1 Comment

Horneland Rally 2021

De Horneland, een pittige rally met een geheel eigen karakter.  Voor mij pas de derde keer dat ik heb deelgenomen. Love it or hate it?

De Horneland Rally 2021 is anders van opzet dan de vorige editie van 2019. Samen met Paul Visscher hebben we in zijn Alfa de 2019 editie ook gereden. De Horneland bestaat voor een belangrijk deel uit de hele nacht doorrijden. Best wel zwaar zo’n hele nacht doorrijden.

Als grote verandering is de Hoorneland in 2021 eigenlijk een twee daagse rally geworden. Start op de vrijdag rond 12:30 uur. Kort overnachten in Luxemburg en vervolgens vanaf 7:30 weer richting Weert, de traditionele finish locatie van deze rally.

We hadden ons eind 2019 ingeschreven, voordat we ooit van de “Wuhan Flu” hadden gehoord. Vanwege corona maatregelen werd de rally van maart 2020 op de avond vóór de start afgeblazen. Pas 32 maanden na de vorige editie konden we eindelijk van start! 

De Start
De start was bij Maastricht, op Vaeshartelt, voor veel rallyrijders een bekende locatie. Paul en ik waren de avond van tevoren aan komen rijden en een enkel andere equipe was er ook. We hebben de Alfa keurig geparkeerd naast de Porsche van David Pengilly (UK).  Helaas zijn de startlocaties van rally’s ook bekend bij  een aantal dieven. Vrijdag bij het ontbijt vertelde David ons dat zijn 911 in de nacht van donderdag op vrijdag was gestolen, drama. Die 911’s worden aan de lopende band gestolen bij rally’s. Zeer frustrerend, beveiliging van parkeerplaatsen wordt steeds belangrijker.

In de loop van de ochtend kwam de organisatie en alle deelnemers binnendruppelen. Na een korte briefing van Peter Rovers konden we starten.

Etappe 1 – daglicht en droog
De Horneland rally draait om punten vrije route en een strak tijdschema. Zeer strak! De neutrale bol-pijl van de start naar de eerste TC in het veld was maar net binnen de tijd te halen. De toon was gezet! Het was voor Paul en mij duidelijk: tempo maken en niet te lang zoeken naar de controles. Dat was een behoorlijke uitdaging. Alleen al in de komende 5 uur zouden we 16 TC’s aan doen!

Een echte Horneland eigenschap vind ik de vele marshals in “zwarte jassen”. Ik weet niet uit hoeveel mensen in de organisatie en vrijwilligers bestaat, maar het zijn er optisch zeer veel!

Het routeboek bestaat uit 1:200.000 Michelin kaarten die waren uitvergroot tot de schaal 1:100.000. Het grote voordeel van deze kaarten is dat je weinig wegen op de kaart hebt en zeer eenvoudig een voorgenomen route van punt naar punt kan samenstellen. Appeltje, eitje.
Echter een bijkomend nadeel van deze kaarten is dat de kaart een vrij beperkte relatie tot de werkelijkheid heeft. Zie de kaart als een grove indicatie van de route die je wellicht zou kunnen rijden.

Bij Michelin zelf denken ze hier anders over:

“Zoals je van Michelin mag verwachten is deze kaart zeer overzichtelijk en heeft een duidelijk helder kaartbeeld. Klassiek en beroemd zijn de groene lijnen langs de aantrekkelijke wegen: zo wordt in een oogopslag duidelijk waar de mooiste plekjes te vinden zijn. “

Na het aandoen van 70 punten kwamen we in Libramont-Chevigny waar het avondeten klaar stond. Er was genoeg tijd om even tot rust te komen en ons mentaal voor te bereiden op de volgende etappe.

Etappe 2 – Mist en donker
In deze etappe kregen we het echte Horneland gevoel. Donker, mist afgewisseld met een beetje regen, en bizar slechte wegen. Uiteraard alles onverlicht.  Je komt is een soort flow van ca 15 minuten een TC, een paar letters en stempels, TC en weer door. Met slechts 3 gemiste controles deden we het in de expert klasse in deze etappe nog redelijk. Echter met 22 minuten tijdstraf bleven we natuurlijk achter de feiten aanlopen.

Tegen twaalven in Luxemburg en nog een laatste biertje voordat we rond half één de dag afsloten.

Etappe 3 en 4 – van Luxemburg naar Weert
Na een heerlijk nachtje slapen konden we weer op pad. Met daglicht in Luxemburg lijkt alles, ondanks de regen, een stuk makkelijker. Toch was deze route ook best lastig. De TC’s volgenden elkaar weer snel op en in België werden we weer getrakteerd op een aantal bekende en soms minder bekende vallen.

Inmiddels had de Horneland rally wederom last van een corona persconferentie. Alle horecagelegenheden (in NL) moesten voortaan om 20 uur sluiten. Dat is natuurlijk best lastig als je midden in een rally zit.

De organisatie is hier heel goed mee omgegaan. Er lag een bulletin klaar waarbij helaas een aantal trajecten in de middag was geannuleerd. In het middag deel werden nog maar weinig fouten gemaakt en stond de top van het eindklassement al na de ochtend min of meer vast. We reden vervolgens vanaf St. Gertruid neutraal naar Weert voor een vroege borrel, eten en prijsuitreiking. En dat is allemaal heel erg goed gegaan. Keurig voor 20 uur iedereen de deur uit.

Tot slot

De aanpassing van een rally naar een nieuw formaat is altijd spannend. Van veel deelnemers heb ik gehoord dat het echte “Horneland gevoel” is blijven bestaan. Dat is knap, meegaan met de tijd, durven veranderen en toch de kernwaarden van de rally overeind houden.

Hulde en dank aan de organisatie en alle vrijwilligers dat ze dit zo goed voor elkaar hebben kregen!

Mijn eindoordeel: Love it!

Robert Mous

1 Comment

De STAR Rally leeft weer…

Samen met René van der Borch reed ik gisteren de STAR Rally en dat was weer voor het eerst sinds 2017, toen de voorlaatste editie werd verreden. Na een paar jaar afwezigheid waren we erg benieuwd wat Henk (red.: Ledderhof) c.s. voor ons in petto hadden. De eerste equipe (wij dus) ging om 9:01 van start bij Hotel Apeldoorn - de Cantharel. Volgens het reglement zouden we zelfs 11 (!) verschillende systemen voorgeschoteld krijgen en toen we het eerste routeboek inkeken bleek men steeds naar het eerstvolgende object één van die systemen te kiezen. Dat was dus opletten geblazen. Overigens zaten er ook minder vaak gehanteerde systemen bij zoals T-systeem, visgraat en vertakte pijlen. Maar ook een versie waarbij je pijlen tegengesteld mocht construeren en rijden… iets wat in onze rallywereld bijna als vloeken in de kerk is. Gewaagd dus.

Gelukkig kregen we het eerste routeboek 10 minuten eerder waardoor ik in alle rust aan tafel met een goede loep de eerste routes kon intekenen. En dat was maar goed ook, de systemen waren voornamelijk een ‘op-één-na kortste route’ construeren. En probeer dan  maar eens die kleine opties te vinden waar je dan ergens omheen kunt rijden. Op de eerste kaart zaten direct al 3 van die hele kleine mogelijkheden. Overigens bevond zich de snelheidscontrole ook op die eerste kaart, maar daarover straks meer…

Op de tweede kaart een ingetekende lijn met barricades, waarbij je goed moest opletten niet de meest voor de hand liggende, maar de kortste omrijconstructie te maken. Dat ging goed totdat de kaart niet meer bleek te kloppen met de realiteit. Op de afstand waar we naar links wilden was geen weg. Die was er wel 80 meter verderop, zelfs één met een routecontrole, maar die weg stond niet op de kaart. Ik dacht direct “Ah, mooi, dit wordt een mooie val…”. Wij reden dus door totdat we op een kaartweg kwamen om van daaraf naar het opnamepunt te rijden, maar helaas, na zo’n 50 meter te hebben gereden op een kaartweg zaten we weer op een niet-kaartweg. Maar goed, we rijden niet voor niets in de Expertklasse, het kan mij niet gek genoeg worden gemaakt. Tijdens de daaropvolgende omrijconstructie begon ik wel te twijfelen of dit door de uitzetters ook zo was bedacht.

Daarna een constructie volgens het T-systeem die achteraf niet zo moeilijk was, maar die door de meeste experts (inclusief mijzelf) niet goed is opgelost. Chapeau voor de uitzetters! En ja, als je achteraf naar de oplossing kijkt, dan vraag je je steeds weer af waarom je die oplossing zelf niet hebt gezien, maar dat is nu juist het leuke van dit spelletje (of sport…).

De derde kaart stond vooral in het teken van een lange maar eenvoudige regularity, maar als je aan het einde van de dag er achter komt dat de tripmaster niet perfect is gekalibreerd, dan eindig je toch met een straftijd van 14 seconden (wat hier gelijk stond aan een halve routecontrole…).

Op de vierde kaart een mooie constructie op-één-na kortste route waarbij je nogal ver moest rijden om ergens een keerlus te vinden. Op weg naar die keerlus kregen we een stempel met de opdracht “DMP 18”, waar we op dat moment ook naartoe onderweg waren. Nu goed opletten dus… niet keren en rechtstreeks naar pijl 18, want keren is niet toegestaan tenzij er HK bij de opdracht had gestaan. En wel opnieuw de op-één-na kortste route construeren. En dat wilde zeggen niet 1 keer om de keerlus (de kortste route), maar 2 keer er omheen. Ook weer een mooie val die helaas in het water viel omdat de keerlus op de kaart op een andere plaats lag dan die in werkelijkheid.

Onderweg om een duistere reden de afsluitende stempel gemist terwijl we er wel langs hebben gereden, maar we bleken niet de enige te zijn die die stempel hebben gemist. De lunch was prima verzorgd met heerlijke en voldoende kroketten en andere lekkernijen.

Op de eerste kaart van de middagetappe dacht ik aan de punt van pijl 4 nog een ‘een bochtje naar links’ te zien, waardoor ik 3 keer een O haalde i.p.v. 2 keer. Later, bij het bier, bleek ik me te hebben vergist in een brugteken… Zo jammer, maar dat gebeurt dus nog steeds (zo af en toe…). Vervolgens een BARIL met een paar leuke (venijnige) constructies en wegverleggingen. René stond al met een stempel in zijn hand om die op onze controlekaart te zetten, toen ik ineens een listig keerlusje zag… “NEEEEE” schreeuwde ik vanuit de auto en dat was duidelijk genoeg en net op tijd.

Daarna kregen we een visgraat om op te lossen. Niet zo moeilijk, maar als je geacht wordt de totaal gereden afstand te noteren én je tripmaster blijkt een afwijking te hebben (wat je pas na afloop van de rit door hebt), dan levert dat toch de maximale straf op… Na de systemen grensbenadering en ‘Pijlen kortste route – variant’ (waar je pijl tegengesteld mag berijden) was het op naar de finish.

En dan nog de snelheidscontrole. In deze rally had men het aantal strafpunten voor een gemiste of foute controle gereduceerd tot 30 strafpunten i.p.v. de gebruikelijke 100. De straf voor snelheid had men echter niet aangepast. 36 km/u rijden waar je 30 mocht, werd daarom al direct gestraft met ruim 3 controles… De controle vond vroeg in de ochtend plaats in een dorp waarvan je kon vermoeden dat daar de controle zou staan. Ik heb op de kilometerteller van René gelet en hij reed voortdurend rond de 30 km/u. Toen we langs de controleurs reden zagen we ze staan en zeiden we tegen elkaar dat we die controle in ieder geval foutloos hadden doorstaan. Tot onze grote verbazing kregen we echter bij de lunch te horen dat wij een behoorlijke snelheidsstraf te pakken hadden. Ik dacht eerst dat er een grapje werd gemaakt, maar nee hoor, we hadden kennelijk 42 gereden waar je 30 mocht. Hoe dan??? Het bleek dat 79% (!) van de deelnemers flink te hard had gereden. Ik geloof er niets van, maar goed, door deze snelheidscontrole werden we 2^e en anders zouden we 3^e zijn geworden. Wat dat betreft pakte het deze keer goed uit, maar de vraagtekens blijven.  

Al met al was het een geslaagde rally die meer deelnemers verdiend. Misschien lag het aan Corona of aan het feit dat de rally een paar jaar niet is georganiseerd, maar de organisatie verdiend een groter deelnemersveld. En met de ervaring die dit jaar weer is opgedaan, kan het volgend jaar alleen nog maar beter worden.

Jürgen Donders

Write a comment

In dit verslag probeer ik de geest van de Classic 500 Challenge uit te drukken en wil ik hier een paar ‘geweldige’ instinkers uitlichten.

29 oktober 2021, bijna 1,5 jaar later dan gepland konden we eindelijk onze favoriete rally weer rijden: de Classic 500 Challenge. Deze rally staat garant voor mooie routes, uitdagende trucs, lekker eten en een hoop gezelligheid. Om van dit laatste niks te missen zijn Ron Hageraats en ik op donderdag al richting Duiven gegaan om gezellig te dineren, drinken en bijpraten met alle rallymaatjes. De sfeer zat er goed in en we hadden er zin in.

Vrijdagochtend na een uitgebreid ontbijt was het dan zo ver. Sectie 1, met gezonde spanning vertrokken we via een punten pijlen route richting het…..

De mooiste truc vonden we de I K combinatie. Je moet altijd blijven opletten op de verkeersborden: ik zag dat we de provinciaalse weg niet rechtsaf mochten verlaten vanwege een verkeersbord doorgaand verkeer. We reden door, zagen op het ‘verboden weggetje’ de K staan en ik wist dat deze fout was. Toch begon ik te twijfelen, stuurde Ron terug zodat hij het verkeersbord ook kon zien en we samen een besluit konden nemen. Toen bedacht hij dat we via de ventweg de provinciaalse weg wel mochten bereiden en ja hoor: de I! Er zit normaal geen ‘i k’ in een team, maar op dat moment wel! Zo zie je maar, rallyrijden is een teamsport.

Aangekomen bij de koffie hoor je alweer diverse verhalen van deelnemers. Heb je de G? Heb je de I K? And so on. Toch dat fanatisme dat bij de deelnemers heerst, altijd leuk! Na de koffie vol goede moed weer door, waar we zo slim waren om een O niet op te schrijven daar we dachten dat het een fietspad was. Maar nee, dat lag naast de weg, zonde. Ook dat hoort bij ons spel: zo min mogelijk ‘domme’ foutjes maken, want fouten maken doen we allemaal. Martin had zelfs een fles champagne ingezet dat niemand 0 fout zou halen op een dag….

Prachtige lunchlocatie waar het nog even zoeken was naar de TC IN: 1 minuutje straf, helaas.

Op naar sectie 2 waar een leuke inteken opdracht te wachten stond: langste route met louter oranje wegen. Samen even puzzelen en uiteindelijk een besluit nemen. Hilarisch om in het veld deelnemers vanuit alle kanten samen te zien komen: wie heeft er nou gelijk? Key is dan om niet te twijfelen / onzeker te worden, en daar heb ik persoonlijk nogal een handje van….

Mooie val: de 1 na kortste route naar punt 9 was natuurlijk te makkelijk. Weg was gemanipuleerd maar niet gezien, zonde. Je weet dat er zelden een makkelijke oplossing is, altijd doordacht.

Aankomst in Enschede, waar we de ochtenduitslag zagen hangen: eerste!! En prachtig om te zien dat mijn vader en Bau Winkel 2^e stonden met maar 20 punten meer. Mama was apetrots op ons. Na een gezellige borrel hebben we genoten van geweldig buffet met oesters, sushi, life cooking, en heerlijke toetjes. En ja hoor, tijdens de prijsuitreiking werden Ron en ik op het podium gevraagd voor de dagprijs! Glimlach van oor tot oor. Zie je wel, we kunnen het toch. De druk is eraf. Op naar de bar!

We startten op zaterdagochtend een vrije route naar de eerste RP. Wij beiden het bulletin gelezen maar niet opgeslagen: we kwamen net op tijd aan bij de TC, lekker handig. Geen lekker begin om gestrest je RP te beginnen. Na 50 meter stond er een W verstopt in het bos, ik zag het te laat waardoor we moesten keren en je meteen ‘uit de tijd’ bent. Stressniveau steeg wederom. Tijd inhalen in je RP is toegestaan, maar dit hebben we ook gedaan in een Q-zone. Terecht dat wij (en een aantal andere equipes) hiervoor bestraft zijn: om ons spelletje te mogen blijven doen moeten we vooral geen klachten krijgen van buurtbewoners voor te hard rijden.

Deze sectie 3 was een psychologisch spelletje. Zeer weinig letters, niet mega uitdagend, waardoor je gaat twijfelen: wat hebben we gemist? Uiteindelijk niks, en was het bedoeld om toch scherp te blijven en vertrouwen te hebben in je voorgenomen route.

Naar de lunch leek alles vrij eenvoudig, totdat we een afslag hadden gemist en totaal lost waren. Ineens waren we (te laat) aangekomen bij de lunchlocatie maar niet via de voorgenomen route. Besluit genomen om terug te gaan, op zoek naar het punt waar we fout zijn gegaan. Gelukkig eindstempel 0 gevonden, maar 10 minuten te laat, zonde. En bij aankomst zagen we ons kadootje: 200 strafpunten voor te hard rijden. Damn it, gaat daar onze overwinning…? Tevens zagen we dat er een letter was geneutraliseerd waardoor Gerrit Teerink & Bert Smeitink (de Nr 2) naar de nummer 1 positie zijn gestegen. Zij hadden geen tijdstraf op dag 1. U begrijpt dat de stemming even in de auto minder optimaal was dan voorheen. Gelukkig lachen we de hele dag door en hebben we nooit last van ‘bolle ruiten’.

De mooiste val in sectie 4 was de kaartovergangssticker, pijl 5 naar pijl 6. Bij de grote rally’s moet je de kaartovergangssticker gebruiken. Dat hoeft hier helemaal niet maar je wordt er wel heen gelokt met intekenen. We zijn er ingestonken en niet twee keer de A opgeschreven. Note to ourselfs: volgend jaar hier scherp op zijn.

De finish is in zicht maar altijd nog even goed opletten. Hoe graag we ook door de finishboog en naar de bar willen, wel nog even de (langere) route over de rotonde rijden, om hierna afsluitstempel X op te halen richting hotel. Deze laatste instinker is door velen over het hoofd gezien. Voor diegenen die Martin kennen: opletten tot de laatste meters.

Na een drukke borrel en wederom een geweldig diner in Van der Valk Duiven was het in spanning afwachten op de prijsuitreiking. Hebben die 10 minuten te laat en de straf voor snelheid ons genekt? Ik zat aan een voor mij bijzondere tafel: equipe Suesan & Winkel en equipe Spruijt & Spruijt (mijn schoonouders). En toevalligerwijs hadden wij allen te hard gereden, niet iets om trots op te zijn. In de Expert was het ook spannend hadden we vernomen, echter ook hier is te hard gereden, zonde…

Bij dezen wil ik Arno van Houtum & Loek van Houtum feliciteren met de eerste plaats in de Tourklasse, Gerrit Teerink & Bert Smeitink van harte met de winst in de Sportklasse en Peter Dutman & Rutger Kwant met de overwinning in de Expertklasse.

En uiteraard wil ik Martin, Frans, de organisatie en het (enorme) team van enthousiaste marshalls bedanken voor een waanzinnig weekend. Op naar volgend jaar!

Simon M. Suesan

Equipe: Ron Hageraats - Simon M. Suesan

Write a comment

De Drie Provinciën Rally 2021 - meters maken

Net als vele van onze collega-equipes hebben ook wij in het Corona tijdperk geprobeerd onze kaartleesvaardigheden te verbeteren door het regelmatig maken van de droogritten. Daarom was het spannend om weer echte rally’s te gaan rijden, met opeens zo’n kleine kaart in een schuddende, lawaaierige auto met een bestuurder die altijd maar haast heeft.
Vol goede moed, een opgewekt humeur en een schone, afgetankte auto togen we in de vroege ochtend richting de Fluitenberg. Daar aangekomen waren we getuige hoe de spiksplinternieuwe Start/Finish boog door een trotse Jaap Jongman en team werd opgebouwd.

Een deelnemersveld van meer dan honderd equipes met voor het merendeel prachtig verzorgde oldtimers maakten het plaatje compleet.
Wij mochten als zesde equipe in de expert-klasse van start, en uitdaging werd meteen geïntroduceerd met een 17 minuten lange regularity, vijf minuten na de start, een ingetekende lijn met verlegde wegsituatie die we zagen. Hoezo voorzichtig wakker worden en er langzaam in komen? Het feest werd voortgezet in de buitenwijken van Ruinen met pijlen met barricades, waar we een klein weggetje aan het einde van pijl 5 rechtsaf wel gezien maar niet als zodanig geïdentificeerd hadden. Jammer, maar helaas leverde dat flink wat strafpunten op, omdat dit bepalend was voor de gehele constructie voor pijl 4, 5 en 6. Prachtig gevonden van de uitzetter!

Vervolgens naar puntenvrije route gecombineerd met pijlen kortste route. Een serie fraaie instinkers waarbij de uitzetter ook mooi gebruikte maakte van de wisseling van het ene systeem naar het andere. Bij de brug van Wittelterburg realiseerden we ons nét op tijd dat de voor Punt 9 foutieve controle U, na het halen van de goede controle R, opeens wél de geldige controle werd op weg naar Pijl 10. En dat op een paar meter afstand!

Punt 8 was trouwens ook een monumentale instinker, maar we gaan niet alles verklappen.
Vervolgens door met een gedeeltelijk blinde lijn, waar we veel tijd verloren met een klein U’tje naar links. Voorwaarts- en achterwaarts meten gaf voor ons geen duidelijkheid welke van de ingangen goed lag. We herkenden de onderliggende val, maar dachten met een dubbele val te maken te hebben. Dus niet! Door dit gebeuren misten we vervolgens de direct daarop volgende weggepoetste weg bij Boijl. Strafpunten en minuten stapelen!

De volgende kaarten kwamen we goed door, maar we waren zo veel tijd verloren dat we op het nippertje bij de TC-In aankwamen. Binnen vijf minuten een rally-kroket naar binnen gewerkt en vervolgens al weer op weg voor het middag traject.
Dat startte met een nieuw systeem Punten Onbekend. Een leuk systeem, waarbij we echter even van het padje waren door de blauwe punten , terwijl wij rode, witte of groene punten met bijbehorende regels verwachten. Het gebrek aan lunch brak ons hier in eerste instantie op, maar we konden ons goed herstellen. Het daarop volgende systeem Punten Gemengd liepen we foutloos door, ware het niet dat we, naar achteraf bleek, twee langsrijders hebben gemist.

Daarna volgen drie trajecten met uitsluitend ingetekende lijn met her en der een barricade. Al met al verliep dat voor ons niet slecht, behalve toen de uitzetter een omrijconstructie als gevolg van een niet berijdbare weg, voorzag van een opnieuw verlegde weg. Dat hadden we niet door…

Paranoïde zijn en blijven is een must op dit niveau…`

We navigeerden vervolgens foutloos door de laatste twee kaartfragmenten 4 en 5 en waren warempel op tijd bij de TC- finish.
Misschien lag het aan onze “roestigheid”, maar we ervaarden de tijdsdruk in het ochtend traject als te hoog, terwijl de kaartleestechnische uitdagingen erg leuk waren. ‘s Middags was er duidelijk minder tijdsdruk. Verder hebben we behoorlijk lopen worstelen met al dan niet correct gemeten afstanden en de resultaten van de tripmaster. Opnieuw meten en rijden kost erg veel tijd en bracht voor ons lang niet altijd uitkomst.
Een suggestie onzerzijds voor de uitzetters is wellicht om de dag niet af te sluiten met drie trajecten ingetekende lijn. Dat is wat veel van het goede.

Na de finish moesten we helaas op tijd weg. Heel jammer want er werd een monsterlijk grote BBQ opgestookt, het rook fantastisch en het opgebouwde buffet zag er erg goed uit.
Achteraf bleek dat we na de diverse neutralisaties op de achtste plek zijn geëindigd.

Complimenten voor Jaap & het Team van Rally Control!

Omdat we aan het eind van de dag geregeld geen idee hebben waar we overal zijn geweest, de ruwe route maar eens uitgezet op Google Earth. Rallyrijden, je komt nog eens ergens!

Eric Hesp & Truus Bakker