De juf krijgt les…
Er zijn dagrally’s in Nederland waaraan ik al sinds ik 10 jaar geleden begon met navigeren jaarlijks mee doe. Zo is daar de Classic Gelderlandrit begin juni en de ROZ Classic begin maart. De organisatie verstaat daar de kunst om een mooie rally neer te zetten voor deelnemers op elk niveau. En ook elk jaar krijgen ze het voor elkaar ervoor te zorgen dat ik aan de finish binnenkom met een gevoel ‘dat ging goed’. En ook dit jaar bleek na afloop dat ik (veel) meer fouten had dan ik bij binnenkomst dacht.
De voorbereiding voor de ROZ begon tijdens de wintersportvakantie in Oostenrijk.
Jan Peter rijdt dit jaar met vriend Job in de tourklasse en tijdens de vakantie geef ik hen een korte cursus navigeren. Job is een nog onervaren navigator en de ROZ is zijn eerste klassieke rally. Zelf rijd ik dit jaar met Hans van Beek, en vergeleken met Hans ben ik met mijn tien jaar rallyervaring nog een ‘rookie’. Het was dan ook wat onwennig en ook een beetje spannend, dat eerste traject: lang bezig geweest met intekenen, nog een keertje nameten en dan tijdens het rijden meer dan één keer de verkeerde schaal gebruiken. Tjonge…
Maar wél meteen een briljante vondst van de uitzetter ontdekt: een routeopdracht waarbij dezélfde controle twee maal ‘goud’ was: tussen pijl 4 en 5 rood vermijden langs de gouden controle “H” en vervolgens, om rood onderweg van pijl 5 naar pijl 6 ook te vermijden een lastig te vinden route die opnieuw langs de gouden controle “H” leidt!
In etappe 2 ging het zeer moeizaam, niet goed ingetekend en bijna vast komen te zitten in de modder op een route die níet de kortste was (sorry Hans). Gelukkig wel het fietsje gezien waardoor we de ‘gouden O’ ook hebben gevonden. We kwamen dan ook erg laat aan bij de lunch. en konden nog net het laatste plak suikerbrood wegkapen voor de marshals. Jammer genoeg Jan Peter en Job niet kunnen zien, ik ben benieuwd hoe het gaat!
Ondertussen was het wél leuk in de auto, we hadden toen immers nog niet in de gaten wat er mis was gegaan. Het leukst was wel de pacenotes in etappe 4. Eerst een inkomertje, en toen de special. Het navigeren van pacenotes is nét wat anders dan het navigeren op een kaart. Hans heeft veel ervaring met pacenotes en toen we startten zei hij dan ook, pacenotes is leuk en het gaat het best als je een beetje hard rijdt. En hij voegde de daad bij het woord.
Terwijl ik gewend ben om de volgende instructie te geven op het moment dat de vorige instructie wordt uitgevoerd en ik tegelijkertijd de tripmeter op nul zet moet het nu een tandje sneller en loopt het op nul zetten van de tripmeter er eigenlijk een beetje achteraan. Dat vond ik best lastig! Waar ik me bij het kaartlezen heb aangewend om bij het maken van een stuurbeweging even mee te kijken of de situatie overeenkomt met de kaart is dat nu eigenlijk helemaal niet nodig.
Niet dat ik er tijd voor had. Ik had het veel te druk met het goed bijhouden waar we waren in de pacenotes, immers mijn instructie liep voor op waar we daadwerkelijk waren, althans dat probeerde ik want Hans vroeg steeds sneller om de volgende instructie. Ruimschoots binnen de 18 minuten stonden we aan de finish van de special. Leuk!
Helaas moest een stuk van de route in het laatste traject vervallen, maar gelukkig bleef opnieuw een briljante constructie van de uitzetter erin: de voorgenomen route was niet te berijden en vervolgens direct daarop de herconstructieroute óók niet met veel kerende en heen-en-weer rijdende auto’s als resultaat. Ik had de oplossing vliegensvlug gevonden. Dacht ik. Weer een foutje. Maar, de YZ had ik natuurlijk keurig op mijn kaart!
Al met al was het een hele leuke dag en hebben Hans en ik prima samen gereden, natuurlijk te veel stomme fouten gemaakt en er dan ook nog veel te lang over nagedacht. Alhoewel dat bij de ROZ gelukkig geen strafpunten oplevert. Als ik kijk naar de uitslag, zevende in de masterklasse, dan ben ik zeker niet ontevreden.
Ook Jan Peter en Job hadden een goede dag met als resultaat achtste in de tourklasse. En, precies zoals ik me zelf ook herinner van de beginperiode: het geconcentreerd blijven, al die uren lang is echt moeilijk én alles wat tegelijk moet gebeuren: kijken door de loep, afstanden meten, instructie geven, tripmeter op nul zetten. Vaker dan één keer grabbelde Job naar een nieuwe schaalliniaal. Terwijl hij de andere in zijn mond had…
Yolanda Zijl
foto's: Peter Fischer
