Op zondag 16 april jl. organiseerde Rotary Club Oosterbeek-Kabeljauw een uitdagende 'classic & cabrio' voorjaarsrit door het Geldersche landschap. Het Airborne Museum Hartenstein in Oosterbeek vormde ook deze keer de startlocatie. Tegen dit decor verzamelde zich een startveld van 70 oldtimers, cabrio's en andere bijzondere auto's. Met equipes, die ook deelnemen aan de Tulpenrallye of de historische 'Mille Miglia' in Italië.

📸 Jasper Abelen

De sfeer tijdens de Airborne Rotary Rally is altijd bijzonder. Iedereen is geïnteresseerd in de auto van de andere deelnemer, waardoor er al snel leuke contacten ontstaan. Het design van de auto, de historie en de techniek vormen altijd aanleiding voor een goed gesprek. Maar zodra de routeboeken zijn uitgedeeld is er ook een gezonde competitie. De equipes trekken zich dan terug om de strategie te bepalen. Want hoewel de gezelligheid voorop staat is winnen nog leuker. Een tikkeltje gespannen worden de equipes een voor een gestart door de wedstrijdleider, burgemeester Agnes Schaap van de gemeente Renkum, met enkele bemoedigende woorden.

📸 Jasper Abelen

Na maanden van voorbereiding starten de equipes met de verrassende en uitdagende route van de rallycommissie. Deze 5e editie van de Airborne Rotary Rally moesten de deelnemers via verschillende navigatie- en kaartleessystemen hun weg zien te vinden door pittoreske dorpen, langs rivieren en prachtige landschappen, alles in een fraai samengesteld routeboek. Met wedstrijdelementen konden de nodige punten verzameld worden. Snelheid speelde geen rol, maar een verkeerde afslag nemen, een controlepunt of -foto missen, koste al snel punten.

📸 Jasper Abelen

De dag was ook culinair compleet verzorgd: met koffie en gebak bij de start, een uitgebreide lunch op een landelijke locatie in Bussloo en een afsluitend diner op een voor de deelnemers verrassende finishlocatie: Bio Vakantieoord, het goede doel van deze rally. Daar konden de equips nog een rondleiding krijgen bij de volledig aangepaste vakantiehuizen, glampingtenten en het gehele vakantiepark.

📸 Jasper Abelen

Bio Vakantieoord, hét vakantiepark voor gezinnen met een (meervoudig) gehandicapt kind(eren). Voor deze gezinnen is het niet vanzelfsprekend om er even tussenuit te gaan. Ze zijn immers altijd afhankelijk van hulpmiddelen en aanpassingen. Met de slogan "onbeperkt genieten" biedt het park een vakantie voor alle kinderen met of zonder handicap en hun ouders. In een veilige omgeving waar alles aanwezig is voor zorg, ontspanning en activiteiten. Dankzij giften en donaties kan Bio Vakantieoord de vakanties aanbieden tegen een betaalbare prijs, zodat iedereen welkom is, ongeacht zijn financiële status.

📸 Jasper Abelen

Kortom het was een geslaagde dag met veel blije en vrolijke gezichten. De rallycommissie is nu alweer plannen aan het maken voor editie 2024.
Kijk hier voor een uitgebreide fotoimpressie 

Marc Braam
Organisatie Airborne Rotary Rally

Noot van de redactie:
De Airborne Rotary Rally 2023 is gewonnen door Timo Versteege en Simone Langhorst (hoofdfoto bij dit artikel). De 2e plaats was voor Joost Sprakel en Monique Lommers. Sander Wurfbain en Margriet van Maurik gingen met de beker voor de 3e plaats naar huis. Alle prijswinnaars van harte gefeliciteerd! De volledige uitslag vind je hier:

Uitslag Airborne Rotary Rally 2023

De opbrengst voor het goede doel, Bio Vakantieoord, bedroeg maar liefst € 15.000. Een mooi bedrag!

📸 Jasper Abelen
Vlnr: Frans Wientjes (directeur Bio Vakantieoord), Ronald Keus (voorzitter Rotary Club Oosterbeek-Kabeljauw) en Johan Lokhorst (voorzitter Bio Vakantieoord)

Honderdvijftienduizend Euro. Dat was het resultaat van het gehele evenement. Want daar draait het allemaal om… Geld bijeen halen om belangrijk onderzoek naar het ontstaan, het voorkomen en het genezen van de vreselijke ziekte Alzheimer (en andere vormen van dementie) mogelijk te maken. Mijn rijder, René van der Borch, treedt jaarlijks op als één van de sponsors van deze rally en doneert daarmee een mooi bedrag. Dat we daar dan samen een goed georganiseerde, verzorgde en uitdagende rally voor mogen rijden, is meegenomen. Maar er is ook nog een andere reden waarom we de rally rijden… René wil dolgraag aan het einde van de dag even de microfoon kunnen grijpen om de direct betrokkenen bij het Alzheimer fonds en het onderzoek te bedanken voor al hun inzet en hen een hart onder de riem te steken. En die microfoon is wat makkelijker in handen te krijgen als je als winnaar aan het einde van de dag op het podium mag staan… Dat lukte gelukkig dit jaar ook weer.

📷 Niko Bloemendal

Dat zag er na de ochtendetappe niet zo uit… Toen stonden we met 4 fouten nog niet eens bij de top 3. De beste hadden slechts 2 fouten achter hun namen staan en zo’n achterstand maak je in de regel niet meer goed. René zag het al niet meer zitten en sprak mij toe dat ik vandaag niet zo scherp was, dat ik oud begon te worden en dergelijke. Nu weet ik wie het zegt, dus dat leg ik vrij makkelijk naast me neer…

📷 Niko Bloemendal

In de ochtend zat een sublieme val die het vermelden waard is. Het was in de regularity dat we een wegverlegging tegen kwamen. Dat geeft tijdens een regularity altijd extra stress, want zie je de juiste ophaalconstructie direct? In eerste instantie dacht ik hem te hebben en toen kwamen we een controle tegen met een opdracht “DMP 8”. Maar ik was er nog niet zeker van… Tot ik opeens het benodigde eureka-moment had. Voordat we bij deze controle met herstelopdracht kwamen, hadden we (tegennatuurlijk) een stuk tegen de geconstrueerde route in moeten rijden naar een noordelijker gelegen keerlus. Die route was veel korter dan een meer voor de hand liggende route. Ik liet René snel keren, schreef de controle (nog) niet op en we haalden de verloren tijd in. Ondertussen was ik in mijn nopjes… “Deze constructie gaat het onderscheid maken”…. We kwamen op deze hele route echter geen enkele controle tegen en voordat we een geheime tijdcontrole of iets dergelijks hadden gezien, was de tijd/afstandtabel op… Ondertussen zagen we Marius Hoogendam en Erik Bruêns (de nummers 2 aan het einde van de dag) dezelfde route als ons rijden… We waren dus niet gek! Weer kwamen we bij die controle met herstelopdracht, maar inmiddels reden we weer op normale snelheid – mijn tabel was immers op. “Zouden we een controle hebben gemist???” We besloten om nog een keer terug te rijden totdat we Marius en Erik tegen kwamen.

“Hé Erik, hebben jullie een controle gezien?”,

“Nee, wij snappen er niets van.”,

“Nee, wij ook niet…”

En dus maar weer door. Na een aantal kilometer kwamen we wel uit bij een bemande controle wat achteraf gezien de geheime tijdcontrole bleek te zijn. We snapten er niets van en bij een volgende tijdcontrole zag ik Martin. Op mijn vraag wat hij daar nu had bedoeld, zei hij me dat we dat tijdens de lunch wel even zouden bespreken. “Nou, het zal mij benieuwen…”. Wat bleek, in het uitlegboek stond de controle te ver weg (nl. achter de weg waar we tegen de richting in gingen rijden). Rutger Kwant, die samen met zijn vrouw de bordjes had weggezet, was hierover geïnformeerd door Martin en die had de controle keurig vóór de betreffende weg gezet. Op die manier kon er niets mis gaan. Toen Carl Verboom als nulrijder langs die controle reed merkte hij op dat die controle te vroeg hing en zoals de Wet van Murphy op de meest ongunstige momenten optreedt, had Vodafone technische problemen, waardoor Carl het niet kon verifiëren bij Martin. Carl hing de controle dus weer op de plek waar die in het uitlegboek stond… Te ver weg dus. Wij vonden dat (hopelijk begrijpelijk) erg zuur/jammer, want dit zou de achterstand minimaal hebben gereduceerd tot 1 controle verschil na de lunch. Dit soort dingen kunnen echter gebeuren, daar is niets aan te doen. Martin heeft nog gekeken of hij de goedrijders toch nog op de één of andere manier kon belonen, maar het was al snel duidelijk dat dat geen optie was. En dus… Gewoon doorgaan en vanmiddag nog scherper zijn…

📷 Koen Wolters

Dat probeerden we en toen we aan het einde van de dag waren gefinisht bleken wij 1 fout in de middagetappe te hebben. Daar was ik niet gerust op, maar na wat informeren her en der, bleken onze naaste concurrenten het die middag toch slechter te hebben gedaan. Ik zag René langzaam maar zeker weer steeds vrolijker worden en hij begon al te werken aan zijn speech. Uiteindelijk bleek het dus allemaal toch in ons voordeel uit te vallen. Overigens kreeg René bijna de microfoon alsnog niet overhandigd… Hij heeft nl. een reputatie wat betreft speechen. Maar na de belofte het kort te houden mocht René toch zijn dankwoord (en sneer aan mij) uitspreken.

📷 Niko Bloemendal

Wij kijken terug op een enorm geslaagde dag, we hebben er enorm van genoten, het was een mooie strijd en het belangrijkste van alles: we hebben het onderzoek naar de ziekte Alzheimer gesteund met een mooi bedrag. Volgend jaar zijn wij er zeker weer bij!

René van der Borch Tot Verwolde (bestuurder) en Jürgen Donders (navigator)
Winnaars Expertklasse
Ford Escort (1968)

Er zijn in Nederland heel wat goede doelen-, liefdadigheids- of charity rally’s. Soms vanuit een specifieke stichting voor het betreffende doel, vaak vanuit een zogeheten “serviceclub” zoals Rotary, Lion’s of Kiwanis. Vorig jaar april maakten Joris Buijs en ik voor het eerst kennis met de Leusden Spring Rally. Georganiseerd op 2e Paasdag door de locale Kiwanis afdeling. Zij ondersteunen hiermee verschillende activiteiten t.b.v. van kinderen, zoals o.a. nu om wat extra’s te kunnen doen bij de opvang van kinderen uit Oekraïne. Voor ons was het toen tevens een oefendag. Want kennen deden we elkaar wel, maar nog niet echt als rally koppel. In augustus zouden we samen de SLS gaan rijden en dan is het handig om op bescheiden schaal even aan elkaar te wennen. Ontdekken hoe de communicatie verloopt en hoe de samenwerking verder gaat. Tevens was deze dag bedacht als extra “shakedown” voor de nieuw opgebouwde Porsche 911 van Joris. Die dag zouuiteindelijk prima verlopen met een leuke route en locaties, goede samenwerking en de winst als eindresultaat.

Dit jaar stond deze rally opnieuw op het programma. Omdat het gewoon goed bevallen was en ook weer even om het teamwork op te frissen, want we hadden alweer een tijdje niet gezamenlijk gereden en binnenkort stond de Tulpenrallye op de planning. Op maandag 10 april meldden we ons dus bij het Sport Business Center in Leusden. Wel een beetje vroeg, want voorafgaand aan onze starttijd van 8:30 was er ook nog een smakelijk paasontbijt en de gebruikelijke stickerplakkerij en een briefing. Vol goede zin gingen we vervolgens op pad. Eens kijken wat uitzetter Jan Berkhof voor ons bedacht had. Net als vorige keer een mix van bol-pijl trajecten en enkele kaartfragmenten. Niet al te moeilijk om het voor de vaak minder ervaren deelnemers bij zo’n rit ook een beetje leuk te houden. Het eerste kaartje met enkele pijlen leek niet zo ingewikkeld. Was het ook niet, behalve de overgang van kaartlezen naar de volgende bol-pijl route. Daar was namelijk een minder voor de hand liggende kortere route mogelijk. Zou Jan dit echt bedacht hebben…? Toch maar gaan rijden. Als het niks oplevert rijden we gewoon de andere route. Van tijdsdruk was namelijk geen enkele sprake. Maar al heel vlot leverde dit de controle X met herstelopdracht op. Aha, dus toch! Niet iedereen bleek dit foefje door te hebben zagen we later… Een kaart verder bleek ook bekend terrein voor AMAC rijders, rond Lunteren en Kootwijkerbroek. Heel goed opletten om nergens tegengesteld te rijden. Het was allemaal goed bedacht door de uitzetter. En toch bleek hij een kortere route naar een pijl gemist te hebben. Ik vond een leuke onverharde weg die hij niet bedoeld had. De door ons gemiste Q werd daarom later geneutraliseerd. In Woudenberg had men bij restaurant De Vendel een sfeervolle lunchlocatie gevonden. Tot ieders genoegen compleet met de volstrekt onmisbare rallykroket!

Om 12 uur rollen we het erf weer af voor de tweede helft. De route door o.a. een deel van de Betuwe was erg fraai. Maar kende voor de Sportklasse toch wel wat weinig uitdaging en menigeen gleed hier foutloos doorheen. Naar onze zin ook iets teveel bol-pijl. Voor mijn gevoel was het de vorige editie net iets spannender allemaal. Wel als afsluiter nog even gummen op het parkeerterrein van het sportcentrum om te zien wie het snelst tussen de pylonen kan sturen. Als het begint te regenen is iedereen net binnen. Daarna nog gezellig kletsen, borrelen en happen. Rond half 5 volgt dan de uitslag. In de Sportklasse blijken wij opnieuw gewonnen te hebben, met 0 strafpunten. Startnummer 1 is met verve verdedigd. In de Tourklasse was de winst voor Gert-Jan en Connie Hoogeveen.

Het was weer een gemoedelijke, laagdrempelige rally. Voor beginners is het zeker een leuk evenement om eens kennis te maken met het rally rijden, met name in de Tourklasse. De Sportklasse ook wel, al zou er net een klein schepje bovenop kunnen wat ons betreft. Nu zijn wij niet geheel zonder ervaring uiteraard, maar iets meer uitdaging is in deze klasse wel op zijn plaats. Zo zat er bijvoorbeeld geen enkele herconstructie in. Maar het was goed en leuk om weer eens samen te rijden en we hebben ons prima vermaakt. En ook nog eens een goed doel ondersteund!

Joris Buijs (bestuurder) en Rutger Kwant (navigator)
Winnaars Sportklasse
Porsche 911

Eind maart 2020 zouden Harry Rupert en ondergetekende weer eens starten in de Coppa d’Europa. Deze hadden we samen al 2 keer eerder met veel plezier en niet zonder succes gereden en dus keken we hier weer naar uit. Dat de hele wereld tijdens de beoogde data inmiddels platlag vanwege een naar virus en dat daarom deze editie toen niet doorging en in 2021 ook niet is inmiddels geschiedenis. In 2022 ging de Coppa vervolgens wel door met een nieuwe route, maar werd deze verschoven naar juni. Nu net in een periode dat wij beiden niet konden.

Eind maart 2023, dus 3 jaar later, zou dan eindelijk de voor 2020 bedachte route van Enschede door Duitsland, Tsjechië en Polen naar Dresden worden verreden. We hadden er nu dan ook driedubbel zin in! Wie de Coppa al eens eerder heeft meegemaakt kan van een aantal zaken op aan. De routes zijn altijd schitterend, de catering is top, er worden interessante locaties aangedaan en de sfeer is prima. Zoals dat door een aantal deelnemers wordt ervaren, meer ontspannen en minder opgeklopt en/of opgefokt dan bij enkele andere meerdaagse rally´s. En de bonte mix van nationaliteiten is ook erg leuk. Je komt nu deelnemers tegen die je anders niet zou zien. En zij nemen soms ook auto’s mee die je zelden tegenkomt in een rally. Hoe vaak zie je nu bijvoorbeeld een Gilbern Invader aan de start staan?

Waar je vaak ook van op aan kunt zijn de reglementaire onvolmaaktheden. Ondanks alle inzet blijkt toch vaak dat het reglement niet volledig duidelijk is, onvolkomenheden bevat of in de praktijk niet correct wordt nageleefd. Wat met name voor de meer ervaren en fanatiekere Coppa Super (Expertklasse) deelnemers nogal eens wat discussie en frustratie oplevert. We gaan het zien.

Na een gezellig avondje in het Van der Valk hotel in Enschede werd er op donderdag 30 maart al vroeg gestart. Er stonden ons 3 lange dagen te wachten met in totaal zo’n 1500 kilometers voor de boeg. De eerste auto rolde daarom om 7 uur al de poort uit. Wij mochten nog iets langer blijven liggen en gingen als één van de laatste als startnummer 104 om 8:44 van start. De weersvoorspellingen kwamen helaas uit en het was overal drijfnat. Gelukkig was de Volvo Amazon voorzien van nieuwe ruitenwisserbladen. We wipten al snel de grens via de A35 over naar de oosterburen en richting Ahaus ging het binnendoor. Een gebied dat we ook hebben aangedaan tijdens de afgelopen Rallyhappening. Bij punt 2 ging het echter al mis. Ondanks de uitleg tijdens de briefing de voorgaande avond bleek de uitvoering in de praktijk net even anders… Bij het systeem waarbij enkellijnige kaartwegen naar punten of pijlen zo kort mogelijk bereden moeten worden kwam menigeen van de “verkeerde” kant. De routecontrole B stond namelijk tegengesteld. En werd daarom door verschillende deelnemers niet genoteerd. En dat zou verderop in de route helaas ook gebeuren… Vervolgens vond ik een hele mooie tegendraadse route, waarbij we zo min mogelijk enkellijnige wegen zouden berijden. Onderweg noteren we echter nul controles, maar tijd voor een alternatieve route was er niet meer. Sterker nog, we komen tijd tekort bij de eerste tijdcontrole in het veld. Te veel kilometers gemaakt. De uitzetter zal (ook) dit wel niet bedoeld hebben. We hopen dat dit zo niet 3 dagen doorgaat, want dan is voor ons de lol er wel af. De route naar de lunch in Driburg was gelukkig wel leuk om te rijden, ondanks het regenachtige weer. De pauzelocatie is prima, de catering idem, maar het gevoel dat we er lekker inzitten is er niet echt. 

Voor de middag stonden er 3 regularities op het programma. Hierbij dus al gelegenheid genoeg om strafpunten te vergaren. Alle RP’s moesten met 49,9 km/uur gereden worden en dat was soms flink aanpoten. Zeker als je na 2 scherprijders door de modder ook nog steil naar boven moet.

In het hotel in Hannover kunnen we eindelijk uitpuffen na de eerste lange dag. Volop discussie aldaar. Gelukkig ook een verkwikkend biertje. We blijken helaas wel hier en daar toch wat puntjes te hebben laten liggen vandaag.

Als laat op de avond de daguitslag eindelijk hangt, staan we 11^e in de Super categorie. Poeh, dat valt niet mee… We zouden nog wel aftrek van punten krijgen vanwege die (toch betere) route die ik in het begin had gevonden, maar welke uitzetter Jan Timmers niet bedacht had. Virtueel zou dat 9e worden. Ook ver van het podium af. Vergeet het maar, dit jaar gaan we niet in de prijzen rijden.

Jan Hein en Michiel de Rooij nemen soeverein de leiding met slechts 120 strafpunten. Heel knap. Zij hadden duidelijk meteen goed in het snotje gehad hoe zij deze rally moesten aanpakken.

Het hotel is prima, maar kan iemand mij uitleggen waarom de thermostaat op hotelkamers hoger staat dan in de gemiddelde woonkamer en tegelijk de dekbedden zo dik zijn dat je het eronder rond het vriespunt nog niet koud gaat krijgen? Schijnbaar is in deze branche de energie bijna gratis en is duurzaamheid nog geen issue in het hotelwezen.

Op dag 2, vrijdag 31 maart, gaan we na een uitgebreid ontbijt eens kijken of we toch nog wat terrein terug kunnen winnen. De route via grensbenadering, pijlen en routebeschrijving op de kaart door de bosrijke Harz is erg fraai. Veel te winnen of verliezen op kaartleesgebied is er echter niet en velen halen foutloos de pauze op het terrein van een oud klooster in Lutherstadt Eisleben.

In de middag blijkt er iets meer te verdienen te zijn. De regularity gaat al haarspeldend rap naar boven en blijkt vrij kort, dus meteen zien in het schema te komen. Dat gaat goed. Af en toe een niet te complexe herconstructie. Een hele interessante omrijroute, die velen met ons maken, blijkt echter niet voorzien door de uitzetter, maar het extra opgehaalde stempel wordt later netjes geneutraliseerd.

De route is weer prima, al krijgen wij als “Supers” in de extra lusjes vaak de slechtste wegen voor de kiezen en banden. Van die paadjes waar bijna nooit iemand komt. Maar daarom toch wel leuk.

De dag is wel erg lang en wat ons betreft mocht het wel iets korter, want (niet alleen) wij waren er het laatste uur wel klaar mee. Het was inmiddels stikdonker en pas tegen 21 uur melden we ons in het hotel in Chemnitz. En dan moet er nog o.a. gegeten worden. Wat mij betreft veel te laat, maar vooruit maar. Als de uitslag hangt blijken we het beter gedaan te hebben dan gisteren. We voelen de gedachten van de uitzetter nu blijkbaar beter aan en zijn opgeklommen naar de 7^e positie.

Vader en zoon de Rooij voeren in onze klasse nog steeds het veld aan.

De nacht op weg naar dag 3 verloopt voor mij knap beroerd. Ik slaap erg slecht vanwege een steeds erger wordende keelpijn. Halverwege de nacht klopt mijn hoofd gezellig mee, maar helpt een pijnstiller maar beperkt. De volgende ochtend halfgaar. Fijne 1 april. Een extra zware pijnstiller van Harry erin gekieperd en zo min mogelijk praten tijdens het ontbijt. Want praten blijkt pijnlijk. Nou, dit wordt dus een dag om te overleven. Maar al snel blijkt dat dit niet makkelijk zou worden. In de ochtend al 4 regularities! En wat pittige stukken routebeschrijving op kaart, waar je goed moest lezen. Onderweg gaat de zak Autodrop (eigenlijk voor de terugweg) er doorheen en giet ik liters water naar binnen om de keel nog enigszins gangbaar te houden. Bij bijna elke TC en start RP snel uit de auto om het vochtoverschot weer kwijt te raken. De route leidde door stukken voormalige DDR, waar de tijd haast stil lijkt te hebben gestaan. Alleen de ronkende Trabantjes ontbreken, de huizen zijn vaak wel kleurrijk, maar vaak ook in deplorabele staat. De wegen zijn ook lang niet overal bepaald biljartlaken strak. Het communisme lijkt hier weinig rijkdom te hebben achtergelaten. Vandaag pakken we ook een stuk Tsjechië mee. Leuk om te rijden, want hoe vaak kom je hier nu? Gave paadjes. Maar ook veel troosteloosheid. Veel half ingestorte panden waar al jaren niemand naar omkijkt. De lunch in het Wellness Hotel Babylon in Liberec is als contrast dan weer heerlijk “over the top” copieus kapitalistisch.

Tussen het kauwen door, gonsde het gerucht rond dat we de laatste middag flink aan de bak konden. Pittige korte trajecten. Nou, ik ben top fit (ahum) dus kom maar op. Met een stukje bol-pijl rap op pad dan maar om 15:44. Ja, toch maar die tijdelijk afgesloten weg in, want daar gaat onze pijl langs. Uitdagende paden, meer wegen dan op de kaart staan, af en toe even verdwalen. Een uitdagende routebeschrijving. Als opdracht snel allerlei variaties met afstanden tussen “lollipops” op de kaart combineren tot ik aan exact 15,0 kilometer kom. Flink doorwerken, maar gelukkig wel op tijd bij TC 26 IN. En weer door. Slechts 33 minuten nu. Kort wordt ook nog even Polen in de route aangedaan. Wat verwarring is er over de opdracht “White road untill yellow road”. Toch weer op tijd. Meteen door voor een stuk van slechts 21 minuten. Vlak voor de TC nog een letter oppikken zo dicht mogelijk bij de kerk van Ober-cunnersdorf. En hoera, op tijd.

We wippen nog een keer terug de grens over Tsjechië in bij Jirikov. De straten zijn kletsnat, de afwatering laat te wensen over. Bij TC 29 IN start meteen de laatste regularity. Deze loopt grotendeels door een fraai dal. Tenminste dat vermoeden we, want inmiddels spoelt het werkelijk. De ruitenwissers maken overuren en door het dikke wolkendek is het zicht beperkt. Toch weten we vrij regelmatig te rijden. Hierna nog 2 pijltjes en dan via bol-pijl naar het hotel in Dresden.

Het zit erop. Nog even gezellig tafelen. We gaan het niet laat maken, want ik kan wel wat rust gebruiken. Ik heb wel een goed gevoel over hoe het vandaag ging en denk dat we wel wat hebben goedgemaakt. Plek 5, misschien 4. Het podium lijkt toch echt buiten bereik. Geen drukte dus om te kijken als de uitslagen worden opgehangen. Totdat tafelgenoten terugkomen. Gefeliciteerd, jullie hebben gewonnen! Hè? Dat kan helemaal niet. Geintje joh, 1 april, goede grap. Geloof ik niks van. Totdat ik een foto van de lijst zie. Nee, hoe dan…? Hebben we het vandaag dan zoveel beter gedaan dan de rest? Blijkbaar, want er heeft een hele aardverschuiving in het klassement plaatsgevonden. De hoog geklasseerde Duitse equipe Korff/Korff is ver onderuitgezakt, wat we ook wel verwacht hadden, want onderweg hebben we ze verschillende fouten zien maken. Ook o.a. het eerder sterk rijdende duo Van Bussel/Opheij en leiders De Rooij/De Rooij hebben vandaag te veel laten liggen. Wat een verrassing. Hoe gek kan het lopen, van plek 11 opgeklommen naar de hoogste positie! Ondanks de gebrekkige lichamelijke toestand van mij als navigator. De geest was blijkbaar sterker. En het prima teamwork met bestuurder Harry heeft ook absoluut geholpen. Ja, we zijn samen wel trots dat we dit geflikt hebben! Tsja, en toen werd het per ongeluk toch wat later en drankvoller dan gepland… Dat we in 2017 de eindstreep zouden halen met een cilinderkop die niet perfect afsloot was spannend, dat we zelfs nog zouden winnen was onwaarschijnlijk, maar deze overwinning zagen we ook helemaal niet aankomen!

Deze Coppa d’Europa was er best eentje om serieus te nemen, het was zeker geen grap, ook niet op 1 april. We hebben er ondanks de stroeve start (en het droevige weer) van genoten. Als de organisatie erin slaagt om eindelijk alles reglementair 100% kloppend en waterdicht te krijgen, dan kunnen we niemand het evenement nog afraden en kan men zich slechts mentaal voorbereiden op mooie uitdagende routes en een perfecte verzorging. Kortom, een prachtig rally evenement!

Harry Rupert (bestuurder) en Rutger Kwant (navigator)
Equipe 104
Winnaars Coppa Super 2023

📷 De hoofdfoto bij dit artikel is van DGS-Photo.de De fotograaf heeft tijdens de Coppa d'Europa nog veel meer prachtige foto's gemaakt!