In 2022 reed ik voor het eerst met Jürgen Donders de Belgian Westhoek Classic. Bij deze rit lag de nadruk vooral op een groot aantal te rijden regelmatigheidsproeven en minder op het kaartlezen. Het was een hele leuke ervaring om op vrijdagavond in het donker de eerste trajecten te rijden en op zaterdag overdag nog eens het dubbele aantal. Voor € 290 was dit een heel mooie rit. Je moest nog wel € 50 per persoon bijbetalen, als je op zaterdag een lunch en diner van de organisatie wenste en ook de overnachting van vrijdag op zaterdag was niet inclusief.
In 2019 reed ik samen met Frank Schutten de laatste echte Hornelandrally, waarbij je een hele nacht slaap zou moeten missen. Door in een hoog tempo een groot aantal vrije punten aan te doen, zaten we zo hyper in de auto, dat er van vermoeidheid geen sprake was. Nu in 2023 hebben beide organisaties het plan opgevat samen een rit te organiseren met de mooiste ingrediënten van beide ritten.
Het was wederom Jürgen Donders die mij attendeerde op een nieuwe rit de BeNe Team Rally, die zoals gezegd zou worden georganiseerd door de organisatoren van de Belgian Westhoek en onze Nederlandse Horneland. Zonder maar iets van de inhoud te weten, zou dit een heel mooi avontuur moeten worden. Jürgen had het plan om samen met zijn Jacqueline en ik met mijn Hanja een team te vormen. € 390 per equipe voor 1 dag was wel een hoge prijs, maar ik vind dat je wel positief moet reageren op zo'n mooi nieuw initiatief. Late inschrijvers werd nog supplement van € 100 gevraagd Voor een Hollander genoeg reden vroeg in te schrijven.
Al snel bleek deze rit 's avonds in het donker te eindigen. Dit is iets waar Hanja absoluut niet blij van wordt en daarom zeker niet mee wilde doen. Na verschillende navigatoren gevraagd te hebben, wist ik Toni Bienemann over te halen dit avontuur samen met mij aan te gaan. Ik 'helaas' toch weer op de stoel van de navigator en Toni achter het stuur. Jürgen en Jacqueline hadden inmiddels besloten deze rit niet te rijden en ik schreef me dan maar voor een Solo-deelname in. Ook andere potentiele equipes besloten om de hoge kosten niet mee te doen. Uiteindelijk telde deze editie 20 equipes in de Sport- en 9 equipes in de Tourklasse.
Via een 'uithangbord' op de site en een 'Sportify app' werden we uitvoerig geïnformeerd en konden ons daardoor goed voorbereiden. Op basis van het tijdschema van de eerste deelnemer had ik zelf al een spreadsheet van onze eigen doorkomsttijden gemaakt. Dit bleek een verstandig besluit, omdat de individuele controlekaart deze informatie niet gaf. De dag was verdeeld in twee stages, die de teams naar keuze onderling konden starten. De Solo's moesten beginnen met stage A met kaartlezen en 'normale' bemande tijdcontroles (TC's). Bij deze rit was er voor mij een nieuw type tijdcontrole aan toegevoegd, waarbij een vijftal onbemande tijdcontroles (TCS's) op de seconde moest worden aangedaan. Omdat de finishtijd van het gereden traject direct de starttijd van het volgende traject zou zijn, had ik een tweetal stopwatches op het dashboard geplakt. Dit bleek prima te werken.
Bij de documentencontrole hadden we alle controlekaarten al ontvangen en een uur voor onze starttijd kregen we ook al de 'plotting instructions' en het 'map book'. Net binnen dat uur hadden we alle instructies (vooral aanrijrichtingen voor kompaspunten, enkele vrije punten en de verbindingsroutes) op de kaart verwerkt. De eerste 5 trajecten met bemande TC's verliepen redelijk vlekkeloos, maar na de start van het eerste traject naar een TCS (een onbemande TC die op de seconde moet worden aangedaan, wat gecontroleerd werd door een in de auto gemonteerd trackingsysteem) ging het gelijk mis. De auto van Toni begon wel heel erg naar benzine te stinken en niet veel later had de motor er ook geen zin meer in. Na wat pogingen te starten opende ik zoals iedereen dat zou doen de motorkap van de auto. Een grote plas benzine en een loshangend slangetje gaven gelukkig snel duidelijkheid. Dit werd snel weer gemonteerd en we konden verder.
Als we daarna al het idee hadden dat we dit in het langste traject van 40 minuten en 2 seconden zouden goedmaken, zorgde een ponykar er wel twee keer voor dat dit niet zou lukken. De maximale straf was gelukkig 60 strafpunten. Op de overige 4 kregen we daar nog eens 17 bij. Samen met één gemiste controle en 4 minuten te laat bij de normale TC's hadden we nu 217 strafpunten, wat best een goed resultaat was. De gemiste X stond zelfs zowat op een plaatje in de 'plotting instructions' waarbij je volgens een driehoekje naar TCS A10 moest rijden. Dit had ik helaas vergeten op de kaart over te nemen.
Voor stage B hadden we 45 minuten rusttijd plus wat minuten extra door het toegestane vroeger aandoen van de TC-IN, die we goed konden gebruiken voor het intekenen van de volgende kaarten. In deze stage zou de druk wat minder zijn en was de zelfstarttijd van een zestal af te werken regelmatigheidsproeven niet op de minuut bepaald. In het reglement werd nog wel een Jokerresultaat genoemd, waarbij je een maximum van 60 strafpunten bij één meetpunt mocht aftrekken, maar bij in totaal 23 meetpunten op die 6 proeven is dat eigenlijk niets. Zeker als een vertraging bij een vroeg meetpunt blijft doortellen bij de volgende meetpunten.
Weer door een gemist plaatje misten we een afslag op de eerste RP. De eerste drie meetpunten gingen aardig, maar vanaf de vierde hebben we ze gemist. De maximale straf van 200 punten werd genoteerd. De tweede RP ging best goed met in totaal 10 strafpunten(/-seconden), maar ook bij de derde behielden we de vertraging van 20 seconden op het tweede meetpunt ook bij het laatste, wat weer veel strafpunten opleverde. Op de vierde RP konden we 15 seconden op het eerste meetpunt gelukkig nog terugbrengen naar +8 en uiteindelijk helaas -6, waardoor deze nog niet zo slecht was. De vijfde en zesde RP was een herhaling van problemen, waarbij nog eens 180 en 200 strafpunten werden geïncasseerd. Een totaal van 677 strafpunten minus 60 voor de joker mag je dan wel dramatisch noemen. Enige voorkennis van een teamgenoot, die deze proeven bij daglicht hadden gereden, zou wel veel geholpen hebben.
Om op tijd te komen bij de twee TC's in stage B was geen enkele moeite. Wel miste ik twee controles op mijn controlekaart, waarvan er uiteindelijk maar één als fout was meegenomen. Na de eerste verbazing werd dit uiteindelijk wel snel duidelijk. Tijdens de briefing werd nog aangegeven dat het geen zin heeft controles van je teamgenoot over te nemen als je deze controles niet daadwerkelijk hebt aangedaan. Het trackingsysteem zou dit feilloos herkennen. Achteraf bleken wij een controle op een 'oudewegsituatie' niet te hebben gezien, waar we wel gereden hadden. Het systeem had dat geregistreerd en ons toch beloond met deze controle. Een andere bij een verlegde weg hebben we nooit gezien of gepasseerd.
Uiteindelijk werden we ondanks ons bedroevende resultaat op stage B derde in het totaalklassement voor de Solo-rijders en konden twee fraaie bekers in ontvangst nemen. Ik moet daar eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat er ook maar drie Solo-equipes meededen. De eerste geëindigde Duitse equipe was buitengewoon goed. Zij waren zonder hulp van een teamgenoot met maar 104 strafpunten de besten van de dag. Kor en Wouter Bakker zaten met 473 strafpunten netje zoals verwacht tussen ons in.
Alles samengevat was het een hele leuke ervaring en zou ik daarom zo weer meedoen. Wat wel tegenviel waren uiteindelijk toch te kosten. Voor € 390 mag je best wel wat verwachten, maar na het verstrekken van de routeboeken en voor de start hebben we zelf maar een puntje vlaai als lunch gekocht.
Ook in de 45 minuten pauze tussen stage A en B was het 'diner' karig. Er was gelukkig wel een rallykroket, maar naast wat belegde broodjes en een soepje niet veel meer. Ook na de finish kregen we wel de nodige drankjes en uiteindelijk een bittergarnituur, maar hier had ik op deze mooie locatie (Buitenplaats Vaeshartelt) wel wat meer verwacht. Wellicht zou de organisatie wat meer kunnen bezuinigen op de locatie en dit kunnen inzetten voor een wat uitgebreider menu.
Equipe 35
Toni Bienemann (bestuurder) en Paul Hooiveld (navigator)
Alfa Romeo 105 (1969)
