Vandaag stond de “stelling van Amsterdam rally” op de kalender. Ik had met Charles afgesproken om het Saabje vandaag te laten ronken.

Bij de startlokatie “Villa Westend” in Velserbroek was het ’s-ochtends al vroeg druk. Er zouden ruim 100 auto’s van start gaan in 3 verschillende klassen: Sportklasse, Tourklasse en de Comfortklasse

Verbazingwekkend wat voor mooie auto’s er op kwamen dagen in de tour en comfortklasse. Van dikke Aston Martins, Cobra, Ferrari, Porsche ’s tot aan het einde van het alfabet en alles wat je dan maar weet te noemen. Ik wist gewoon niet waar ik moest kijken. Echter had ik ook gelijk medelijden met deze nieuwkomers, want ze hadden vast nog nooit van Joep Wanders gehoord.
De deelnemers waren redelijk verdeelt over de 3 groepen en zowel de tourklasse als de comfortklasse kregen netjes uitleg wat vandaag de bedoeling was. Ondertussen ging de sportklasse starten en mochten wij met startnummer 5 om 9.20 uur op pad. Voor ons was het de 1e keer dat we deze rally gingen rijden.

De uitzetter: Joep Wanders had rond de noord/west kant van Amsterdam een route uitgezet langs diverse stellingen en bunkers. Mijn kennis daarover was nihil, echter had mijn pilot de nodige verhalen bij de verdedigingswerken en na zo’n dagje vond ik het toch verbazingwekkend wat er nog aan oude stellingen/bunkers etc. aanwezig was.
Het avontuur begon met punten vrije route, gevolgd door grensbenadering en voor de lunch nog een Baril. In eerste instantie dachten we dat het niet echt moeilijk was en foutloos het ochtendtraject hadden gereden. Helaas kregen we bij de lunch alweer een draai om de oren, want we hadden 4 gemist. Logisch, je hebt met een top uitzetter te maken en dan moet je niet denken dat het met 2 vingers in de neus kan.

Na een lekkere lunch in restaurant De Rijd, te Nieuwe Niedorp hadden we de moed weer verzameld om het middag traject nog serieuzer te nemen. We zouden niet direct weer in allemaal instinkers trappen. Het begon met pijlen kortste route en daarbij een regularity. Natuurlijk zat er in dit traject alweer een instinker. Wanneer je niet goed had gemeten was je hele regularity alweer naar zijn grootje. Ahaha, ik had het door en wist de juiste route te rijden. Helaas was de blijdschap weer van korte duur, want 10 minuten later wist ik natuurlijk weer een weg te kiezen die niet op de kaart stond en dat mocht niet.
Oké nu moest het laatste traject gereden worden en ik had me voorgenomen om nog scherper te zijn. De ingetekende lijn kan toch niet echt moeilijk zijn, echter deze werd onderbroken door een proef. Een groot parcours op een afgesloten terrein waar de bandjes behoorlijk op hun donder kregen. Na de proef gewoon weer de ingetekende lijn volgen, maar ja dan moet je wel opletten want daar maakte ik direct weer een fout. Ongelooflijk hoeveel fouten ik weer heb gemaakt, maar bij de finish werden we warm onthaald en werd het een groot feest.

De zon wist op het juiste moment door te breken en ook de comfortklasse had wellicht met hulp van navigatie/telefoon en andere hulpmiddelen de finish weer gevonden, want ja, het valt niet mee als je voor het eerst een route op een stuk papier moet rijden. Maar wees getroost ik maak na 20 jaar als navigator op zo’n dag ook weer 7 fouten, dus hou vol.
We waren ’s ochtends begonnen met startnummer 5 en wisten ook de 5e plaats te bemachtigen. Het was in één woord “Fantastisch”. Ik heb ook nog nooit zoveel mensen bij een prijsuitreiking gezien, dat zegt toch wel iets over de organisatie. Zij weten een ongedwongen sfeer te creëren, waardoor iedereen ook bleef hangen.

Eén opmerking: Ik ben er volgend jaar weer bij.

Rosita Offinga

Onze 7e Rally van de Grensstreek alweer, dan moet je toch wel bepaalde verwachtingen hebben.

En die hadden we dan ook: gezelligheid, leuke wegen, mooi gebied, bijna altijd mooi weer, en bovenal leuke mensen.

Dat was dit jaar niet veel anders. De MG op een trailer naar het zuiden van het land betekent een rustig begin. Hoe meer je op de A2 zuidelijker kwam , des te meer enthousiaste en zwaaiende mede deelnemers die ons passeerden. En op zo’n vroeg tijdstip op zo’n mooie zaterdagmorgen ook nog de nodige andere klassiekers.
“Genieten” was het ook met het eerste traject, een –letterlijke- grensbenadering ten noorden van Born en in noordelijke richting. Alleen wel lastig als je iedere keer wilt afslaan en de toegang wordt versperd door de nodige verbodsborden. Dat houdt op, dat kost tijd en tijd is duur in de Rally van de Grensstreek, 1 controle is gelijk aan 5 minuten. Vervolgens met een bolletje-pijltje verbindingsroute naar kaart 2 Pijlen kortste route naar TC 2. Dat was niet zo ingewikkeld en lekker doorrijden.

Daarna weer wat nauwkeuriger navigeren op een kaart 1:50.000 (de vorige waren toeristenkaarten 1:100.000). Zo rond de klok van drie uur in de middag (uiteraard) lunch. Als je ’s ochtends om 07:30 al van huis gaat ben je daar inderdaad wel aan toe. Een eenvoudige broodmaaltijd maar de rallykroket ontbrak gelukkig niet! Na vertrek van de Hoytse Hoeve bij Someren op naar het zuiden: België, wederom via pijlen kortste route. De laatste 3 kaarten waren weer de bekende Belgische kaarten, maar ditmaal goed te lezen. Dat is vorige jaren ook wel eens anders geweest. We hebben hier veel controles gemist, maar dat bleek achteraf niet zo ernstig daar Eric van Klunder zo aardig was om maar liefst 3 controles te neutraliseren omdat anderen hier en daar toch nog kortere routes hadden gevonden. Na nog wat gepuzzel in een moeilijk leesbaar gedeelte van de kaart net over grens in Nederland vond eenieder de bar in het Amrath Hotel in Born om de ervaringen uit te wisselen. Na een prima maaltijd en een verlate sponsering van de hotelbar konden we ons dan voorbereiden op de zondag.

De start was een half uurtje later, maar dat betekende ook een wat latere aankomst in de middag. De ochtend op Duitse kaarten 1:100.000 tussen Sittard en Venlo, vlak langs Mönchengladbach. Ook al geen terrein waar vaak door gereden wordt met onze rally’s. Weer schitterend weer, maar nu met veel wandelaars en fietsers op de weg. De wandelaars waren “positief”, maar wederom, net als in Nederland waren die fietsers “not amused” met de rallykaravaan. Als een rode lap voor een stier (de fietser in dit geval). Het schijnt toch niet goed samen te gaan.
Net als de vorige dag reden we niet onverdienstelijk tot aan de pauze. Vlak voor TC 9 had een Duitse allochtoon het te kwaad en stortte zijn keien uit de tuin op de weg en zijn auto er naast zodat de gehele rijbaan werd geblokkeerd. De Duitse politie was echter snel ter plaatste en verwijderde zelf (!) de keien zodat een ieder zijn weg kon vervolgen. Tot TC 9 150 meter verderop. Dar moest verhaal worden gedaan, maar de soep was niet heet! Het tijdschema klopte echter van geen meter meer, dus weer de nodige strafpunten extra.

Na de pauze in Restaurant Boszicht bij Blerick net over de grens in Nederland een systeem punten vrije route. Het blijkt altijd weer een zoekplaatje om de bordjes te vinden en dus ook een puik systeem om tijd te verkwanselen. Tenslotte een BARIL met de zoveelste “meet en weet” situaties (het waren er wel veel vandaag!), met name de omrijroute bij de eerste barricade, maar liefst 9 kilometer. En Eric, was het weggetje onder afslag 41 Gratham wel met minstens één ononderbroken bermlijn? Dus toch nog controle S gemist! En op die hete middag wel de situatie bij controle E gezien, het beruchte driehoekje pal na de barricade, maar toch niet gereden, stom, stom, stom.
Tenslotte nog een testje op het VDL terrein bij Born, waar de Mini binnenkort wordt gebouwd. We hebben die maar rustig uitgevoerd met het oog op de Tulpenrally. Ons steekas probleem vorig jaar staat ons nog helder voor de geest.

We hebben ons die twee dagen goed geamuseerd, mede door de ontmoetingen met andere rallyrijders, maar bovenal door twee leuke rallydagen. De weggetjes waren soms weer zeer fraai maar we reden ook door nogal de nodige bebouwing en dat is wat minder. Maar alle lof naar Eric en zijn Miriam die er wederom in geslaagd zijn een voortreffelijke rally uit te zetten, met een zeer soepele hand om fouten snel glad te strijken. Zo’n rally verdient wel wat meer deelnemers. Enne… die equipe 35 waar Eric het zaterdagmorgen over had: nieuw in het circuit, wel op de laatste plaats geëindigd ondanks onze uitleg zondagochtend over wat een BARIL is, maar volhouden heren! Eddy d’Hoe en Jens Vanoverschelde zijn ook ooit begonnen! Je kan dan wel beter in een MG rijden, nietwaar Paul Zweers? Ik weet er een te koop!

Theo Andriessen

Klik hier voor de uitslag 

Bloesem in de Betuwe.

Dat is nog eens goede voorbereiding: vijf minuten voor de starttijd arriveren bij de start van de Betuwe Classic editie 2014! Vergeet de koffie, een toiletbezoek en de trip check. Ik was mijn navigatie vergeten en zonder dat had ik het idee al te verdwalen voordat ik aan de rally zou beginnen. Dus terug naar huis en voor de tweede keer op weg naar Beusichem, met een beetje vertraging. Gelukkig is mijn navigator niet van het stressen, dus meteen bij aankomst een handtekening gezet op de vrijwaring en starten.

Dit is de eerste Betuwe Classic met Kees Veldkamp als navigator en ik aan het stuur, deze keer het stuur van een geleende Ferrari-rode Volvo PV 544 met een Zweeds kenteken.
Ondanks de valse start lekker kunnen rijden en een mooi gebied dat volop in bloei stond. Proef Culemborg begon goed maar omdat een fout in dit soort systemen niet of nauwelijks is te corrigeren, bleef het bij lekker rijden voor mij. In deze auto is dat geen straf, geloof me.

We bereikten zonder al te veel kleerscheuren kasteel Ophemert voor de lunch. Door het mooie weer was het mogelijk om onder genot van een broodje en/of een kopje soep te genieten van het lentezonnetje. De tussenstand na het ochtendtraject werd digitaal zichtbaar. Dat viel ons niet tegen. Op naar deel twee van de dag.

Veel geblader in het infoboek was nodig om de do’s en don’t van de verschillende kaartsystemen te vinden. Kees werd er bijkans tureluurs van. Datzelfde gevoel kreeg ik na het zoveelste dijkweggetje, door het mooie weer waren er veel fietsers. Via de grensbenadering naar proef Medel, weer een prima proef voor de Volvo. Daarna terug naar de finish in het centrum van Beusichem.

Onze plaats in het klassement valt tegen, toch een paar denk- en/of constructiefouten gemaakt, maar ondanks dat hebben we een leuke dag gehad, geen enkele sprake van bolle ruiten. Wel een straf voor te snel rijden, gelukkig ben ik niet de enige….. ;-).


Tineke Hilhorst

P.S. Mijn oplettende navigator zag bij het doorspitten van het reglement dat er een verklaring nodig is van de eigenaar van de auto. Heb ik veel moeite gedaan om dat te regelen, wordt er bij de start niet eens om gevraagd……………

Als….. de Coppa d’ Europa 2014

Als we ons goed zouden voorbereiden, dan zou de Coppa dit jaar voor ons succesvol moeten zijn. Voor de zesde keer een poging wagen in de top 3 te komen, met zelfs hoop om een keer zo’n mooie krans te kunnen bemachtigen. De eerste drie jaar deed ik al mee in de Tourklasse met verschillende bijrijders, maar sinds 2010 echt serieus met mijn huidige (rally)partner Hanja Jonker. Twee jaar geleden waren we nog op een 5e plaats in de Sportklasse geëindigd. Het reglement was nagenoeg gelijk aan dat van de Limburgia van afgelopen jaar. Het maken van een samenvatting van dit reglement voor deze 10e Coppa bleef dan ook beperkt tot wat kleine aanpassingen aan dat van de Limburgia.
Wat het weer betreft waren we vooraf op het ergste voorbereid. In een autoblad hadden we nog gelezen dat je in Oostenrijk toch nog zeker wel je winterbanden nodig zou hebben. De weersverwachtingen voor het weekend berichtten nog over enkele centimeters sneeuw. Misschien had ik vooraf beter moeten opletten waar in Oostenrijk, want dan had ik niet bij 21 graden op onze oprit de winterbanden eronder geschroefd en extra antivries in de ruitensproeiertank gedaan. Een Oostenrijkse equipe was minder angstig voor het weer ter plaatse (zie het verschil in profiel op de banden). Zij hadden waarschijnlijk al wel het bijzondere natuurverschijnsel bij de finishlocatie gezien. In de plantsoenen langs de wegen daar bloeiden de narcissen en paardenbloemen in volle glorie naast elkaar.

De reis naar zuid Limburg verliep vorige week woensdag voorspoedig. Wij gaan bij voorkeur al een dagje eerder die kant op om onze voorbereidingen tot in de puntjes te voltooien. De tripcheck werd twee keer gereden, om na opnieuw kalibreren er toch zeker van te zijn dat onze afstelling met die van de uitzetter zou matchen. De tabel voor de regelmatigheidstrajecten was ‘verplicht te gebruiken’. Je wilt dan geen afwijkingen. Ook had ik zitten prakkeseren hoe je een regelmatigheidstraject met wisselende snelheden eenvoudiger zou kunnen rijden. In het derde traject moest je de eerste 500 meter met 30 km/uur rijden en daarna het vervolg met 50 km/uur. Ik had uitgerekend dat je ook 24 seconden kon wachten om daarna alleen maar volgens de tabel voor 50 km/uur te rijden.

Als het op die woensdagavond niet zo gezellig was geweest aan de bar in Vaals met al die bekende equipes uit binnen- en buitenland, dan hadden we misschien niet ons eerste traject op donderdagochtend direct bij aanvang verpruts. Alle hoop op de overwinning was bij aankomst bij de lunch die dag al vervlogen, toen bleek dat we twee controles minder hadden dat de rest die ochtend. De overgang van twee systemen op de kaart werd door mij niet direct even scherp gezien en ik had de eerste blokkerende pijl op de kaart gemist. Laten nu net die twee controles op het traject naar en om deze pijl gestaan te hebben. Eerder die ochtend was ik nog blij dat ik wel in het bulletin had gelezen dat het eerste regelmatigheidstraject met 30 km/uur gereden moest worden. Het blijft dan toch raar om te zien dat andere deelnemers je met 50 km/uur inhalen.

Met het rijden van alle 10 regelmatigheidstrajecten ging het dit keer bijzonder goed. Door de perfecte kwaliteit van het kaartmateriaal kon je de bestuurder goed door het traject loodsen. Bij de Limburgia kwam het aantal haarspelden nog wel eens niet overeen met dat in het terrein. Voor ons was het tijdens deze rit alleen nog van belang om alle controles te pakken. Foute stonden er volgens het reglement niet, de minimale extra’s voor de Superklasse waren goed te overzien. Dus het noteren van teveel (dus wel foute) controles zou bij ons niet gebeuren. Waar ging het dan helaas toch nog fout… Waar je bij de GVR dit jaar nog door kaartmanipulaties bij een grensbenadering voor de gek werd gehouden, was dat door een leuke vondst bij deze Coppa niet nodig. Tot twee keer toe was een pijl langs de grenslijn net iets buiten de weg getekend. Bijna iedereen had dit gezien en de controle genoteerd. Echter bijna niemand had begrepen dat je dat lusje buiten die bocht twee keer moest rijden om het oppervlak tot de grens zo klein mogelijk te maken. Gelukkig werd dit maar bestraft als een enkele fout. De donderdag werd afgesloten met drie gemiste controles en een paar seconden straftijd.

De vrijdagochtend verliep voorspoedig. Foutloos gereden en wederom maar een paar seconden tijdafwijking op regelmatigheid. Ook een leuke lange striprit verliep voorspoedig. Het was bijzonder om te zien hoe alle auto’s met stofwolken achter zich door het berglandschap reden. De vrijdagmiddag was echter heel andere koek. Tijdens de eerste drie secties stond er nog een beperkt aantal controles, maar die middag was het wel anders. Het zou een lange middag worden en scherp blijven was van belang. Een onzorgvuldigheid werd ons wederom ‘fataal’. Op een redelijk lang recht stuk had ik nog tegen Hanja gezegd ‘bij de kerk links en dan kijk ik weer’. Alleen ‘kerk links’ had ik nog niet gehoord tijdens het verder bestuderen van de kaart. We hadden een oude wegsituatie gemist. Snel tegengesteld terugrijden dus. Op een dorpsplein kwamen we een burgemeester met stempel tegen, die hij maar al te graag op onze kaart wilde zetten. ‘Even wachten’ riep ik nog. Gelukkig begreep zijn assistent dat wel. Hadden we nog niet iets gemist. Helaas hoorden we later pas van René dat hij juist daar twee controles neer had gezet voor het geval dat die burgemeester toch even geen zin had om te stempelen. Weer zo’n waardevolle misser toen ik toch besloot niet nog verder terug te rijden.

Bij routebeschrijving op kaart ging het aan het eind van die middag nog even mis. We moesten langs de tekst van het dorpje Kottweil ‘as less as possible through build up areas’. Laat ik dat nou net niet goed begrepen hebben. Alle wegen in een omtrek van 2 tot 3 km om die kaarttekst hadden we gereden op zoek naar een letter. Bang voor tijdstraf waren we immers niet. Je moest wederom voor de sluitingstijd van de dag binnen zijn. Nu bleek die waardevolle letter nog net even iets verder weg te staan. Uiteindelijk hadden we nu al onze vijf gemiste dus foute controles verzameld. De weer fraaie dag werd rond 23:00 uur op het terras buiten afgesloten.

De zaterdag naar Oostenrijk was de kers op de appelmoes. De routes door de Eifel en zuid Duitsland waren al prachtig, maar het middagtraject in Oostenrijk overtrof dit wel. Mooie stille weggetjes met vele haarspeldbochten brachten ons naar het hoogtepunt de Faschinajoch op 1.487 meter hoogte. Eindelijk reden we tussen de sneeuw, maar zonder winterbanden hadden we hier ook prima kunnen rijden. Een lange afdaling bracht ons ten slotte naar het fraaie Four Points Hotel in Dornbirn. Daar werd die avond na wederom een prima buffet de uitslag snel definitief en de vele prijzen uitgereikt. Wij ontvingen een beker voor de zesde plaats en ook nog eentje voor de beste mix. Alleen die kransen gingen toch naar anderen. Dit jaar deden die paar Hollanders die er waren het zo slecht nog niet. Ad en Elvira Kattestaart wonnen de Tourklasse, Pieter Snikkers en Michiel Amsen de Sportklasse en Pieter Singelenberg en Anke Boomsma werden met maar 1 seconde meer tweede in de Superklasse.

Als wij (ik dus) die eerste pijl op donderdagochtend nou eens niet hadden gemist, dan waren wij eerste geworden. Volgend jaar gaan we het zeker nog eens proberen. Maar dan in de Superklasse. De verschillen blijken minimaal. De Coppa start dan weer in het zuiden van het land en blijft daarna twee dagen in Luxemburg. Ook de Limburgia schijnt leuk te worden. Deze komt zelfs bij ons door de achtertuin (een lus vanuit Herkenbosch over Nijmegen langs Elst gok ik waar wij wonen). Iedereen weet dat de routes altijd prima zijn. Het weer was dat bij deze Coppa ook. Dit jaar was het aantal deelnemers vergelijkbaar met vorig jaar. Ik hoop wel dat de volgende keer meer Hollanders weer de juiste kriebels krijgen.

Paul Hooiveld

Klik hier voor de uitslag