Het was me het nachtje wel………………of toch niet.
Voor de tweede keer hadden Henk en ondergetekende de moed opgebracht om te zien of we opnieuw tijdens de Nacht van Nederland, NVN, wakker konden blijven.
Met frisse moed togen we dan ook naar Wijk bij Duurstede om ons te begeven onder gelijk denkenden. We waren niet de enigen en dat begint zo langzamerhand een probleem te worden op het kerkplein. Het is en blijft een schitterende plek maar zo langzamerhand wordt het te klein. Meer deelnemers gaat een probleem worden maar ik denk dat Eric en zijn crew daar toch anders over denken en een passende oplossing weten te vinden.
Onder belangstelling van veel `Wijkers` die tijdens het boodschappendoen even pauzeerden om ons uit te zwaaien, gingen we van start.
Meteen al een probleem wanneer we voor een afgesloten weg staan. Kennelijk doen we iets verkeerd. Klopt. Na bestudering van de legenda blijkt een geel/zwart gestreepte weg verboden voor auto´s. Dus nu al tijdsdruk en dan nog wel op kaarten schaal 1 : 100.000 waaraan Henk maar niet kan wennen. Maar niet getreurd. De Nacht is nog lang dus dat halen we wel in. Slechts 2 minuten te laat bij TC 1 dus dat valt nog mee.
Vervolgens gaan we via bekend AMAC terrein middels pijlen en punten bij Nijkerk de polder in.
Net over de brug de één na kortste route naar punt 14 levert een keercontrole op. Dus geplande route verder opnemen. Daarbij werd een dubbele pijl, welke vreemd op een brugpijler was geplaatst, over het hoofd gezien en arriveerden we bij TC 2 zonder afsluitend stempel. We waren niet de enigen gezien het aantal dat voor de TC keerden en opzoek gingen naar een stempel.
Ja en dan de daarop volgende trajecten naar het dineradres en via TC 4 naar 5. Lange halen snel thuis door de polder. Tussen TC 3 en TC 4 vonden wij ons Waterloo.
Eerst door keuzes te moeten maken tussen twee mogelijkheden welke nauwelijks meetbare verschillen opleverden. Een halve mm. verschil over ca. 11 km. op deze schaal is geen verschil. Al helemaal niet wanneer de gele weg reeds 60 meter breed is op de kaart.
Dat wordt dus beide mogelijkheden rijden om te zien waar de controle staat. In het eerste geval gokten we goed en vonden het bordje maar in het tweede geval namen we de verkeerde beslissing en dan rijd je 11 km. voor de kat z´n viool. In een evenement van dit kaliber moet dat niet nodig zijn. Vervolgens ging het mis vlak voor TC 4. Met enige tijdsachterstand, 11 km. voor niks inhalen en zoeken In de mist gaat geheid fout. Uiteindelijk waren we 25 min. te laat.
Dit geeft duidelijk aan dat de verhouding in bestraffing tussen het missen van een controle en een minuut te laat bij een TC niet goed is. Wanneer je 5 minuten naar een controle zoekt en vind heb je geen voordeel immers 5 minuten zijn 50 strafpunten en datzelfde geldt ook voor het missen van een controle. Zoeken wordt dus niet beloond. In ons geval dus 25 minuten te laat is 250 strafpunten ofwel 5 controles gemist. Dat haal je nooit meer in. Met dat gegeven hebben we dan ook in de rest van de NVN op twee momenten gekozen tot het afsnijden van de route in plaats van lang zoeken naar de juiste route met controle.
TC 6 in Smilde was leuk bedacht echter de ruimte was wel erg klein. Datzelfde gold ook voor Café René. Volgens mij zijn er genoeg grotere afgelegen plekken te vinden alwaar René zijn Café kan inrichten. En dat is belangrijk omdat een hamburger ´s nachts om een uur of vier onmisbaar is.
De laatste loodjes na de hamburger waren niet erg zwaar echter de special op het bedrijventerrein achter de ons bekende firma Imparts blonk niet uit door juistheid van de bol/pijl situaties.
Nu ken ik dat terrein als mijn broekzak vanwege andere uitgezette evenementen en dan kom ik tot de ontdekking dat de route niet goed was omgezet in bol/pijl. Enkele wegen waren over het hoofd gezien en dus werd de regularity verknald.
Hetgeen mij brengt op de essentie van een regularity. Daarin dient een traject te worden gereden volgens een aangegeven gemiddelde snelheid en wel op de seconde nauwkeurig. Niet meer en niet minder. En daarin dient de deelnemer de route te kunnen rijden zonder fouten te kunnen maken. Maar hoe vaak is het anders en moet je ook nog heftig kaartlezen en controles opschrijven naast het controleren van de rijtijd. Niet nodig. Een klassement krijg je toch wel.
Niet te min, we hebben de finish weer bereikt en dat was het eerste doel.
Met de wetenschap dat ik verslaggever van dienst was werd mij gevraag “wat ga je schrijven” ? Mijn antwoord: “ Daar ga ik nog eens een dagje over slapen.
Terugkijkend op de NVN blijft het een apart evenement binnen de grote hoeveelheid jaarlijkse wedstrijden. Heeft te maken met de gemoedelijke sfeer, het doorhalen door de nacht, simpele kaartleessystemen op andere kaarten dan gebruikelijk zonder fratsen, doorgetrokken bermlijnen, bijgeplakte fietsjes en kaartmanipulaties. Het kan dus wel. Hulde hier voor.
Als laatste aanbeveling zou ik aanraden om vooraf de route eens te laten controleren door een zeer ervaren navigator en dan vergelijkend in donker. Dan zouden de kleine uitwasjes er, waarschijnlijk, nog uitgehaald worden en mag je als liefhebber van een evenement als de NVN niet missen. Tenzij je de `vlooienzak` prefereert.
We gingen niet met lege handen naar huis. Tenminste Henk niet. Hij was één van de drie navigatoren in de sportklasse welke in aanmerking kwamen voor een prijspakker. Een goed opgelost moeilijk kaartlees probleem. Dat kun je aan Henk wel overlaten.
Proficiat aan allen die met een prijs naar `bed` gingen. Dat Wytze met Rutger de grootste prijs mochten meenemen was duidelijk. Rutger is nu eenmaal van een andere planeet.
Veel dank aan Eric en zijn crew voor hetgeen geboden. Als het ff kan zijn we volgend jaar weer van de partij. Tevens dank voor de voorpagina van het routeboek en uitleg.
Hans Brinkman
