Het deelnemersveld van de Tulpenrallye bestaat voornamelijk uit Klassiek-liefhebbende (jonge)mannen, die een lang gekoesterde jongensdroom in vervulling laten gaan. We zijn ons dan ook bewust (geworden) dat we – als damesequipe 177 – toch een wat opvallende verschijning zijn. Twee jonge dames in een oerhollandse DAF, die van enthousiasme en pure adrenaline veelal harder op en neer stuiteren, dan dat ze de ideale lijn in een haardspeldbocht te pakken hebben. Neemt echter niet weg dat wij ook, net als alle andere Tulpen-deelnemers, passie hebben voor klassieke auto’s, verslaafd zijn geraakt aan het rallyspelletje en heerlijk kunnen genieten van een borrel aan de bar en het ontmoeten van mede-rallyfanaten.

Sinds de aanschaf van onze DAF zo’n anderhalf jaar geleden, staat de Tulpenrallye 2014 dan ook hoog op ons wensenlijstje. De inschrijvingsdatum 2 november 2013 stond prominent in onze agenda en om 10.00 uur zaten we beiden – afzonderlijk van elkaar – startklaar om ons in te schrijven. We zijn bang dat de vastgelopen website in de eerste minuten na de inschrijvingstermijn ook deels aan ons fanatisme te wijten is. Maar we werden beloond met een startplek in de Tourklasse.

De voorpret kon beginnen. Inschrijven voor hotels, het bezoeken van de andere, ervaren DAF-equipe Van Dooren/Van Dam voor belangrijke tips en trucs, het rijden van enkele rally’s ter voorbereiding en het verzamelen van onderdelen en benodigdheden voor in de DAF. Eerlijk toegegeven, met onze vier linkerhanden komen we niet verder dan het peilen van olie, het checken van de remvloeistof en het tanken van de juiste brandstof, maar we gokten er op om tijdens de rally omringd te zijn door hulpzame, technische mannen. Dit neemt niet weg dat ‘pech met de DAF’ onze grootste nachtmerrie was. Een angst die één week voor de conformiteitscontrole waarheid werd, toen onze klassieker onder onze ogen overleed tijdens de Alzheimer Rally. Maar, al snel werden we getuigen van de hulpvaardigheid en saamhorigheid van de rallywereld. Binnen een week werd de DAF tot leven geroepen met grote dank aan Bas Auto Service en ontvingen we vanuit allerlei hoeken hulp en steun! Als dit geen goed voorteken was…

Het avontuur startte met de vliegreis van Amsterdam naar Genève, waarbij de lichtelijk gespannen equipes al een groot deel van het vliegtuig bezetten. Vanuit Genève was er door de nog beter voorbereide equipes een oefenritje uitgezet naar Annecy. Daar sloeg de stress toe, want Franse kaarten van 1 op 100.000 behoorden niet tot ons specialisme. Bij het navigeren kwamen we niet verder dan de DAF achter de voor ons rijdende Porsche-equipe Kastrop/Brügemann aan te sturen. Om de paniekgevoelens van ons af te slaan, reden we de dag voor de start nog een oefenrondje door de bergen. Naast het winnen van wat zelfvertrouwen, genoten we ook optimaal van de schitterende Franse omgeving, het prachtige meer, de sneeuw op de toppen en de vriendelijke Fransen. Binnen afzienbare tijd hadden we onze eerste Franse fan, die de trotse eigenaar was van een DAF 33 (blijkbaar was Frankrijk een belangrijke afzetmarkt voor onze Nederlandse trots). Hij vertelde over de historie van de DAF, die voor ons – het spijt ons te moeten toegeven – toch enigszins onbekend was en overhandigde ons een foto van een deelnemende DAF 55 Marathon tijdens de Monte Carlo in 1965. We waren er meer dan klaar voor!

De rally overtrof al onze verwachtingen. Stuur zo’n 230 strijdende equipes via haarspeldbochten, wijngebieden en schitterende landweggetjes van Annecy naar Noordwijk en het succes is gegarandeerd. Voer de uitdaging op door het toevoegen van letters, tijdcontroles, tests op circuits en de altijd niet in de tijd passende stempelcontroles (waarom rent iedereen er anders als een dolle naar toe) en het ultieme Tulpen-gevoel is daar. Ah-momenten, stress, ultieme blijdschap en frustratie volgen elkaar gedurende de dag in razend tempo op. Een DAF is dan al snel te klein. Gelukkig werken we al jarenlang samen als collega’s bij ROS Managementregie, waardoor we elkaars eerlijkheid kunnen respecteren (of beter gezegd: tolereren) en uitspattingen van emoties niet resulteren in een echtelijke scheiding en een gevecht om ons kind. Tijdens het diner en aan de bar wordt optimaal nagenoten van de dag en wordt nog heftig gediscussieerd over de – achteraf natuurlijk altijd begrijpbare – instinkers waar het uitzetters-duo Jan en Erwin Berkhof ons in heeft laten trappen. Maar we zijn niet voor één gat te vangen.

Na de eerste dagen bleek – misschien nog wel het meest tot onze eigen verbazing – dat we redelijk in de top van de Tourklasse mee konden draaien. Basis voor dit succes was uiteraard onze DAF, die in de battle of the titans dapper streed tegen de Porsche-, Volvo- en Alfa-equipes. Meer dan eens werden we bij een rustmoment dan ook gewezen op het feit dat we best wel lekker doorrijden. Of in meer letterlijke woorden: “Jee zeg, wat rijden jullie hard in dat ding”. Dat dit niet vreemd is voor onze titan, ontdekten we pas afgelopen week. Onze bloedeigen DAF heeft namelijk in zijn dertiger jaren tweemaal The Winter Trail gereden. Blijkbaar voelde hij (jazeker, het is sinds de Tulpenrallye duidelijk een ‘hij’) zich prima op zijn gemak in de uitdagende omgeving.

De finish in Noordwijk, met haar warme onthaal, corenwijn en haring, maakte de onvergetelijke week compleet. Ook al moeten we eerlijk bekennen dat we bijna waren vergeten te finishen. Na de 2x 100 meter sprint op de boulevard waren we zo blind van vreugde, dat we de laatste bol-pijl pagina uit het oog waren verloren. Gelukkig hadden we geen tijdcontrole meer en behaalde equipe 177 tijdig de finish. Dit was ’s avonds tijdens de feestelijke afsluiting wel anders, waar we op de proef werden gesteld met een strakke tijd. Binnen afzienbare tijd moesten we – voor de verandering eens in gala jurk en op killer pumps – vijf maal het podium bestijgen om onze prijzen in ontvangst te nemen. Enigszins gedesillusioneerd, volledig buiten zinnen maar bij de vijfde keer toch ook lichtelijk bezwaard, namen we de prijzen voor ‘Vierde plaats Tourklasse’, ‘Coupe des Dames Touring’, ‘Best geklasseerde auto tot 1.500 cc’, ‘Beste geklasseerde DAF’ en de ‘Teamprijs Touring Class’ hartelijk in ontvangst. Voor ons een overweldigende Tulpenrallye! Uiteraard onze felicitaties voor alle andere winnaars en in het specifiek equipe 160 Bienemann/Roos voor hun overwinning in de Tourklasse. Natuurlijk ook onze dank aan de organisatie, de vele vrijwilligers en onze enthousiaste mede-equipes die deze week onvergetelijk hebben gemaakt. We zijn besmet met het Tulpen-virus, dus tot volgend jaar!

Nicole Oosterink

Zaterdagmorgen 07.15 uur loopt de wekker af. Wel vroeg voor een gepensioneerde.

Maar, het is voor een leuke activiteit namelijk de HMSD uitgezet door Joan. De Xste keer dat wij gaan deelnemen, Dennis, mijn zoon en bestuurder en ik, in de MGB. De Happy Drives, zoals ze worden genoemd, zijn altijd goed voor een spannende dag navigeren en ook de bestuurder komt goed aan zijn trekken. Eerst Dennis ophalen, uiteraard de kleindochters een knuffel geven en dan op naar Wehl. Op een goede locatie een restaurant met voldoende parkeerruimte. Na een kop koffie met krentenwegge om 10.12 gestart voor het eerste traject, een ingetekende lijn met barricades. Twee stuks. Zelfs met 2 barricades heb ik het voor elkaar gekregen om wel goed te construeren, door de tekst heen en na de eerste barricade 2 keer een rondje rijden. Hoe wakker ben je dan als je vergeet om de bestuurder dat ook te laten rijden. Helaas niet gedaan, 2de C gemist. Dom, dom, dom. De lijn volgen was verder niet te ingewikkeld. Wel even de S en de T ophalen. De tweede barricade heeft wat tijd gekost omdat wij van mening waren dat door de tekst “Reigersvoorst” rijden de laatste mogelijkheid was. Dus twee keer tussen de maisvelden door om die, niet bestaande RC op te halen. Jammer, maar helaas. 9 minuten te laat bij de TC.

Traject 2, grensbenadering, een spelletje dat ik meestal redelijk beheers. Maar als je dan niet goed kijkt en/of geen goede instructies geeft dan pak je zo 5 fouten. Bermlijn niet gezien de Z, wel de situatie goed beoordeeld, ter plekke niets mee gedaan de I, groene weg niet gezien (niet zo gek als je een groene marker gebruikt) de Q, een keer niet gemeten de H en het laatste puntje niet gezien, stempel. Het moet mij wel van het hart dat ik vind dat er dit keer wel erg veel stipjes extra waren geplaatst.

Na de voortreffelijk verzorgde lunch, zoals wij zijn gewend bij de Happy Drives, aan traject 3 begonnen, pijlen kortste route. Eindelijk het benodigde ritme te pakken. Jammer dat ik niet de doorsteekjes bij pijl 11 zag en daardoor de foute C oppikte. Door goed op te letten op wegen onder teksten en het begin van de pijlen, zoals bij 9, 18, 20 en 24,was het niet-tegengesteld rijden eigenlijk vrij makkelijk uit te voeren en bleef het bij die ene foute C. Dat wij tijdens dit traject op een hoosbui werden getrakteerd, dat zat niet in de planning. Ik raad mensen met een cabrio wel aan om bij het snel overdekken van de zitplaatsen niet alleen aan de eigen droogte te denken, maar ook aan het verkeer. De kans bestaat dat er ook deelnemers zijn die kunnen blijven rijden. Het scheelde niet veel of wij hadden iemand aangereden, die zonder te kijken de weg opliep. Een tweede niet geplande activiteit vond plaats bij Angerlo. Daar werden wij door politie en verkeersregelaars gestopt, omdat er in een karavaan vrachtauto’s langs kwam met aan boord mensen met een beperking. Die stoet was bijzonder aardig om te zien en was het wachten dus wel waard. TC3 dus 19 minuten te laat binnen, die gelukkig werden geneutraliseerd.

Traject 4, het laatste, was een puntenrit. Kortste route en punten niet vooraf of achteraf gebruiken. Hier was, door goed opletten waar de punten waren geplaatst, foutloos rijden mogelijk (zoals achteraf dus bleek). Maar, ook al meet je goed en kijk je goed uit, dan nog missen wij de stempel X. niet door fout construeren, nee, door de stempelaar niet te zien. Op de een of andere manier lukt het ons altijd een of twee controles op die manier te missen. En nee, dat ligt niet aan te hard rijden, want dat deden wij daar niet. Een foute en een gemiste controle en geen tijd waren het resultaat van de middagsessie.
Na een welkome verfrissing en wat versnaperingen gingen wij met een lekker gevoel naar huis.

Bedankt Joan voor een fijne navigatiedag en een voor Dennis een lekkere rijdag door Achterhoeks dreven (Dennis was helemaal in zijn nopjes). En bedankt controleur, TC bemanningen en bemensing rekenkamer. Zonder jullie geen ritten.

Equipe 12 - Dennis en Fons Wijnberg.

Winnaars Sportklasse: Margreet op 't Hof- Jan Voskuil

Winnaars Tourklasse: Joop de Man - Kees Goossen

Opnieuw een topevenement!

De 51e SLS kan bijgeschreven worden in de geschiedenisboeken. Wat een geweldige belevenis was het weer. Vier dagen hard werken, maar vooral genieten voor bestuurder en navigator. Hieronder vind je een samenvatting van mijn dagelijkse blogjes; een verslag volgt in Octane 012, die verschijnt op 11 oktober.

Vooraf

De BMW van mijn bestuurder Hans Ahlberg heeft net vorige week een grote beurt gehad, dus daar kan het niet mis gaan. De invloed van de sociale media wordt steeds groter: op facebook zijn de deelnemers druk in de weer elkaar op te hitsen en nerveus te maken. Sommigen zijn zelfs al bezig met de vraag wie van de equipeleden het Chopard horloge (voor de Algemeen Winnaar) mee naar huis mag nemen.

Dag 1: De kop is eraf!

De eerste dag leverde mooie routes door Noord-Brabant, België en Limburg op. Met heel veel uitdagingen, niet alleen voor de Toer- en Sportklassers, maar ook voor de Experts. De eerste strafpunten zijn gevallen! Dagwinnaars Eddy d’Hoe-Bjorn Vanoverschelde, Leo van Bekering-Hans-Olav de Wolf en Toni Bieneman-Edwin Roos kunnen tevreden zijn met hun welverdiende haring. Maar er hijgen nogal wat concurrenten in hun nek. Er vielen flink wat strafpunten, hetgeen uitzetter Bart den Hartog de uitspraak ontlokte: “het had van mij eigenlijk wel iets makkelijker mogen zijn”. Nou, van mij ook, want wij hebben vandaag een paar controles te veel gemist. Maar als ik die mag compenseren met het aantal bitterballen dat ik aan de finish gegeten heb, sta ik virtueel ruim eerste. Goed voornemen voor morgen: meer controles vinden en minder bitterballen eten!

Dag 2: Wijze woorden…

Voor ons in de Expertklasse een fantastische avondetappe. Daarom een wat korter blogje, met wat uitspraken die ik vandaag hier en daar opving:

“Kon het nog lastiger dan gisteren? Ja dus.”

“Wat een fantastische route met veel uitdagingen!”

“Geweldige regularity ‘s middags.”

“Zo sta je bovenaan, zo zak je weer een aantal plaatsen…”

“Vier glaasjes water bij de lunch. Kosten: 12 euro. Dat is duurder dan de benzine die ik in mijn auto gooi!”

“Hé Fred, wanneer kom ik eens in je blogje voor?”

“Wat ik je nu vertel moet je niet opschrijven, hoor!”

“We zijn pas op de helft.”

“Jij mag wel eens wat minder bitterballen eten!”

Dag 3: Handicaps

Dag drie zit er op. Er beginnen zich wat klassementen af te tekenen. De leiders in Sport- en Tourklasse kunnen al bijna op twee oren gaan slapen, al zullen ze morgen nog wel bij de les moeten blijven. In de Expertklasse scheiden slechts drie strafseconden de nummers een en twee, die een straatlengte voorsprong hebben op de rest van het veld. Eigenlijk zouden zij in een Superexpertklasse moeten rijden. Maar je kan natuurlijk ook kiezen voor het invoeren van handicaps, net als in de golfsport. Bijvoorbeeld die klasbakken van start laten gaan met 300 strafpunten aan hun broek, terwijl de overige deelnemers met een schone lei beginnen? Of, zoals in de racerij wel gebeurt, strafgewicht toekennen aan de toppers? Op basis van eerdere rallyuitslagen zou je best een formule kunnen bedenken. Zet bijvoorbeeld een wat gewichtige navigator bij een slanke bestuurder of omgekeerd. Ik noem geen namen…

Zelf had ik vandaag weinig last van handicaps. Na twee mindere dagen (zeg maar gerust slechte, want we hebben veel te veel laten liggen) komen we nu eindelijk in de rally. Maar één controle gemist, en dan nog wel op een weg waar we wel gereden hebben! Domweg niet gezien. Beetje laat om nog voor een topklassering te gaan. Maar we zijn van plan om morgen onze huid duur te verkopen. Degenen die kort voor ons staan zijn gewaarschuwd!

Dag 4: Eilandhoppen

Het was al aangekondigd: de laatste dag zou het klassement nog danig om kunnen gooien. Na drie dagen rally kregen we vandaag een echte kaartleesrit voorgeschoteld. Zes trajecten over vrijwel alle Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden brachten de deelnemers naar de rallykroket in Spijkenisse. Een heel lange omrijconstructie (alleen voor de Expertklasse) om 75 meter gemiste route op te pakken vind ik wat beter passen in een droogrit dan in een rally. Het klopte wel, maar het kostte nogal wat tijd om hem te vinden. En dan, ook alleen voor de Experts, een verrassingsregularity in het laatste traject. Heel leuk gevonden, maar het pakte helaas wat anders uit dan de uitzetters bedoeld hadden. Vrijwel iedereen ging hier de mist in. Gevolg: 85 procent van de deelnemers haalde het maximum aantal strafpunten op de regularity. Omdat er op de goede route ook nog een weg plotseling afgesloten was, moest er ad hoc als oplossing een keercontrole geplaatst worden. Als je vervolgens als organisatie concludeert dat de regularity zijn doel voorbij geschoten is, moet je een beslissing durven nemen: de regularity werd geannuleerd. Ik vind dat een sterke beslissing, al besef ik dat hij wel erg zuur was voor één equipe, die hierdoor de overwinning verspeelde.

In Scheveningen werd de karavaan ingehuldigd door familie en vrienden en was de stemming vrijwel unaniem opperbest. Dat er een plensbui over de Carlton Beachclub stortte, deed daar niets aan af. Diverse deelnemers vroegen zelfs of ze alvast voor volgend jaar konden inschrijven. Dat zegt genoeg over het kaliber van deze SLS Classic. Daarom: heel hartelijk dank aan Cees de Jong en zijn hele team, en complimenten aan uitzetters Bart den Hartog en Peter Rovers! Graag tot volgend jaar!

Fred Hak

“Als ik ergens pijn kan lijden ben ik er natuurlijk bij”

Een uitspraak typerend voor Erben Wennemars. Met Erben, als chauffeur heb ik de 11e “IJssellandrally” gereden in de rode Ford Anglia van Classic Job uit Dalfsen.

Maandag 1 september naar de preview in Dalfsen en de eerste kennismaking met Erben. Grappig is het dat ik hem al jaren ken en hij mij niet. Wie kent Erben niet, een sportman in hart en nieren, met een positieve blik en mentaliteit. Zo gingen wij ook de rally in. Nu zat er geen kompas en klok in die Anglia, dus dat werd even puzzelen hoe daarmee om te gaan, immers in de rally zat een regularity en een traject met kompasroos met afstanden. Een niet optimale voorbereiding, daarentegen had Erben zich al wel voorbereid, zie foto.

De IJssellandrally is een initiatief van Brouwers en ING en de opbrengst gaat naar een goed doel, dit jaar was gekozen voor de Bas van de Goor Foundation Deze stichting van de oud volleybal international zet zich in voor mensen met diabetes. ( www.bvdgf.org )
De start was dit jaar bij Porsche Center Pon in Leusden en de finish in het centrum van Kampen. Na een korte inleiding door Han Brouwers nam de spanning bij veel deelnemers toch wel toe. Han had het immers over een doolhof van wegen tussen de maïsvelden en een test waarbij ook gelopen (lopen… we gingen toch een rally rijden?) diende te worden, dus dat beloofde wat.

Zo’n 110 deelnemers gingen van start en Erben had er zin in want het gaspedaal werd meer bediend dan de rem. Verschillende systemen, zoals pijlen/punten, kompasroos en een blinde lijn passeerden de revue en zo kwamen we op strand Nulde aan voor de test. Een deel van de test hebben we inderdaad moeten lopen, maar meer omdat de motor er mee stopte, dus de auto maar voortduwen naar de laatste á cheval finish.

“Kritische momenten zijn vaak de aanleiding voor een andere koers” een term van Brouwers accountants, was op dat moment zeker van toepassing. Met horten en stoten “vervolgden” we onze koers richting Harderwijk, waar de auto helemaal uitviel. Wat aan de ontsteking gerommeld, de motor liep weer en we sprintten weer weg; een makkie voor Erben!

Een wat andere interpretatie van mij van het reglement deerde niet want wij kwamen als eerste in het centrum van Kampen aan. Daar was het al snel erg gezellig en het plein stroomde vol met mooie bolides. Een drankje en een heerlijk buffet gingen vooraf aan de mooie woorden van Bas van de Goor die voor zijn stichting 26.500 euro kon bijschrijven. Na de prijsuitreiking in de schouwburg van Kampen op de terugweg naar Zwolle nog even de rally met Erben geëvalueerd.

Een mooi evenement, goed georganiseerd en Erben……Top gereden!

Jaap Jongman