Dan zit je opeens weer thuis.

Het zit erop. Maar je lichaam en geest is nog aan het afkicken van de rally. Even stilzitten maakt je wat ongedurig. Maar stil zitten is ook wel even lekker, want de vermoeidheid slaat ook toe.

Het laatste diner was erg leuk. Je komt met elkaar in black tie aan en praat weer met de mensen die je deze week gesproken hebt, tegen gereden hebt en avonturen gedeeld hebt. Maar de vermoeidheid is er. Over de avond worden de prijzen uitgedeeld en dan mogen Joost en ik ook naar het podium komen. Dat is best wel een trots moment. Je krijgt een trofee en die hebben we dubbel en dwars verdiend.

Dat wij indruk hebben achtergelaten blijkt wel. De act van de avond was een man die fantastisch geluiden na kon doen, de ene auto na de andere komt voorbij en Joost en ik worden nog even genoemd. Erg leuk en hilarisch. Het vuurwerk is mooi en dan is het voorbij, tijd om naar bed te gaan.

De volgende dag is het weer vroeg uit bed, alles verzamelen. De auto voor de laatste keer inladen en dan onderweg naar huis.

Uiteraard is het koud die nacht, dus de 2CV wil weer eens niet starten. Met een powerboost weten we toch genoeg energie te krijgen en uiteindelijk na verschillende pogingen pakt hij aan. We kunnen gaan! We genieten nog een keer van het uitzicht. Amicaal nemen we afscheid van onze concurrenten en gaan moe maar tevreden onderweg.

De grens bij Oostenrijk en Duitsland is moeilijk om over te komen. We staan in een file van een dik half uur. Na een tankstop in Duitsland neemt Joost het stuur en doe ik even mijn ogen dicht. Even bijkomen. Helaas is het druk rondom Munchen dus we rijden van file naar file. De 2CV heeft er nog zin in en we weten goed door te rijden, soms staat er zelfs 126 km/h op de gps. 
Uiteindelijk neem ik het stuur weer over en we rijden zo effectief mogelijk de 932 kilometer terug naar Enschede. Af en toe komen we wat deelnemers tegen, maar dan rijden we al snel alleen door.

Dan is er nog zo’n 150 kilometer te rijden. We komen in de buurt van Dortmund en willen afslaan richting Munster. Opeens komt er een onheilspellend gerammel van iets wat over de grond klappert. Natuurlijk is er geen vluchtstrook te zien, dus we rijden rammelend door totdat we even een plekje vinden waar we kunnen zien wat er aan de hand is. Ik doe de deur open, doe de lamp op mijn telefoon aan en kijk onder de auto. Tot mijn stomme verbazing zie ik dat de schokbreker linksvoor op de grond ligt. Vreemd, maar ja en nu? We weten nog stapvoets door te rijden tot we een veilige plek vinden. Het blijkt dat de schokbreker voor is afgebroken. Ik heb dit nog nooit gezien, want het is niet op de aansluiting, maar op de driehoek, die erg sterk is. Waarschijnlijk is er toch veel sneeuw en ijs geweest wat gewerkt heeft op het ophangpunt, langzaam is gaan scheuren en uiteindelijk afgeknapt is.

En nu? Tja, even de achterste bout loshalen, schokbreker eraf en dan maar doorrijden zonder schokbreker links voor. Het tempo gaat er wel uit omdat we natuurlijk even geschrokken zijn. Maar uiteindelijk komen we veilig in Enschede. Grappend roepen we nog tegen elkaar, we moeten Job maar bellen. Job we hebben pech, we hebben je nodig. 10 minuten later rijdt Job met de bus toeterend voorbij!

Bij de garage wisselen we snel de banden, ruimen de auto uit, zoeken uit wat van wie is en pakken de auto weer in. Om kwart voor negen zijn we eindelijk thuis, 12 uur nadat we vertrokken uit Oostenrijk. Joost besluit toch door te rijden naar huis en zijn vrouw en zoontje te verassen. Het was een fantastische week, een memorabele week. Ik ben onder de indruk van hoe leuk het is om midden in zo’n rally te staan als deelnemer, hoe fanatiek je wordt en wat je allemaal mee maakt.

Ik heb momenten gehad waar ik het niet meer leuk vond, omdat het donker was, slechte wegen, rare weggebruikers. Ook momenten dat je echt even opgeladen moet worden om weer een regularity hard te rijden. Maar we hebben het veilig gedaan, zijn scherp en geconcentreerd geweest en je hebt gezien wat er kan gebeuren als het wel mis kan gaan, want er zijn auto’s afgeschreven deze rally. Dat alles bij elkaar is geen reden om het niet nog eens te doen, sterker nog, ik zou het graag nog eens doen. Maar dan wel met betere voorbereiding, betere preparatie van de auto, misschien zelfs een andere auto.

Maar de droom om dit met een 2CV te doen en het goed te doen dat is geslaagd! Over twee weken ligt autoweek classics in de winkel, met daarin mooie foto’s en een mooi verhaal van die kleine 2CV die de grote bakken achter zich liet en koplopers nerveus maakte. Dan later dit jaar komt de tv uitzending waar ook de 2CV een mooie rol zal vervullen.

Nu, even uitrusten, alles opruimen, en even gezellig doen thuis. En vooral genieten dat ik even niet hoef te rijden. Ik wil nog 1x bedanken Autoweek en Princen bier voor het sponsoren van deze deelname en Joost dat hij aan mij dacht en dat we een fantastische week gehad hebben. Dat hij het vertrouwen in mij had om zijn eend te besturen, soms misschien zelfs af te raggen. Maar wat een lol hadden we als hij weer ging driften, als we de haarspeldbochten door de sneeuw omhoog schoten, een Rover met een dikke V8 inhalen en het commentaar aan horen van mensen die onder de indruk zijn van de snelheid van de auto. Vooral de laatste regularity hebben we dat nog weer laten zien, want blijkbaar waren wij zo snel, dat we op een aantal timingpoints te snel waren, en dat lukte bijna niemand!

En nu weer normaal doen, ook niet onverstandig!

Niko Bloemendal

De laatste dag en man wat is het nog spannend.

We hadden een slechtere dag gisteren. En daar baalden we van, want gisteren hadden we een stap naar het podium kunnen maken.

We staan 2e in het klassement in de ochtend, maar dat zegt nog niets, omdat slechte regularties nog weggestreept kunnen worden is het lastig rekenenen, wie staat nu echt bovenaan, of tweede of derde. De top vijf zit erg dicht op elkaar, er zitten minuten tussen, echt niet meer. Dus als we in de ochtend als we wakker worden op onze telefoons kijken vinden we het knap dat we nog steeds tweede staan. Maar die plaats raken we vandaag zeker kwijt. Wat dan? Ja derde misschien, of vierde of vijfde of misschien zelfs zesde, het is zo lastig in te schatten.

Dus we gaan gewoon doen wat we elke dag doen en dat is ons eigen ding. Gisteravond was het echt bijltjesdag in de Trial klasse. In een bocht gingen vier auto’s van de weg af. Eerst een Mercedes, die stond dwars in de sloot, daar kwam Van der Lof in de BMW tegenaan, die werden teruggedrukt de weg op, maar konden door, ondanks schade, toen kwam Albert Boekel die raakte een boom en daar achterop klapte nog weer een BMW van Westland. Pfff als je dan de auto’s ziet ’s morgens dan is het spelletje even niet leuk meer. Goed, iedereen is ongedeerd, de Trial rijdt wel even een klap sneller dan wij, maar toch, je bent fanatiek, je wilt goed scoren en dit is altijd weer die reminder.

Zoals Jaap Jongman vandaag ook zei, je begint en dan is het even leuk, tot je beter gaat en beter gaat en je opeens voor het klassement mee kunt doen en prijzen kunt winnen, dan ga je de limiet opzoeken en soms er overheen. Gelukkig hebben wij het heel gehouden en zijn we veilig bij de finish. Maar natuurlijk eerst de dag zelf nog. We moesten bijna achteraan starten, want we stonden hoog geklasseerd, dan halen ze de winnaars als laatste binnen. Dat is opeens heel raar als bijna iedereen weg is en je als drie na laatste aan de dag begint, de laatste dag notabene! Dan voel je toch wel een beetje als overwinnaar, ook al zouden we nog zakken.

De dag zou bestaan uit een regularity en een test, waar ik beide dus niet echt zin in had, maar gewoon doen, gewoon voor gaan zitten. De spanning wordt weer opgebouwd, want je kunt alles nog verliezen en weinig meer winnen. Joost heeft nu alle rust gepakt om de route uit te tekenen en dat gaat echt perfect, we rijden zonder fouten en zien wel veel mensen fouten maken. Al twee auto’s staan ergens vast in de berm. We zien zelfs van der Lof van de Trial opeens achter ons opduiken, dat geeft een lekker gevoel. We laten ze wel langs, maar op de bochtige weggetjes heeft de 3.0 CSL erg veel moeite om ons los te rijden. 

Aangekomen bij de finish zijn we blij dat het erop zit. Nog steeds een beetje gespannen gassen we door. De wielen spinnen en we komen niet vooruit, de marshalls geven ons even een duwtje en we rollen, en glijden zo linksaf de berm in. 10 meter na de TC staan we voor het eerst deze rally in de berm vast. Nee niet nu! De mannen in de DAF die voor ons zijn gestart zijn alert en willen ons helpen. De sleepkabel wordt aangebonden en maar trekken en trekken en trekken. Drie pogingen, en niets. Joost weer op de voorbumper staan om meer druk op het voorwiel te geven. Langzaam voel ik hem komen, een vijfde en dan de zesde keer trekken schiet hij los. Wat een opluchting, slechts drie minuten hebben we daar vastgestaan.

Behoedzaam hebben we verder door de sneeuw gereden. Eerst naar een TC, daarna nog een proef. De TC was een eind rijden, maar wat een mooie weg, haarspeldbochten, uitzichten, sneeuw op de bomen, fantastisch. Uiteindelijk zonder problemen op tijd aangekomen, ondanks dat we nog behoorlijk door moesten gassen.

De proef dan, daar zeiden we al tegen elkaar, rustig aan, hier kun je alles verliezen. Dan zie je al een auto diep in de sneeuw geparkeerd en een lange rij wachtenden voor ons. Dan zien we dat het eindelijk weer door kan gaan. Frank Soree gaat van start en halverwege maakt hij een mooie snoekduik de sneeuw in. Diepe groeven en ijs is gewoon teveel, de proef wordt gecancelled. Dat vinden wij niet erg, hoeven wij hem ook niet te rijden, dan kan er ook niets gebeuren en vooral, kunnen we geen tijd verliezen!

Ik rij toch nog een rondje om Luuk van Kaathoven op te pikken die nog foto’s stond te maken aan het eind. Kon hij mooi nog even wat foto’s van binnen in de auto maken. Uiteindelijk wilde Perry Snijders nog een bepaald shot, dus Luuk moest achterin de eend op de bagage klimmen om een foto te kunnen maken. Knap stukje lenigheid! ????

Dan naar de finish waar onze directe concurrenten al waren en we iedereen weer tegen komen met een grote glimlach op het gezicht. We zijn er, we hebben het gehaald en sommigen vallen in de prijzen. Maar de week was gewoon fantastisch. Wij hebben als 2CV rijders bewezen dat je mee kunt doen, mee kunt rijden. Natuurlijk heeft de auto zijn beperkingen, maar waar iedereen dacht dat hij af zou haken bleek hij juist briljant, heuvelop met haarspeldbochten, geweldig. 
En driften in een eend? Echt geen probleem, elke dag wist ik hem wel in een drift te krijgen. Het was genieten, het was geweldig een zeer bijzondere ervaring. En als ik alle reacties zie en hoor van mensen die erbij waren en van de mensen thuis dan hebben we indruk achter gelaten.

Wij hebben deze week geschiedenis geschreven en hier zal nog jaren over gepraat worden!  Nu gaan we ons voorbereiden op de prijsuitreiking. Straks gaat de black tie aan, en gaan we genieten hier in het hotel. Iemand vroeg mij eerder deze week wat ik leuker vond. Fotograferen of rally rijden. Ik heb 2 keer de wintertrial als fotograaf vastgelegd en ik heb hem 1 keer mogen rijden. De combinatie van 2CV en rijden was briljant. Ik heb enorm genoten en zou het liefst volgend jaar zo weer mee doen. Maar dan met een sterkere motor, een rolbeugel en vooral autogordels, voel je toch wel wat veiliger.

Nu morgen nog zo’n 900 kilometer terug rijden en dan wil ik even een week lang niet meer in een auto zitten geloof ik. Morgen of overmorgen nog een kleine blog en dan is het schluss

Gruss Gott.

Joost & Niko

Klaar voor de prijzen !!!

EINDKLASSEMENT

De equipe Albert Boekel - Joep Wanders raakte met nog enkele auto's in de avond etappe van de weg. Gelukkig waren en geen gewonden. Het wegdek was op dat moment spiegelglad. 

Woensdag gehaktdag? Nee donderdag gehaktdag.

Vanochtend vroeg op en behoorlijk gespannen aan de dag begonnen. We stonden 2e algemeen en dat geeft druk. Veel druk. De dag zou zwaar worden. Dat wisten we maar we hadden goede hoop. 5 regularities, 2 testen en een zware navigatiesectie kregen we vandaag voorgeschoteld.

De ochtend ging perfect. 3 regularities en bij de lunch stonden we 3e van de dag. Maar toen…..

De navigatiesectie leek niet al te ingewikkeld en we reden lekker door de kaart. Het liep gesmeerd en we pakten de ene controle na de andere. Zou het dan allemaal weer vlot verlopen? Enige twijfel had ik over de route van pijl 11 naar 12 (laatste pijl voor de TC). Ik had een de kortste route getekend en bedacht maar die leek in verhouding van wat we de hele week al kregen voorgeschoteld veel te ver gezocht. Ik twijfelde en liet Niko dus een route rijden die meer voor de hand lag. En dat bleek een cruciale inschattingsfout. Ik had naar mijn eerste ingeving moeten luisteren. 2 controles werden zo gemist en dat kost 10 minuten. Dure minuten. Bij de TC bleek dat alleen de leider in de clubklasse deze controle had aangedaan en dat deed pijn. Hij vergrootte zijn voorsprong en het was ons (mij) niet gelukt de voorsprong op nummer 3 te vergroten.

Ongelooflijk balen en dat gaat dan tegen je werken. De volgende regularity verliep ook niet lekker en op de test hadden we last van een Alfa die voor ons de weg blokkeerde.

Al met al een lange dag en kort verslag. Of onze voorspong vanochtend voldoende is voor een top 3 klassering weten we morgenavond.

Joost & Niko

Meer belevenissen van Joost en Niko tijdens dag 5

Klassement na leg 6

Klassement na leg 7 (alleen Trialklasse)

foto's: Niko Bloemendal

You can’t always get what you want

Of toch wel? Vandaag iets minder vroeg op want we starten “ pas” om 08:29. De eend laat ons niet in de steek en start meteen. Een lekker begin.

Nadat de nodige plichtplegingen als uitklokken en tekenen voor een aantal papieren gedaan zijn laten we Liberec snel achter ons. Via een bol-pijl de stad uit de snelweg op. Dat geeft mij wat tijd om alle administratie op orde te brengen want het bulletin van vanochtend zat vol met aanpassingen en opmerkingen. Het geeft Niko mooi de tijd even wakker te worden.

Voor de lunch staan er en aantal regularities op het programma. Een kaartfragment met een tijdtabel en een bol-pijl. Dat lijkt aan de start allemaal erg gemakkelijk maar met drie verschillende snelheden vlot achter elkaar waarbij de gemiddelden ook nog eens rond de 45-48 per uur liggen is dat het niet. De wegen zijn spekglad van de sneeuw en het ijs en ook nog eens verdomd smal zo nu en dan.

Op de weg houden en zo hard als je kan planken is mijn advies aan Niko. Ondertussen hou ik me bezig met de route omdat verkeerd rijden (en dat doen er best een hoop) funest is. Beter iets te langzaam dan verkeerd. Dat het glad is merken een hoop deelnemers. Velen gaan van de proef af en belanden in een greppel of komen iets te dicht bij een boom waarbij “ boem is ho” geldt.

De regularities gaan goed en we incasseren gewoon wat tijdstraf. Behoudend en veilig rijden is wat we het thuisfront hebben beloofd. In een greppel verlies je meer tijd dan rijdend.

Een aantal deelnemers komt vast te staan achter een deelnemer in de greppel en dat kost ze enorm veel tijd. Wij hebben mazzel want op het moment dat wij de regularity rijden is het net opgelost. Bij de lunch is heel het dorp uitgelopen en wordt er flink gelachen om de eend. Zekers als er ook allemaal volwaardige rallypaarden als Amazones en Porsches te bewonderen zijn. Wij weten beter.
Na de lunch staan er nog twee regularities en een heuse hill-climb (bij Sternberk) op het programma. Inmiddels is het donker geworden en dat maakt het allemaal wat lastig. Ook bij de hill-climb is het hele dorp uitgelopen.

De eend heeft verassend veel tractie en in een dikke 5 minuten boenderen we naar boven. Vanavond zullen we zien wat de anderen hebbe gedaan. De laatste regularity is een kaart fragment waar we 4 kerksymbolen aan moeten doen. Het intekenen was niet al te ingewikkeld maar het rijden toch des te maar. De combinatie donker, bos, ijs en sneeuw, hairpins en een kaart die niet erg nauwkeurig is maakt het een lastige proef. Ook hier riep ik al snel naar Niko; “zo hard als je vrouw het goed vindt”.

Met een bol-pijl naar het hotel in Olomouc. Moe maar zeer voldaan over de dag van vandaag. Hoe we ervoor staan? Bij het schrijven van dit stukje waren er nog geen standen. Standen die overigens vaak onderhevig zijn aan kleine aanpassingen (handmatige controles en gebruik loggers). Wat een geweldig evenement is dit! Ik ben dolblij dat Autoweek en Princenbier zo genereus zijn geweest een prijsvraag uit te schrijven en ik ben nog blijer dat ik die heb gewonnen!

Morgen weer een dag. Heelhouden en uitrijden is nog steeds het devies.

Joost en Niko

Meer belevenissen van Joost en Niko tijdens dag 4