Reeds twee maanden geleden ingeschreven en eindelijk was de dag aangebroken… 31 mei, de dag dat we de ELE-Classic rally zouden gaan rijden.
Dit jaar is deze rally georganiseerd door ‘Fontys Classics’, in samenwerking met de organisatie van de (ons welbekende) ELE-rally, vanwege het 50-jarige bestaan ervan. Destijds werd er een route gereden van Eindhoven naar Luik en terug, de intentie was om dit met klassieke auto’s nog een keer over te doen!
De documentcontrole was geopend vanaf 8.00 uur op een geweldig mooie locatie in Eindhoven, het Evoluon. In vroegere tijden was hier standaard de start van de ELE-rally. Inmiddels is dit niet meer het geval en wordt er zelfs in Helmond en Eindhoven een compleet serviceterrein opgebouwd, maar ‘in het kader van’ dit dus als startlocatie.
Iets na achten parkeerden we ons BMW-tje op de parkeerplaats van het Evoluon en het zonnetje scheen al lekker.
Er waren reeds een aantal bekenden van ons uit het ‘wereldje’ aanwezig en druk bezig met het plakken van de deurstickers met hierop de startnummers.
Zo hadden Robert Wolter en Rob Schreurs (organisatie en uitzetters van de Hornelandrally) de Mini van ‘stal’ gehaald. Ook equipe Harrold Davids-Marius Wijlaars met de altijd indrukwekkende gele Commodore en equipe Rens van Dijk – Maarten Timmermans met de geprepareerde Daf waren vertegenwoordigd!
Daarnaast aangevuld met de immer goed gemutste ‘Sjakie’ Verkennis, als mental coach om de mannen goede moed in te praten…
Om 9.00 uur vond een korte briefing plaats, waarin wij, als deelnemers zijnde , nog wat wegwijs werden gemaakt, alvorens te beginnen met de eigenlijke tocht.
Wat me persoonlijk overigens wel opviel was dat er met geen woord werd gerept over veiligheid en Q-zones. Juist als organisatie zou je hier toch wel de nadruk op moeten leggen. Natuurlijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor zijn of haar ‘doen en laten’, doch vond ik persoonlijk dat men hier echt wel de deelnemers wat actiever op had kunnen wijzen.
Om 9.45 uur was het vervolgens zover, de eerste auto startte vanuit het bordes vóór het Evoluon en dit onder best nog wel wat belangstelling van een autoliefhebbend publiek!
Als eerste was het de bedoeling om een lus van circa een uurtje te rijden rond Eindhoven naar TC2, waarna er een proef op de Strijpse Kampen was uitgezet (Dit is het verkeersoefenterrein op de legerbasis in Oirschot). Daarna was hier een korte koffiepauze met koffie en broodjes.
Toen we het eerste routeboek in handen kregen, was het toch wel even schrikken. De kaarten, schaal 1:50.000, waren niet heel erg eenvoudig leesbaar, zeg maar gerust onduidelijk dus…
Dit was wel even slikken, bij het uitrijden van de parkeerplaats van het Evoluon sloeg de twijfel dus ook meteen toe. ‘Moeten we echt hier door de woonwijk heen??’, we konden het ons moeilijk voorstellen…
Dit bleek achteraf weliswaar ook niet het geval, maar het geeft niet de ‘flow’ om direct een beetje in de kaart te komen om zo ontspannen, doch geconcentreerd te kunnen navigeren.
Het was meteen een pittige kluif, dit bleek ook wel doordat we bij de eerste TC al een 5 minuten vertraging hadden opgelopen!
Vervolgens konden we onze weg vervolgen en moest er via een verbindingsroute (bolletje-pijl) naar de ‘Achelse Kluis’ bij Hamont, België(TC3) heen gereden worden, waar de eigenlijke rit in feite werd hervat.
Zo liep de route langs de watermolen van Reppel (Bree) naar Hees (België) en verder door naar Kanne (Belgie), met de mooie slingerweggetjes en de bruggetjes over de Maas en het Julianakanaal.
De route zelf was erg mooi, verharde wegen werden in een juiste verhouding afgewisseld met delen onverhard. Een nadeel was wel dat door het goede, zonnige weer er veel fietsers op pad waren gegaan. Vooral op het onverhard was het voor de rijders minder ideaal omdat er niet echt doorgereden kon worden (er moest toch een gemiddelde snelheid van circa 50 km/uur gehaald worden) en voor de fietsers natuurlijk de enorme stofwolken op het onverharde, ondanks dat er toch rustig gereden werd.
Vanuit Kanne liep de route door naar l’Ile Robinson, een klein eilandje in de Maas in Visé.
Hier stond een keurig verzorgde lunch voor ons klaar en was er natuurlijk even de tijd om met de andere deelnemers te buurten over hun ervaringen.
We bleken niet de enigen die ‘peentjes hadden gezweet’. Zelf hadden we ingeschreven in de Tourklasse, achteraf maar goed…we hadden al moeite met de onduidelijke kaarten en hadden al, om niet al te zeer in de tijdnood te komen, een lusje van circa 11 km afgesneden.
In de sportklasse had men dezelfde kaarten gekregen, maar dan met Russische teksten erop. Zo wordt je dus echt met een kluitje het riet in gestuurd… de wegen al amper leesbaar en dan ook nog dát erbij…
Daarnaast was het aantal routecontroles niet al te groot. Ook dit droeg niet bij aan het gevoel dat je goed bezig was. Immers een RC voelt als een beloning en helpt wel degelijk mee om er lekker ‘in’ te komen.
Zo bleek ook dat de winnaars van de Hornelandrally dit jaar, Chiel en Arjan van der Palen een achterstand van 24 minuten hadden opgelopen, ze konden zich zo’n tijdsoverschrijding in een rally gewoonweg niet meer herinneren. We waren dus gelukkig niet de enigen die het moeilijk mee hebben gehad in de eerste twee lussen!
Na lekker in het zonnetje wat ‘te zijn ingekakt’, konden we de tocht terug naar Eindhoven weer vervolgen. Ook hier was de eerste kaart in het routeboek weer schrikken, na een paar minuten puzzelen, bleek dat de laatste kaart van het vorige traject er eerst bij genomen diende te worden om tot de start van de nieuwe kaart te komen….Erg logisch, maar enfin…
Het was ook weer een ander type kaart, maar dit type was echt niet duidelijker dan de kaarten die we in de voorgaande lussen hadden ontvangen.
De lijnen waren moeilijk zichtbaar en de kopiën waren ook niet echt van een kwaliteit dat het eenvoudig was om een ‘ik-wil-op-mijn-oorspronkelijke route-terugkomen’-herconstructie te maken. Ook bleken de juiste afstanden niet altijd te kloppen, waardoor we af en toe zelfs begonnen te twijfelen aan onze eigen afstandsmeter in de auto.
Als je dit vergelijkt met de kaarten die bijvoorbeeld met de Hornelandrally beschikbaar worden gesteld, dan zijn deze, ondanks minder grote schaal (1:100.000 HLR i.p.v. 1:50.000 ELE) veel en veel beter hanteerbaar. Dat was toch wel een echte uitdaging!
Via Geulle en Urmond liep de route over Maaseik weer bij ons in de achtertuin in, vlakbij de Grensovergang bij Stramproy was de laatste échte tijdcontrole.
Vanuit hier volgde een verbindingsroute over de snelweg terug naar Eindhoven.
Voor de sportklasse was er nog een proef uitgezet op het kartcircuit ‘de Landsard’, helaas mochten we hier als Tourklassers niet op…
Toch wel een gemiste kans, maar aan de andere kant een leuke beloning voor de sportklassers, die het goed zwaar hebben gehad met het interpreteren van hun routes.
Eenmaal weer aangekomen bij het Evoluon was de finish op het bordes en werden de ‘medailles’ voor de deelname uitgereikt en de laatste papieren ingeleverd.
Na de auto geparkeerd te hebben, smaakte het ijskoude biertje toch wel heel erg lekker!
Terwijl er onderling druk werd gediscussieerd over de ervaringen van eenieder gedurende de dag, konden we ons tegoed doen aan een prima verzorgde barbecue…We zijn en blijven uiteraard bourgondisch aangelegd!
Inmiddels was ook de tussenstand (na lus 1-2 van de 3 lussen) opgehangen. We stonden, ondanks alle perikelen, op een voor ons verdienstelijk 10e plaats. Er waren dus toch nog een aantal andere equipes die het er nóg slechter vanaf hadden gebracht dan ons!
Toen volgde de prijsuitreiking, men begon met het bekend maken van de plaatsen 6 t/m 10 van iedere klasse. Onze naam werd niet genoemd, dus de conclusie was meteen dat we het in de middag af hadden laten weten en afgezakt naar onder.
Echter bleek dit een keer niet het geval, bij het bekend maken van de vierde plek bleek toch echt dat we dus waren gestegen in het klassement, waardoor we toch nog met een brede glimlach huiswaarts konden!
Het verschil met de derde plek was maar 4 punten achteraf….dan is het toch eventjes van ‘hadden we met de regularity maar beter opgelet en 5 seconden minder snel gereden’ of hadden we tijdens de route nóg maar iets beter opgelet en een stempelcontrole niet klakkeloos voorbij gereden…
(We reden met 5 auto’s achter elkaar, wij voorop…wij zien hem niet staan, de drie auto’s achter ons ook niet, Robert en Rob, die als vijfde auto reden zien hem toevallig wel, ze stoppen en hebben de stempel. Ook dit niet in de spiegel gezien….dom-dom-dom…Maarja dat is eenmaal het spelletje!
Maar al met al een leuke, geslaagde dag gehad met een gezellige afsluiting!
Vriendelijke groet!
Equipe Stefan Maatman – Björn Schepens, ASC-Hornerijders Weert (met dat rode BMW 2000 Touringske!)
