Het zal vermoedelijk ongeveer zo zijn als in de “500 shades” verhalen, ieder haalt zijn genoegens weer ergens anders uit.
Qua vrijetijdsbesteding geef ik persoonlijk de voorkeur aan goed georganiseerde, uitdagende autorally’s. Wat mij betreft valt de Classic 500 Challenge daar vanaf de allereerste editie zeker onder. Laat zoiets maar over aan de dames en heren van Classic Rally Promotions. Bevelhebbers Martin Roosenboom en Frans Diepeveen hebben dan ook een schat aan ervaring om jaloers op te zijn.
Er werd daarom ook gespannen en met hoge verwachtingen uitgekeken naar de 7e uitvoering op 16 en 17 september jongstleden. Voor velen zou een nieuw wedstrijdgebied worden aangeboord, net over de grens met onze oosterburen bij Enschede. Gestart werd ook vanuit een kersverse locatie, het splinternieuwe Van der Valk hotel in de Twentse universiteitsstad. De lijmdampen kwamen je nog tegemoet, maar verder was alles daar piekfijn voor elkaar. Prima kamers, uitstekende catering, vriendelijk personeel. En een prettige keus aan bieren in de bar, waar ikzelf altijd bijzonder blij van wordt. Kan haast niet beter. Voor mij persoonlijk erg leuk om in Enschede te starten, aangezien ik hier wat fijne jaren heb doorgebracht. Enkele daarvan op slechts anderhalve kilometer van de startlocatie. Uiteraard ben ik daar even wezen kijken!
Op vrijdag stond er weer een flinke groep enthousiaste rallyrijders te drentelen om van start te mogen gaan. Sommigen nog een beetje duf van het gezellige verblijf ‘s avonds aan de hotelbar, anderen zo fit als een hoentje in de frisse Twentse ochtendlucht. Reeds om half 9 werden de klassiekers losgelaten.
Om 8:39 rol ik naast Wytze van Leuveren in de Porsche 911 met startnummer 9 het hotelterrein af.
Direct de N35 op richting Duitsland. En je moest meteen goed fris en fruitig zijn, want eenmaal van de grote weg af, liet de eerste valstrik niet lang op zich wachten. Nee, niet op weg naar een punt vrije route een controleletter noteren! Het blijkt een leuk gebied om in te rijden. Hier en daar doet deze grensstreek denken aan het gebied waar de ABC-Rally de laatste jaren gebruik van maakt. Wel blijven opletten! Ten zuiden van Epe (nee, niet die op de Veluwe) kom ik wat situaties tegen die net even anders lijken dan op de kaart staan. Ik kan er echter de vinger niet op leggen en een eventuele oplossing zie ik niet. Even verder twijfelende deelnemers. Nog peinzend over de situaties van zo net zie ik niet direct een probleem.
Bijna bij het afsluitende stempel blijkt echter dat we volgens het schema in het routeboek wat kilometers tekort komen ten opzichte van de ideale route. Zou een stukje terug dan toch.....en zo ja wat?
Kunnen we het binnen de tijd halen om terug te rijden en te gaan kijken? Misschien. Het lijkt ons de gok waard. Gelukkig kunnen we een stuk overslaan en hoeven we niet de hele route tegengesteld te rijden.
Gaat het dan soms hard? Ik ga niet beweren dat wij roomser zijn dan de paus. Je wilt het oplopen van strafpunten toch zoveel mogelijk proberen te vermijden. Dat zit in de aard van het spelletje. Haastige spoed is zelden goed, maar in dit geval toch wel geboden. Natuurlijk gaat het gas er dan flink op. Waar dat kan. Waar er ruimte is, geen bebouwing en geen fietsers of andere kwetsbare verkeersdeelnemers. In de bebouwde kom in een hoge versnelling met weinig toeren. Maar daar buiten gaat het gaspedaal in zo’n geval tegen de vloer. En dan doet de “air cooled flat six” niet onder voor een heavy metal band. Lekker stevige muziek! Voor wie er van houdt, dat weten we ook wel. Dus doen we in een dorp kalm aan. Maar elders zijn we vast wel waar te nemen. Een grijze Toyota Prius is zeker veel minder opvallend met honderd kilometer per uur... Toch zien we onderweg geregeld lachende gezichten, zwaaiende handen en opgestoken duimen. Maar ook wat bedrukt kijkende omstanders, die wellicht onze ouwe karren het liefst in de shredder zien verdwijnen. Zo zie je maar, je kunt niet iedereen te vriend houden.
Maar het stukje laagvliegen was niet voor niets, ter plekke doorzag ik alsnog wat er niet deugde en we haalden hiermee een combinatie van twee controleletters op. Dat kostte uiteindelijk wel 5 minuten aan straftijd, maar dat is minder dan we anders waren opgelopen. In het verdere verloop kunnen we gelukkig rustiger aan doen, het tijdschema leek niet al te krap. Een fraaie route met best een paar uitdagingen, zelfs in de Sterklasse. Net als vele anderen heb ik ook niet in de gaten dat bij Rodde de weg onder het spoor door niet correct uitkomt. We missen hierdoor de letter S. Bij de lunch zou later blijken dat Jurgen Donders deze als één van de weinigen wel had en was de equipe Zuiderwijk/Donders hiermee als enige in onze klasse foutloos gebleven. En daarmee het “team to beat”.
Maar eerst stond er nog iets heel anders op het programma. De tests op het terrein van Fursten Forest. Waar al maanden over gespeculeerd werd. Want zo’n voormalig militair oefenterrein biedt nogal wat mogelijkheden. De twee tests zouden best vermakelijk blijken, wat ons betreft. Eentje vrijwel geheel op verhard en de ander helemaal op gravel. De bogeytijden zaten in de categorie onhaalbaar en dus was het trappen geblazen. Maar dat kan op afgezet gebied. We zouden 5 seconden pakken op de eerste proef. Op de tweede proef, die wel wat had van een WRC proef tijdens de Rally of Wales, waren we 10 seconden te laat. Even de adrenaline weer laten bekoelen na deze pittige proeven en op naar een smakelijke lunch.
Helaas krijgen we daar te horen dat de proeven neutraal worden verklaard. Omdat voor de deelnemers die later op met name het onverharde parcours verschenen, de ondergrond inmiddels te slecht was geworden.
De meeste van onze bolides zijn namelijk geen WRC auto’s. En helaas was hetgeen door de organisatie was afgesproken met de terreinbeheerders ook niet correct uitgevoerd, want men zou het terrein veel beter geëgaliseerd hebben. Hartstikke jammer van alle inspanningen, al hebben wij best lol gehad.
Maar spijtiger was nog dat er na klachten van omwonenden de gehele middag vervolgens tijdneutraal verreden moest worden. Er zou op sommige plaatsen toch te hard gereden zijn. Hoe subjectief dat ook mag zijn. Men is in deze regio wellicht niet veel gewend op dit vlak. Er zijn ook in Duitsland flink wat rally’s, maar mogelijk niet veel in dit gebied. In ieder geval was men niet heel blij met die haastige Hollanders.
Na de prima verzorgde lunch (uiteraard met Bratwurst!) konden we dus rusti g, zonder tijdsdruk, de route terug naar Enschede vervolgen. Iets meer tijd om van het fraaie landschap te genieten en om wegsituaties goed op ons in te laten werken. Zelfs dat was niet voldoende om ons te behoeden voor een tweetal fouten. Al was één daarvan reglementair wel op het randje, zou uitzetter Martin Roosenboom later toegeven. Uiteindelijk was het toch een mooie eerste rallydag, al had niet alles zo uitgepakt zoals dat bedacht was.
Na het genoegen van een voortreffelijk dinerbuffet werden de dagprijzen uitgereikt.
In de Tourklasse ging deze verdiend naar de aanstormende talenten Bea Hubers en Sjaak Cornelissen in hun witte Triumph Spitfire. De Sportklassers moesten vandaag hun meerdere erkennen in Ton Burger en Antoon Reurings met de Ford Escort. Tot slot waren Jacqueline Zuiderwijk en Jurgen Donders in hun MG B terecht de dagwinnaars in de Sterklasse. Al zaten wij hen op slechts 30 strafseconden (dat is 3 seconden op een regularity...) op de hielen! Het zou morgen wel eens een hele spannende rallydag kunnen worden.
De zaterdag zou zich geheel in Nederland afspelen. In Twente en de Achterhoek, waar Martin heel goed thuis is en waar de Classic 500 al vaker is verreden. Nog drie kwartier vroeger dan gisteren vertrokken we om te beginnen naar Vliegveld Twente, waar nog een test op ons lag te wachten. Effe flink knallen over de betonbanen daar. Gaaf en (met een rappe auto) goed te doen. Jammer dat ook deze proef niet meetelde.
Daarna was het met afwisselende systemen laveren over de vele kronkelige wegen die het oosten van ons land kent. De druk werd af en toe nog wat opgevoerd door pas bij een tijdcontrole een kaartleesproef uit te delen. Waar dan ook nog eens niet veel tijd voor beschikbaar werd gesteld. Snel handelen dus. Maar niet te snel.... want dan kun je makkelijk een denkfout maken. Even te vlot een barricade willen omzeilen kostte ons een routecontrole. Jammer. De regularity met de slinks weggepoetste weg ging gelukkig wel heel strak.
Maar een kompleet voorbij gereden langsrijder gaf ons bij de uitstekende lunch bij Erve Brooks bij Gelselaar het gevoel dat de eindoverwinning niet meer haalbaar was. Zuiderwijk en Donders waren ’s morgens heel knap foutloos gebleven. Dat zou ons in de middag ook lukken, maar het was inderdaad niet voldoende.
Wel was het opnieuw uitdagend, met kaarten in verschillende schalen en met wisselende systemen. Waardoor je vreselijk moest opletten waar je eigenlijk mee bezig was op dat moment. Leuk! Na wederom een goed verzorgd dinerbuffet was het dan tijd voor de prijsuitreiking. Met in de Tourklasse Boudewijn en Philip Boeken als winnaars. In de Sportklasse gingen de lokale helden Frans en Gijsbert van Rooijen aan de haal met de grootste beker en zoals al verklapt mochten Jacqueline en Jurgen zich Sterklasse winnaars en daarmee volkomen terecht overall winnaars noemen van deze editie van de Classic 500 Challenge.
Het waren misschien in totaal geen “500 shades of“ kaartleesbillenkoek (al zaten er valstrikken genoeg in), maar wel dik “500 shades of “ vermakelijke rallykilometers. Alle dames en heren van Classic Rally Promotions, bedankt! Wij zijn er volgend jaar, maar dan in juni, zeker weer bij.
Rutger Kwant
