Verslag 41e Hornenacht (georganiseerd door de ASC van Hornerijders uit Weert )
Vooraf… Vrijdagmiddag 31 oktober,
Even wat eerder naar huis van het werk, want de ‘oefenrit’ voor de Hornenacht stond op het programma voor die avond!
Vlug het BMW-tje ophalen uit de loods om vervolgens op tijd bij de ‘Schuttershoeve’ in Weert te zijn.
Echter op de weg van de loods naar huis een harde-ongewenste trilling in de 2002…
Dus maar weer terug naar de loods, even vlug op de brug en helaas… homokineet van de aandrijfas van het de kant achterwiel overleden…
De boosdoener was gevonden, maar niets meer aan te doen, vanavond maar de dagelijkse auto pakken… thuis blijven is immers geen optie!
Ondanks de ‘valse’ start werd het toch nog een gezellige en geslaagde avond. Het kaartmateriaal was weliswaar op een wat kleine schaal voor de rit, maar in ieder geval weer een beetje het geheugen (wat betreft de foefjes en valletjes) kunnen opfrissen voor de komende ‘Hornenacht’.
Na het vervangen van de aandrijfas was de auto gelukkig ook weer in orde, daarnaast ook nog een ander, groter setje verstralers gemonteerd, dus de wagen was er weer helemaal klaar voor!
De dag zelf: Zaterdag 14-11-2014,
In de loop van de middag ‘de rode vriend’, samen met Stefan, weer van de stal gehaald en mee naar huis toe gereden. Gelukkig! Geen vreemde geluiden. Onze kompanen (Rick en Maurice) waren nog even vlug twee andere stoelen in hun BMW aan het monteren voor de avond.
Vervolgens thuis toch het BMW-tje maar even netjes gewassen, niet dat dat echt nut had met alle regenbuien en de modderige paden die waarschijnlijk op de avond zouden komen, maar toch… gewoon even voor het gevoel…
Inmiddels had de motregen plaatsgemaakt voor een wat opgeklaarde lucht.
Echter had dit als gevolg dat er hier en daar toch wat lichte mist kwam opzetten… Met de grote vraag of dit wel of niet zou gaan doorzetten…
Rond 16.15 uur kwamen we op de parkeerplaats van ‘de Schuttershoeve’ aan.
Deze stond al aardig vol met prachtige klassieke exemplaren!
Van een Austin Healey tot een 2cv-tje uit de jaren ’60. Daarnaast nog een bijzondere 62-er Alfa Giullietta, een A-Ascona (van Tulpenrally-winnaars Alexander Leurs & Peter van Hoof), een Renault 8 Gordini, enkele C-Kadettjes GTE, een aantal BMW 02’s, een rode Fiat 128 Rally, een knalgele Opel Commodore, een hele serie klassieke Dafjes en daarnaast zelfs een nog bijna nieuwe Porsche 991 Carrera 4S voor in de ‘open klasse’ (nogal gedurfd met het oog op modderige zandpaadjes!).
Teveel om zo op te noemen, voor de autoliefhebber in ieder geval een lust voor het oog om ze zo op een rij te zien staan! Het was dan ook aardig druk met kijkers en fotografen.
Vanaf 17.01 uur startten de eerste deelnemers, om 17.05 uur kregen we aan de wedstrijdtafel zelf vervolgens het routeboek voor de avond uitgereikt. Een deel van de route van de Hornenacht zou dit jaar voor de eerste keer in de historie ook in België verreden worden, dit mogelijk gemaakt door de medewerking van Rally Team Moustache uit Bocholt. Zo werden we een keer getrakteerd op een ander rallygebied door de uitzetters!
Stefan had de ‘2002’ al geheel klaarstaan toen ik instapte. Even samen bekijken wat ons te wachten stond…
De Hornenacht bestond uit twee trajecten van beide circa 3 uurtjes rijtijd.
Het eerste traject bestond uit diverse systemen: Bol-Pijl, Baril, Blinde Lijn, Pijlen en Visgraat.
Alles was op schaal 1:25000, in ieder geval iets makkelijker hanteerbaar dan de kaarten in de oefenrit twee weken eerder! (Deze waren immers de helft kleiner….).
De uitzetters hadden direct gebruik gemaakt van enkele ‘scherprechters’.
Het was meteen een test of het regelement vooraf goed gelezen was!
Zo stonden er een aantal controles aan de linkerzijde van de weg en moest te allen tijde de langste route worden gereden in de bol-pijl-situaties. Hierop waren de routecontroles dan ook nauw gepositioneerd…
Precies op de grens van Nederland en België eindigde het Bol-Pijl-systeem en gingen we over naar het Baril-systeem. Ook in dit deel was het zaak om de regelementen correct op het netvlies te hebben.
Ondanks dat we dachten dit wel te hebben, wisten de uitzetters ons toch een keer te vangen….
Dit resulteerde dus direct in een onbegaanbaar zandpad, of beter gesteld een ‘modder & slijk-allée’ en dus een keer uitstappen… én duwen maar…
Nadat we het onderling absoluut NIET eens hadden kunnen worden over wie er nu de schuldige was van het vastrijden, de route toch maar weer hervat en er maar hard om gelachten!
(Zoals in nog wel een aantal andere situaties die avond overigens…)
Eenmaal terug op iets wat op verharde weg, toch nog eens goed gekeken wat de kaart aangaf….en voilà… kaartweg is leidend… dus toch de weg inslaan waar in werkelijkheid een bord ‘doodlopend’ stond!
Eenmaal weer op de juiste route ging de Baril wel weer naar behoren. Op het einde van dit tracject werd er overgeschakeld naar een ‘Blinde Lijn’.
Met goed meten, het kompas in de gaten houden en onderling herkenningspunten te communiceren, kwamen we hier (naar ons gevoel) ook wel redelijk doorheen.
Daarna een pijlentraject waarin het betrekkelijk veel voorkwam om ‘lusjes’ te maken om de kortste route van pijl tot pijl correct te rijden.
Zo belandden we in het laatste traject van deel 1, de Visgraat.
Nog nooit in de praktijk gereden, maar achteraf gelukkig niet al te gecompliceerd. Je moet het systeem wél even doorhebben natuurlijk, maar het was wel te doen!
Gelukkig stond er bij iedere situatie ook de interval-afstand aangegeven, dus rijden op de terratrip en vervolgens per situatie bekijken wat de bedoeling was. Op het einde van het traject arriveerden we weer bij ‘de Schuttershoeve’ voor een verplichte pauze van een uur.
Er stond een keurig verzorgd ‘Warm Buffet’ klaar voor alle deelnemers, bourgondisch als we zijn, was dit dus genieten!
Na een uur pauze mochten we weer! De eerder licht opkomende mist bleek gelukkig niet echt door te zetten, dit was voor de rijders toch wel zo aangenaam!
Ook het tweede deel van de avond startte met een Bol-Pijl-traject en ging vervolgens over naar Pijlen-Punten, Ingetekende Lijn, Grensbenadering en een Puntenrit volgens het gemodificeerde Hornelandsyteem.
Op de een of andere manier zaten we er vanaf het begin lekkerder ‘ín’ dan in het eerste traject.
Waarschijnlijk was het doordat het Limburgse zuur-vlees en de gehaktballen in tomatensaus de juiste geestverruimende werking hadden!
De uitspraak dat het rijtempo van de rijder wordt bepaald door de snelheid van de navigator werd hierin wederom bevestigd. We reden redelijk wat vóór op schema… Lekker onbevangen en enthousiast zaten we erin… maar toch… hopsakee… daar waren we slachtoffer van de grootste rijders-valkuil… Routecontrole langs de weg én te laat zien welke letter er nu precies op het bordje stond… dus…Terúg!
Eenmaal aangekomen bij het traject Grensbenadering was het weer even goed naar de kaart kijken. Direct vanaf het begin een val vanuit de uitzetters: kaartleestekens onderbreken de weg niet, dus een keercontrole met instructie 1e weg links vooral niet opschrijven!
Iets verderop nog bijna in de fout gegaan, door de regel ‘Licht is rijden’ aanvankelijk over het hoofd te zien, maar dit kon gelukkig nog tijdig hersteld worden.
Als klapper op de vuurpijl, hadden de uitzetters nog enkele geniepige ‘lusjes’ (kenmerkend voor het systeem) in petto , dit op het einde van de Grensbenadering.
Als afsluitend traject stond de ‘gemodificeerde Horneland vrije puntenrit’ op het programma.
Een aantal punten diende op numerieke volgorde aangedaan te worden. Tussen de punten was het ‘vrije route’ rijden. Controleletters of cijfers konden alleen maar op de betreffende punten staan. Toch was het goed uitkijken waar de punt op de kaart stond: door middel van het plaatsen van verkeerde ‘schrijfcontroles’ kon het zomaar zijn dat de juiste controle in de vorm van een stempel zo werd gemist.
Het laatste punt bevond zich zo’n 200 meter van de finish, ook deze was nog wel geniepig, die aan de linkerkant van de weg was de juiste, en niet de meest opzichtige aan de rechterkant!
We hadden de finish weer ‘heel’ gehaald, zonder aandrijfasproblemen (zoals twee weken eerder) of iets anders. Mondjesmaat druppelden ook de andere deelnemers binnen en was er voldoende ruimte voor anekdotes over de rit en andere sterke verhalen.
Ook nu stonden de soepketels met hiernaast vers belegde broodjes klaar!
Wat later op de avond werden de tussenstanden bekend, niet dat we het heel slecht hadden gedaan, maar er waren toch een aantal equipes die iets scherper waren geweest die avond…
Toch stonden we na de prijsuitreiking nog met een brede glimlach…
We hadden alsnog een prijs gewonnen! Die voor de equipe met de ‘MEESTE MODDER OP DE MOTORKAP’!
En inderdaad… als ik in de rij zou staan voor de wasstraat met mijn auto, en er een auto voor me stond die er zo uitzag, dan zou ik (heel vriendelijk) de andere wachtenden in de rij wel even voor laten gaan…
Achteraf kunnen we terugkijken op een erg gezellige en geslaagde avond!
Daarom een dikke vriendelijke dankjewel aan de organisatie en uitzetters die deze avond mogelijk hebben gemaakt! ‘Keep up the good work’ en wederom tot volgend jaar wat ons betreft ;)
Hornenacht 2014, Equipe nr. 10: Stefan Maatman & Björn Schepens (met de rode ’73 BMW 2002 Touring)
