echt hard werken. Uiteindelijk kwamen we in een skigebied terecht waar wij de laatste 3 kilometer in de 1e versnelling omhoog moesten zo stijl was het! Drie minuten voordat wij ons moesten melden kwamen wij aan. Pfff geen tijdstraf. En weer door…. op naar een circuit vlak bij de lunch. En dit keer op ijs.
We hadden afgesproken, we doen rustig aan, geen risico nemen en toch maximaliseren. Wel zijn wij aan het rekenen, hoe goed doet de nummer 2 het, hoe goed doen Frank en Maartje het die 4 staan. Hoe goed doet de nummer 5 het. Nou wij deden het rustig en waren tevreden.
Na de lunch volgde hetzelfde rondje weer, dit keer was het nog gladder dan eerst, ik probeerde wel sneller te gaan, maar dat was onmogelijk.
Dan staat er nog 1 regularity op het programma en wat voor een. Dit was er voor ons 1 die de geschiedenisboeken in gaat. Wij starten een halve minuut na een Volvo PV544. Een ervan is een goede kennis van Joost. Wij weten behoorlijk goed op tijd te rijden. In de verte zie ik soms de Volvo voor mij rijden en wij komen zelfs dichterbij. maar op een gegeven moment in een gedeelte waar het klimmen is en ik vol door probeer te stampen komen hun achterop een bus, en wij dus vlak daarna. Ze geven ons gelukkig ruimte zodat wij achter de bus kunnen zitten. Dus ik ben aan het kijken hoe ik stijgend een bus in kan halen terwijl ik nauwelijks pk’s over heb. Net op dat moment komt een bemande tijdcontrole. Wij stoppen en kunnen door. Maar de organisatie had bedacht dat het leuk was om de regularity over een tolweg te sturen. Dus wij staan achter de bus voor een gesloten slagboom. De chauffeur doet rustig zijn deur open, stapt uit, loopt om de bus. Kijkt nog even precies wat er betaald moet worden, stopt een kaartje erin, kijkt nog een keer, loopt op z’n gemak terug en stapt weer in de bus. De stoom kwam ondertussen bij Joost uit de oren, net als bij mij overigens. Uiteindelijk besluiten wij direct achter de bus onder de open slagboom door te rijden. In de hoop dat wij snel hem voorbij kunnen. Maar de bus heeft geen haast, de weg is te smal en dus kunnen wij er niet langs. Ik ben aan het knipperen, probeer hem naast de bus te zetten, maar niets helpt. Joost heeft het niet meer, en ramt op de claxon die aan mijn kant zit. Dus ik ben boos dat hij zich met het rijden bemoeid. Hij is boos dat ik niet als een westerling rijdt en verdraait de bus geeft ons ruimte. Het schema voor de regularity kon het raam uit. Sneeuw en ijs, bergweg en tijd te kort. Dus, stampen, rijden, zo hard als je durft of Claudia het goed vind. Nou dat doen we. We vliegen door de sneeuw. Op rechte stukken geef ik plankgas, in bochten minder ik vaart zodat ik ruimte heb om uit te wijken voor tegenliggers en om niet vast te zitten als we de bocht uit vliegen. Voor mij rijdt opeens de bus van Classic Job. Job is lekker aan het kletsen en heeft geen idee dat ik eraan kom. Uiteindelijk na knipperen en toeteren zet ik hem er naast en krijg ik de ruimte. Nog harder naar beneden. En dat is niet slim natuurlijk, dus de auto breekt uit. Ik weet hem op te vangen, tegen te sturen en een tankslapper te voorkomen. Joost kijkt door het zijraam om te zien waar wij heen moeten. Uiteindelijk blijkt dat wij deze regularity als een van de besten hebben gedaan. Wat een avontuur!
Dan kom je bij de finish, dat was ons doel, weer finishen. Mensen zijn uitgelaten. Wij feliciteren de broers die gaan winnen, terecht ook! Vervolgens wordt de rallysafe uitgebouwd en kunnen we onder de finish boog door. Vlak daarna krijgen we nog een kort interview en daarna zijn wij klaar. Terwijl wij weg willen rijden, zeggen de mannen die op plek 2 stonden dat ze de ochtend helemaal verprutst hebben. Wij wisten al dat wij het redelijk gedaan hadden, maar waar stonden wij? Gaan wij naar de 2e plek? Gaat dat echt gebeuren?
Wij maken ons klaar voor de avond en langzaam komt er meer informatie binnen. De eerste regularity ging goed en inderdaad de mannen voor ons extreem veel tijd verloren. Maar achter ons ging ook goed, dus dat blijft ongeveer gelijk. Als we uiteindelijk beneden staan zien wij iemand met een lijst lopen waar de uitslagen van hun equipe opstaan van die dag. Snel loop ik naar de tafel en vis ons nummer eruit. De tijd valt extreem mee in de middag. Ik vergelijk het met Frank en Maartje en die hebben ook meer tijd gebruikt, de nummer 5 ook. Dus zou het dan echt?
Als we dan aan tafel zitten worden wij gefeliciteerd met onze tweede plek. Maar waar is die uitslag! Ik word gek! Ik vind hem en daar staat het dan echt. Joost en Niko in een CITROEN 2CV uit 1965 met 29 pk worden 2e in the wintertrial 2018 in de Challenge klasse. Man wat gaaf! Een mooiere beloning voor 20 jaar 2CV rijden kan ik niet verzinnen.
Daar bovenop winnen we zelfs nog met een aantal mensen de teamprijs!
Als we dan uiteindelijk op het podium staan om onze prijzen op te halen staan we zij aan zij met een paar echte rally helden John Abel en Andy Pullman.
Het was een topweek om mee te maken, zo puur rallyrijden, zoveel inspanning, je moppert op elkaar soms, maar dat vergeet je ook snel weer. Je maakt je druk, bent ingespannen bezig, de hele dag geconcentreerd en dan moet je steeds weer presteren. Dit jaar waren we daarin beter dan vorig jaar. En dit jaar zijn wij 2e geworden.
Uiteraard de felicitaties naar Harm Lamberigts en Arjan van der Palen die de Trial winnen en Jan Ernst de Vries en Henk Jacob de Vries. En aan de nummer drie in onze klasse Frank Soree en Maartje Heij!
Nu even uitrusten en morgen stappen we gewoon weer in de 2CV en rijden lekker naar huis. Terwijl anderen met de trein gaan, vliegtuig of zelfs prive vliegtuig, terwijl de auto nu al onderweg terug is met een autotrailer. Tja…echte rally auto’s horen te rijden ????
Eindklassement.
