Write a comment

Begin 2020 reden wij nog de Happy New Year’s Drive, omdat we even de recensies van de bijna gelijknamige Heavy New Year Rally wilden afwachten. Daarna lieten wij de ROZ Classic zo vlak na het carnaval even aan ons voorbij gaan en toen werd het heel stil in rallyland. Het enige rallyvermaak dat er voor ons was, zijn de alom bekende Desk Top Rally’s van Rallynews en de droogritten van DHRC en AMAC. René Smeets was denk ik de eerste die een mogelijkheid bood om weer met de rallyauto verantwoord naar buiten gaan, gevolgd door het initiatief van Classic Events met de Back on Track Training. In deze volgorde hebben we ons dan ook ingeschreven, om het droog geleerde weer eens in de echte wereld te ervaren. De eerste ‘helaas’ wel in het open Abarthje van Hanja, omdat de MG een incontinentieprobleempje heeft. Hij verliest ergens koelvloeistof, maar wij hebben geen idee waar.

Om te beginnen kozen we een van de drie routes van René Smeets die ons naar Maastricht zou leiden. Ik dacht dat dit een enkele reis zou zijn en we knoopten er gelijk maar een weekendje Maastricht aan vast. René vond het prima dat we eerst bij hem kwamen slapen en daarna gingen rijden. We konden het retourtje Maasbracht-Maastricht prima in tweeën knippen. Bij aankomst kregen we Limburgse vlaai met koffie, gevolgd door enkele biertjes op het terras, zodat ons prerallygevoel optimaal was. Vele herinneringen werden opgehaald uit de tijd dat we nog mochten en zoals gebruikelijk gingen we misschien weer iets te laat naar bed.

Het systeem van de route naar Maastricht was routebeschrijving met afstanden, waarbij je ook via een ingetekende lijn naar het keerpunt net boven Maastricht zou kunnen rijden. Bij het rijden via de kaart zou je wel de vragen en de wetenswaardigheden langs de route missen. Het meest bizarre was wel een zeer smalle oversteekplaats in de Maas, waar twee en elkaar gekoppelde veerponten een oversteek mogelijk zouden maken. Op onze rustdag in Maastricht zijn we toch maar even een tochtje gaan rijden door zuid Limburg, omdat de 1,5 meterregel voor velen in de stad nog lastig was. We vonden op dit tochtje nog wel het kasteel dat op het voorblad van het routeboek staat en lunchten bij Kasteel Bloemendal, waar de eerste Coppa’s startten. De terugtocht op zondag was minstens net zo fraai, maar het echte kaartlezen misten we op deze ‘toertocht’ wel. Om toch een beetje het echte rallygevoel te krijgen, hebben we natuurlijk wel even bezwaar gemaakt tegen een foutje in de antwoorden van de uitzetter.

Twee weken later was het tijd voor de Back on Track Training. Ook deze rit zouden we in tweeën knippen, omdat we al hadden gehoord dat die toch wel erg lang zou zijn. Net in dezelfde week dat we ons inschreven kwam er een arrangement van Van der Valk De Cantharel voorbij. Een overnachting met ontbijt, bubbels op de kamer en een driegangen Life Cooking diner. Dat dit Life Cooking eigenlijk gewoon onbeperkt opscheppen van een buffet is, maakte het echte rallygevoel alleen maar completer. Op vrijdagochtend kwamen wij eerst aan bij het kantoor van Classic Events, om de verrassing die je aan het einde van de rit zou ontvangen maar gelijk in ontvangst te nemen. Ik zeg natuurlijk niet wat het is, maar het was vooral leuk de uitzetter Remco weer in levenden lijve te zien. Hij kon ons ook direct even helpen toen bij de start bleek dat de Rallycheckapp niet functioneerde. Om toch de GPS-connectie te krijgen moesten we de telefoon opnieuw opstarten.

Voor ik onze ervaringen op Rallynews deel, zonder natuurlijk iets van de route prijs te geven, heb ik wel een klein puntje van kritiek naar de organisatie. Het kaartmateriaal is iets te groot geprint, zodat je bij het meten gelijk al de 50 meter marge bij aansluitingen kwijt bent. Gelukkig heeft dit ons tijdens het rijden geen problemen opgeleverd. Wel baal ik er een beetje van dat ik gelijk aan het begin een foute één na kortste route kies, terwijl ik beide routes met een scherp potloodje langs een stukje papier heb afgestreept en gemeten. Nog op dezelfde kaart maak ik een tweede foutje, dat ik ook al als enige maakte in de tweede droogrit van de DHRC. Een klein stukje weg was in de door mij gekozen route in een niet te noemen kaarttekst weggehaald, zodat deze niet te rijden is. Hanja zei nog dat De vent er beter op had moeten letten. Een koffiepauze hadden we nabij station Beekbergen naast de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij. Helaas mochten we die dag niet bij de oude stoomlocomotieven kijken.

Op de site van Classic Events wordt voor de Masterklasse aangegeven dat je voor het echte rallygevoel de kaart pas moet bekijken als je aan het rijden bent. De derde en vierde fout op onze eerste rallydag maakte ik dan ook door iets te snel een te lange omrijdroute te kiezen en niet goed naar een klein lusje na een punt voor de één na kortste route te kijken. Het regelmatigheidstraject deden we wonderwel foutloos en de tijd was ook niet echt slecht, omdat het tempo best hoog lag. Wel hadden we ervoor gezorgd dat onze telefoon goed boven de tripmaster vast zat, om zo’n ongelukje als Jaap en Joke Beck niet mee te moeten maken. Bij het hotel aangekomen zag ik dat ze al op mij hadden gerekend. Na enige overleg mocht Hanja ook bij mij op de kamer slapen.

Het punt waar we de eerste dag de route hadden verlaten, was de volgende dag zonder problemen en snel gevonden. Wel moet je dan de controle niet voor een tweede keer saven. Van het weinige dat ik gehoord had, zouden 2 punten in een traject die dag best lastig zijn, maar met dat beetje NRF-ervaring dat ik heb, losten we dat feilloos op. Een controle die je dan drie keer moet hebben kan je dan niet eenvoudig op je controlekaart schrijven, maar moet je gewoon drie keer benaderen. Een (voor ons denk ik) onbereikbare controle, een lastige oude wegsituatie en een zigzaggende pijl zorgden direct al in ons eerste traject van die dag voor een aantal foutjes. We hebben die middag nog wel een pijl op twee manieren benaderd, omdat bermlijnen niet zouden onderbreken. Je kan in principe de hoofdweg zijdelings verlaten waar jij wilt, om op de parallelweg verder te gaan rijden. Gelukkig hadden we daar tijd genoeg voor, zaten in deze training niet van die flauwe grappen en was er geen keuzestress. Op beide routes stonden immers geen controles.

De langste route in een vak had ik op advies van Joke Beck al thuis ingetekend. Voor mij was dat ook verstandig, omdat ik in de auto niet altijd goed de gekleurde wegen zie (of het geduld ervoor heb deze te vinden). Remco versprak zich bij de aanvang nog wel, dat je niet te snel moet denken dat je het goed hebt, maar gelukkig was dat bij ons wel zo. Wel hebben we ontdekt dat de Rallycheckapp nog niet feilloos werkt. Een controle in mijn lijstje op de telefoon heb ik in de lijst die ik per mail ontving niet kunnen vinden. De organisatie gaat nog uitzoeken hoe dit kan. In het tweede regelmatigheidstraject hadden we geluk dat we op een onverwacht moment de juiste route kozen, die direct door een controle met een doorkomsttijd werd bevestigd. Uiteindelijk zaten we op dit ook vlotte traject aardig dicht bij de ideaaltijd.

Tot slot heb je natuurlijk ook je inkakmoment. Op de laatste kaart zag ik een onder een kaarttekst verscholen weggetje, waarop we de juiste controle pakten. Helaas sloeg Hanja (op mijn verzoek) net daarna de verkeerde weg in en savede ik de foutcontrole op de route die we net niet moesten rijden. Je kan dan heel lang op het beeldscherm van je telefoon tikken, maar die controle verdwijnt niet. Zoals gebruikelijk blijf ik dan te lang piekeren over die fout en kies net voor de finish niet de juiste omrijdroute voor de laatste onverwachte situatie. Totaal 8 fouten en een paar seconden straf in een wel heel mooi rallyweekend. We hebben er denk ik in totaal 8 uur over gedaan en raden het opknippen bijzonder aan. Je hebt dan ook even tijd om een afsluitend stukje vlaai te eten in het fraaie Hattem, dat ook langs de route ligt. De Rallycheckapp vond ik op zich prima, omdat je dan geen langsrijders mist, maar voor de bestuurder wordt het allemaal wel wat saaier.

Laat nu het echte werk maar komen na twee prachtige weekenden over fraaie routes, met leuke uitstapjes buiten de route en een beetje weer het normale leven…

Paul Hooiveld

Write a comment

Zaterdag 7 maart vond de ROZ 2020 plaats. Een mooie rit in een prachtig rallygebied.

Vanuit Zeddam in de Achterhoek vertrokken ruim honderd equipes, verdeeld over drie niveaus, voor een spannende kaartleesrit van circa 300 km. Maar, vóór ik in detail treed, voor de romantici onder ons, even een terugblik op de ROZ van vorig jaar.

Onze zoon, klimaatwetenschapper en dus werkzaam all over the world, had in zijn VS-periode het oog laten vallen op een Colombiaanse vrouw, die voor een jaar in de VS verbleef. Twee jaar later werd het tijd om te trouwen. In NL is dat niet zo moeilijk, maar als je in Colombia wilt trouwen en in diverse landen hebt gewoond, kan het zomaar zijn dat je al meerdere huwelijken bent aangegaan. Dus van alle landen, waaronder Italië, NL en de VS moet je documenten aanleveren dat je ongehuwd bent. De procedure liep al maanden tot ze ineens toestemming kregen om te trouwen… en wel op de dag van de ROZ 2019. De tijd was voor ons te kort om iets te organiseren en 'ach, het was toch maar een eenvoudige formaliteit bij een notaris', kregen we van onze zoon te horen, 'via whatsapp konden we het volgen, als de verbinding lukte'.

Met de ROZ-organisatie overlegd en toestemming gekregen om, indien de verbinding zou lukken, de 'formaliteit' te volgen via whatsapp video.

Om 18:00 uur ging ons mobieltje over. Verbinding met het notariskantoor in Colombia! Gauw de berm opgezocht en kijken! Het schermpje was in drieën verdeeld, maar met de kaartleesloep kon ik het beeld ontcijferen. En wat zagen we? Een in officiële feestkleding uitgedost bruidspaar – niks zomaar effe tussendoor trouwen – en een prachtige ceremonie inclusief ringuitwisseling. We waren perplex, maar vreselijk blij dat we met onze moderne media dit moment konden meebeleven. Wel een half uur tijdverlies in de ROZ, maar dat heeft ons verder geen schade toegebracht. We werden nog derde in de sportklasse en op 18 juni werden we opa en oma…Ze wonen nu met z'n drietjes in Colombia.

En nu zijn we een jaar verder. Dus tijd voor de ROZ 2020. Zoals alle ROZ^en was ook deze heftig. De individuele opdrachten zijn goed te doen, maar de opeenstapeling zorgt voor een behoorlijke tijdsdruk. Het scheelt 60 meter, heb ik dit weggetje wel goed gemeten? Weggetje vanaf de andere kant meten, ja, het klopt toch. En je bent zomaar weer vijf minuten verder. Iedereen herkent dit. En, o jee, verkeerde route! Minder rood als ik zo rijd. Keren! Weer vijf minuten verder. Oh, foute constructie om de barricade, keren! En weer tien minuten verspeeld. Die bocht in het weggetje lijkt niet te kloppen! Weggetje nogmaals rijden. En zo start je relaxed en eindig je met een enorme tijdsdruk.

De ROZ houdt van afwisseling. Er worden meerdere systemen gehanteerd en vier keer werden we verrast met een spontane opdracht, 'Special' genaamd. Drie van de vier specials moesten binnen een bepaalde tijd worden afgelegd. Doe je er te lang over of los je de special verkeerd op, dan krijg je strafpunten. Verder was er gedurende de rit geen tijdstraf te behalen. Je kon zelfs wat tijd inlopen tijdens de koffepauzes en de lunch. Bij de finish speelt de tijd wel een rol, maar een overschrijding tot 30 minuten wordt niet bestraft. Daarna krijg je strafpunten per minuut tijdsoverschrijding.

Het gaspedaal dieper intrappen was niet zo'n goed idee, want op meerdere plekken werd onze snelheid gemeten, wat hier en daar voor veel extra strafpunten zorgde. Het was dus zaak scherp te navigeren zodat je geen fouten maakt.

De constructies waren divers, van eenvoudig tot gecompliceerd, maar het belangrijkste was de details in de kaart te ontdekken. Verschillen tussen kaart en werkelijkheid vormen namelijk de basis voor constructies en herconstructies. Onderbroken wegen, versprongen kruisingen, verlegde wegen, niet aanwezige wegen, fietsjes groot en klein, viaducttekens terwijl er in werkelijkheid geen viaduct te bekennen is, minieme stukjes rode weg in de buurt van rode huisjes, keerlusjes die mijlenver weg kunnen liggen. Het zat er allemaal in. En hoe moeilijker de klasse, hoe meer achter elkaar. En in dat verschil in klassen, daar heb ik me in verdiept.

Want, wat is het verschil tussen die klassen?

Laten we eerst de specials onder de loep nemen. Zoals gezegd, het waren er vier, waarvan er drie binnen een bepaalde tijd moesten worden afgelegd. Twee van de drie getimede specials in de sport en de master waren exact gelijk, alleen de tijd was in de master een minuut korter gezet. De derde getimede en de niet getimede hadden in de master een kleine, extra moeilijkheidsgraad. Special 2 was in alle drie de klassen gelijk. De overige drie specials in de toer waren iets vereenvoudigd ten opzichte van de andere klassen. De echte puzzelaar zou het in alle klassen goed doen, ware het niet dat de tijd een probleem zou kunnen worden.

Bij de rit zelf zijn er interessante verschillen. Bij de toerklasse gaat het erom op de kaart de juiste route te construeren, wat vaak niet te moeilijk is. Maar de uitdaging voor deze klasse is deze route heel exact te rijden inclusief kleine ommetjes, en dat zonder te verdwalen. Bij de sportklasse zijn er meerdere alternatieven op de kaart waardoor het construeren een grotere rol gaat spelen. Bovendien kunnen er belemmeringen zijn of komen kaart- en wegsituatie niet overeen, waardoor je ter plekke een nieuwe route moet bedenken (herconstructie). Bij de masterklasse zijn er steeds vaker en ook steeds subtielere verschillen tussen de kaartsituatie en de werkelijke situatie, waardoor de herconstructies moeilijker en langer kunnen worden. En binnen een herconstructie moet er soms ook weer een herconstructie plaatsvinden. Door de extra kilometers en de grotere complexiteit van de opdrachten, speelt bij de masterklasse de tijdsdruk dan ook de grootste rol.

Om het verschil te illustreren, heb ik een kaartfragment uit traject vier als voorbeeld genomen. Het betreft een route tussen twee pijlen. De opdracht is de kortste route te construeren over zo min mogelijk rode weg. En als de route verhinderd is, dan herconstrueren zodat je zo min mogelijk van je geplande route mist.

Allereerst de toerklasse.

Vanuit het noorden komend, is de juiste route rechtsaf langs de controle D (het minste rood),  dan op de Mosselse Weg linksaf en eerste rechts om het kaartfragment te verlaten. Deze route is gewoon te rijden.

Nu de situatie bij de sportklasse.

Na 'Slagman' is er op de kaart nu keuze uit drie wegen. Ik plan de middelste route (minste rood) en via een hakkeltje op de 'Mosselse Weg' wil ik de kaart weer verlaten. Het rijden van mijn geplande route blijkt echter niet mogelijk want de weg door 'De Wildenborch' is er niet (zie kaartje toerklasse). Gevoelsmatig zou je nu kiezen voor de route langs de D (minder rood dan via G). Dat is echter fout, want je moet primair zo min mogelijk van je geplande route missen en de route dus opnemen aan het einde van de niet bestaande middelste weg, dus onder de 'W'  van 'Mosselse Weg', rijdend richting het westen. De enige juiste herconstructie is dus langs de G. Jammer van het iets meer rood rijden...

Maar nu de masterklasse.

Je plant dezelfde route als bij de sportklasse. Wederom blijkt dat de weg via 'De Wildenborch' niet bestaat. Ook nu wil je weer zo min mogelijk van je geplande route missen, dus ophalen bij de 'W' van 'Mosselse Weg' richting het westen, net zoals bij de sportklasse. In plaats van via G te rijden, blijkt het nu mogelijk om de geplande route met nog minder rood op te halen en wel als volgt: je gaat langs controle D, dan eindeweg links over de Mosselse Weg, vervolgens weer omhoog langs G en rechtsaf de grijze Polsteeg in. Dan einde weg links en keren rond 'Altena', weer via de Polsteeg terug, weer langs G en de Mosselse Weg en tot slot de kaart verlaten.

Via deze route heb je net wat minder rood dan via controle G, zoals bij de sportklasse (bij de sport is de Polsteeg afgeblokt). Even terzijde: de master werd onderweg opgevangen door een herstelcode en hoefde deze route niet helemaal te rijden.

Dit voorbeeld illustreert heel goed wat de verschillen zijn. Bij de master gaan een aantal situaties qua oplossing net iets verder dan bij de sport. Bij de toer is er meestal maar één route en die is altijd te rijden. Het spreekt ook voor zich dat moeilijker en meer constructies ook betekent dat de tijdsdruk toeneemt. En van tijdsgebrek hebben wij heel vaak last, wat  voor ons een reden is om meestal voor de sportklasse te kiezen en niet voor de masterklasse. We zijn overigens net zonder tijdsoverschrijding gefinished en op een tiende plaats in de sportklasse geëindigd.

De verzorging was, zoals altijd, uitstekend: perfecte routeboeken, maar liefst twee koffiestops én een lunch met prima rallykroketten (ze werden alleen mondjesmaat aangeleverd), leuke systemen waaronder pacenotes (uniek voor de ROZ), duidelijke controles (goed zichtbaar en daar waar je ze verwachtte), veel bemande controles en een uitstekende sfeer. Voor Rob van Dooren en John van Dam eindigde de rally helaas in een greppel, maar het ziet ernaar uit dat de DAF weer tijdig opgeknapt zal zijn voor de Tulp.

Alle medewerkers, serviceteam BAS, uitzetters, marshals enz. bedankt voor al jullie werk. En alle winnaars gefeliciteerd; het is een hele prestatie om bovenin te eindigen! We hebben genoten en de sfeer is er bij ons goed in gebleven, ondanks meerdere keeropdrachten na een foutje ontdekt te hebben… Tot volgend jaar!

Jaap & Joke Beck

Fotografie: Martin Rooseboom

1 Comment

Testrit tijdens een niet heel winterse Midwinter Classic

Naast de bekende vaag groene Volvo Amazon met zoeklamp, had Harry Rupert al een tijdje een fraaie Alfa Bertone. De afgelopen tijd is daar aardig wat werk in gestoken om deze naar wens te maken. Omdat Harry hier eigenlijk ook wel rally´s mee wilde gaan rijden zochten we een geschikte, niet al te lange rally om de Alfa eens aan de tand te voelen. Hierbij viel de keus om de Midwinter Classic. Ik had zelf de “MWC” al verschillende keren gereden, maar de laatste paar jaren niet. Om verschillende redenen kwam het steeds niet gelegen, maar nu paste het nog prima in de agenda. Leuk om weer eens in Noord-Holland te rijden, want daar kom ikzelf niet zo vaak. En de dames en heren van De Wegkruisers timmeren doorgaans goede ritten in elkaar dus we gaan ons vast vermaken. Zonder sneeuwpret in ieder geval, want het is dit jaar een echte kwakkelwinter.

Wel vroeg op, want vanaf Deventer is het nog een flink stuk naar startplaats Heiloo. Om de rit wat gezelliger te maken besloot ik om vanaf Barneveld te gaan carpoolen met mijn AMAC maatje Carl Verboom, die van start zou gaan met Peter Staal. We kwamen zowaar tegelijk aan met Harry in zijn …. Volvo Amazon! Er bleek zich ineens een koper te hebben gemeld voor de Alfa en Harry vond het bod te mooi om nee tegen te zeggen. Geen mogelijk spannende testrit dus vandaag, maar gewoon op pad met de betrouwbare Zweedse bolide. In Heiloo was het verder net zo grijs en waterkoud als in de rest van Nederland, dus we moesten het zelf maar gezellig maken. Met koffie en een smakelijk gebakje konden we in ieder geval warm worden en de sociale rallycontacten onderhouden.

Om 9:47 mochten we dan het eerste routeboek in ontvangst nemen. Geen haast, geen stress, want het tijdvenster systeem zoals hier gehanteerd wordt is niet heel strak en geeft rust. De enige echte tijdsdruk geldt alleen in de getimede special in de middag. Verrassend dat men gekozen heeft voor slechts één routesysteem voor de hele dag, te weten pijlen kortste route, met zo min mogelijk rode weg. Dat is overzichtelijk, maar ik mis toch ergens wel wat variatie. Tenminste, zo denk ik er voor de start over. Aan de bak. Het begint allemaal niet heel ingewikkeld. Gewoon lekker te rijden, de kortste route opmeten en proberen niks roods te rijden. Bij de ervaren Wegkruisers kun je er echter van op aan dat de eerste herconstructie (zeker in de Masterklasse) niet lang op zich laat wachten. En inderdaad, een inrijverbod noopt ons om een alternatieve route te rijden. Die je vervolgens ook niet kunt afmaken. Even goed nadenken of we het zo goed uitvoeren, maar daar lijkt het wel op. Leuk. We vervolgen de rit via een fraaie route langs Egmond aan Zee en Bergen. Bij Bergen moet ik toch mijn geplande route herzien. Het kon blijkbaar toch met nog minder rood! Dus even een stukje terug. Het kan nooit kwaad om je te laten inspireren door andere deelnemers die ineens wat anders doen…

Een stukje verderop hikt de Volvo een paar keer na gas los en weer gasgeven. Daar moet even naar gekeken worden bij de servicebeurt binnenkort, want de auto moet wel okee zijn voor onder andere de ROZ en de Coppa d’Europa. Maar niet veel verder is de gang er vrijwel helemaal uit. De motor loopt nog, maar levert bijna geen vermogen meer. Ai, is het over en sluiten voor vandaag? De auto gaat aan de kant en de motorkap gaat omhoog. Even een snelle scan. Zit er een slang los? Benzinefilter verstopt? Bougiekabel los? Eh nee, de hele verdelerkap zit los! Vreemd. Oef, de rotor is nog net niet van de verdeleras afgevallen. Rotor weer goed op zijn plek vastdrukken. Gelukkig lijkt er niks beschadigd te zijn. Even prutsen om de kap er weer netjes recht op te krijgen en de klemmen erop. Gaat het weer werken? Als Harry de contactsleutel omdraait is het …. Vrooeemmm! Gelukkig, de B20 4 cilinder klinkt weer helemaal gezond. Mazzel dat dit niet gebeurde tijdens de special. Zo kregen we onverwacht toch nog onze spannende testrit… Ik moet nu alleen wel navigeren met groezelige vingers, maar ach, dat lukt vast ook wel. Alhoewel, ondanks dat ik me het nog zo had ingeprent dat onder een pijl een rode weg ligt, ontgaat het me toch dat ik beter niet kan omrijden via een pijl, omdat dat langer via rood is. En dat bedenk ik me uiteraard pas na het stempel van de bemande controle… Het op de kop langs een kaartweg geplaatste fietsje brengt me vervolgens ernstig aan het twijfelen. Is dit wel conform de legenda? Dus wel of niet omrijden? Zouden ze zo flauw zijn? Als ik dan elders op de kaart meer fietsjes “verkeerd om” zie staan noteer ik de letter op de omrijroute toch maar wel. Het is hier trouwens prachtig rijden, lekker rustig ook. Zo slingeren we lekker door de Hollandse polders, speuren flink naar rode stukjes weg, kunnen af en toe een route niet rijden en denken dan dat we juiste oplossingen bedacht hebben.

Bij Golfbaan Dirkshorn kunnen we even rustig bijkomen. Met een uitstekende rallykroket bij de goed verzorgde lunch. Zoals het heurt. De sterke verhalen over de avonturen onderweg vliegen tussendoor alweer over tafel. “Heb jij dit gezien? Oh ja, shit, nooit aan gedacht.” Wat een mooie hobby hebben we toch. En daarom duurt het altijd weer te lang tot we opnieuw onderweg mogen. We willen aan de slag. En dat mag weer om 13:07.
We beginnen meteen met de getimede special. Snel intekenen dus. Pas op, nu niet weer via een pijl rijden als deze niet aan de beurt is! En ook hier zit een fietsje in, maar nu gelukkig wel rechtop. De special blijkt goed te doen te zijn en ruim binnen de streeftijd komen we binnen. Vanaf nu is de tijdsdruk weer beperkt. Dus alle tijd om na te denken over die herconstructie (mis ik echt niks?), routes op te meten en om te kijken of alle wegen wel op de juiste plaats liggen. Jaja, die sneaky doorgetrokken bermlijn bij Rustenburg zie ik gelukkig ook op tijd. Bijna aan het eind worstel ik dan toch even met een wegaansluiting. In het veld ziet het er toch wat anders uit dan op de kaart. Zit dit nog binnen de 25 meter afwijking? Nou, op het randje. Dus wel of niet een keer extra langs de controle A? Gokje, toch maar vanuit gaan dat het klopt. De overige verleggingen vandaag waren veel groter. Zeker weten? Ja toch maar invullen en het afsluitstempel zetten.

Bij de afsluitende tijdcontrole lijkt de afhandeling vrij traag te verlopen, want de wachtrij wordt niet snel korter. Maar uiteindelijk hoeven we niet uit te stappen, we komen toch nog op tijd aan de beurt. De toeristische overtocht per veerpont over het kanaal laten we maar voor wat het is, er staan wel erg veel auto’s te wachten, en we rijden om via Alkmaar.

Terug in Heiloo is het dan tijd voor een drankje en weer wat gezellige gesprekken. Uiteindelijk wordt dit wel wat erg veel tijd. Er moesten enkele routecontroles worden geneutraliseerd en dat ging in de berekening niet in alle gevallen helemaal goed. Met als gevolg verschillende keren een uiteindelijke uitslag. Super jammer natuurlijk, met name voor de organisatie. Want die zagen na al het harde werken nu gaandeweg de zaal steeds verder leegstromen. En je wilt toch afsluiten met een prijsuitreiking met het hele gezelschap. Voor ons werd het wat langere wachten dan (wel, niet, wel, niet) beloond met de eerste prijs in de Masterklasse en daar zijn wij uiteraard zeer tevreden mee! Ook zonder dat zou het trouwens een hartstikke leuke rit geweest zijn, het zat gewoon goed in elkaar.

De Wegkruisers mogen weer trots zijn. We kijken alvast uit naar de komende ROZ!

Rutger Kwant

1 Comment

Happy New Year ’s Drive 2020

Ook dit jaar waren start, lunch en finish bij Hotel Schimmel in Woudenberg. Komt goed uit want we wonen in Woudenberg, dus dat scheelt weer een paar minuten met later opstaan en korter reizen. Met gevolg dat onze MG nog niet was warm gereden en de choke er nog vol had op staan. Helemaal geen probleem zou je zeggen, maar lees verder….
We werden hartelijk ontvangen door Joan en haar team en na ontvangst van rallyschild snel aan de koffie en een serie heerlijke koeken/taartjes. Diverse bekenden gesproken en veel beste wensen rondgestrooid – daar is het de gelegenheid voor, toch ? We kregen te horen dat alle sportklassers een kwartier later zouden starten door wat onvoorziene omstandigheden, die de letterophanger/voorrijder tegenkwam. Geen probleem, nog maar zo’n lekker bakje en hapje, da’s echt geen straf.

Toen we de kaart op zouden kunnen halen, was ik in de auto om te starten en op te warmen, maar er zat geen leven in: gewoon verzopen. Halfwarm en choke waren net te veel en ondanks starterpilot en wachten (geduld: wat is dat??) kwam er geen leven in. Dank René en Huib voor de hulp, maar helaas. Terug naar de starttafel en gemeld wat de problemen waren. Voorgesteld met een andere oldtimer, die toevallig ook voor mijn deur stond, alsnog te gaan rijden en dat werd met open armen ontvangen. Ik werd thuisgebracht en was in twintig minuten met een schoon gewassen en voor een trouwritje klaarstaande Rover P5 m3,5 liter V8 terug voor een ietwat verlate start. De Rover heeft zich prima van zijn nieuwe taak gekweten en ik mag opnieuw gaan poetsen!

Toen we tenslotte van het parkeerterrein vertrokken, stonden de oprollers al klaar en die zijn we (bijna) voor weten te blijven! Het voordeel – en tegelijk een groot nadeel – was dat we een thuiswedstrijd reden. Je weet vooraf waar je heen gaat en wat je tegenkomt, maar dat kan tegen je gebruikt worden als er “geknoeid” is in de kaart. Door de vervangende Rover konden we geen afstanden meten en dat hebben we geweten! Na een ritje pijlen kortste route kwamen we bij een geheime TC, waar we vertelden de laatste te zijn. Het commentaar van de official: Maar ik heb er nog een aantal niet gehad..! Dat betekend dat we er ongemerkt al een paar hadden ingehaald (en zo hard hebben we die 8 cylinders niet op hun donder gegeven)

Bij pijl 13 was er geknoeid en dat hebben we niet in de gaten gehad: de dubbele U ging bij ons verloren: de fout van de morgen! Bij TC 2 wilden ze ons de ideale tijd niet geven, ondanks dat we 4 minuten te laat waren. Flauw he? Maar dat betekende wel dat we op onze eigen tijd rondreden en dus al 20 minuten hadden goedgemaakt! De ingetekende lijn had geen geheimen voor ons en de barricades werden soepel omzeild. Grapje bij de natuurlijke barricade bij Garderen hadden we ook doorzien, dus daar ving Joan bot bij ons! Intussen heerlijke weggetjes gereden met een lekker zonnetje. Regelmatig het zand op en in en dus lekker vieze auto! Bijna bij de finish letten we extra op: Joan wil dan nog wel eens een geintje uithalen en ja hoor, vlak boven Scherpenzeel was er weer geknoeid en een extra rondje leverde een extra stempel op.

Schimmel en lekker eten klopte ook nu weer. Naast de kroketten en de melk lagen er heerlijke hapjes en natuurlijk veel te veel. ’s-Middags toch maar weer met de Rover op stap, die MG kwam later wel. Begonnen met een grensbenadering met in Maarn een verneukhaakje bij de begraafplaats.Net onder Doorn de bermlijn niet gezien en het weggetje met de foute Z in. Bijna aan het eind een opstopping vanwege werkzaamheden aan de weg en iedereen moest keren en terug. Daarna de (goede) P wel gezien, maar het kwartje viel nog steeds niet. De knoei in de kaart bij Den Oord viel ook in het water omdat de boer met een lint de weg had geblokkeerd. Zeker weten dat dat menigeen strafpunten heeft gespaard: wij zeker- niet gezien!

Bij TC 5 nu wel de ideale tijd gekregen en over de dijk (verrassend weinig fietsers!) van Wijk naar Amerongen. Even op tijd een af/opje voor de letter Y en door naar Rhenen met zijn mooie huizen op de helling. Via Achterberg naar pijl 16 en daar was ook weer een weg verlegd en dus wij weer de klos. Geen E voor het omrijden! Vlak na de stempel U bij Veenendaal brak de hemel open met hagel/natte sneeuw regen en noem maar op en binnen no time lag het ijs op de voorruit. Rustig doorrijden, niet te veel en te plotseling gas geven en remmen en alles gaat goed. Via Ederveen en onder Renswoude door voor het laatste lusje en door naar het bier na de finish. Keurig op tijd en dus nu gelegenheid naar de MG te kijken en die sloeg meteen de eerste keer aan alsof hij wilde zeggen: Geen zin vandaag, volgende keer beter…. De oudjes gelijk maar thuisgebracht en met modern blik de uitslag afgewacht.

Dat de prijsuitreiking het zonder de eerste drie plaatsen van de sportklasse moet doen was jammer en een klap in het gezicht van de organisatie die toch voor ons allemaal hun best hebben gedaan en verdienen dat die waardering bij een prijsuitreiking tot uiting komt. … Joan en je hele team: van ons krijgen jullie weer een super pluim want we hebben weer genoten!

Emile en Maresa Huijsman MG C GT / Rover P5B saloon startnummer 31, als 10e gefinisht in de Sportklasse

Op de foto de winnaars van de Tourklasse: Carina Bosch - Ruud Bosch