Verslag Hornenacht 2018.

Het weekend na de NOL, (ik had weer eens tijd voor andere zaken) werd de 45ste editie van de Hornenacht verreden.

Een paar jaar geleden benaderde Jaap Jongman mij of we die niet eens samen zouden rijden. Ik was daar toen niet zo happig op, want ik had begrepen dat er bij de ritten van de club uit Weert erg hard gereden moet worden. Ik werd echter gerustgesteld door Ad van der Werf: “valt reuze mee hoor, ’t is NRF, 36 km/uur gemiddeld…” Ik heb het geweten. Met toch wel aardig doorrijden waren we na de eerste etappe met een rijtijd van ongeveer 3 uur al 56 minuten te laat. Al bijna gediskwalificeerd dus. Gelukkig konden we reglementair korter pauzeren, en ben ik na de pauze meteen maar begonnen met het tempo te verhogen, maar in de tweede etappe pakten we toch nog 19 extra minuten tijdstraf. De BMW was dat jaar nog te jong om in de Classic Sportklasse mee te doen, maar we pakten met 4 fouten en 75 tijdsoverschrijding wel ruim de overwinning in de open Sportklasse, en “overall” waren we tweede.

In 2017 had Jaap andere verplichtingen, en vormde ik met Peter Staal een equipe. Dat jaar was het niet toegestaan om korter te pauzeren, dus meteen maar lekker op het gas. Het ging dat jaar wat moeizamer voor wat de controles betreft (13 fout), maar met de tijd viel het ondanks de weersomstandigheden mee, “slechts” 51 minuten te laat. Weer pakten we open Sportklasse, maar met een klein verschil van minder dan één controle, en overall zou dat goed zijn geweest voor de zevende plaats.

En nu dus mijn derde deelname, weer met Jaap Jongman. De BMW was inmiddels te oud voor de Open Sportklasse, en dus deden we mee in de Classic Sportklasse.

Op zaterdag 17 november hadden we om 14:45 uur afgesproken op de carpoolplaats in Heteren, en extra zwaarbeladen reden we richting Weert.

Ik had namelijk voor de Volvo nog een set winterbanden die ik niet gebruikte in mijn garage staan, en die had ik verkocht via Marktplaats. De nieuwe eigenaar zou het setje komen ophalen op het parkeerterrein van de startlocatie, de Schuttershoeve.

Bij de Schuttershoeve, vlak bij Altweerderheide, was het al gezellig druk, er was koffie met vlaai, de winterbanden kon ik vrijwel direct overdragen aan de nieuwe eigenaar, en om 17:33 uur gingen we van start. De eerste etappe had een lengte van 93,8 km en een rijtijd van 2 uur en 45 minuten, en bestond uit 5 trajecten, nl. IL, pijlen-punten, IL-blinde lijn, grensbenadering en bol-pijl.

Het eerste foutje maakten we al snel. Op de kaart stond een perkje ingetekend, naar onze mening groter dan de situatie in het veld. De route was echter niet op te halen, dus gingen we, na even goed te hebben gekeken op het perkje, maar weer verder. Later bleek er op dat perkje toch een scherprijder te hebben gestaan. Dit traject eindigde net ten noorden van de grens met België in de buurt van Stramproy.

Het tweede traject voerde ons België in, en dit traject pijlen-punten werd vrijwel probleemloos afgelegd. Ook met het tijdschema klopte het nog goed. Het volgende traject konden we probleemloos rijden, ik zag echter een langsrijder over het hoofd. Helaas, maar bijna onvermijdelijk gezien het formaat van de routecontroles… De finish van dit traject lag ten zuiden van het Belgische Neerkreiel, en het volgende traject was grensbenaderen.

In dit traject maakten we twee fouten. We zochten op de verkeerde plaats naar een keerlus, en bij het oplossen van een “licht is rijden” misten we de goede controle, waarschijnlijk wederom niet gezien… Dit traject eindigde ten noorden van Bocholt, en daarna begonnen we aan het laatste traject van de eerste etappe, bol-pijl. Dit traject bracht ons weer terug in Nederland. We reden de bol-pijl foutloos, en met slechts twee minuten tijdstraf kwamen we weer bij de Schuttershoeve voor de pauze.

Bij de Schuttershoeve stond inmiddels een buffet klaar, en de deelnemers lieten het zich goed smaken. De tussenstand gaf aan dat we op een gedeelde tweede plaats stonden, echter onze tijdstrafpunten stonden daar nog niet bij. Ik ging dus maar uit van een vierde plaats, niet slecht gezien het deelnemersveld.

Na de pauze vertrokken we voor de tweede etappe. Ad had verteld dat dit jaar de eerste etappe sneller af te leggen was dan de tweede. Gelukkig hadden we nog 58 minuten speling tot de diskwalificatiegrens. De tweede etappe werd geheel in Nederland verreden, en bestond uit vier trajecten: pijlen, visgraat, BARIL en punten vrije route. In het lastige eerste traject maakten we drie fouten: Een verlegde kaartweg herkenden we niet als zodanig, op een industrieterrein losten we een ingewikkelde constructie verkeerd op, en we probeerden een weg in de route op te nemen die maar één bermlijn had. We liepen in dit traject ook wat achterstand op het tijdschema op.

De visgraat liep, nadat er eerst wat communicatieproblemen waren, gesmeerd. We reden soepel en snel, maar maakte toch twee fouten. We reden een parkeerplaats op en af, maar er stond een bordje “eigen terrein”. Ik had het wel zien staan, maar realiseerde me niet dat er reglementair geen gebruik van mocht worden gemaakt. En aan het eind van het traject misten we een controle op een rechtdoorrijder…

In de buurt van Nederweert en Ospel ging het verder met de BARIL. Al vrijwel direct maakten we een fout met een situatie waar de voorgenomen route niet te rijden was. Dit was helaas weer een geval van miscommunicatie. Bij een kruising waar we rechtdoor wilden kon dat niet. Rechtdoor was een fietspad, en vóór de kruising stond een verkeersbord dat ons rechts- of linksaf dwong. Ik zag het bord en vertelde Jaap dat we gedwongen links of rechts moesten, maar hij zag alleen het fietspad, en niet het verkeersbord.

Het ene betekent gewoon eromheen, het andere proberen om vanuit een andere richting nogmaals proberen om het fietspad in de route op te nemen. Het verkeersbord dwingt je namelijk de route te wijzigen voordat je bij het fietspad bent, en officieel weet je dus nog niet dat je er echt niet in kunt. Verderop in dit traject maakten we een fout bij het bepalen van de kortste route om een barricade. En weer een beetje tijd erbij…

Het laatste traject was punten vrije route. Er stonden 30! punten op de kaart waarvan een aantal “blind” was ingetekend. Niet op alle punten stond een controle. Dat vind ik altijd verontrustend: staat er nu echt geen controle, of zoeken we op de verkeerde plaats… Een aantal controles stond niet op een punt. Gelukkig konden we die snel als “fout” beoordelen. We reden dit traject foutloos, en uiteindelijk pakten we in de tweede etappe 30 minuten tijdstraf. Terug bij de Schuttershoeve stond soep en broodjes klaar voor de deelnemers, en toen begon het wachten op de uitslag. Er werd een en ander geneutraliseerd, en uiteindelijk werden we met 332 strafpunten als vierde geklasseerd.
De overwinning ging naar Albert Boekel en Remco Luksemburg, en de equipes Alexander Leurs - Peter van Hoof en Hans van Beek – Peter Rovers legden beslag op de tweede en derde plaats.

Jaap en ik hebben het prima naar ons zin gehad, en we willen de organisatie hartelijk bedanken voor het vele werk en hun inzet. Waarschijnlijk zijn we er volgend jaar weer bij.

Enne… wat als de BMW een jaartje jonger was geweest? Dan waren we in de Open Sportklasse met de overwinning aan de haal gegaan. Maar ja, we worden allemaal ouder, zowel mensen als auto’s.

Carl Verboom.