In an epic battle that was won and lost on the final day, Charles Colton and Ryan Pickering have taken victory on the Winter Challenge to Monte – Carlo 2016.

Setting off from Echternach, Luxembourg and Epsom in the UK, competitors took part in an event that focused on endurance and accurate navigation rather than on speed. However, the roads utilised by Clerk of the Course Bob Rutherford kept crews on their toes for the majority of time, there was a wide mix of wide open and flowing lanes in the north of France where the south of country gave way to intricate and demanding sections, many ‘Lacets’ or hairpins were visited along with Cols and Puys as well. Traditionally the event is run on snow in the latter days, this running encountered a tiny smattering but nothing to trouble the crews.

The first day saw John Abel / Leigh Powley jump into the lead, a last minute switch from a Sunbeam Tiger to an Alfa Romeo Giulia due to mechanical issues seemed to indicate it wouldn’t be a straight-forward event for the pair, in fact, Leigh admitted that he probably had one of his weakest performances on this event in the first few days - but the last two days saw him return to his usual high standard with the pair posting best performance of the day on Wednesday as we overnighted in Sisteron.

On the second day, 2014 winner Jan Ebus took control of the event with the ultra-experienced Bart den Hartog as his navigator, they led for the duration of Winter Challenge until the very last day where an error on a time card meant they picked up a two-and-a-half-minute penalty, dropping them to second in the final standings. Another crew in contention were Dermot Carnegie / Paul Bosdet who were always snapping at the heels of Ebus / den Hartog, the time control section of Tuesday night gave them some problems as they picked up a one minute and 45 second penalty for checking in 17 minutes late to the start of the Time Control section, relegating them to third overall.

The drive of the event has to go to Paul Crosby / Andy Pullan in their Porsche 911, a truly imperious performance from Andy gave them lowest penalties incurred throughout the event and if their vehicle was one year older, they would have taken the overall win by a huge margin. Charles Colton / Ryan Pickering sat quietly watching in the wings, a consistent performance from the Porsche 911 mounted pair always kept them in touch with the leaders, but going into the last day they thought that victory was out of reach, on learning that they had taken the win after the error from den Hartog, the look on Ryan’s face changed from one of disbelief to one of joy as the news hit home, it was a well-deserved victory for the Cheshire based crew.

This was the first round in the HERO Cup in association with EFG Private Bankers and Zenith Watches where the prize for the winning driver of the series includes a Zenith El Primero Open Chronomaster 1969 HERO Cup Edition alongside a week’s complementary sailing on board the luxurious 85-foot S/Y Orianda. The victorious navigator will have entry to one of four selected HERO events such as the Three Legs of Mann, Summer Trial or RAC Rally of the Tests, as well as this they will also receive a Zenith El Primero Open Chronomaster 1969 HERO Cup Edition timepiece.

Kev Haworth
HERO Events Ltd

www.heroevents.eu 

Midwinter was het zeker niet; droge weg, 6 graden, een incidentele bui en pas tegen het eind een beetje regen.

Maar dat hadden De Wegkruisers niet in de hand. Als ik goed geluisterd heb, spraken ze nog over de rit van 2 jaar geleden: helemaal sneeuwwit en met de dreiging van op de smalle wegen wildparkerende schaatsers. 

Classic. Nouw ja. Op de startlijst zowel in de sport als in de toer drie moderne auto’s. Met een Porsche Cayenne uit 2015 met stip genoteerd. Maar dat was niet wat ik zag vanuit onze Ford. Ja, ook wij waren niet met de ingeschreven MG MGB GT uit 1972. Mijn rijder Fons had het magerste excuus: de lichtschakelaar had het begeven. Maar ook dat lag niet aan De Wegkruisers.
2016. Ja beslist. Zondag 31 januari en dat lag wel aan De Wegkruisers: een goede locatie, een vriendelijke goedverzorgde ontvangst. Zowel de horeca (bij start en lunch) als de in mooi rood geklede Wegkruisers. Voldoende parkeergelegenheid.
Gemoedelijk en goed georganiseerd en toen moesten de routes van Jaap en Adrie nog komen.

De tijdschema’s waren heel goed te doen. Voor ons reed een deelnemer met 30 door een van de vele Quietzones, wij reden 30 en achter ons op enige afstand nog twee met 30. Zo blijft onze sport in stand!
We begonnen met een Ingetekende lijn met barricades op een industrieterrein met een kaart van 1 op 12.500. De putdeksels stonden er nog net niet op ingetekend. Je moest sneller gaan praten om je rijder op tijd de weg te wijzen. Maar industrieterreinen bieden altijd veel mogelijkheden om de fout in te gaan. Auto’s van alle kanten dus! Achteraf hadden we het wel goed gedaan.
Wat volgde, was heel goed te doen. Punten pijlen kortste route, waarbij de pijlen wel meermalen mochten worden aangedaan, maar de punten enkel wanneer ze door het nummer aan de beurt waren. Mooie routes over mooie wegen daar in het noorden van Noord-Holland. Jaap is kampioen in het bijtekenen van wegen, bouwen van viaducten waar ze niet zijn en wegmaken van wegen. Als hij een kaart goed manipuleert, kunnen we volgens mij oversteken naar Engeland. Maar daar raakt hij mij als altijd in mijn Achilleshiel: ophalen en ophalen waar iets niet op te halen is. Dat kostte dus een paar letters. Maar wel heel mooie constructies. Weer wat geleerd! Maar de volgende keer…., het blijft mijn blinde vlek.

Na de lunch iets nieuws: Langste route tussen twee grenslijnen. Een soort grensbenadering, maar dan totaal anders. De totaal langste route. Alle wegen slechts éénmaal berijden. Tenzij een omrijconstructie nodig is, want dan mag je alle wegen meermalen berijden en ook door de grenslijn heen. Ik kan me indenken met hoeveel pret dit nieuwe systeem gemaakt is. Gevolg: heel veel overleg in de auto en zeker niet alleen in onze auto. We hebben 1 letter gemist, omdat ten minste twee andere auto’s voor die letter stonden te overleggen. Van mij mag dit kaartleessysteem blijven. De heren gaven ook nog even een voorbeeld van hogere wiskunde: als je op de kaart een langere omrijconstuctie over heel kleine weggetjes kunt intekenen en al deze weggetjes achter dichte hekken blijken te liggen wordt het echt even nadenken en ben je helemaal niet bezig met een stukje weg dat even verderop iets verschoven ligt. 

Het is duidelijk: in de middag zijn we nog wat plaatsen gezakt. Want ja, er zaten ook nog wat constructies van ophalen van ingetekende routes die niet te berijden waren in. Maar we hebben genoten van deze rit.

Diep respect voor de uitzetters en voor de teams die het toch weer met zo weinig strafpunten wisten te rijden. Hoewel ook in de sportklasse het aantal gemiste routecontroles in het middag traject aan de hoge kant was.
Albert Boekel en Remco Luksemburg behaalden met de Alfa GTV in de sportklasse de eerste plek met 0 gemiste controles. Willem en Guillaume Geuzenbroek werden met de Daf 66 in de toerklasse nummer 1.
Met dank aan de Wegkruisers bij start, finish en langs de route.

Mede namens mijn rijder Fons Wijnberg, Albert Bijlsma.

Happy New Year's Drive, 23 januari 2016

Als het even kan laat ik de uitnodiging van Joan van de Lustgraaf voor de Happy Drive rally, zomer of wintereditie niet aan mij voorbij gaan. En altijd als navigator. Ofschoon ik een heerlijk sportwagentje, een mx5 NA 1.8 ’96 rij en een klassieke Volvo 142 (’71) aan het opbouwen ben. Ik hou van die spanning, de juiste weg te vinden. Al haat ik het gevoel “totally lost” te zijn. En bij even concentratieverlies wil dat mij wel eens overkomen. Er was afgelopen jaar even sprake van een wisseling naar de driverseat, maar helaas voor mij, de schone dame in kwestie navigeerde zich een andere relatie in. Afijn, zo spoed ik mij op een fraaie zaterdagochtend richting Barneveld. De Hoefslag is onze start-, lunch- en finishlocatie. Beschenen door een ontluikende winterzon, wat een fraai plaatje oplevert. 

Deze keer rijd ik met Hans Vijvers, de vader van Willemien die samen rijdt met driver Ben de Graaf – de winnaars van de midzomereditie 2015. Overigens vormde ik jarenlang samen met mijn goede vriend Ben een duo. Met smaak kan ik nog verhalen over onze winnend afgesloten meerdaagse rally naar Monaco in een Mercedes 500 SL met tot door het canvas heen versleten banden, maar dat is weer een geheel andere story. Hans en ik gaan ons dit jaar ook meten bij de Baronierijders. Al moeten we de eerste uitdaging van dit seizoen in Brabant laten lopen wegens het samenvallen met deze Happy Drives rally. 

Het nog spekgladde parkeerterrein vult zich met een zeer uiteenlopend wagenpark. Illustere klassiekers met “Tulpen”ervaring, youngtimers en ook 2000+ spul. De Ierse zaal stroomt vol met licht nerveuze, zelfverzekerde, ontspannen, ongeduldige drivers en navigatoren. Eigenlijk altijd een feest der herkenning, want Joan kent een trouw publiek en zij wordt bij binnenkomst door menig team liefdevol geknuffeld. Traditiegetrouw is haar partner Frans Diepeveen, die mij voor dit verslag heeft gestrikt, onderweg om de bordjes te plaatsen en een laatste check te doen. 

De uitleg van Joan doet het rumoerige gezelschap even verstillen. Aandachtig luisterend vernemen we haar uitdaging om een voor iedereen gelijk parcours te kunnen bieden. Het heeft ertoe geleid dat nogal wat binnendoor en onverharde weggetjes uit het schema zijn gehaald. Hetgeen mij de uitspraak ontlokt dat we dan voor de koffie wel terug zouden zijn. Nu, niets minder blijkt waar, want zowel in de ochtend als in het laatste middagtraject scoort ons team strafminuten. Mijn onmiskenbaar vermogen rechts en links door elkaar te halen en mijn nauwelijks te beheersen onbedoeld verlangen mijn driver meer kilometers te laten maken dan de uitzetter beoogt, brengt ons uit de tijd. 

De vier trajecten zijn verdeeld in verschillende navigatiesystemen: pijlen kortste route, pijlen-punten kortste route en ‘s middags een BARIL en punten kortste route. Goed opletten dat we nergens tegengesteld rijden op de door ons ingetekende route. En natuurlijk, o ja, goed meten. Ligt de weg echt wel op de juiste plaats en is de omrijroute wel de kortste? Het brengt ons een prachtige route door de Gelderse Vallei, met toch behoorlijk wat onverharde kilometers. Hetgeen de zondag erna  voor menig deelnemer ongetwijfeld zal leiden tot de nodige poetsuurtjes. Want de vorst en regen van de afgelopen week heeft wel voor modderige trajecten gezorgd. De fotograaf heeft zich op spectaculaire plekjes opgesteld. Ik ben benieuwd naar zijn plaatjes. Volgens mij spoot hem ook de modder om de oren. Menig team profiteert van het onverwacht zachte weer en laat de kapjes los. Een winterzonnetje, al betrekt ’s middags de lucht wel, zorgt voor vrolijke blosjes op de wangen. 

De zorg van Hans en mij is, naast een goede score behalen, vooral het team De Graaf-Vijvers achter ons te laten. Met de lunch blijken we al daartoe een stevig fundament te hebben gelegd. We liggen 3 fouten voor. Dat we met tijdsoverschrijding en een fout al niet meer bij de eerste 20 staan, zegt veel over het niveau en ook wel over het ontspannen Happy Drives gebeuren. Iedereen kan winnen, zelfs mij is dat al eens overkomen, maar ook verliezen. In het middagtraject heb ik toch behoorlijk wat laten liggen, dat doet ons wat duikelen in het klassement, maar nipt, heel nipt, blijven we onze “concurrenten” voor. En dat is voor het eerst. Missie geslaagd. Volgende week krijgen ze revanche bij de Midwinterclassic van de “Wegkruisers”. 

Ieder team zal zo zijn eigen ervaringen hebben tijdens de diverse trajecten. Ik blijf het opvallend vinden dat je soms in een treintje rijdt en soms niemand meer ziet. Hetgeen mij dan erg doet twijfelen aan mijn navigatorkunsten. Maar dan ineens zwermen er weer equipes in de buurt. Het blijft verrassend en als altijd uitdagend. Mochten dan onze prestaties het vermelden nauwelijks waard zijn, bij de winnaars van de sportklasse hoort wel een verhaal. Vrijdag bellen is er nog plaats? Ja, dan schrijf ik nog in samen met mijn moeder. En dan winnen! Hors-categorie “kwam, zag en overwon”. Chapeau!

En zo eindigt weer een mooie dag met nieuwe herinneringen en verlangen naar volgende ritten. Een heerlijk sfeertje met deze rallyrijders. Ook leuk dat er jongere equipes deelnemen. De Happy Drives rally’s zijn een mooie kennismaking met het rallyrijden en geven toch genoeg uitdaging voor ervaren teams. Tot ziens in augustus of zoveel eerder bij andere rally’s. 

Gerard Weck

Zo. De kop is er af van het seizoen 2016.

De Omloop van het Oosten mocht de aftrap doen van het seizoen 2016 en met een vijftigtal deelnemers verdiende de organisatie veel meer enthousiasme. Ik denk dat het tijdstip winter voor een aantal deelnemers nu niet zo aantrekkelijk is. Kans op sneeuw (is voor een rally liefhebber geen alibi) maar ook de regelgeving voor oldtimers, bedacht door minister (K)wibes, kan natuurlijk een rol spelen. Niet te min het was een fraai evenement. Prima startplek. Hole 19 van de golfclub. Al heel lang mijn beste hole. Dat verdient natuurlijk nadere toelichting voor leken. Een golfbaan heeft normaliter 18 holes. Hole 19 is nl. het clubhuis. Vandaar.

Nadat een ieder elkaar had voorzien van de beste wensen voor het nieuwe jaar gingen we van start. Het eerste traject werd afgesloten door een korte pauze in een etablissement dat ons bekend voor kwam. Een routecontrole/lunchcontrole uit de STAR Rally. Henk bleef in de auto intekenen zodat ik binnen koffie voor hem heb gehaald en hij kon doorwerken. De volgende trajecten brachten ons bij het lunchadres in Enschede. In de showroom werden de soep en broodjes met en zonder kroket genuttigd tussen een aantal fraaie automobielen. Aston Martin (jammer dat je niet mee deed Frans), Porsche, Maserati en ga zo maar door.

 Het middagdeel van de Omloop zou voor ons er een worden van “alles en nog wat mee maken”. Op zo’n 10 km. van de finish eerst in de sloot en even later muur vast in de modder. In beide gevallen denk je dan het is “game over”. Niet dus. In het eerste geval hadden we geluk dat een boer vlak bij woonde en die had een trekker. In het tweede geval werden we geholpen door Frans de Zoete en Erik Bruêns en de gebroeders Peters. We kwamen hier ook weer op de “vaste wal” echter niet nadat Frans een salvo modderkluiten via het zijraampje bij ons naar binnen had afgevuurd. Ze zaten tot aan de achterruit en die is bij een 1800 ES heel groot en zit helemaal achterin. Bedankt vrienden voor jullie hulp. Al met al toch aan de finish en slechts drie minuten te laat.

Ja en dan is het wachten op de uitslag. Nou dat was geen straf. Een ieder had wel een verhaal en je kon merken dat men in het clubhuis gewend is aan lieden die hole 19 waarderen. Lekkere vlotte bediening en voor vertrek naar huis afrekenen op je startnummer. Ook de catering was dik in orde. Soep vooraf welke werd geserveerd, stamppot buffet met alles er op en er aan en als laatste koffie met toetje dat weer werd geserveerd. Primadeluxe. Een plek om voor volgend jaar vast te leggen.

En valt er dan niets over de route te vertellen. Wel zeker. Het was een prachtige route in een fraaie omgeving. Maar dat zijn we wel gewend in dat deel van Nederland. Toch moet je als uitzetter dat wel kunnen verwerken in je kaartlees opdrachten en dat had hij prima gedaan. Die opdrachten waren geenszins moeilijk en voor een ieder te doen ware het niet dat er weer flink was “gerotzooid” in de kaartfragmenten. Dat schijnt momenteel een hype te zijn om maar te voorkomen dat er een deelnemer met 0 strafpunten aan de haal gaat met de eerste prijs. Ik vraag me af hoe een fragment er in 2020 zal uitzien. Heeft dan waarschijnlijk niets meer met een (staf)kaart te maken. Jammer. Een andere noot van kritiek verdient de plaatsing van de controles. Op verkeersborden en op schikhekken. Ik kan me voorstellen dat er een aantal zo voorbij zijn gereden. Ook ik moest af en toe flink is de “ankers” om een controle te ontwaren. Het is verstanding om plaatsing van de bordjes meteen vast te leggen tijdens het verkennen van de route. Ik heb bomen te over gezien waar zo’n ding aan vast geschroefd kan worden. Helaas blijven ook daar de vandalen er niet met hun poten vanaf. Zie het startbordje van de eerste regularity. Wel nu. Een prima start van het nieuwe seizoen met een lekker te rijden evenement. Goede catering en snelle uitslag. En een gezellige sfeer. En ook dit laatste hoort er bij. We rijden wel tegen elkaar maar we willen het met elkaar ook gezellig hebben.

Proficiat alle prijswinnaars. Met een beker ga je met een goed gevoel naar huis. Toch? Dank organisatie en marshals. Henk en uw “verslaggever” zien uit naar de volgende uitgave. We hebben genoten en hebben een sloot en vastzitten nu eens mee gemaakt. Eindelijk is het mij na zo’n slordige 58 jaar autosport dan overkomen. Het hoort er bij zullen we maar zeggen.

Tot een volgende keer.

Hans Brinkman