Verslag van de Rally van de Grensstreek, 10 en 11 oktober 2020
Het was ergens halverwege de eerste Corona-golf dat Jacqueline Zuiderwijk en Jürgen Donders besloten om dit jaar mee te doen aan de Rally van de Grensstreek, die als gevolg van de Corona-maatregelen eerder dit jaar was verschoven naar het najaar. Zij gingen er van uit dat ze dan wel weer rally’s konden rijden volgens ‘het nieuwe normaal’. Zij rijden zo ongeveer ieder weekend wel een rally, en het weekend van 10 en 11 oktober was nog leeg.
Fred Hak had samen met Herman van Oldenmark al eerder ingeschreven, zij hadden immers hun eerste plaats van de vorige editie te verdedigen.
Nadat we het hele voorjaar geen rally’s in groepsverband hebben kunnen rijden, konden we begin september weer los. Inmiddels hebben Jacqueline en Jürgen alweer aardig wat rally’s achter de rug, voor Fred en Herman was het de eerste rally na hun deelname aan de Heavy New Years Drive begin januari… Echter…. het aantal coronabesmettingen begon eind september weer op te lopen en precies twee weken voor de Rally van de Grensstreek hielden Rutte c.s. weer hun persconferentie. De boodschap was dat we weer strenger en strikter de maatregelen moesten toepassen én dat de stijgende trend van het aantal besmettingen dan weer zou afvlakken.
Organisator Eric Klunder zat natuurlijk behoorlijk in dubio… wat te doen? Maar gezien de verwachtingen besloot hij om ervoor te gaan. Het routedeel door België werd verplaatst naar Nederlands grondgebied, het aantal deelnemende equipes werd beperkt tot 60 en Eric ging in overleg met het hotel en de lunchlocaties. Hij nam zelfs contact op met de vergunningenverstrekkers en de veiligheidsregio. Daarmee ontwikkelde hij plannen om de rally geheel corona-proof door te laten gaan. En daaraan gaven alle instanties hun toestemming. De handhavers in de regio zouden wel extra op ons letten, maar de rally kon doorgaan.
De laatste week voorafgaand aan de rally bleken de verwachtingen van de overheid niet uit te komen. Integendeel… het aantal coronabesmettingen bleef maar toenemen. Toen wij dus afreisden naar Leende, waren we wel benieuwd of het allemaal wel verantwoord zou verlopen. We namen ons voor om het evenement te verlaten en eerder naar huis te gaan als wij het onverantwoord zouden vinden.
Maar we zijn gebleven tot en met de prijsuitreiking op zondag aan het einde van de middag. Eric en zijn steun en toeverlaat Miriam van der Kolk hadden het immers perfect voor elkaar: er werd in groepen en binnen vastgestelde tijdsblokken gedineerd en ontbeten en bij de lunch mocht je maar met een maximum aantal personen tegelijkertijd in de lunchzaal aanwezig zijn. Dat betekende inderdaad wat minder sociale contacten en wat sneller eten, maar het was ook op afstand nog steeds erg gezellig en je hoefde ook niet te haasten. En ’s avonds na het diner? Je kon een drankje nemen in een grote zaal, maar wel met maximaal twee personen aan een tafeltje en met voldoende tussenruimte tussen de tafels. En voor 10 uur stopte ook dit vermaak en ging iedereen naar de kamer. En we gaan hier echt niet verkondigen dat iedereen zich ook daadwerkelijk keurig aan al die afspraken heeft gehouden. Natuurlijk zijn er altijd wel enkele individuen die de maatregelen wat minder strak blijven hanteren, maar dat kom je ook in de supermarkt nog steeds tegen. Al met al heeft het gros van de deelnemers keurig meegewerkt aan het naleven van de gemaakte afspraken. En de handhavers zijn ook daadwerkelijk komen controleren en hebben niet ingegrepen.
En wat betreft de rally zelf? Ook daarin heeft Eric zich overtroffen, zeker op dag 1. Dat deel van de rally was al maandenlang klaar en zat prima in elkaar. We reden op 1 op 100.000 kaarten waarop weinig details te zien waren. Het hielp ook wel als je de manier van uitzetten van Eric kent: geen geneuzel, geen kaartmanipulaties en geen foutcontroles (in ieder geval niet in deze rally). Wel verborgen wegen onder het cirkeltje dat altijd wordt geplaatst rondom een punt om die beter te kunnen vinden op de kaart. Je moest erg goed kijken of er misschien een kortere route te vinden was onder één van de door Eric op de kaart aangebrachte tekens. En mede door dergelijke acties ontstond al direct na de eerste ochtend een goed klassement. In de Expertklasse stonden Fred en Herman op 1, Bart den Hartog en Roy Roosen op 2 en Jacqueline en Jürgen op 3. En er was geen enkele neutralisatie door een uitzettersfout.
De tweede dag zat ook goed in elkaar, maar die routes waren pas één week gereed. Het gevolg: we hadden over het algemeen meer tijd en dus stond er voor iedere TC een rijtje auto’s te wachten en hadden we genoeg tijd om in te tekenen en te genieten van de mooie omgeving. De ochtend was niet Fred’s feestje: hij bleek samen met Herman in de ochtend twee controles te hebben gemist, waardoor ze in het klassement zakten naar de derde plaats. Het verschil tussen Jacqueline en Jürgen met Bart en Roy was nog steeds exact één controle.
En dus gingen we goed gemutst en tot op het bot gemotiveerd de middag in. Wederom allemaal goed te doen, tot de laatste kaart…. En dat was er weer één die al maanden klaar was en waarop Eric een nieuw systeem introduceerde. Je kreeg een kaart met twaalf punten die allemaal een bepaalde waarde hadden: van 5, 10 of 15 punten. Drie daarvan waren rood en die waren verplicht om aan te doen, uit de andere negen kon je een keuze maken. Zolang je maar zorgde dat je aan het eind van deze etappe exact 70 punten had verzameld. Er was ook één punt waarvan de beloning in aantal punten niet bekend was, wie durfde die aan te doen? We kregen die kaart al op zaterdagavond, zodat we een strategie konden bepalen.
Jürgen en Jacqueline kozen in eerste instantie de volgende strategie: gaan voor zekerheid en dus het ‘verrassingspunt’ overslaan. Maar later bedachten ze dat dat punt waarschijnlijk een beloning zou opleveren en dat je daardoor minder punten hoefde aan te doen om aan het totaal van 70 te komen. Dat werd dus hun strategie en zo kozen ze welke punten ze zouden aandoen. En mocht het ‘verrassingspunt’ te weinig punten opleveren, dan lagen er nog twee alternatieve punten achter de hand. Zo bedacht, zo gedaan.
Tot dat…. Er een weg niet begaanbaar bleek te zijn. Die was afgesloten voor alle verkeer door bouwwerkzaamheden. Wat nu? Via kleine weggetjes door het bos, of helemaal terug rijden over minder risicovolle wegen, maar dan reed je veel meer kilometers. 
Jürgen en Jacqueline namen het risico, ‘no guts no glory’ dachten ze en gingen het bos in. Totdat er na twaalf minuten rijden nog maar één keuze was: terug en toch via de minder risicovolle wegen en met veel meer kilometers alsnog de benodigde punten gaan verzamelen. Dus stress, dus tijdnood en dus strategie aanpassen. Het ‘verrassingspunt’ niet meer aandoen en voor de meer zekere punten gaan. Gelukkig maakte een stuk snelweg een beetje tijd goed. 70 punten verzameld en met nog 10 seconden op de klok net binnen de tijd.
Fred en Herman hadden een andere strategie: het verrassingspunt laten voor wat het was en via de reguliere punten het vereiste totaal van 70 pakken. En niet via het bos! Omdat je de kaart op zaterdagavond al kreeg, had Fred via Google Maps al gezien dat de weg waar Jürgen en Jacqueline de mist ingingen, wegens werkzaamheden afgesloten was. Dat punt sloegen ze dus wijselijk over. Geen stress, geen tijdnood en 10 minuten te vroeg bij de finish.
Daar bleek dat Bart en Roy één controle hadden ‘gemist’ – dat wil zeggen, ze hadden een B geschreven terwijl er een R had gestaan. Zowel Jürgen en Jacqueline als Herman en Fred hadden die fout ook bijna gemaakt maar door nogmaals goed te kijken hadden zij toch echt een R gezien en geschreven. Maar dat betekende: een ex aequo eerste plaats voor Roy en Bart en Jacqueline en Jürgen. Dat gaf een goed gevoel voor alle strijd die ze met name op het laatste stuk hadden geleverd. En de ex-aequo was een lastige: zelfde aantal controles gemist, beiden 1 minuut tijdstraf, beiden het testje binnen de bogey-tijd afgelegd én beiden met een auto uit 1971. Helaas voor Jacqueline en Jürgen werd uiteindelijk de beruchte ‘R’ die door velen als een ‘B’ was aangezien, geneutraliseerd, waardoor Bart en Roy er alsnog vandoor gingen met de eerste prijs en Jacqueline en Jürgen met de tweede. Fred en Herman waren de middag verder ook goed doorgekomen en eindigden op de derde plaats.
Rond 17:30 was de prijsuitreiking achter de rug en ging iedereen, na een groot applaus voor Eric en Miriam, huiswaarts met een tevreden gevoel.
En voor diegenen die zich nu afvragen wat het ‘verrassingspunt’ opleverde? Twee muntjes voor een gratis drankje, maar geen enkele waarde om aan het totaal van 70 punten te komen… Jürgen zou woest zijn geweest, maar gelukkig heeft een afgesloten weg dat voorkomen.
Aan iedereen die heeft meegedaan aan de rally, aan de organisatoren, aan de start en lunchlocaties én aan de autoriteiten die een oogje in het zeil hielden zeggen wij dank. Dank voor het mooie evenement waar wij van hebben genoten. Maar dit was waarschijnlijk voorlopig de laatste gezien niet alleen de huidige ontwikkelingen, maar zeker ook vanwege de publieke opinie. En dat begrijpen we ook allemaal.
Hopelijk duurt dit allemaal niet lang meer en kunnen we in 2021 wederom met een nieuw seizoen zonder ellende van start gaan.
Jürgen Donders en Fred Hak
