De grote viswedstrijd
Dit keer was het geen viswedstrijd langs de waterkant met een bamboe hengeltje of met een magneetje aan een touwtje in een kartonnen vijver, maar eentje met op en top geprepareerde rallyauto’s vanuit Spa via Luxemburg naar Scheveningen. Wel konden bijzonder fraaie vissen gevangen worden.
Nog één keer Sportklasse
Het is al weer twee jaar geleden dat wij voor de laatste keer bij de SLS waren en voor de laatste keer in Scheveningen startten. De keuze om naar Spa te gaan bleek 2015 al een goede te zijn geweest. In dat jaar 2014 werden we door een mazzeltje derde, omdat de equipe voor ons onder de druk van de laatste dag bezweek. We schaamden ons dan ook niet toen we ons nog één keer in de Sportklasse hadden inschreven. Verder hadden we ook nog niet veel vertrouwen in onze kunsten tijdens de etappe in de avond die door de Expertklasse gereden moet worden.
Niet bereikbaar willen zijn
De woensdag voor de start gingen wij al vroeg richting Spa. Tijdens andere rally’s waren we daar al wel eens in de buurt geweest, maar hadden nog niet de moeite genomen dit stadje eens rustig te bekijken. Op een leuk terrasje zagen we de andere deelnemers die middag arriveren. Onderweg werd ik nog wel een paar keer gebeld, om een paar laatste dingen voor de radiostilte af te stemmen. Tijdens de rally zelf willen wij niet bereikbaar zijn. Dat gaat ten koste van de concentratie en mag tenslotte ook niet. De telefoon werd dan ook op donderdagmorgen op de vliegtuigstand diep onder in de tas gestopt. Iets waar anderen toch meer moeite me leken te hebben.
Wat extra muntjes
Tijdens de ‘Verplichte documenten- en conformiteitscontrole van de auto voor alle deelnemers’ in en bij het Louwman Museum in Den Haag werden die dag ook al de eerste muntjes voor de bar verkocht. ‘Neem er maar een paar extra, omdat jullie altijd de bar afsluiten’ werd er al gezegd. Toch hebben we ons, ondanks onze vroege komst in Spa, netjes ingehouden, omdat de rally de volgende dag al gelijk in de eerste minuten zou starten met een regelmatigheidstraject. Erg zenuwachtig waren we gelukkig niet, want het reglement bleek niet al te ingewikkeld te zijn.
Die eerste is binnen
Helaas werd ons voornemen om de eerste dag fris en uitgeslapen te starten de nacht ervoor rond 5:00 uur wreed verstoord. Het hotelpersoneel dacht dat het op dat moment wel tijd was om een leuk muziekje aan te zetten op het binnenterras onder ons slaapkamerraam. De slaap kon ik na het sluiten van de ramen niet meer vatten. Dan maar vast piekeren over dat eerste regelmatigheidstraject. Gelukkig bleek het allemaal wel mee te vallen. Na een kort bolpijltraject werd een heuvel beklommen met een afwijking van maar 4 seconden. Die eerste was dus binnen. De volgende trajecten van Bart waren verder die ochtend niet heel ingewikkeld, maar we liepen wel zo’n 13 minuten tijdstraf op door een wat verkeerde inschatting van de benodigde tijd voor deze trajecten. Ook gooiden wat onverwachte Baustellen de nodige roet in het eten.
Navigator links in de auto
Het tweede regelmatigheidstraject in de middag verliep ook naar verwachting. Met 5 seconden afwijking waren wij zeer tevreden. De eerste controleletter werd gemist, doordat we iets te enthousiast een afslag op de te rijden route namen. Een wat verdekt opgestelde stempel met een herstelopdracht op een oude weg naar het pittoreske Olk zorgden er wat later die middag voor dat wij met meerdere andere equipes bijzondere aandacht hadden voor het vinden van de juiste weg uit dit dorpje. De enige equipe met de navigator op de linker stoel in de auto snapte niet dat wij die stempel links van de route niet hadden gezien. De op dat moment opgelopen vertraging werd gelukkig geneutraliseerd vanwege een verkeersinfarct in een ander dorpje door een brandende vrachtwagen op de nabij gelegen autosnelweg. Die equipe met die Engelse setting in de auto ging die dag aan de haal met het eerstedagvisje.
Oude Michelinkaart
Op vrijdag konden we onze koffers in het hotel in Luxemburg laten staan. Peter zou ons die dag op verschillende kaarten via een grote lus weer naar hetzelfde hotel loodsen. Na een eerste opwarmer op een bekende 1:100.000 kaart konden we ons verder verdiepen in de veel minder nauwkeurige Michelinkaarten. Tijdens onze eerste verkenningen kwamen we vader en zoon Van de Palen tegen die ons en wij ook af en toe hen de juiste weg wezen. Een in het daarop volgende traject verdwenen nokje bij de sensor voor de tripmaster zorgde voor de nodige onrust. De gereden afstand werd nog maar voor de helft weergegeven. Door het opnieuw kalibreren en wat onnodige kilometers na het missen van de juiste afslag liepen we een zevental strafminuten voor die dag op. Ondanks deze vertraging was ons eerste visje en een nummer één positie binnen.
Te veel nadenken
Te vroeg in de strijd hadden we onszelf al de nodige last op de schouders gelegd. Vanaf de zaterdagochtend moesten we onze eerste plaats zwaar verdedigen. Toni en Edwin wilden de mindere vrijdag graag compenseren en ook zullen Desiree en Nicole zich voorgenomen hebben ons naar een ander plaatsje te verwijzen. Op een wat langer traject in de ochtend dacht ik dat het wel verstandig was om te tanken, verder dacht ik nog een oude weg situatie met de nodige onnodige kilometers te herkennen en zorgde een boer met trekker en kar ervoor dat we een negental minuten vertraging opliepen. In het ochtendtraject hebben we verder samen met meerdere andere equipes gezocht naar de juiste weg uit Überwampach en een verscholen lettertje. Het zou denk ik verstandiger zijn als de uitzetter deze zoektochten in deze kleine plaatsjes zou kunnen beperken. In de middag gebeurde iets vergelijkbaars door een onvindbare letter op een vrij punt in een ander dorpje, dat door de uitzetters al eerder vervangen, nadat bleek dat deze tijdens het nulrijden was verdwenen.
Vertrouwde 1:50.000 kaarten
De laatste trajecten op zaterdag werden verreden op de vertrouwde 1:50.000 kaarten. Na de twee missers eerder die dag was dit een welkome afsluiter. Op zondag zouden we immers ook grotendeels over deze kaarten moeten navigeren. Tijdens de gebruikelijke briefing na het avondbuffet werden we gewaarschuwd voor de verschrikkingen van de volgende dag. Weer zouden we starten met een regelmatigheidstraject en nog twee snel op elkaar volgende. Tegen alle verwachtingen in zijn wij die avond samen met velen anderen maar eens wat vroeger naar bed gegaan.
Dat zal niet zo bedoeld zijn
Met nog maar 162 stafpunten verschil gingen wij die morgen van start. We zagen dit als extra bonus op een dagrit, om de druk maar niet onnodig hoog te maken. Die kwam wel op het moment van het eerste traject. Een zestal vrije punten moest in een beperkte tijd voor het eerste regelmatigheidstraject gevonden worden, waarbij je het risico loopt dat deelnemers wat langer zoeken om met beperkte tijdstraf toch alle controleletters te vinden. Dit veroorzaakte toch voor wat chaotische tafrelen bij de zelfstart van het eerste traject. Al ruim na onze starttijd gaf Joep nog de nodige adviezen en vlogen de deelnemers je al om de oren. In een treintje met een drietal andere equipes konden we een goede eindtijd niet meer behalen. Nu hadden we nog maar 12 puntjes van onze bonus over.
Hoe dom kun je zijn
De daarop volgende trajecten waren voor ons gelukkig wat minder hectisch. De schade bleef beperkt tot 3 en 8 strafseconden (feitelijk nog maar 1 bonuspuntje over). Nu kwam het aan op ouderwets goed navigeren. Onze vriend Peter Jan hielp onze concurrentie tijdens de koffiepauze nog aan wat routeadviezen, maar wij hadden onze fouten toen al gemaakt. Een derde rondje langs een i op weg naar een punt één na kortste route hadden we precies zoals de uitzetter het voor ogen had anders gereden en zijn (hoe stom kun je zijn) vergeten één barricade op de ingetekende lijn te omzeilen. Het afwachten op de boulevard in Scheveningen was begonnen. Om ons onbekende redenen bleef het lang stil vanuit de rekenkamer.
Ze zijn binnen gehengeld
Tot vlak voor het podium bleef het onduidelijk wie de winnaars zouden zijn. We besloten op het laatste moment er maar niet op te rijden, ondanks dat we al een beetje aangekondigd werden. Na enige tijd wachten zijn we maar een drankje gaan drinken. De ontvangst en de lekkernijen bij La Galleria hebben we ons prima laten smaken. Martin Roosenboom, die helaas niet aanwezig kon zijn, verraste ons via Facebook met zijn felicitaties, op het moment dat niemand nog iets wist. Op de site van de SLS bleek de uitslag al te staan. Onze concurrentie bleek ook niet foutloos te zijn geweest en onze marge bleef gehandhaafd. Na het lange wachten mochten wij ook het podium op rijden voor ons champagnemomentje. Ik wil me nu toch nog wel verontschuldigen bij die mensen die per ongeluk getroffen werden door de rondvliegende spetters. De visjes werden later die middag door ons binnen gehengeld. Met een tweede dagprijs, een overallprijs, een teamprijs, een mooie Chopardpen en een lekkere fles Aix waren wij zeer tevreden.
Helemaal top
Nu we weer thuis zijn en tevreden kunnen terug kijken op een geweldig evenement, kan ik alleen maar concluderen dat het een fantastisch aantal dagen was. Ik wil hiervoor de organisatie en met name natuurlijk Bart en Peter in het bijzonder hartelijk danken. Het was helemaal top. Uiteraard gebeurden er wel wat onvoorziene dingen en zorgden we hier en daar voor wat onrust, maar dit kan je deze mannen niet verwijten. De hotels waren prima, de buffetten heerlijk, de route prachtig en het weer tot de laatste dag geweldig (dat beetje regen vergeten we snel).
Hanja Jonker en Paul Hooiveld
foto's: Niko Bloemendal
