Dan zit je opeens weer thuis.
Het zit erop. Maar je lichaam en geest is nog aan het afkicken van de rally. Even stilzitten maakt je wat ongedurig. Maar stil zitten is ook wel even lekker, want de vermoeidheid slaat ook toe.
Het laatste diner was erg leuk. Je komt met elkaar in black tie aan en praat weer met de mensen die je deze week gesproken hebt, tegen gereden hebt en avonturen gedeeld hebt. Maar de vermoeidheid is er. Over de avond worden de prijzen uitgedeeld en dan mogen Joost en ik ook naar het podium komen. Dat is best wel een trots moment. Je krijgt een trofee en die hebben we dubbel en dwars verdiend.
Dat wij indruk hebben achtergelaten blijkt wel. De act van de avond was een man die fantastisch geluiden na kon doen, de ene auto na de andere komt voorbij en Joost en ik worden nog even genoemd. Erg leuk en hilarisch. Het vuurwerk is mooi en dan is het voorbij, tijd om naar bed te gaan.
De volgende dag is het weer vroeg uit bed, alles verzamelen. De auto voor de laatste keer inladen en dan onderweg naar huis.
Uiteraard is het koud die nacht, dus de 2CV wil weer eens niet starten. Met een powerboost weten we toch genoeg energie te krijgen en uiteindelijk na verschillende pogingen pakt hij aan. We kunnen gaan! We genieten nog een keer van het uitzicht. Amicaal nemen we afscheid van onze concurrenten en gaan moe maar tevreden onderweg.
De grens bij Oostenrijk en Duitsland is moeilijk om over te komen. We staan in een file van een dik half uur. Na een tankstop in Duitsland neemt Joost het stuur en doe ik even mijn ogen dicht. Even bijkomen. Helaas is het druk rondom Munchen dus we rijden van file naar file. De 2CV heeft er nog zin in en we weten goed door te rijden, soms staat er zelfs 126 km/h op de gps.
Uiteindelijk neem ik het stuur weer over en we rijden zo effectief mogelijk de 932 kilometer terug naar Enschede. Af en toe komen we wat deelnemers tegen, maar dan rijden we al snel alleen door.
Dan is er nog zo’n 150 kilometer te rijden. We komen in de buurt van Dortmund en willen afslaan richting Munster. Opeens komt er een onheilspellend gerammel van iets wat over de grond klappert. Natuurlijk is er geen vluchtstrook te zien, dus we rijden rammelend door totdat we even een plekje vinden waar we kunnen zien wat er aan de hand is. Ik doe de deur open, doe de lamp op mijn telefoon aan en kijk onder de auto. Tot mijn stomme verbazing zie ik dat de schokbreker linksvoor op de grond ligt. Vreemd, maar ja en nu? We weten nog stapvoets door te rijden tot we een veilige plek vinden. Het blijkt dat de schokbreker voor is afgebroken. Ik heb dit nog nooit gezien, want het is niet op de aansluiting, maar op de driehoek, die erg sterk is. Waarschijnlijk is er toch veel sneeuw en ijs geweest wat gewerkt heeft op het ophangpunt, langzaam is gaan scheuren en uiteindelijk afgeknapt is.
En nu? Tja, even de achterste bout loshalen, schokbreker eraf en dan maar doorrijden zonder schokbreker links voor. Het tempo gaat er wel uit omdat we natuurlijk even geschrokken zijn. Maar uiteindelijk komen we veilig in Enschede. Grappend roepen we nog tegen elkaar, we moeten Job maar bellen. Job we hebben pech, we hebben je nodig. 10 minuten later rijdt Job met de bus toeterend voorbij!
Bij de garage wisselen we snel de banden, ruimen de auto uit, zoeken uit wat van wie is en pakken de auto weer in. Om kwart voor negen zijn we eindelijk thuis, 12 uur nadat we vertrokken uit Oostenrijk. Joost besluit toch door te rijden naar huis en zijn vrouw en zoontje te verassen. Het was een fantastische week, een memorabele week. Ik ben onder de indruk van hoe leuk het is om midden in zo’n rally te staan als deelnemer, hoe fanatiek je wordt en wat je allemaal mee maakt.
Ik heb momenten gehad waar ik het niet meer leuk vond, omdat het donker was, slechte wegen, rare weggebruikers. Ook momenten dat je echt even opgeladen moet worden om weer een regularity hard te rijden. Maar we hebben het veilig gedaan, zijn scherp en geconcentreerd geweest en je hebt gezien wat er kan gebeuren als het wel mis kan gaan, want er zijn auto’s afgeschreven deze rally. Dat alles bij elkaar is geen reden om het niet nog eens te doen, sterker nog, ik zou het graag nog eens doen. Maar dan wel met betere voorbereiding, betere preparatie van de auto, misschien zelfs een andere auto.
Maar de droom om dit met een 2CV te doen en het goed te doen dat is geslaagd! Over twee weken ligt autoweek classics in de winkel, met daarin mooie foto’s en een mooi verhaal van die kleine 2CV die de grote bakken achter zich liet en koplopers nerveus maakte. Dan later dit jaar komt de tv uitzending waar ook de 2CV een mooie rol zal vervullen.
Nu, even uitrusten, alles opruimen, en even gezellig doen thuis. En vooral genieten dat ik even niet hoef te rijden. Ik wil nog 1x bedanken Autoweek en Princen bier voor het sponsoren van deze deelname en Joost dat hij aan mij dacht en dat we een fantastische week gehad hebben. Dat hij het vertrouwen in mij had om zijn eend te besturen, soms misschien zelfs af te raggen. Maar wat een lol hadden we als hij weer ging driften, als we de haarspeldbochten door de sneeuw omhoog schoten, een Rover met een dikke V8 inhalen en het commentaar aan horen van mensen die onder de indruk zijn van de snelheid van de auto. Vooral de laatste regularity hebben we dat nog weer laten zien, want blijkbaar waren wij zo snel, dat we op een aantal timingpoints te snel waren, en dat lukte bijna niemand!
En nu weer normaal doen, ook niet onverstandig!
Niko Bloemendal
