Write a comment
De Horneland rally stond nog op onze lijst van rally’s die we eens wilden doen.
Vorig jaar hadden we ons ook ingeschreven, maar toen begaf de versnellingsbak van onze auto het ongeveer 10 kilometer voor de start. De bak hebben we toen werk van gemaakt, deze werkt sindsdien zonder problemen. Waarschijnlijk was 2018 niet het beste jaar om de Horneland te proberen, deze editie was dermate lastig dat slechts 55% van de deelnemers deze heeft uitgereden. Naar aanleiding hiervan is de organisatie aangepast, waarbij Peter Rovers naar voren is getreden als voorzitter en uitzetter.
Het is een rally die door de nacht heen gaat, aaneengesloten van vrijdag 14 uur tot zaterdagochtend 10 uur. Vrijdagmiddag rond lunchtijd kwamen we aan bij de start bij Buitenplaats Vaeshartelt bij Maastricht. Na de technische keuring, nog wat checks van de auto, en het plakken van de schilden, werden we verwelkomd door Peter Rovers. Gevolgd door een prima lunch waren we klaar om te beginnen.
De rally maakt gebruik van één systeem: punten vrije route. De kaarten zijn uitsluitend 1:200.000 van Michelin, opgeblazen tot 1:100.000. Michelinkaarten nemen het niet zo nauw met de werkelijkheid; het is eerder een artistieke impressie van een kaart. Situaties kunnen honderden meters eerder of later komen dan op de kaart staat. Aansluitingen lopen compleet andere kanten op, om later wel de juiste richting op te pakken. Een rechte weg op de kaart kan zomaar een paar haarspelden bevatten. Afstanden op de kaart zijn minder belangrijk, een kompas is handig. Bij Michelin moet je zo veel mogelijk van de tekens op de kaart gebruiken bij de navigatie.
Peter is een meester in het opzoeken van situaties in het veld om de equipes op het verkeerde been te zetten. Een leuk voorbeeld hiervan is een TC bovenop een oude spoortunnel. Hiervoor moest je een klein weggetje na de tunnel rechts, naar boven het oude spoor op. Hier stond dan een auto zonder verlichting op iets wat op een fietspad leek. Het Nederlandse kenteken vonden we verdacht, en pas toen we naast de auto stonden deden de marshals de ramen open en de lichten aan. Goed verstopt!
Nu kom je bij enkele rally’s wel eens de grap tegen van snelwegen die niet op de kaart staan maar er wel zijn. Of snelwegen die wel op de kaart staan maar er nooit zijn geweest. Peter stuurt iedereen naar een kilometerslang stuk oude weg slingerend langs een nieuwe provinciale weg die niet op het oude kaartfragment staat. In het donker. Zonder enige verdere referentie. Hierdoor weten we dat het oppakken van de oude weg belangrijk is, maar deze blijven volgen is net zo belangrijk.
Continu in no-time een afweging maken is wat ons betreft wat de Horneland typeert. We hebben de vaart er goed in moeten houden, even zoeken betekende tijdstraf. De kwaliteit van sommige wegen, de vele stempels, de onnauwkeurigheid van de kaarten, de korte intervallen tussen de TC’s, en de slechte weersomstandigheden hielpen ook niet om onze tijdstraf laag te houden.
We hadden Peters advies over het niet teveel neuzelen iets te letterlijk genomen, en we waren te tolerant geworden van de Michelinkaart. Ook aangemoedigd door het uitdagende tijdschema, reden we vrolijk langs talloze controles via de veel te voor de hand liggende (verkeerde) wegen.
Vooral richting het einde sloeg de vermoeidheid toe. Vlak voor het einde maakte ik het nog even spannend door totaal de weg kwijt te zijn. Het toeval wilde dat we kaart midden in het bos zagen staan (op de kruising na punt 48), onze positie weer hadden, en daarmee de laatste TC op tijd konden aandoen.
Het voelt als een week rallyrijden, maar dan binnen een dag. Het is een zware rally, maar wel erg gaaf en goed georganiseerd. Onze dank aan de marshals, die ook een hele nacht doorgaan om ons de rally te kunnen laten rijden. Organisatie bedankt, en tot volgend jaar!
Namens equipe 31,
Rutger ter Borg
