Midwinter was het zeker niet; droge weg, 6 graden, een incidentele bui en pas tegen het eind een beetje regen.
Maar dat hadden De Wegkruisers niet in de hand. Als ik goed geluisterd heb, spraken ze nog over de rit van 2 jaar geleden: helemaal sneeuwwit en met de dreiging van op de smalle wegen wildparkerende schaatsers.
Classic. Nouw ja. Op de startlijst zowel in de sport als in de toer drie moderne auto’s. Met een Porsche Cayenne uit 2015 met stip genoteerd. Maar dat was niet wat ik zag vanuit onze Ford. Ja, ook wij waren niet met de ingeschreven MG MGB GT uit 1972. Mijn rijder Fons had het magerste excuus: de lichtschakelaar had het begeven. Maar ook dat lag niet aan De Wegkruisers.
2016. Ja beslist. Zondag 31 januari en dat lag wel aan De Wegkruisers: een goede locatie, een vriendelijke goedverzorgde ontvangst. Zowel de horeca (bij start en lunch) als de in mooi rood geklede Wegkruisers. Voldoende parkeergelegenheid.
Gemoedelijk en goed georganiseerd en toen moesten de routes van Jaap en Adrie nog komen.
De tijdschema’s waren heel goed te doen. Voor ons reed een deelnemer met 30 door een van de vele Quietzones, wij reden 30 en achter ons op enige afstand nog twee met 30. Zo blijft onze sport in stand!
We begonnen met een Ingetekende lijn met barricades op een industrieterrein met een kaart van 1 op 12.500. De putdeksels stonden er nog net niet op ingetekend. Je moest sneller gaan praten om je rijder op tijd de weg te wijzen. Maar industrieterreinen bieden altijd veel mogelijkheden om de fout in te gaan. Auto’s van alle kanten dus! Achteraf hadden we het wel goed gedaan.
Wat volgde, was heel goed te doen. Punten pijlen kortste route, waarbij de pijlen wel meermalen mochten worden aangedaan, maar de punten enkel wanneer ze door het nummer aan de beurt waren. Mooie routes over mooie wegen daar in het noorden van Noord-Holland. Jaap is kampioen in het bijtekenen van wegen, bouwen van viaducten waar ze niet zijn en wegmaken van wegen. Als hij een kaart goed manipuleert, kunnen we volgens mij oversteken naar Engeland. Maar daar raakt hij mij als altijd in mijn Achilleshiel: ophalen en ophalen waar iets niet op te halen is. Dat kostte dus een paar letters. Maar wel heel mooie constructies. Weer wat geleerd! Maar de volgende keer…., het blijft mijn blinde vlek.
Na de lunch iets nieuws: Langste route tussen twee grenslijnen. Een soort grensbenadering, maar dan totaal anders. De totaal langste route. Alle wegen slechts éénmaal berijden. Tenzij een omrijconstructie nodig is, want dan mag je alle wegen meermalen berijden en ook door de grenslijn heen. Ik kan me indenken met hoeveel pret dit nieuwe systeem gemaakt is. Gevolg: heel veel overleg in de auto en zeker niet alleen in onze auto. We hebben 1 letter gemist, omdat ten minste twee andere auto’s voor die letter stonden te overleggen. Van mij mag dit kaartleessysteem blijven. De heren gaven ook nog even een voorbeeld van hogere wiskunde: als je op de kaart een langere omrijconstuctie over heel kleine weggetjes kunt intekenen en al deze weggetjes achter dichte hekken blijken te liggen wordt het echt even nadenken en ben je helemaal niet bezig met een stukje weg dat even verderop iets verschoven ligt.
Het is duidelijk: in de middag zijn we nog wat plaatsen gezakt. Want ja, er zaten ook nog wat constructies van ophalen van ingetekende routes die niet te berijden waren in. Maar we hebben genoten van deze rit.
Diep respect voor de uitzetters en voor de teams die het toch weer met zo weinig strafpunten wisten te rijden. Hoewel ook in de sportklasse het aantal gemiste routecontroles in het middag traject aan de hoge kant was.
Albert Boekel en Remco Luksemburg behaalden met de Alfa GTV in de sportklasse de eerste plek met 0 gemiste controles. Willem en Guillaume Geuzenbroek werden met de Daf 66 in de toerklasse nummer 1.
Met dank aan de Wegkruisers bij start, finish en langs de route.
Mede namens mijn rijder Fons Wijnberg, Albert Bijlsma.
