De grote viswedstrijd

Dit keer was het geen viswedstrijd langs de waterkant met een bamboe hengeltje of met een magneetje aan een touwtje in een kartonnen vijver, maar eentje met op en top geprepareerde rallyauto’s vanuit Spa via Luxemburg naar Scheveningen. Wel konden bijzonder fraaie vissen gevangen worden.

Nog één keer Sportklasse

Het is al weer twee jaar geleden dat wij voor de laatste keer bij de SLS waren en voor de laatste keer in Scheveningen startten. De keuze om naar Spa te gaan bleek 2015 al een goede te zijn geweest. In dat jaar 2014 werden we door een mazzeltje derde, omdat de equipe voor ons onder de druk van de laatste dag bezweek. We schaamden ons dan ook niet toen we ons nog één keer in de Sportklasse hadden inschreven. Verder hadden we ook nog niet veel vertrouwen in onze kunsten tijdens de etappe in de avond die door de Expertklasse gereden moet worden.

Niet bereikbaar willen zijn

De woensdag voor de start gingen wij al vroeg richting Spa. Tijdens andere rally’s waren we daar al wel eens in de buurt geweest, maar hadden nog niet de moeite genomen dit stadje eens rustig te bekijken. Op een leuk terrasje zagen we de andere deelnemers die middag arriveren. Onderweg werd ik nog wel een paar keer gebeld, om een paar laatste dingen voor de radiostilte af te stemmen. Tijdens de rally zelf willen wij niet bereikbaar zijn. Dat gaat ten koste van de concentratie en mag tenslotte ook niet. De telefoon werd dan ook op donderdagmorgen op de vliegtuigstand diep onder in de tas gestopt. Iets waar anderen toch meer moeite me leken te hebben.

Wat extra muntjes

Tijdens de ‘Verplichte documenten- en conformiteitscontrole van de auto voor alle deelnemers’ in en bij het Louwman Museum in Den Haag werden die dag ook al de eerste muntjes voor de bar verkocht. ‘Neem er maar een paar extra, omdat jullie altijd de bar afsluiten’ werd er al gezegd. Toch hebben we ons, ondanks onze vroege komst in Spa, netjes ingehouden, omdat de rally de volgende dag al gelijk in de eerste minuten zou starten met een regelmatigheidstraject. Erg zenuwachtig waren we gelukkig niet, want het reglement bleek niet al te ingewikkeld te zijn.

Die eerste is binnen

Helaas werd ons voornemen om de eerste dag fris en uitgeslapen te starten de nacht ervoor rond 5:00 uur wreed verstoord. Het hotelpersoneel dacht dat het op dat moment wel tijd was om een leuk muziekje aan te zetten op het binnenterras onder ons slaapkamerraam. De slaap kon ik na het sluiten van de ramen niet meer vatten. Dan maar vast piekeren over dat eerste regelmatigheidstraject. Gelukkig bleek het allemaal wel mee te vallen. Na een kort bolpijltraject werd een heuvel beklommen met een afwijking van maar 4 seconden. Die eerste was dus binnen. De volgende trajecten van Bart waren verder die ochtend niet heel ingewikkeld, maar we liepen wel zo’n 13 minuten tijdstraf op door een wat verkeerde inschatting van de benodigde tijd voor deze trajecten. Ook gooiden wat onverwachte Baustellen de nodige roet in het eten.

Navigator links in de auto

Het tweede regelmatigheidstraject in de middag verliep ook naar verwachting. Met 5 seconden afwijking waren wij zeer tevreden. De eerste controleletter werd gemist, doordat we iets te enthousiast een afslag op de te rijden route namen. Een wat verdekt opgestelde stempel met een herstelopdracht op een oude weg naar het pittoreske Olk zorgden er wat later die middag voor dat wij met meerdere andere equipes bijzondere aandacht hadden voor het vinden van de juiste weg uit dit dorpje. De enige equipe met de navigator op de linker stoel in de auto snapte niet dat wij die stempel links van de route niet hadden gezien. De op dat moment opgelopen vertraging werd gelukkig geneutraliseerd vanwege een verkeersinfarct in een ander dorpje door een brandende vrachtwagen op de nabij gelegen autosnelweg. Die equipe met die Engelse setting in de auto ging die dag aan de haal met het eerstedagvisje.

Oude Michelinkaart

Op vrijdag konden we onze koffers in het hotel in Luxemburg laten staan. Peter zou ons die dag op verschillende kaarten via een grote lus weer naar hetzelfde hotel loodsen. Na een eerste opwarmer op een bekende 1:100.000 kaart konden we ons verder verdiepen in de veel minder nauwkeurige Michelinkaarten. Tijdens onze eerste verkenningen kwamen we vader en zoon Van de Palen tegen die ons en wij ook af en toe hen de juiste weg wezen. Een in het daarop volgende traject verdwenen nokje bij de sensor voor de tripmaster zorgde voor de nodige onrust. De gereden afstand werd nog maar voor de helft weergegeven. Door het opnieuw kalibreren en wat onnodige kilometers na het missen van de juiste afslag liepen we een zevental strafminuten voor die dag op. Ondanks deze vertraging was ons eerste visje en een nummer één positie binnen.

Te veel nadenken

Te vroeg in de strijd hadden we onszelf al de nodige last op de schouders gelegd. Vanaf de zaterdagochtend moesten we onze eerste plaats zwaar verdedigen. Toni en Edwin wilden de mindere vrijdag graag compenseren en ook zullen Desiree en Nicole zich voorgenomen hebben ons naar een ander plaatsje te verwijzen. Op een wat langer traject in de ochtend dacht ik dat het wel verstandig was om te tanken, verder dacht ik nog een oude weg situatie met de nodige onnodige kilometers te herkennen en zorgde een boer met trekker en kar ervoor dat we een negental minuten vertraging opliepen. In het ochtendtraject hebben we verder samen met meerdere andere equipes gezocht naar de juiste weg uit Überwampach en een verscholen lettertje. Het zou denk ik verstandiger zijn als de uitzetter deze zoektochten in deze kleine plaatsjes zou kunnen beperken. In de middag gebeurde iets vergelijkbaars door een onvindbare letter op een vrij punt in een ander dorpje, dat door de uitzetters al eerder vervangen, nadat bleek dat deze tijdens het nulrijden was verdwenen.

Vertrouwde 1:50.000 kaarten

De laatste trajecten op zaterdag werden verreden op de vertrouwde 1:50.000 kaarten. Na de twee missers eerder die dag was dit een welkome afsluiter. Op zondag zouden we immers ook grotendeels over deze kaarten moeten navigeren. Tijdens de gebruikelijke briefing na het avondbuffet werden we gewaarschuwd voor de verschrikkingen van de volgende dag. Weer zouden we starten met een regelmatigheidstraject en nog twee snel op elkaar volgende. Tegen alle verwachtingen in zijn wij die avond samen met velen anderen maar eens wat vroeger naar bed gegaan.

Dat zal niet zo bedoeld zijn

Met nog maar 162 stafpunten verschil gingen wij die morgen van start. We zagen dit als extra bonus op een dagrit, om de druk maar niet onnodig hoog te maken. Die kwam wel op het moment van het eerste traject. Een zestal vrije punten moest in een beperkte tijd voor het eerste regelmatigheidstraject gevonden worden, waarbij je het risico loopt dat deelnemers wat langer zoeken om met beperkte tijdstraf toch alle controleletters te vinden. Dit veroorzaakte toch voor wat chaotische tafrelen bij de zelfstart van het eerste traject. Al ruim na onze starttijd gaf Joep nog de nodige adviezen en vlogen de deelnemers je al om de oren. In een treintje met een drietal andere equipes konden we een goede eindtijd niet meer behalen. Nu hadden we nog maar 12 puntjes van onze bonus over.

Hoe dom kun je zijn

De daarop volgende trajecten waren voor ons gelukkig wat minder hectisch. De schade bleef beperkt tot 3 en 8 strafseconden (feitelijk nog maar 1 bonuspuntje over). Nu kwam het aan op ouderwets goed navigeren. Onze vriend Peter Jan hielp onze concurrentie tijdens de koffiepauze nog aan wat routeadviezen, maar wij hadden onze fouten toen al gemaakt. Een derde rondje langs een i op weg naar een punt één na kortste route hadden we precies zoals de uitzetter het voor ogen had anders gereden en zijn (hoe stom kun je zijn) vergeten één barricade op de ingetekende lijn te omzeilen. Het afwachten op de boulevard in Scheveningen was begonnen. Om ons onbekende redenen bleef het lang stil vanuit de rekenkamer.

Ze zijn binnen gehengeld

Tot vlak voor het podium bleef het onduidelijk wie de winnaars zouden zijn. We besloten op het laatste moment er maar niet op te rijden, ondanks dat we al een beetje aangekondigd werden. Na enige tijd wachten zijn we maar een drankje gaan drinken. De ontvangst en de lekkernijen bij La Galleria hebben we ons prima laten smaken. Martin Roosenboom, die helaas niet aanwezig kon zijn, verraste ons via Facebook met zijn felicitaties, op het moment dat niemand nog iets wist. Op de site van de SLS bleek de uitslag al te staan. Onze concurrentie bleek ook niet foutloos te zijn geweest en onze marge bleef gehandhaafd. Na het lange wachten mochten wij ook het podium op rijden voor ons champagnemomentje. Ik wil me nu toch nog wel verontschuldigen bij die mensen die per ongeluk getroffen werden door de rondvliegende spetters. De visjes werden later die middag door ons binnen gehengeld. Met een tweede dagprijs, een overallprijs, een teamprijs, een mooie Chopardpen en een lekkere fles Aix waren wij zeer tevreden.

Helemaal top

Nu we weer thuis zijn en tevreden kunnen terug kijken op een geweldig evenement, kan ik alleen maar concluderen dat het een fantastisch aantal dagen was. Ik wil hiervoor de organisatie en met name natuurlijk Bart en Peter in het bijzonder hartelijk danken. Het was helemaal top. Uiteraard gebeurden er wel wat onvoorziene dingen en zorgden we hier en daar voor wat onrust, maar dit kan je deze mannen niet verwijten. De hotels waren prima, de buffetten heerlijk, de route prachtig en het weer tot de laatste dag geweldig (dat beetje regen vergeten we snel).

Hanja Jonker en Paul Hooiveld

 foto's: Niko Bloemendal

Met veel plezier reden Jochem Huygen en ik de Happy Midsummer Drive in onze Alfa Giulia uit 1966. Er bleek een gemêleerd gezelschap naar het zonnige Gameren te zijn gekomen: bekende en onbekende gezichten, met klassieke en moderne auto’s. In het ochtendzonnetje werd bijgepraat en kennisgemaakt onder het genot van een kop koffie.

Na een korte briefing door Joan vertrok de Sportklasse, gevolgd door de Tourklasse deelnemers. Wij vertrokken als zevende deelnemer in de Sportklasse. Het was de eerste rit van Joan die ik navigeerde. Dat was even wennen. Joan ontpopte zich als een gewiekste uitzetter die – zonder veel kaartmanipulaties – een uitdagende route neerzette met een interessante combinatie van pijlen kortste route, punten kortste route en een special stage. De gegeven tijd bleek gezien het drukke plattelands- en fietsverkeer krap. Al met al was ons resultaat in de ochtend: 2 controles gemist en 19 minuten verloren. Tijdens de lunch bleek dat we hiermee als zevende aan de middagetappe zouden beginnen. Hierover waren we best tevreden, maar het streven was om in de middag nog wat op te klimmen!

Met een priemende zon aan de hemel vervolgden wij de mooie route over dijkjes en door weilanden. Het was warm in de auto en daardoor moeilijk om de concentratie vast te houden. Al met al misten wij ook in de middagetappe 2 controles en liepen wij 12 minuten tijdverlies op. We werden uiteindelijk zesde, nét buiten de prijzen. De winst in de Sportklasse werd heel mooi gepakt door Wytze van Leuveren en Rutger Kwant. In de tour zegevierden An Meeusen - Francois Meeusen. Volgend jaar doen we zeker weer mee en gaan we voor de top 5!

Katrien Hendriks

Equipe # 7: Jochem Huygen - Katrien Hendriks | Alfa Romeo Giulia, 1966

15e NIERSTICHTING RALLY 18 JUNI 2016 – ALLEEN MAAR WINNAARS!

Normaal had ik op die dag met een van mijn vaste rallymaatjes een hele dag lopen afzien in de ‘7 uren van Emmeloord’ van rallyprofessor Jaap Jongman.
Maar omdat mijn echtgenote Mirjam de Graaff (ja ja, de zus van onze kleine grote BNN Bart de Graaff) kersvers ambassadeur van ‘de Nierstichting’ is geworden werden de bakens voor die dag verzet.
Een mooie dag, mooie auto’s en mooie mensen, die een goed doel een warm hart toedragen zijn de al jaren succesvolle ingrediënten gebleken om zowel die mensen als het goede doel te dienen. Rallynews.eu heeft zelfs een aparte categorie ‘Goede doelen rally’s en ritten’.

Zo zijn we zelf eigenlijk ook in de rallysport verzeild geraakt. In 2007 benaderde Frank ten Bokum, eigenaar van de ‘Miles of Mystery’ ons. Hij had een unieke rally bedacht waarin hij deelnemers uitnodigde om op een zaterdag in september hun bolide in te leveren, om vervolgens diezelfde deelnemers op de daaropvolgende woensdag met een vliegtuig naar een geheime bestemming in Europa te brengen. Daar kon dan het vierdaagse rally avontuur beginnen! Zo maar ergens in Europa. Omdat Frank ook – in alles wat hij doet – een goed doel betrekt, leek het hem een mooie gedachte om de rally aan ‘onze’ foundation te koppelen, de Bart de Graaff Foundation. Zijn rally is bedoeld voor ondernemers en wij helpen ondernemers met een handicap met het starten van een eigen bedrijf.
Ook omdat wij in het bezit zijn van de Porsche van Bart de Graaff en allebei gek op auto’s en autosport zijn, was snel het idee geboren dat wij met de auto van Bart mee gingen rijden. Dan was de foundation ook echt aanwezig. Dat werkte goed en we hadden nooit gedacht dat we het spelletje echt leuk zouden gaan vinden. Ook nu de Miles of Mystery gekoppeld is aan een ander goed doel, blijven wij zelf – nog steeds in de auto van Bart – een aantal maal per jaar een goede doelen rally rijden.

Goed, genoeg gekletst over de achtergrond, op naar de Nierstichtingrally!
De organisatie is in handen van Joan van de Lustgraaf en dan weet je dat zo een dag goed zit. Want laten we eerlijk zijn: een goede doelen rally rijd je niet voor de wedstrijd. Mooie plekjes, goede sfeer, leuke contacten en fijne catering zijn de ingrediënten voor de dag. Niet de ingewikkelde herconstructies, kunstig verlegde wegen of andere ingenieuze vallen moeten de dag maken. NEEN! Het gaat om de andere geneugten van het leven!

Dus de start – op een mooie locatie bij Porsche Classic Center Gelderland in Heteren - is lekker chaotisch. De teams maken zich totaal niet druk om de starttijd. Wat? Moest ik 10 minuten geleden al starten? Eerst mijn koffie!

Als uiteindelijk iedereen op weg is bijten we ons vast in de route. We rijden (uiteraard) de sportklasse en zijn blij met het voorgeschotelde materiaal. Keurig verzorgd en zonder fouten. Nogmaals we rijden een goede doelen rally dus verwachten geen technische hoogstandjes maar we moeten zeer alert blijven. Uit de losse pols rijden is te gemakkelijk en wordt afgestraft! Joan is gek op (hele) kleine haakjes in de pijlen en ook bij de ingetekende lijnen met barricades komen we een paar wegen tegen waar we niet in mogen. Dus moet er – bescheiden – een aantal herconstructies worden gemaakt.
De route is mooi en zeer gevarieerd en uiteindelijk zijn we helemaal van Heteren (Nijmegen) naar Dalfsen (Zwolle) gereden. Prachtige weggetjes door bossen, agrarisch gebied, de heide en langs de uiterwaarden. Kortom al het moois dat Nederland heeft te bieden passeert de revue.

En dan…… dan is het weer voorbij. Gefinisht bij het prachtige Kasteel Buitenplaats in Dalfsen waar het avondprogramma wordt gedraaid. Ook hier klopt alles weer en zelfs de obligatoire veiling voor de Nierstichting (WE WILLEN DAT DE DRAAGBARE KUNSTNIER ER KOMT!!) is totaal niet vervelend, zelf komisch.
Als we aan het eind van de dag naar huis gaan zijn we voldaan: Alles klopte deze dag en met bijna € 25.000 voor de Nierstichting is iedereen een winnaar toch?

Peter Jan Smit

foto's: Niko Bloemendal

Wolvega, 18 juni 2016 7 Uren van Emmeloord.

Weer: ± 20⁰ C, Wisselend bewolkt met een enkele regenspetter.
Aantal equipes: 91 (Expert 8, Sport 23, Toer 52, Open klasse 8)
Lengte: ± 250 kilometer.
Uitzetters: Carl Verboom (ochtend-traject) en Peter Staal (middag-traject).

Sinds de aanschaf van onze eerste standaard beige Peugeot 203 A uit 1951 is Klazien mijn vaste navigatrice. Na de koop van onze tweede Peugeot, een geprepareerde zwarte 203C uit 1956, veranderde dat niet, op één uitzondering na. In de 7 Uren van Emmeloord reden wij met beide Peugeots tegen elkaar. Ik nam vaak een zakelijke relatie mee die ook iets had met auto’s. Klazien reed dan vaak met een goede kennis. Sinds enkele jaren wordt de beige Peugeot ontzien. We rijden nu alleen rally’s met de zwarte 203.

Al voor onze 15e deelname aan de Tulp was het plan om na twee jaar afwezig te zijn geweest, dit jaar weer samen de 7 Uren te rijden. Om relaxed te beginnen besloten wij om al op vrijdagmiddag naar Wolvega af te reizen en bij Van der Valk te overnachten. Het reglement was niet echt ingewikkeld met de gebruikelijke systemen: Ingetekende lijn met barricades, Blinde lijn, Pijlen kortste route soms aangevuld met Punten vrij / Punten één na kortste route, Grensbenadering en langste route in een vak.

Na een gezellig onderonsje met de organisatie en een goede nachtrust moesten we om 9.30 uur starten. Vol goede moed begonnen we. In het 1e traject na pijl 4 was een weg weggepoets. De bemande stempelcontrole was er om te controleren of we de route in één keer foutloos reden. Wie tussen pijl 5 en 6 het bekende “Carl Verboom fietsje” op de kaart zag staan wist dat je dat fietspad niet mocht berijden en de goede controle V moest noteren. In traject 2 blokkeerde een doorgetrokken bermlijn (tussen twee brugtekens) de route. Niet gezien, dus hier onze eerste foutcontrole. Hierna een stukje blinde lijn. Ook hier niet goed opgelet, stukje te weinig doorgereden en de weg binnendoor genomen dus een foute “D”. Bij de ex-aequo-controle bleken we achteraf precies op tijd waren.

Traject 3 was grensbenadering.

Op het bij de start uitgereikte tabel RP stond dat bij TC 3 de regularity begon. Je legt zo’n vellletje naast je neer omdat je bij de start andere dingen aan je hoofd hebt (eerste deel van de routen intekenen). In het routeboek stond verder niets over de regularity. Bij TC 3 hoorden we de bemanning aftellen, dus kwamen we er nog net op tijd achter dat de RP begon (met 40,24 km/u). Halsoverkop het velletje gepakt en geen tijd om de stopwacht te pakken. Dan maar op het gewone tijdklokje rijden. Ik ben gewend om op een tabel te rijden, waarbij achter de afstand de tijd staat. Dat was hier omgekeerd. Om de 10 seconden stond de afstand erachter. Dus bij 2 min 30 sec. stond 1,689 km. Hierdoor het eerste stuk wat onwennig met de tabel omgegaan. In het begin van de RP was er al direct een mini keerlusje op een zijweg (punt op de iets verbrede weg). Als je dat niet zag (wij dus) leverde dat 11 seconden te weinig rijtijd op. Uiteindelijk scoorden wij met meer geluk dan wijsheid slechts 2 strafseconden (te vroeg). In traject 3 ook de voor de 7 Uren bekende benzinepomp stempel. Of je nu wel of niet wil tanken, de route liep via het terrein van het tankstation ( de Q). Bij de tussenstand na het ochtend traject stonden we boven verwachting op een 5e plaats in de sportklasse.

Na de lunch in ’t Voorhuys in Emmeloord begon het met pijlen kortste en punten vrij. Al direct een fout gemaakt. Op weg naar de punt een klein lusje over het hoofd gezien, dus een foute “B”. Kaartlezen ging over in grensbenadering. Hierbij een niet te berijden route wel via de 1e mogelijkheid geprobeerd op te halen (ging niet), maar vervolgens de 2e mogelijkheid om alsnog een stukje op te halen niet gezien. Weer een gemiste controle. In traject 5, pijlen kortste en punten één na kortste route, op weg naar een punt de controle “R” bewust niet opgeschreven. Even het systeem van punten vrij (dus alleen controle op het punt) en punten één na kortste door elkaar gehaald. Vervolgens een kortste route door plaatsnaam Bantega niet gezien, dus weer een gemiste controle.

Traject 6

Bestond voornamelijk uit een ingetekende (licht blauwe) lijn met barricades. Het was hier goed opletten dat je niets tegengesteld reed en de juiste route construeerde bij niet bestaande wegen. Komisch was de reactie van een bewoner. Hij zag ze op een kruising van alle kanten komen en haalde al lachend zijn schouders op met de handen in de lucht. Hij wist even niet wat hij ervan moest denken. Ook wij misten hier een aantal controles. Aan het eind van traject 6 nog een afsluitende test (pijlen kortste route) gedeeltelijk over een privéterrein en met een schaal van 1:2.500. Het ging hier niet zozeer op tijd, maar de juiste route afleggen. Dat was te doen.

Door het niet te strakke tijdschema waren alle TC’s goed te halen of je moest echt lang gaan zoeken naar een juiste route.

Als we bij de finish onze fouten in het middag traject bij elkaar optellen, blijkt dat we hierdoor zijn gezakt in het klassement van plaats 5 naar plaats 14. Achteraf denk je “Hoe kan ik dat niet gezien hebben”, maar dat zullen wel meer deelnemers hebben. Ik denk dat meerdere ritten rijden het devies is.

Rond 18:30 kon worden aangeschoven aan het Van der Valk buffet, met aansluitend de prijsuitreiking. Om ± 20.00 uur weer op weg naar huis na een gezellige en leuke rit. De uitslag staat elders op de site van Rallynews.

Wim van de Lagemaat

Start # 30: Wim & Klazien van de Lagemaat

Bij 1 situatie was de afwijking op de kaart wel erg minimaal. Zie onderstaande situatie.

Testje op industrieterrein

Juiste route was: TC8-in -> ABBCDGDGEY -> TC9-in