Op de laatste dag van Mei werd er de Klassieke ELE georganiseerd.

Deze rally is er een met een roemrucht verleden. Voor de niet zo kenners: de ELE stond voor Eindhoven-Luik-Eindhoven en zou in zijn oorspronkelijke uitvoering als kaartleesrally over de openbare weg van 1964 tot en met 1973 georganiseerd worden. Tien edities dus met kaartlezen in België met gemiddeldes tot wel 60 km/u.
Let wel op! Met auto’s van toen, niet met onze moderne vervoermiddelen die als gezinsauto al meestal de 100 PK ver te boven gaan.
De eerste winnaar was een DKW F11, google maar eens en check het aantal PK,s.

Na 1973 werd gedwongen door de veiligheidsmaatregelen de weg ingeslagen naar een rally met klassementsproeven, die de deelnemer die simpelweg de snelste tijden totaal noteerde tot winnaar maakte.
ELE stond op dat moment meer voor Even Langs Eindhoven omdat alle proeven rond Eindhoven waren te vinden.

Omwille van het feit dat in 2014 het 50 jaar geleden is dat de eerste was gereden ontstond het idee voor een “oude stijl ELE” met klassieke auto’s. Een lofwaardig initiatief ondanks dat de overvloed aan klassieke rally’s in ons land bedenkelijke vormen dreigt aan te nemen
Maar daarover een andere keer meer.

Onder een prima zonnetje vond de start plaats bij het Evoluon. Na contact met de organisatie ontvingen we een boekwerkje met het programma en foto spots.
Jammer dat er geen deelnemerslijst instond (tip) want er stonden nogal wat mensen en auto’s die we niet kenden als gebruikelijke deelnemers aan de klassieke ritten.
Maar er waren er wel en nog mooier, we spotten heel oude bekenden van vroeger waar beurtelings niet altijd de juiste namen bij de gezichten werden geplaatst. Het weerzien was er niet minder vriendelijk en amusant om.
Wim en Kees Luijbregts, de winnaars van de laatste editie “oude stijl” in 1973 waren present en Kees maakte zich wat zorgen want hij beweerde 40 jaar geen kaart meer in handen te hebben gehad.
Ook Karel van Eerd en André Jetten waren aan de start zoals ze samen ook al in 1966 hadden gedaan.

Inmiddels hadden we een routeboek van de 1e lus los geweekt bij de starttafel een leuk detail daarin was een Russische kaart met onleesbare plaatsnamen.
We reden richting Strijpse Kampen in Oirschot, militair terrein waar menigeen een rijopleiding heeft gevolgd. Daar zou een test worden verreden en publiek werd er niet toegelaten volgens ons programma. Nou laten we ons niet zo snel uit het veld slaan en met wat overredingskracht en 2 paspoorten konden we de dienstdoende militair er van overtuigen dat we belangrijk genoeg waren om er bij te horen.
Tot onze verbazing was het enorm druk en die drukte bleek te bestaan uit VIP’s en dat is geen publiek hebben we nu geleerd.
Ook werd er naast de rally een demonstratie van allerlei interessante rallyauto’s georganiseerd, waarbij zelfs een rondje op de hotseat voor de VIP’s tot de mogelijkheden behoorde. Tot onze verrassing was de oude Saab 96 van Henk Vossen aanwezig.
Helaas was het niet mogelijk de test te zien, die was keurig afgesloten.
Wat ons opviel was dat de tijdcontrole niet was voorzien van de gebruikelijke borden en dat hij op een plaats stond die afweek van het routeboek. Volgens deelnemers die we spraken is dat die dag meerdere malen voorgekomen.

Op weg dan maar naar een van de genoemde plaatsen die als fotogeniek werden genoemd door de organisatie. We kozen voor een plek in Bree België, de Kruisstraat om precies te zijn en inderdaad een prachtig idyllisch bebost wegje met een S-bocht erin. Dus camera’s in de aanslag en wachten op de eerste deelnemer. Die zou moeten passeren om 12.45 uur. Wachten en wachten en……..inderdaad ruim een half uur later meldde zich een Opel Kadett GTE met startnummer 2 uit de tourklasse. Weer een kwartier later kwamen er meer deelnemers aan, waarbij opviel dat daarbij alle bekende navigators uit de reguliere rally’s vertegenwoordigd waren. Wellicht was het te lastig voor de rest. Na een auto of twintig van de 46 gestarte hebben we het maar als gezien gelaten en zijn we vertrokken. Of de rest dit weggetje nog gevonden hebben zullen we niet weten. Helaas was het voor ons te laat om naar het volgend punt te rijden en met het risico dat er weer weinig deelnemers langs zouden komen hebben we ons getrakteerd op een Trappisten pauze, we waren tenslotte toch in België.

Op naar de Landsaard, het kartcircuit bij Eindhoven Airport, ook bekend van o.a. de Tulpenrally. Hier moest door de deelnemers een normtijd gereden worden met een gemiddelde van 42.2 km/u. Dat leverde leuke taferelen op, eerst volledig volgas om de laatste 50 meter bijna stapvoets de finish te naderen om de juiste tijd te halen.

Het einde van de ELE classic was weer gepland bij het Evoluon.
Nieuwsgierig naar de reacties van de deelnemers gingen we uiteraard die kant op.
En die commentaren waren mild ondanks de vele kritiek maar ze werden vergeven door het feit dat het de eerste keer was voor deze organisatie.
De kritiek ging hoofdzakelijk over de moeilijkheidsgraad, te veel een kaartleesrit en te weinig rally, slechte en moeilijk te lezen kaarten. Een ervaren jonge navigator met nog goede ogen kon met een verlichte loep nauwelijks zijwegen zien. “Het waren allemaal vlekjes zei hij letterlijk”.
Zoals al gemeld was ook de plaatsing en aanduiding van de tijdcontroles discutabel.
Tenslotte: Te weinig rallykilometers en teveel doorgaande wegen en te veel bebouwde kom.

Het was leuk om een rally weer eens als toeschouwer mee te maken, vooral als Wim Luijbregts je bij de finish ineens vanuit het niets in een volle zaal toevoegd: “Hé ouwe nozem! Hoe is het met jou?”

Dank aan Tino voor de foto’s en het leiden naar de juiste locaties!

Hans Ahlberg

fotos: Dick Groen | www.autopics.nl  

Van “t Bonte Paard” naar “Frans Op D’n Bult” …. en terug.

’t Was vroeg uit het mandje om tijdig bij wegrestaurant ‘de Cantharel’ te Apeldoorn te zijn waar teamgenoot Rob Koebrugge me op zou pikken en we samen met de Alfa Berlina naar het startadres in Holten van de “Omloop van het Oosten’ zouden rijden. Altijd een leuk begin van het nieuwe jaar zo’n rit gelijk begin januari. Bij aankomst bij ‘t Bonte Paard’ stond het al aardig vol met rally- en “gewone’ auto’s van allerlei pluimage. Dit jaar ook internationale deelname. Een enkele Duitser en een contigent Vlamingen werden gesignaleerd.
Prima ontvangst met koffie uiteraard met krenteweggen.

Uitzetters echtgenote Gea Kwant met dochters, ‘bevrouwden’ met verve de starttafel. Tien minuten voor je starttijd kreeg je het routeboek zodat de navigator direct de auto in kon duiken om zich te begraven in de kaarten. Moest ook wel want slechts vijf minuten na je starttijd ging de ‘regularity’ van start. In die vijf minuten moest je, in dit geval bestuurder Rob, van de starttafel, waar je je startkaart kreeg, naar je auto lopen, waar je dan hoopte dat je navigator inmiddels gekeken had waar de start van de RP was en dan naar die start toe rijden. Nou dat ging net. Het nadeel van al dat ‘gehaast’ is dat je dan je spullen niet op orde kunt hebben. Gelukkig was dat bij ons niet het geval en maar het halve rondje wat in de ingetekende lijn was getekend gaf even wat stagnering om tijdig de RP start te bereiken. Gemeten was dat rond je niet meer dan 50 meter. Volgens ons kon dat dus nooit achter de molen omlopen. Dus doorrijden en de op de weg aangebrachte minirotonde ( een zgn. punaise) aangezien voor dat uitstulpinkje op de kaart. Hoe fout was dat, bleek later. Onze eerste 30 strafpunten waren binnen. De regularity waarin opgenomen barricade 1 gaf weinig problemen. 18 Seconden tijd aan de broek in die regularity. Barricade 2 gaf eveneens geen problemen maar in barricade 3 had uitzetter Ronald Jans, die voor het ochtendtraject tekende, een leuke verrassing in petto. De weg die je in wilde was van één kant afgesloten. Via een omrijconstructie naar de andere kant en waarschijnlijk niet ver genoeg doorgereden en daar de controle ‘B’ gemist. Ook de laatste stempel “A’ van dit traject gemist, maar vraag me niet waarom. We hadden wel de juiste route gereden. Niet gezien dus…stom! Via een neutraal stuk ‘bol pijl’ naar het tweede kaartleestraject. Punten vrij route en pijlen kortste route . Een paar pijlen waren ook nog eens voorzien van een barricade. Opletten dus. We reden het hele laatste traject foutloos en kwamen ruim drie kwartier voor onze IPT aan bij de lunchlocatie aan waar we verwelkomt werden door “juichende bandjes” zoals AMK redacteur Peter Ecury zo plastisch kan zeggen.

Akelige snelheden 

Omdat we toch wel wat erg vroeg waren voor de lunch even staan “blauwbekken’ bij de demonstratie van enkele deelnemers aan de ‘Historic Rallye Cup’.
Een Ford Escort en een Opel Manta reden met ‘dun door de broek’ gaande snelheden over het parcours dat wij later ook zouden ronden. Eigenlijk is dat geen rijden meer maar gooien en smijten met je auto. Wel alle respect voor de autobeheersing van de rijders! Heren dank en….weer sparen voor een setje nieuw rubber!
Na een voortreffelijke lunch met heerlijke erwtensoep en de onontbeerlijke ‘rallykroket’, (deze krijgt een 7 naar vulling en smaak) weer aan de slag met traject twee van de hand van Rutger Kwant.
Maar eerst die behendigheidsproef onder de naam ‘Rondje van Frans’ gereden. Teamgenoot en bestuurder Rob Koebrugge stuurde de Alfa Berlina met verve en zonder fouten over het parcours en klokte 5 seconden te vroeg in, in de veranderstelling dat je te vroeg mocht binnenkomen. Niet dus volgens het reglement. Nou ja was toch goed en snel genoeg voor de ex aequo bleek later.

Na een neutraal stuk bol pijl aan de slag met kaartfragment 1, pijlen met en zonder barricades kortste route.
Liep gesmeerd en hoe we in hemelsnaam de stempel H hebben gemist is een raadsel. We zijn er nota bene langs gekomen. Door met traject 2 dat bestond uit een stukje pijlen kortste route en grensbenaderen. In het stuk grensbenaderen liepen we een ‘foute’ W op omdat een brugteken de weg blokkeerde. Oeps…navigator, dat ben ik dus, dat had je moeten zien! Na die grensbenadering verder met pijlen kortste route. Daarin nog even een foute ‘D’ gescoord bij pijl
16 wat me tot op heden nog niet duidelijk is en stomweg de laatste ‘K’ voor de finish voorbij gereden. Dat waren er dus totaal weer drie in het middag traject.
Met die drie in het ochtendtraject totaal 6 gemiste controles dus 240 strafpunten.
Bij de uitslag bleek dat ‘chauffeur’ Rob de eer gered heeft omdat de vergaarde strafpunten bij de regularity en de proef de doorslag gaven voor het in ontvangst nemen van het ‘glimmende blik’.
We behaalden een vijfde plaats wat een herhaling was van ons resultaat van vorig jaar. De beker van 2013 krijgt dus gezelschap van die van 2014.

Organisatie bedankt, zo’n rit uitzetten is een hele klus weet ik uit ervaring, maar deze was echt helemaal top.
En volgend jaar gaan we weer voor de vijfde plaats, want driemaal is scheepsrecht.

De winnaars moeten we natuurlijk niet vergeten:
In de sportklasse Hermine Vlas en Joep (ABC-Tulp) Wanders en in de toerklasse Riny Verkuijlen en Rieta Verkuijlen.
En verder alle bekerwinnaars…gefeliciteerd

Ad van Beurden

Reeds twee maanden geleden ingeschreven en eindelijk was de dag aangebroken… 31 mei, de dag dat we de ELE-Classic rally zouden gaan rijden.

Dit jaar is deze rally georganiseerd door ‘Fontys Classics’, in samenwerking met de organisatie van de (ons welbekende) ELE-rally, vanwege het 50-jarige bestaan ervan. Destijds werd er een route gereden van Eindhoven naar Luik en terug, de intentie was om dit met klassieke auto’s nog een keer over te doen!

De documentcontrole was geopend vanaf 8.00 uur op een geweldig mooie locatie in Eindhoven, het Evoluon. In vroegere tijden was hier standaard de start van de ELE-rally. Inmiddels is dit niet meer het geval en wordt er zelfs in Helmond en Eindhoven een compleet serviceterrein opgebouwd, maar ‘in het kader van’ dit dus als startlocatie.

Iets na achten parkeerden we ons BMW-tje op de parkeerplaats van het Evoluon en het zonnetje scheen al lekker.
Er waren reeds een aantal bekenden van ons uit het ‘wereldje’ aanwezig en druk bezig met het plakken van de deurstickers met hierop de startnummers.
Zo hadden Robert Wolter en Rob Schreurs (organisatie en uitzetters van de Hornelandrally) de Mini van ‘stal’ gehaald. Ook equipe Harrold Davids-Marius Wijlaars met de altijd indrukwekkende gele Commodore en equipe Rens van Dijk – Maarten Timmermans met de geprepareerde Daf waren vertegenwoordigd!
Daarnaast aangevuld met de immer goed gemutste ‘Sjakie’ Verkennis, als mental coach om de mannen goede moed in te praten…

Om 9.00 uur vond een korte briefing plaats, waarin wij, als deelnemers zijnde , nog wat wegwijs werden gemaakt, alvorens te beginnen met de eigenlijke tocht.
Wat me persoonlijk overigens wel opviel was dat er met geen woord werd gerept over veiligheid en Q-zones. Juist als organisatie zou je hier toch wel de nadruk op moeten leggen. Natuurlijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor zijn of haar ‘doen en laten’, doch vond ik persoonlijk dat men hier echt wel de deelnemers wat actiever op had kunnen wijzen.
Om 9.45 uur was het vervolgens zover, de eerste auto startte vanuit het bordes vóór het Evoluon en dit onder best nog wel wat belangstelling van een autoliefhebbend publiek!

Als eerste was het de bedoeling om een lus van circa een uurtje te rijden rond Eindhoven naar TC2, waarna er een proef op de Strijpse Kampen was uitgezet (Dit is het verkeersoefenterrein op de legerbasis in Oirschot). Daarna was hier een korte koffiepauze met koffie en broodjes.

Toen we het eerste routeboek in handen kregen, was het toch wel even schrikken. De kaarten, schaal 1:50.000, waren niet heel erg eenvoudig leesbaar, zeg maar gerust onduidelijk dus…
Dit was wel even slikken, bij het uitrijden van de parkeerplaats van het Evoluon sloeg de twijfel dus ook meteen toe. ‘Moeten we echt hier door de woonwijk heen??’, we konden het ons moeilijk voorstellen…
Dit bleek achteraf weliswaar ook niet het geval, maar het geeft niet de ‘flow’ om direct een beetje in de kaart te komen om zo ontspannen, doch geconcentreerd te kunnen navigeren.
Het was meteen een pittige kluif, dit bleek ook wel doordat we bij de eerste TC al een 5 minuten vertraging hadden opgelopen!

Vervolgens konden we onze weg vervolgen en moest er via een verbindingsroute (bolletje-pijl) naar de ‘Achelse Kluis’ bij Hamont, België(TC3) heen gereden worden, waar de eigenlijke rit in feite werd hervat.
Zo liep de route langs de watermolen van Reppel (Bree) naar Hees (België) en verder door naar Kanne (Belgie), met de mooie slingerweggetjes en de bruggetjes over de Maas en het Julianakanaal.

De route zelf was erg mooi, verharde wegen werden in een juiste verhouding afgewisseld met delen onverhard. Een nadeel was wel dat door het goede, zonnige weer er veel fietsers op pad waren gegaan. Vooral op het onverhard was het voor de rijders minder ideaal omdat er niet echt doorgereden kon worden (er moest toch een gemiddelde snelheid van circa 50 km/uur gehaald worden) en voor de fietsers natuurlijk de enorme stofwolken op het onverharde, ondanks dat er toch rustig gereden werd.

Vanuit Kanne liep de route door naar l’Ile Robinson, een klein eilandje in de Maas in Visé.

Hier stond een keurig verzorgde lunch voor ons klaar en was er natuurlijk even de tijd om met de andere deelnemers te buurten over hun ervaringen.
We bleken niet de enigen die ‘peentjes hadden gezweet’. Zelf hadden we ingeschreven in de Tourklasse, achteraf maar goed…we hadden al moeite met de onduidelijke kaarten en hadden al, om niet al te zeer in de tijdnood te komen, een lusje van circa 11 km afgesneden.
In de sportklasse had men dezelfde kaarten gekregen, maar dan met Russische teksten erop. Zo wordt je dus echt met een kluitje het riet in gestuurd… de wegen al amper leesbaar en dan ook nog dát erbij…
Daarnaast was het aantal routecontroles niet al te groot. Ook dit droeg niet bij aan het gevoel dat je goed bezig was. Immers een RC voelt als een beloning en helpt wel degelijk mee om er lekker ‘in’ te komen.
Zo bleek ook dat de winnaars van de Hornelandrally dit jaar, Chiel en Arjan van der Palen een achterstand van 24 minuten hadden opgelopen, ze konden zich zo’n tijdsoverschrijding in een rally gewoonweg niet meer herinneren. We waren dus gelukkig niet de enigen die het moeilijk mee hebben gehad in de eerste twee lussen!

Na lekker in het zonnetje wat ‘te zijn ingekakt’, konden we de tocht terug naar Eindhoven weer vervolgen. Ook hier was de eerste kaart in het routeboek weer schrikken, na een paar minuten puzzelen, bleek dat de laatste kaart van het vorige traject er eerst bij genomen diende te worden om tot de start van de nieuwe kaart te komen….Erg logisch, maar enfin…
Het was ook weer een ander type kaart, maar dit type was echt niet duidelijker dan de kaarten die we in de voorgaande lussen hadden ontvangen.
De lijnen waren moeilijk zichtbaar en de kopiën waren ook niet echt van een kwaliteit dat het eenvoudig was om een ‘ik-wil-op-mijn-oorspronkelijke route-terugkomen’-herconstructie te maken. Ook bleken de juiste afstanden niet altijd te kloppen, waardoor we af en toe zelfs begonnen te twijfelen aan onze eigen afstandsmeter in de auto.
Als je dit vergelijkt met de kaarten die bijvoorbeeld met de Hornelandrally beschikbaar worden gesteld, dan zijn deze, ondanks minder grote schaal (1:100.000 HLR i.p.v. 1:50.000 ELE) veel en veel beter hanteerbaar. Dat was toch wel een echte uitdaging!

Via Geulle en Urmond liep de route over Maaseik weer bij ons in de achtertuin in, vlakbij de Grensovergang bij Stramproy was de laatste échte tijdcontrole.
Vanuit hier volgde een verbindingsroute over de snelweg terug naar Eindhoven.
Voor de sportklasse was er nog een proef uitgezet op het kartcircuit ‘de Landsard’, helaas mochten we hier als Tourklassers niet op…
Toch wel een gemiste kans, maar aan de andere kant een leuke beloning voor de sportklassers, die het goed zwaar hebben gehad met het interpreteren van hun routes.

Eenmaal weer aangekomen bij het Evoluon was de finish op het bordes en werden de ‘medailles’ voor de deelname uitgereikt en de laatste papieren ingeleverd.
Na de auto geparkeerd te hebben, smaakte het ijskoude biertje toch wel heel erg lekker!
Terwijl er onderling druk werd gediscussieerd over de ervaringen van eenieder gedurende de dag, konden we ons tegoed doen aan een prima verzorgde barbecue…We zijn en blijven uiteraard bourgondisch aangelegd!
Inmiddels was ook de tussenstand (na lus 1-2 van de 3 lussen) opgehangen. We stonden, ondanks alle perikelen, op een voor ons verdienstelijk 10e plaats. Er waren dus toch nog een aantal andere equipes die het er nóg slechter vanaf hadden gebracht dan ons!

Toen volgde de prijsuitreiking, men begon met het bekend maken van de plaatsen 6 t/m 10 van iedere klasse. Onze naam werd niet genoemd, dus de conclusie was meteen dat we het in de middag af hadden laten weten en afgezakt naar onder.

Echter bleek dit een keer niet het geval, bij het bekend maken van de vierde plek bleek toch echt dat we dus waren gestegen in het klassement, waardoor we toch nog met een brede glimlach huiswaarts konden!
Het verschil met de derde plek was maar 4 punten achteraf….dan is het toch eventjes van ‘hadden we met de regularity maar beter opgelet en 5 seconden minder snel gereden’ of hadden we tijdens de route nóg maar iets beter opgelet en een stempelcontrole niet klakkeloos voorbij gereden…
(We reden met 5 auto’s achter elkaar, wij voorop…wij zien hem niet staan, de drie auto’s achter ons ook niet, Robert en Rob, die als vijfde auto reden zien hem toevallig wel, ze stoppen en hebben de stempel. Ook dit niet in de spiegel gezien….dom-dom-dom…Maarja dat is eenmaal het spelletje!

Maar al met al een leuke, geslaagde dag gehad met een gezellige afsluiting!

Vriendelijke groet!

Equipe Stefan Maatman – Björn Schepens, ASC-Hornerijders Weert (met dat rode BMW 2000 Touringske!)

Al lang ben ik bezig om samen met Wil van de Ven samen een leuke rit te rijden. Uiteindelijk komt deze rit in het vizier: Miglia Daventria.

Niet eerder van gehoord, maar ik zie dat het wordt uitgezet door Joan van de Lustgraaf. Dan kan het alleen maar leuk worden en goed georganiseerd. Tevens heeft de opdrachtgever Rotary Club Deventer er een goed doel aan verbonden, jonge mantelzorgers. Alle ingrediënten waren dus wel aanwezig!

Deze voor alweer de 4e keer georganiseerde rit heeft de start in Postiljon Hotel Deventer. Ligt ideaal aan de snelweg A1. Vroeg op weg naar Wil in Tiel en instappen in de Jaguar XK 140se uit 1955. Nog nooit in een dergelijk oude auto een rally gereden. We zijn nog met de kap dicht naar Deventer gereden, maar daar werd, zoals voorspeld, het weer prachtig en warm. Dus de kap open. We waren ruimschoots op tijd (een van de eerste) en door de vele medewerkers die dit evenement heeft , op onze ..jaja…eerste plek gezet. Wij hadden startnummer 1! Nou dit maar vasthouden in de uitslag…. Enkele bekenden (lees: mededingers) deden mee: Wytse van Leuveren met Martin Roosenboom in de MG B GT en het team Buijs/Hulshof in hun Mercedes 280 SL uit 1970.

Bij aankomst kregen we een tas met goodies en rallyschilden. Die op de Jaguar gemonteerd en afwachten. De Tour-klasse kregen hun kaart direct en waren volop aan het intekenen. Om 9.01 uur starten, dus auto klaar zetten onder de boog. Paar minuten voor de start willen we in de auto gaan zitten om onze bescheiden te gaan ontvangen en oeps……geen sleutel te vinden om te starten! Even paniek, het roadbook aangenomen en de wedstrijdleider gaf ons startnummer 2. Iedereen ging helpen met zoeken. Kon niet echt kwijt zijn…zit hij in de kontzak van Wil. Doet hij normaal nooit. Dus opgelost en met de kaart van startnummer 2 op weg. We werden met bol-pijl een stuk verderop gebracht en zagen dat Wijtse en Martin al een verkeerde weg in sloegen. OK, scherp blijven! Met de redelijk eenvoudige reglementen (geen gezeurrit!) de pijlen gereden tot aan de koffiestop op de prachtige locatie van Landgoed den Alerdinck, alwaar we gastvrij werden ontvangen met een kopje koffie. Al gauw de vragen: heb jij de Q gezien? Natuurlijk! De starttijd was vrij (ongeveer 15 min), dus we stapten als eerste in om verder te gaan. Op naar de lunch, ook weer pijlen korte route.

De geweldige locatie Hotel Mooi Rivier aan de Overijsselse Vecht hadden een perfecte lunch aan het water. Natuurlijk met de alom bekende “Rallykroket”. We waren als eerste, dus volop. Later bleek dat er wat deelnemers geen kroket hebben gehad, jammer maar er is verbetering voor volgend jaar beloofd. 1 uur lunchpauze op deze locatie is zeker geen straf.

Door met middagtraject! Hierin was de tijdsdruk een stuk hoger, blijkt. Ook moesten we nog een tanklocatie zoeken aan de route. Een gevonden maar dat kost veel tijd! Er waren meer instinkers en de letters waren moeilijker te vinden dan in het ochtendtraject. Om het tijdverlies van het tanken en ook het zoeken van de juiste route en daarmee de controles, in te halen hebben we de theepauze over geslagen. Stempel gehaald en door. Tijd te kort…dus rijden! Met zoeken en omrijden veel tijd kwijt geraakt. De laatste letter Q stond op een weggedeelte dat anders was dan de werkelijkheid: terug en ophalen! Weer tijd! Gauw door naar finish in Postiljon Hotel….7 minuten opgelopen.
Naar blijkt hebben we in de ochtend 1 (langsrijder) gemist en ’s middags liefst 3 gemist. Ik wist dat ik 1 letter in de middag zeker verkeerd had: we kwamen bij een omrij route een letter tegen die we eerst niet gezien hadden, dan maar de goede combinatie opschrijven en 1 fout te hebben…heel jammer. De andere 2 waren, na thuiscontrole, ook gewoon missers voor open doel. Dit samen met de 7 minuten zijn we toch nog 6e geworden, best tevreden met zulke tegenspelers.

Uiteindelijk hebben Wytse van Leuveren en Martin Roosenboom de Sportklasse gewonnen en Han van Beek met Jacco Pruijssers in hun TR4 met Surrey top, de Tour-klasse. Hulde aan deze mannen!
Een fantastische mooie rally met een goed doel: een cheque met € 8000, = werd overhandigd voor de Jonge Mantelzorgers. Alles geweldig verzorgd door Joan. Een heuse aanrader voor het volgend jaar, maar zeker om revanche te nemen. Martin Roosenboom heeft in zijn dankwoord deze rally geprezen en wil graag zijn medewerking verlenen om de rally naar een hoger plan te brengen

Complimenten aan de organisatoren, ga vooral zo door de rallywereld is U dankbaar!

Jos Jurriëns en Wil van de Ven in een Jaguar XK SE uit 1955.