Write a comment
ROZ 2019: EEN PRETTIG PAK SLAAG.
De ROZ 1998 was mijn allereerste dagvullende “rally”. Alhoewel, dat was toen nog een “betrouwbaarheidsrit” onder de vlag van de NRF. Een uur of 20 achter elkaar, met een grote variatie aan systemen, naast kaartlezen ook routebeschrijving en bol-pijl met typische reglementaire grappen. Toen stuurde ik nog en las mijn vrouw Gea het routeboek aan boord van onze Triumph Vitesse. We hebben die dag heel erg veel geleerd!
Sindsdien is de opzet wel wat gewijzigd, maar is het nog steeds een rit voor liefhebbers van enige uitdaging. Als je inschrijft voor de ROZ, dan weet je dat je die dag een kaartleestechnisch pak slaag gaat krijgen. En dat blijkt al jaren een behoorlijk startveld op te leveren, dus lijkt er wel behoefte aan een dergelijke “sadomasochistische” aanpak. Voor velen in ons maffe wereldje is de ROZ misschien wel daarom één van de favorieten op de rallykalender.
Dit jaar mocht ik voor het eerst (in de ROZ) ten strijde trekken naast Wytze van Leuveren. In zijn pas grotendeels opnieuw opgebouwde Alfa Bertone. De ROZ zou meteen een serieuze “shakedown” zijn voor het komende seizoen. Op zaterdag 9 maart werden wij gastvrij ontvangen in Zeddam. Mooi gelegen in de Achterhoek, een deel van Nederland dat zich perfect leent voor onze hobby. We rijden er dan ook geregeld, met diverse rally’s. Het is haast een wonder dat men hier die brommende ouwe karren nog niet helemaal zat is? Lekker vroeg – om 8:11 – mochten we al op pad om te ontdekken wat de heren uitzetters van de organiserende Wegkruisers voor ons hadden bedacht. De “narigheid” zou uiteraard niet lang op zich laten wachten… Binnen een paar kilometer kondigde de eerste kaartmanipulatie zich al aan. De hersens moesten zo vroeg in de ochtend al meteen een versnelling hoger. Wel zorgen dat je correct je voorgenomen route opneemt. En donders goed in de gaten houden dat je niet per ongeluk een controle noteerde op weg naar een punt vrije route. Vooral deze laatste valstrik zou gedurende de hele dag in allerlei varianten gebruikt worden. Je kon geen moment verslappen en moest steeds goed in de gaten houden met welk systeem je bezig was.De ROZ heeft zo zijn eigen formule, zonder vaste tijdcontroles onderweg. Maar wel met enkele “specials” die op tijd gereden moeten worden. Bij de start van de eerste special blijkt mijn raambediening niet meer te werken en moeten we noodgedwongen de proef rijden met mijn raam open. Brrrrrrrr, best fris! Gelukkig is het (nog) droog. Wel goed de papierwinkel vasthouden!
We weten de redelijk uitdagende special op basis van ingetekende lijn met barricades gelukkig binnen de tijd af te leggen. Tijd om bij te komen is er echter niet, we moeten verder. Flink de tanden zetten in diverse herconstructies. Waarbij hier en daar een slim ingetekend keerlusje toch niet opgemerkt wordt… En een omrijconstructie via een stuk spoorweg, dat heb ik denk ik nog nooit meegemaakt. En dus ook niet goed opgelost… Bij de eerste koffiepauze in Barchem blijkt in de Masterklasse enkel de equipe Jacqueline Zuiderwijk – Jurgen Donders volledig ongeschonden door etappe 1 te zijn gekomen. Hier is meteen even tijd om met wat technische ondersteuning mijn raam weer dicht te krijgen. Het kan nu alleen niet meer open, dus bij bemande controles moet helaas het hele portier open. In etappe 2 worden de deelnemers geplaagd door zwart/witte kaarten in schaal 1:40.000. Dubbel uitdagend. Vooral omdat ik wel een 1:40.000 meetlatje heb, maar niet bij me…dat wordt dus rekenen en/of gokken qua afstanden. Het gebrek aan kleur maakt het toch lastiger om de kaart te lezen en ik mis hierdoor weer wat juiste oplossingen. De gedeeltes volgens het pacenotes systeem gaan gelukkig gesmeerd. Ik ken het enkel van de ROZ, maar het is zeker leuk voor de variatie. Het is maar goed dat mijn raam nu dicht zit, want het droge weer is inmiddels op. Het stormt, regent en onweert met tussenpozen. Naar het schijnt typisch maarts weer. Het onverhard – waarvan aardig wat in de route verwerkt zit – is ook flink vochtig en binnen de kortste keren zit de prut tot op het dak. Zo zien de buren tenminste ook dat je fijn een dagje op pad bent geweest!
De lunch kan genoten worden bij een voor rallyrijders vertrouwd adres. Bij Erve Kots, even buiten Lievelde, weet men wel een rallywaardige lunch te serveren. Even wat ervaringen uitwisselen. “Hè, hoe kon ik zo stom zijn om dat te missen?” Niet te lang bij stil staan, op naar nieuwe avonturen. We waren het erf amper af en jawel, de eerste herconstructie was alweer een feit. Hop, meteen weer vol aan de bak. Op één na kortste routes bedenken, ook altijd uitdagend. Vooral als je verschillende opties hebt. Leuk, we houden van uitdaging! Toch? En dan weer omschakelen naar zo min mogelijk rode wegen. Geen enkele kans om in te dutten omdat het te saai is. Dan weer een pittige special er tussendoor, compleet met plensbui. Het ideale tijdschema is intussen een utopie. Sommigen lopen al zover achter dat een special moet worden overgeslagen, omdat men buiten het tijdvenster is geraakt. Gelukkig kan bij iedere pauze wat tijd worden teruggewonnen, maar ook wij moeten het tempo erin houden om aan het eind vrij van tijdstraf te blijven. Bij de tweede koffiepauze nabij Bredevoort krijgt iedereen bericht dat men een kwartier extra tijd heeft naar de finish toe. Dat is wel prettig.
Al zijn de ontberingen nog niet voorbij. Punten vrije route op een kaart uit 1936. Dat valt nog niet mee. Want zelfs diep in de Achterhoek is het wegenpatroon sindsdien niet meer hetzelfde. Dit is echt speuren voor gevorderden! En dat vinden wij leuk. Geloof ik. Poeh, dit valt nog niet mee.
Het autootje heeft het ook niet makkelijk. De kuilen in het onverhard bleken een letterlijke shakedown, want de bevestiging van de stabilisatorstang is afgebroken. We kunnen wel doorrijden, maar bij menige bocht is er een naar knakkend geluid onder de wagen te horen.Het begint inmiddels te schemeren, de vermoeidheid begint wat op te komen, de kaartleesellende gaat door tot het einde en ik maak toch nog een stomme fout. Geen rode weg rijden, potverdikkeme! Maar dat bedenk ik me pas als ik de uitleg bekijk onder het genot van een (welverdiend?) biertje. Nou, nou, dit was er weer eentje hoor. Een echte ROZ. Wie een mooie rally wil rijden moet pijn lijden. Of zoiets.
Het grote wachten op de uitslag duurt ondanks een smakelijk buffet, maar dankzij enkele neutralisaties en een nare misser in het rekenprogramma, langer dan gewenst. Hierdoor waren er ten tijde van de prijsuitreiking niet heel veel mensen meer aanwezig. Wij nog wel, want we hadden ondanks de foutjes nog hoop op een goede klassering. Zuiderwijk/Donders bleken deze dag qua navigeren het beste te hebben gepresteerd. Helaas scoorden zij wat strafpunten bij een snelheidscontrole. Waardoor wij hen voorbij wisten te streven en alsnog de grootste trofee mee naar huis mochten nemen. Maar we hebben vooral genoten tijdens deze editie van de ROZ. Ja het was knap pittig. Maar wel gaaf. Het was een prettig pak slaag. Volgend jaar weer!
Rutger Kwant
Equipe 11 | Wytze van Leuveren - Rutger Kwant
foto's: Niko Bloemendal
