1 Comment

Gekkenwerk                 

Al heel wat jaren staat “LeJog” toch wel heel hoog op de bucketlist. Men noemt het de zwaarste rally van Europa. Zelfs na de Brexit predikt de organisatie dat nog steeds. LeJog staat eigenlijk voor dat wat je met de rally doet; van het zuidelijkste puntje van Engeland (Land’s End) naar het noordelijkste punt van Schotland (John O’Groats). En dat allemaal in een tijdsbestek van nog geen 72 uur waarbij de deelnemers niet veel meer dan tien uur slaap krijgen. Als ik het zo opschrijf klinkt het als gekkenwerk. En eerlijk gezegd; dat was het ook!

Begin 2020 besloten Eric en ik dat het er maar eens van moest komen. Na evenementen als de Tulpenrallye, de Classic SLS, vele andere (Nederlandse) ritten en zelfs twee keer de Wintertrial schreven we ons in voor LeJog 2020.

Vrij snel na onze inschrijving nam de Engelse organisatie contact met ons op. Of we het inschrijfformulier wel goed hadden ingevuld en of we wel begrepen waarvoor we ons hadden ingeschreven. Het kon toch niet onze bedoeling zijn LeJog te gaan rijden met een Citroen 2CV AZAM6 uit 1965 met maar 602cc onder de gebolde motorkap. Toen ik vertelde dat dat zeker wel de bedoeling was bleef het even stil aan de andere kant van de lijn….. In de hele geschiedenis van LeJog had er nog nooit een auto meegedaan met een kleinere motorinhoud dan 1200 cc. De Eend telde daarvan maar liefst 50% van. Ik verzekerde de organisatie dat het goed zou komen en dat we bij ons volle verstand waren.

Na een lange voorbereiding, die onbedoeld een jaartje langer werd door Corona, was het op 1 december 2021 dan eindelijk zover. De Eend was er helemaal klaar voor. Alles was nagekeken en de sporen die twee deelnames aan de Wintertrial hadden achtergelaten waren vakkundig door ons uitgewist. Nieuwe schokbrekers, nieuwe uitlaat, dynamo en startmotor gereviseerd. Nieuwe winterbanden (dank Niko) en een elektronische stopwatch (handig in het donker). Nieuwe brandblusser en zo wat zaken, die de organisatie verplicht stelt, aangeschaft. Verlichting nagekeken en zelfs de Eend nog even voorzien van en fris laagje lak. Je wil immers een beetje netjes aan de start verschijnen.

De start van LeJog is, zoals altijd, in Land’s End. Dat ligt voor ons Nederlanders niet naast de deur. Op 1 december ging de reis dan ook van Haarlem naar Folkestone. We besloten de reis naar de start rustig aan te doen. De rally zelf zou al zwaar genoeg worden. Onderweg, ergens in België, bleek de benzinemeter het begeven te hebben en dus werd er snel gerekend; wanneer hadden we getankt en hoe ver konden  we nog. Het antwoord kwam vijf kilometer voor het door ons bedachte benzinestation. Een lang verhaal kort; een rekening van € 280,- voor het afslepen en een volle tank plus (nu wel) volle jerrycan later konden we onze reis vervolgen. Als dit een voorbode zou zijn….

Op 2 december ging de reis vanuit Folkestone verder. Kort voor vertrek had Boris Johnson aangekondigd dat de regels m.b.t. Corona werden aangescherpt en dus reden we via Maidstone, waar we een PCR test ondergingen, naar de eindbestemming van de dag; Land’s End. Zonder problemen arriveerden we daar en konden we meteen door naar de “scrutenering”. Ook hier dacht men dat we een grap uithaalden; LeJog met een Eend. Een strenge blik van de Engelse keurmeester en een aantal handtekeningen verder was de eerste hobbel genomen. Goedgekeurd. De “sound test”  die daarna volgde was meer voor de vorm dan dat men echt dacht dat er teveel geluid uit de eend zou komen. Aan het einde van de avond kwam het verlossende mailtje; het resultaat van de PCR-test was negatief en dus kon voor ons LeJog beginnen. In de “Last en First Inn” werd die avond een heerlijke burger gegeten met een aantal andere Nederlandse deelnemende equipes.

Vrijdagochtend 3 december was het zaak op tijd bij het Land’s End Hotel te zijn. De briefing en het uitreiken van de routeboeken voor dag één stonden op het programma. Buiten kwam de regen horizontaal langs de ramen en hoorde je de wind om het hotel gieren. Binnenblijven dus vandaag.

Het intekenen van de route kost tijd. Veel tijd. In Engeland hanteren ze een ander systeem en is het meer “straight on” dan we in Nederland gewend zijn. Geen ingetekende fietsjes of in Photoshop aangepaste wegen. De kaart is de kaart en de route is de route. De route bestaat uit verbindingsetappes, regularities, jogularities en diverse testjes.

Het intekenen doe je aan de hand van allerlei opdrachten. Hoogtepunten, kaarttekens en gridlijnen. Daar ben je best een poosje mee bezig. En dat alleen voor dag 1. De rest van de routeboeken zou gedurende de rest van de rally volgen en kon het ouderwetse “in de auto intekenen” weer beginnen. Samen met een aantal Nederlandse equipes lopen we de door ons ingetekende routes door. Je kan maar beter de juiste route rijden. Tijdens de regularities moet je het toch zelf doen. Ook weer anders dan we in Nederland gewend zijn. Na een gezamenlijk diner zoekt iedereen vroeg zijn bed op. Tijdens de briefing werd het nog maar eens herhaald door de organisatie. Slaap de komende dagen wanneer dat kan. Tank als dat kan, ook al zit de tank nog voor de helft vol en eet en drink wanneer dat kan. Je weet namelijk nooit wat er komen gaat…

Zaterdagochtend is het dan zover. De Eend en wij zijn er klaar voor. Om precies 07:50 rijden we onder de startboog door en beginnen we meteen met een testje op het terrein Van Land’s End. Heel houden is het devies op dit soort testjes. Je kan er meer verliezen dan winnen.

Daarna gaat het via een verbindingsetappe (we moeten immers een hoop kilometers afleggen) naar de volgende testjes en de eerste regularity. Die regularities zijn voor de navigator een heleboel werk. De route in het routeboek, veel verschillende gemiddelde snelheden en een uitgeschreven route die zegt wat je allemaal tegenkomt onderweg en hoe laat je daar moet zijn (200 meter rode postbus bij 0:42 seconden, houten hek aan de linkerkant na 90 meter bij 0:55 seconden, etc.). En dan willen ze ook nog wel eens de uitgeschreven aanwijzingen laten afwijken van de kaart in het routeboek zodat je even in verwarring raakt. Daarnaast mag je absoluut geen tijd inhalen. Ben je bij het eerste timingpoint te laat, dan moet je vervolgens die tijd meenemen naar het volgende timingpoint. Maar de eventuele afwijking die je daar oploopt t.o.v. je berekende afwijking moet je weer verrekenen met de eerder opgelopen afwijking. En dat dan in een regularity van zo’n 30 tot 60 kilometer met verschillende timingpoints. Ieder timingpoint is bemand dus de vertraging die je daar oploopt met het overhandigen van je controlekaart en het zetten van de krabbel is zo al 30 seconden. Want de klok tikt rustig verder. Kostbare tijd dus. Volgt u het allemaal nog? En oh ja, de gemiddelde snelheid is vaak tegen de 50 km/u dat is dus doortrappen.

Na vele testjes en regularities komen we aan in Exeter voor de verlate lunch. Eten en weer door. LeJog kenmerkt zich door een moordend tempo.

Bij Bristol rijden we Wales binnen. Daar staat de voor LeJog bekende “Nacht door Wales” op het programma. Een sectie met alleen maar tijdcontroles (TC’s) achter elkaar. Om de paar minuten een TC en dat voor een paar uur lang. Door de donkere nacht op de meest kleine weggetjes die de organisatie heeft kunnen vinden. Het gaat hard. De gemiddelden liggen zo hoog dat eigenlijk bij iedere equipe het motto is “strafminuten gaan we oplopen maar laten we de schade beperken”. Geen van de deelnemende equipes zal zonder strafpunten uit deze slopende nacht komen. Al bij de eerste TC lopen we 30 seconden uit de pas en dat zal de volgende TC’s alleen maar oplopen. Bij de 7^e TC klappen we al remmend vol in een pot-hole. De velg is zo beschadigd dat we het buiten de auto al horen; lekke band. In de stromende regen in het pikkedonker op een weg waar dat eigenlijk helemaal niet kan wisselen we snel de band. Dat kost ons 11 minuten. Snel rijden we door. Na een paar TC’s, waarbij we ook wat strafminuten hij elkaar sprokkelen, lopen we meer dan een half uur uit de tijd en is deze sectie voor ons gedaan. Meer dan een half uur te laat komen is hetzelfde als de controle niet aangedaan hebben. Doorrijden is dus zinloos. We besluiten een deel van de route af te snijden om zo weer op tijd bij de laatste TC te komen.

Om 04:30 komen we aan in het hotel in Chester. Bekaf maar voldaan. Vandaag 21 uur onderweg geweest. Gekkenwerk.

Zondagochtend 5 december gaat om 08:00 gaat de wekker. Een paar uurtjes slaap hebben ons goed gedaan. Vandaag staat er een relatief korte dag op het programma. Om 10:20 starten we en gaat meteen het tempo erop. De omgeving is prachtig en langzaam trekken we via de Westelijke kant van het continent naar het Noorden. Onderweg, in de meest kleine gehuchten, staan de bewoners met een vuurkorf buiten. Ze juichen voor iedere auto die voorbij komt razen.  Via de Oostelijke kant langs het Lake District en de Hadrian Wall gaat het vandaag verder.

Om een uur of tien komen we aan bij het hotel in Newcastle. We vinden op dit tijdstip geen garage die ons kan helpen met een binnenband in de beschadigde velg. Bij het licht van de overkapping van een benzinestation halen we de carburateur uit elkaar. De Eend is een beetje humeurig en bokt en schokt wat. Een vuiltje in de sproeier van de eerste trap is het euvel. Aangekomen bij het hotel staat de parkeerplaats vol met auto’s waaraan op dit late tijdstip nog driftig gesleuteld wordt. Inmiddels hebben ook al een aantal equipes de rally verlaten. Materiaalpech of bolle ruiten. We willen nog maar één ding; naar bed. Het zal de laatste overnachting zijn voordat we John O’ Groats bereiken….. maar dat is nog ver weg. Letterlijk en figuurlijk.

Op 6 december is het weer vroeg dag. Om 07:50 starten we en wurmen we ons door de spits naar de locatie van de eerste paar testen. Dat je daar meer kan verliezen dan winnen zien we. Een Mini staat alweer op de krik en ook aan een Volvo wordt gesleuteld. We besluiten de strafseconden maar op te lopen en willen vooral de boel heel houden en heel aankomen.

Ook vandaag staan er weer heel wat regularities op het programma. We trekken langs de Oostkust richting Edinburgh. Om een uur of drie steken we de Forth Bridge over om aan de andere kant van de brug te lunchen bij het Double Tree by Hilton. De sfeer is gespannen. Alle deelnemers weten dat ze nog zo’n 20 uur voor de boeg hebben. Snel vergelijken we met wat Nederlandse deelnemers nog de laatste ingetekende routes.

De route is en blijft prachtig alhoewel we er steeds minder van zien. Het is donker en koud. Gelukkig hebben we stoelverwarming in de Eend ingebouwd en dus houden we ons een beetje warm. Door het, bij daglicht, prachtige Cairngorns National Park gaat de route naar Aviemore, niet ver van Loch Ness. Om middernacht komen we aan bij het hotel. Slapen zit er niet echt in. We eten wat en proberen in de lobby van het hotel even de ogen te sluiten. Dat geeft een idioot beeld. Slapende mannen waar je kijkt. Op de grond, op een stoel, bank of onder de kerstboom….

Om 02:00 starten we weer en staat ons een loodzware nacht en ochtend te wachten. Buiten is het inmiddels gaan vriezen en zijn de verlaten wegen spiegelglad. Als eerste gaan we op naar de oevers van Loch Ness voor een monster-regularity van 105 kilometer. Traditiegetrouw zal deze regularity het klassement nog volledig opschudden. Amper een paar kilometer onderweg glibberen en glijden we steeds meer over de kleine weggetjes rond het Loch. De route laat ons over een flinke heuvel rijden. En daar zo tegen half drie gaat het mis. De Eend redt het niet heuvelop en de banden krijgen geen enkele grip. Ik stap snel uit en ga op de voorbumper staan om meer grip op de voorwielen te creëren. Helaas. We glijden langzaam richting de zijkant van de weg. Ook met twee wielen in de berm komen we geen steek verder. Al snel zien we dat we niet de enigen zijn. Vele auto’s redden het niet. Sommigen blokkeren de weg volledig en zo ontstaat er binnen een kwartier een flinke file. Niemand komt meer omhoog en al snel worden de sneeuwkettingen gepakt bij equipes die ze bij zich hebben. Achter ons staat een Duitse deelnemer. De bestuurder staat te stoeien met de kettingen die nieuw uit de verpakking komen. De navigator blijft in de auto zitten en geeft door het open raam de omstanders een spoedcursus vloeken in het Duits. Voor deze equipe lijkt John O’ Groats verder dan ooit.

Enkele equipes halen de top maar het grootste deel vindt hier zijn voorlopige Waterloo. Na een uurtje koukleumen komt de organisatie met het verlossende woord; het monster van Loch Ness is deze keer te sterk gebleken. We maken rechtsomkeert en druipen af. Op naar de volgende tijdscontrole waarbij we dus de rest van de regularity laten voor wat het is.

Als we bij de TC aankomen is het een drukte van belang. Hier en daar wat schade aan blik en vooral veel gekneusde ego’s. Er is weinig tijd om bij de pakken neer te zitten. De volgende regularities staan op het programma. Inmiddels is het rond een uur of vijf in de ochtend en moeten we nog zeker zes uur voordat we in John O’ Groats aankomen.

Bij de volgende regularity gooi ik het tijdenboek al snel op de achterbank. Het is spekglad en Eric kan de Eend amper op de weg houden. Regelmatig zie ik de weg voor me door de zijruiten van de Eend. Een gemiddelde van bijna 50 km/u is hier niet te doen. Om ons heen zien we deelnemers waarvan de auto in de greppel ligt. Ze staan erbij en kijken ernaar….. Gelukkig alleen maar blikschade. Voor het eerst vragen Eric en ik we ons hardop af waar we in Godsnaam mee bezig zijn. En ook nu weer, heel houden en aankomen. Niet meer en niet minder. Dat dit de meest zware rally van Europa is blijken niet alleen maar woorden…..

Enkele equipes zijn nog in de race voor een medaille (de rally kent geen klassement maar een ingewikkeld systeem van medailles). Zo ook de Nederlandse equipe Van der Goot – Wellink. Bij de volgende regularity starten ze één minuut achter ons. Net na de start wil de route dat we een steile heuvel opgaan. In een flits besluit ik dat het mooi geweest is. Als we vast komen te staan op de heuvel heeft de achter ons startende equipe daar veel last van. Zij kunnen nog een medaille winnen. Wij kunnen hier alleen maar verliezen. We skippen de regularity en rijden langs de A9 steeds noordelijker. Het is nog steeds pikkedonker, koud en langs de kant van de weg ligt redelijk wat sneeuw. Het open houden van de ogen wordt steeds lastiger en het wordt langzaam steeds stiller in de Eend.

Vijftig kilometer voor de eindstreep is de laatste TC. Het is dan rond 09:00 uur. Een ontbijt, een regularity en een test resten ons nog tot de finish. Ook hier blijkt dat LeJog een slijtageslag is. Enkele equipes hebben de nacht niet “overleefd” en zijn uitgevallen. Bij het wegrijden valt ons op dat de Eend een geluid maakt alsof er een bak knikkers in het carter ligt. Nee toch? We kunnen de finish bijna zien. Stranden we dan letterlijk in het zicht van de haven? Snel de spatborden en kleppendeksels eraf. Alles lijkt oké. Maar wat is dat geluid dan toch? En dan ineens schiet het ons te binnen. Bij het opbouwen van het blok bleek een nok op het vliegwiel heel soms iets tegen de koelbeplating van de cilinder aan te lopen. Niets ernstigs dus. Opgelucht schroeven we alles snel terug en gaan we, met enige vertraging dan alsnog op naar de finish.

Om 11:21 rijden we in John O’ Groats onder de finishboog door en maakt enige emotie zich meester van ons. Moe maar heel erg blij! We hebben het gehaald. Eric, de Eend en ik.

’s Avonds is in Wick de prijsuitreiking. In smoking. Lang verhaal kort; een indrukwekkende “adress the Haggis” ceremonie en voor ons de prijs voor “Concours d’ Élégance” verder stappen we rond middernacht in ons bed. De volgende dag nog even 600 kilometer terug naar Newcastle waar we op de boot stappen naar Nederland.

Volgend jaar weer? Wie weet. Maar niet meer in de Eend. Dat trucje hebben we gedaan. We hebben laten zien dat het ook met 600 cc kan. Tegen alle verwachtringen in. Maar een volgende keer toch iets meer auto om ons heen zou wel fijn (veiliger) zijn.

Joost Bolwidt

Een korte impressie

1 Comment

27 november 2021, de Tour de Gazet, zoals de laatste jaren gebruikelijk, ingeschreven met één van mijn vaste bestuurders Herman v Oldemark, helaas kon hij niet rijden door de autobrand tijdens de laatst verreden Horneland rally. Dus op zoek naar een andere chauffeur, snel gevonden in de persoon van Hans v/d Kooy. Maar Hans voelde zich vrijdag niet helemaal happy en vond het niet verantwoord om tussen de deelnemers rond te lopen tijdens de rally. Hij belde dus af maar wel met de mededeling dat Bas de Rijk wel wilde rijden(top dat je dat wilde doen Bas) en dat we de Alfa van Hans konden nemen. Zo gezegd zo gedaan, zaterdagochtend afgesproken in de buurt van Nieuwerkerk en samen togen we naar Uden. Onderweg wat regen maar dat was niets vergeleken met wat we in Uden zagen, veel deelnemers hadden daar de nacht doorgebracht en vonden hun auto terug onder de sneeuw.

Na de documentencontrole incl. corona app check konden we aan de koffie met wat lekkers. We mochten van start om 09.09u en het eerste probleem van de hand van Fred diende zich meteen aan. De één na kortste route van pijl 1 naar punt 2, bovenlangs via de A die we al gezien hadden op weg naar de start of toch maar in zuidelijke richting maar dat kon dan weer op 2 manieren. Na veel meetwerk de goede route gevonden, lekker over een baggerweg(vinden bestuurders tóch mooi) met 2x de B als beloning. Vervolgens via pijlen en punten naar pijl 6 en vandaar één na kortst naar punt 7. Wij hadden bedacht via de N weg en controle E met herstelopdracht maar deze werd na de finish geneutraliseerd omdat er toch een andere route bestond. Aangekomen bij TVC2 (tijdvenstercontrole) hadden we wel erg veel tijd verbruikt en dat zou ons nog duur komen te staan bleek later.

Van TVC2 naar TVC3 ingetekende lijn met barricades, was op zich niet zo ingewikkeld maar als dan de tripmaster het begeeft, stroomstoring, kan het gebeuren dat je een verlegde weg niet opmerkt en de eerste fout was een feit. De koffiestop in dat traject hebben we maar overgeslagen om tijd terug te winnen. Door het probleem met de meetapparatuur misten we ook de combinatie W met stempel 2 net voor TVC3. Daar moest je ook nog goed opletten hoe blokkade 6 te ontwijken.

2 minuten na TVC3 begon de regularity tijdens “langste route in een vak”, in dit geval 3 vakken. We dachten de tripmaster weer aan de praat te hebben maar niets was minder waar, halverwege viel hij weer uit en dat is natuurlijk dodelijk tijdens een regularity. Leverde 44 strafseconden op. Vlak voor het inrijden van vak 2 stond nog een opzichtige Y aan de rechterkant met een keeropdracht, wij lieten deze wijselijk links liggen. Vak 3 bracht wat meer uitdaging, daar kon je meerdere kanten op, wij dachten een wel hele lange constructie gevonden te hebben maar die was niet te rijden en werd ook niet beloond met een herstelopdracht. Navraag leerde dat er bermlijnen aanwezig waren maar die waren op onze kaart niet zichtbaar J. Uiteindelijk toch de goede route gereden met 2 controles maar wel veel tijdverlies. Het laatste gedeelte voor de lunch was punten vrije route op een kaart uit 19noach. Punt 1 bracht niets, punt 2 wel maar die stond verkeerd dus wel meten, kijken en nog eens meten maar niet schrijven. De punten 3+4 gaven de C en de E, beiden goed. Toen moesten we even in overleg, drie punten overslaan en op tijd bij de lunch wat dan max 300 strafpunten zou zijn of alles rijden en de TC missen wat ook goed zou zijn voor 300 strafpunten. We gingen voor de eerste optie, punt 5 gaf wederom geen letter en op 6 stonden er 2, goed kijken hoe de weg liep en nu loopt deed ons besluiten de F te noteren, gelukkig de juiste. Op naar het laatste punt, 7 , de kortste route was niet meer te rijden dus een heel eind om en dan tot de ontdekking komen dat de letter D niet op juiste plaats staat. Alleen, op de moederkaart stond dat ie wel juist was, na wat protesten werd deze ook geneutraliseerd. Dus achteraf hadden we beter de lunch op tijd aan kunnen doen. Maar achteraf…………….

De broodjes rallykroket en oude kaas werden in recordtempo genuttigd en we gingen op voor de middagetappe.

De eerste kaart was weer een oud model, de pijlen 2 + 3 moesten even extra bekeken worden i.v.m. nieuw aangelegde wegen maar dit was goed te doen. Tussen 7 + 8 was het opletten om niet tegengesteld te rijden.

Traject 6 was kompaspunten, voor intekenen gunden we ons geen tijd dus dat moest onderweg gebeuren, de eerste 4 gingen goed maar toen toch even concentratieverlies en de kortste route gereden naar 5, gelukkig op tijd in de gaten zodat er geen foute controle genoteerd was. Punt 6 was een leuke, gewoon een rondje om de driehoek met 2x de Q, zodat niet tegengesteld naar 7 werd gereden. Op punt 8 opletten dat deze voorbij de zijweg lag zodat je die niet kon gebruiken om af te slaan. Naar 11 kon je op 2 manieren, 2 auto’s voor ons op de T kruising, de één ging links en de ander rechts, leuk om te zien. Wij gingen zoals het hoorde linksaf en reden een heel rondje om verder naar 12 te kunnen. De route ging door een prachtig polderlandschap maar veel tijd om daar van te genieten kregen we niet. Vooral even opletten dat je net voor punt 15 om de driehoek heen moest om de B te pakken.

Na TVC7 kregen we een grensbenadering met i.p.v. openingen in de grens een pijl die je aan de andere kant van de grens deed belanden. Klinkt ingewikkeld?  Was het zeker niet, gewoon aan de andere kant van de grens doorgaan met benaderen. In het eerste gedeelte misten wij een verlegde weg waardoor we één E te weinig schreven, bleek onze enige fout in de middag. Verderop een mooie val, een viaductteken, wat nu? Gelukkig had Jurgen dat pas nog uitgelegd in Rallymagzine en zo pakten wij 2x de J wat precies de bedoeling was. Wij zagen de koplopers, na de ochtendetappe, de verkeerde route rijden wat hen uiteindelijk een podiumplaats kostte. De laatste kaart was een wel heel bijzondere, je waande je in de Rally van Monte Carlo of iets dichterbij, de Tulpenrally. Fred had de blinde lijn op een kaartfragment gelegd met namen als Col de Turini en Col de la Porte. Gelukkig hoefden we zo ver niet meer. Net voor de finish nog wel even over de “P” voor de letter Z en daarna naar de finish voor een versnapering.

Dat je daar dan weer niet voor hoeft te betalen, het is tenslotte een all inclusive rally, is mooi meegenomen. Dat doet deze rallyorganisatie heel goed. We moesten natuurlijk wel op de uitslag wachten, na de ochtend stonden we weliswaar 6^e door de 300 punten tijdstraf maar met maar 1 fout en geen tijdstraf in de middag kon er nog van alles gebeuren. Tijdens het wachten konden we ons tegoed doen aan een heerlijk stamppottenbuffet met naast rookworst ook gehaktballen!! Eer dat iedereen uitgegeten was kwam de voorlopige uitslag al. En omdat er geen protesten meer waren volgde snel de prijsuitreiking. Helaas voor ons waren er nog 3 equipes met dezelfde middagscore zodat we slechts 1 plaatsje klommen in de eindrangschikking. Leuk was dat de top 3 in de expertklasse binnen 13 tellen van elkaar stond, het verschil werd in dit geval in de regularity gemaakt. Ook in de Sport en Tourklasse was het tot het laatst spannend met soms ook minieme verschillen.

Hulde aan alle prijswinnaars en ondanks onze 5^e plek hebben Bas en ik een mooie rallydag beleefd. Organisatie BEDANKT.  Het zou wel weer eens lang kunnen duren eer we de volgende kunnen rijden.

Ton Drost

Equipe # 8 | Bas de Rijk - Ton Drost

1 Comment

Twee dagen rijden en genieten in de Grensstreek

Op vrijdagmiddag vertrekken wij richting Deurne, waar zaterdag de Rally van de Grensstreek van start gaat. De combi Rutte-de Jonge maakte de aanloop naar de rally spannend. Zou het vanwege de coronamaatregelen wel doorgaan? Gelukkig kregen we de bevestiging dat dit met een geldige QR-code het geval was. De start zou alleen een uurtje eerder zijn, maar dat mag de pret niet drukken.

In Zaltbommel maakten we onze eerste stop om heerlijk te dineren met onze rallyvrienden Jacqueline Zuiderwijk en Jürgen Donders. Tegen 21 uur arriveerden wij in het Fletcher Kloosterhotel Willibrordhaeghe, zoals de naam al doet vermoeden een voormalig klooster. Er heerst bij aankomst ook een kloosterachtige rust. Logisch want het restaurant en de bar zijn op dat tijdstip vanwege Corona al gesloten. We drinken nog een drankje op de kamer en kunnen een goede nacht maken om de volgende ochtend uitgerust van start te gaan.

Zaterdag is de route uitgezet door meervoudig Grensstreek winnaar Fred Hak. We mogen 10 minuten voor onze starttijd het routeboek halen, zodat we het eerste traject rustig kunnen intekenen. Dat is altijd prettig. Wij beginnen om 09.06 uur met Pijlen Kortste route en hadden 30 seconden later al alerter moeten zijn. Op de kaart staat bij TC1 een cirkel die aangeeft dat de kaartsituatie kan afwijken van de werkelijkheid. Daardoor zijn we in slaap gesust en rijden nietsvermoedend de doorgaande (niet kaart)weg en missen de letter Z.
Gelukkig merken we wél dat de aansluiting naar pijl 1 niet te rijden is en dat we een omrijroute moeten construeren waarbij we de letters A, D en F ophalen (zie afbeelding links). Binnen 10 minuten na de start is er niemand in de Expertklasse meer foutloos!

Het viaduct onder pijl 4 loopt in werkelijkheid met een bocht naar links en staat zo niet op de kaart, dus ook daar moeten we omrijden. Altijd fijn om de beloning in de vorm van een letter te vinden. We denken een verlegde weg te zien in pijl 5, maar rijden helaas voor de kat z’n staart een omrijroute. We komen toch nog net op tijd bij de TC. Ik had gezien dat etappe 2 een regularity bevatte, die ik gelukkig al ingetekend had. Alleen de route direct na TC1 had ik verkeerd ingetekend, waardoor we een omrijroute missen. Bij de regularity is het goed opletten dat je wegen slechts in één richting rijdt. Het gaat lekker en we blijken slechts 6 strafseconden te hebben.

Traject 3 bestaat uit een grensbenadering waar het goed opletten is op kleine driehoekjes en wegen heel vlak langs de grenslijn. We moesten af en toe even zoeken, maar al met al was dit traject prima te doen.
Daarna volgt een traject met Pijlen Kortste Route met Barricades. Bij pijl 5 zien we ‘licht’ vlak voor de barricade, dus we rijden de pijl tot aan de barricade en willen links, links om de route na de barricade op te pakken. De eerste weg links kunnen we niet in omdat er wegwerkzaamheden zijn. Dus even omrijden en gelukkig kunnen we verderop de route wel oppakken. Maar aan het einde van de weg stuiten we op een rood wit (tijdelijk) hek, waarvoor ook nog eens een auto midden op de weg geparkeerd staat. Equipe Eijffinger/Drost staat daar ook te dubben. Peter stapt uit en schuift het hek weg, zodat we erlangs kunnen. Een nuttige actie waar de equipes achter ons ook baat bij hebben. Inmiddels was ons wel duidelijk dat dit niet de bedoeling was van de uitzetter en het kost ons helaas veel tijd. Achteraf bleek dat het barricadestreepje iets te dun op de kaart was gezet. Er had dus geen ‘licht’ had moeten zijn. De tijdstraf op dit traject wordt geneutraliseerd. Bij de lunch blijkt dat we de ochtend meer dan prima doorstaan hebben, want we staan eerste. En dat met 1 op 100 ANWB- kaarten, die ons (of eigenlijk mij) niet zo goed liggen. De lunch is slechts een half uur en voor ons nog korter door de verloren tijd, maar gelukkig kunnen we toch met een goed gevulde maag aan de middag beginnen.

We rijden het systeem Punten Vrije Route. Bij punt 4 noteren we de F, terwijl we weten dat deze niet op de goede plaats staat. We zoeken nog door (net niet ver genoeg) en concluderen dat de F verkeerd is weggezet. In de RvdG zitten immers geen foutletters. Dat was niet zo slim bedacht, want het bleek een letter voor een andere klasse te zijn. De M die iets verder wél op de juiste plaats staat, missen we helaas. Geen straf voor de foute, maar wel voor de gemiste letter. Het is bij dit systeem toch vaak lastig het juiste plekje van het punt te vinden, dus dit traject verspillen we tijd en die is duur in deze rally. Vijf minuten tijd staat gelijk aan 1 letter.

Van TC6 naar TC 7 weer een grensbenadering, waar we vol in de brugconstructie tuinen (zie uitleg hiernaast). Je moet het weer een keer fout doen om eraan te denken. Jürgen Donders heeft hierover een uitgebreid artikel geschreven in het laatste DHRC-magazine. De moeite waard om te lezen. 

Je moet tot het bittere eind scherp zijn, want uitzetter Fred Hak had nog een mooie val bedacht als uitsmijter van dag 1 (zie afbeelding rechts). Je wilt bij de rotonde schuin rechts richting de parking van het hotel, maar deze weg is er niet. Als je vervolgens op de parking komt, zie je de laatste stempel hangen (roze stipje). Als je het opname punt juist bedacht hebt (blauwe stipje) dan moet je dus een extra rondje over de parking rijden. Wie dacht slim te zijn en het stempel twee keer te zetten, kwam bedrogen uit. Als je het rondje keurig rijdt, kom je namelijk ook nog de letter Z tegen. Je moet dus eindigen met F, Z, F.
Het welverdiende biertje en wijntje smaakt goed en de rekenkamer levert vlot de tussenstanden. We staan (zeer naar tevredenheid) tweede na Zuiderwijk/Donders en voor Eijffinger/Drost. In de Sportklasse leiden Kok/Kooi en in de Tourklasse Hamburg/vd Heijden.
Na het gezellige en prima verzorgde diner gaat iedereen om 20 uur naar de kamer, zodat er een goede nachtrust gepakt kan worden voor dag 2.

Dag 2 is van de hand van uitzetter Eric Klunder. Wederom mogen we het routeboek 10 minuten eerder halen en we hebben ook nog eens een neutrale Bol-Pijl van 40 minuten. De navigatoren hebben dus rustig de tijd om de komende trajecten in te tekenen. We beginnen wederom op een 1 op 100 ANWB-kaart. Bij pijl 4 ontdekken we een verlegde weg, waarbij we in eerste instantie een verkeerde omrijroute construeren. Gauw terug om de juiste te rijden en we noteren tevreden de U met de boodschap HK DMP5. Echter als je de kortste route naar pijl 5 construeert, moet je wel zien dat je een stukje tegengesteld rijdt. Daar stinken wij in. Vlak voor TC11 moet je nog even een stukje route ophalen, maar ik zie daar wegen die geel/wit gekleurd zijn en die staan niet in de legenda. Maar gele wegen en witte wegen mag je wèl berijden, dus geel/witte ook. We schakelen over op de niet al te gedetailleerde Belgische 1 op 100 NGI-kaarten die zijn opgeblazen naar 1 op 50. De volgende twee trajecten leveren niet al te veel problemen op, behalve dat we op een N-weg bijna de P missen en even later op een andere N-weg de W helemaal missen. Je verwacht daar eigenlijk ook geen letters. Gelukkig blijkt de W net in het traject Punten Vrije Route te staan, dus daar mazzelen we bij. We komen keurig op tijd bij de lunch aan, een prima salade en warm buffet.

De eerste drie pijlen na de lunch zijn een soort overgangsroute. Bij pijl 4 is het echter goed opletten. Daar moet je de doorgaande weg niet volgen, maar een bospad pakken. We vinden daar geen letter. Da’s raar, dus nog een keer rijden. Dan zien we (nauwelijks zichtbaar in het hoge gras) de letter A. Er zijn nog een paar wegverleggingen, die we niet allemaal herkennen. Het blijft ook lastig om twee dagen lang steeds scherp te blijven, op tijd te nullen en goed te meten. Oefening baart kunst, hopen we! De laatste kaart is weer 1 op 100 ANWB met Pijlen Kortste route met Barricades. Om barricade 1 te omzeilen, bedenken we een route waarbij we een flink stuk aan de andere kant van de snelweg moeten rijden. Hopen dat we dit goed gezien hebben, anders moeten we een eind terug. Gelukkig worden we beloond met twee letters. Op pijl 5 moet je niet met de weg meerijden, maar rechtdoor een onverharde weg volgen. Hier staat de letter P, die aan de linkerkant van de weg stond en in het hoge gras. Het is niet altijd makkelijk om een goede plek te vinden om een letter op te hangen, maar bij deze rally was er echt een aantal letters die duidelijker opgehangen hadden kunnen. Als je een langsrijder mist is dat natuurlijk reuze jammer, want je krijgt dan strafpunten, terwijl je wel de juiste route hebt gereden. Dat is het enige kritiekpuntje dat wij over deze verder geweldige rally hebben. Rond 16 uur zetten we het laatste stempel van de dag, dus we zijn op tijd en voor het donker binnen.
De rekenkamer verwerkt alle gegevens vlot, zodat de definitieve uitslag redelijk snel bekend is (zie elders op deze site). De winnaars van de Tourklasse zijn Arie van Hamburg en Hans van der Heijden, van de Sporklasse Marie-José Hermans en Jeroen Pepplinkhuizen en de Expertklasse wordt gewonnen door Jacqueline Zuiderwijk en Jürgen Donders.

Wij zijn zeer tevreden met onze 2e plaats, maar belangrijker: we hebben een heerlijk weekend gehad. De rally zat er goed in elkaar met leuke vallen, het tijdschema was ruim genoeg, waardoor racen niet nodig was en de route door de grensstreek was prachtig. Het zou terecht zijn als er volgend jaar meer equipes meedoen aan deze uitstekend uitgezette en georganiseerde rally. Dus tot (waarschijnlijk) 9 en 10 april 2022!

Brigit Römer

Foto's van Niko Bloemendal - Klik hier voor alle foto's van Niko, ook om te bestellen.

Write a comment

Er zullen weinig Nederlanders zijn die van deze historische rally gehoord hebben, RallyNews althans niet. Toch werd deze Rajd Polski Historyczny welke van 11 tot 14 november al voor de 10e keer verreden en telt mee voor het prestigieuze FIA TROPHY FOR HISTORIC REGULARITY RALLIES.  De route van de rally liep door de provincies Małopolskie en Podkarpackie en was 968,6 km lang, waarvan maar liefst tweederde (638,66 km) regelmatigheidstests. De start en finish van de rally was op de TAURON Arena Krakau-plaat.

Onder 42 geaccepteerde equipes in klassieke rallyauto's, kwamen 12 buitenlandse - uit Oostenrijk, België, Bulgarije, Tsjechië, Denemarken, Estland, Rusland, Hongarije en Italië, evenals 30 uit Polen.

Via de mail ontvingen wij een leuk verslag van de Belgisch equipe Patrick Van Remoortel - Pablo Cracco met hun Apal uit 1951 Lees hieronder hun relaas en onderaan een video van de FIA.

Van 11 tot 14 November laatstleden werd in Wieliczka, een dorpje nabij Krakow, voor de tiende maal de Historische rally van Polen gehouden.
Deze tiende editie telde eveneens als finale voor het prestigeuse FIA Trophy For Historic Regularity Rallies. Hierin moet je in een aantal qualifying events goede resultaten behalen om uitgenodigd te worden voor de finale. Winnaar van de finale wordt dan ook direct winnaar van de FIA thophy.
Bij de deelnemers ook één Belgiesch team: Patrick Van Remoortel genavigeerd door Pablo Cracco, op de wondermooie Apal Coupé van 1951, tevens oudste wagen van het deelnamersveld.

Na de technische controle en een test RT op woensdag werd op donderdag direct gestart met een monster etappe. De start werd gegeven in het indrukwekkende Tauron Arena in Krakow, voor een helse rit van 280 km die de deelnemers via negen RTs en 6.5 uur later bracht naar Moderowka, waar ons een korte nacht te wachten stond.

In de eerste proef vielen al de eerste slachtoffers. Een scherpe linkse bocht was te glad voor de wondermooie Renault 17 Gordini van het team Pasztor / Majoshazi en de speciale mercedes 190 van team Korzyniewski/Mateusz. Waarna we voor de daaropvolgende tijdsopnames een normtijd kregen.
Na de eerste etappe stonden Marcin Strycak , met de gekende groene porsche 911, aan de leiding.gevolgd op 0.7 seconden door de golf GTI van het russische team Kashin / Kostyrko. Derde plaats is een prachtprestatie voor ons Belgisch team Van remoortel / Cracco die zich als een duiveltje in een wijwatervat verweerd hebben in die lastige nachtetappe. Dit was weliswaar voor hetin rekening brengen van de jokers.

Na een korte nachtrust werd vol moed gestart aan etappe 2, die ons via 7 RTs , zou brengen naar Stroze, 225 km verder. Middagpause voorzien om 15:00.Goed wakker zijn was de boodschap want er werd meteen gestart met 2 monster RTs van 35 km. Top werd fameus dooreen geschud , met een nieuwwe leider : de russische golf GTI van Kashin/Kostyrko. De lancia Fulvia Coupé van Trzebiatowski sprong van plaats 6 naar plaats 2. Alhoewel de verschillen niet groot waren, toch verloor het team Van Remoortel / Cracco beetje bij beetje voeling met de top en eindigen na dit deel op plaats 7.

Na een lunchpauze moest nog 260 km met nog 8 RT's gerden worden om terug het hotel Soray in Wieliczka te bereiken. Al vlug viel de duisternis in zodat het gros moest worden afgewerkt in de duisternis. Daarbij kwam er, vooral in de bossen, een hevige mist opsteken die de gladde boswegen nog gevaarlijker maakte. Onnodig te vermelden dat de top 3 nog maar eens veranderde. De russische golf GTI bleef op plaats 1. Tweede plaats was nu voor de mooie FSO Polonez, copie vande fabriekswagen van de jaren 70 die ook in de 24 uren van Ieper aanwezig was. Derde plaats was voor nummer 10, eveneens met een FSO Polonez.
Van Remoortel / Cracco konden ondanks enkele top 10 tijden , maar ook tijdsverlies in de mistige boswegen de schade beperken en bleven op een plaats 7.

Zaterdag werd dan nog eens 220 km voorgeschoteld met 8 RTs. Door een fantaschtische eindsprint haalden Stanislaw en Anna Postawka met hun FSO uiteindelijk de overwinning binnen en strande de russische Golf GTI op plaats . Plaats 3 was voorbehouden voor een andere FSO van het nummer 10.
Door een foutje op de laatste RT, een scherpredder van 26 km verloor ons Belgisch team en belanden op een zeer eervolle achtste plaats, en 2e in de groep en klasse na de drievoudige winnaar Marci Stryczak in de mooie Porsche 911.

Na 970 km , waarvan 589 op RT, konden de teams genieten van een mooie parade op het binnenplein van de Tauron Arena in Krakow.

Pablo Cracco

website: http://www.rajdpolskihistoryczny.pl/ 

video: FIA