Op 7 januari stond die weer gepland: de traditionele aftrap van het seizoen: de Omloop van het Oosten. Ooit bedacht en bedoeld als winterrally en deze keer deed die ook echt zijn naam eer aan…
Vrijdag begonnen de voorbereidingen en die waren niet helemaal zonder hobbels: met de föhn je autoslot ontdooien om vervolgens de binnenkant van je ruiten te kunnen gaan krabben is voor ons niet helemaal de standaardvoorbereiding voor een rally, maar voor de afwisseling best leuk. Verder die dag de weerberichten met meer dan gemiddelde belangstelling gevolgd. Vrijdagavond kwam vanuit de organisatie nog de bevestiging dat het door zou gaan, dus de wekker op tijd gezet.
Zaterdagochtend werden we wakker in een witte wereld en konden we, na weer met de föhn aan de slag te zijn geweest, op pad. We zijn bewust via wat binnendoor weggetjes richting Apeldoorn gegaan zodat we een beetje konden inschatten of het te doen was, maar het viel niets tegen. Het tempo lag wat lager dan normaal, maar als je rustig reed en niet te abrupt op de rem ging staan was er prima te rijden. Vanuit de organisatie was er besloten op de ochtendtrajecten een stukje route te schrappen zodat er voldoende ruimte in het tijdsschema ontstond om verantwoord op weg te gaan.
Het deelnemersveld kende een wat hoger dan gemiddeld aantal “afzeggers” en er waren ook een aantal equipes die de oldtimer thuis gelaten hadden en met een moderne(re) auto aan de start zijn verschenen. Direct aan het begin van het eerste traject was een regularity gepland. We hebben de starttijd nog weten te halen, maar al snel was duidelijk dat de beoogde gemiddelde snelheid voor ons in deze omstandigheden wat te ambitieus was, dus de tijdtabel verdween naar de achterbank en we hebben ons geconcentreerd op de juiste route veilig rijden. Bij het einde van de regularity bleek dit niet aan ons te liggen want de regularity bleek geneutraliseerd. Vervolgens verder met de rest, dat bleek een mix van mooie weggetjes, een op het oog niet te moeilijke route waarbij je wel goed moest blijven opletten.
Door de combinatie van pijlen kortste en punten vrije route moest je continu blijven opletten of je controles nu wel of niet moest noteren. Daarnaast was het ook bij de punten vrije route steeds wakker blijven, want we hebben op diverse plekken 2 verschillende bordjes gezien, waardoor je dus niet altijd meteen de eerste moest noteren, vooral die bij de kruising met de hoogspanning was daar een mooi voorbeeld van: binnen 100 meter 2 x een hoogspanning was kennelijk voor Rutger te verleidelijk om niets mee te doen! In het middagtraject zat ook een gemene instinker: op de doorgaande weg stond (net niet op het punt, maar wel in de buurt) een letter die je niet mocht opschrijven vanuit punten vrije route. Er stond er namelijk ook 1 op de juiste plek maar dan wat beter verstopt.. Wij helemaal blij dat we de juiste gevonden hadden en opgeschreven. Maar ja, na dit punt, kwam een pijl en op weg naar de pijl kwam je langs de “foute controle”, dus die moest je alsnog noteren. Slim gevonden en in ons geval iets minder slim ingestonken (maar we waren vast niet de enige..)
In de loop van de middag werden de rij-omstandigheden wat minder, in plaats van aangereden sneeuw werden een aantal wegen nu toch echt wel ijzig.. Met de name de weg rondom vliegveld Teuge was echt 1 grote ijsbaan en ook de weg naar de golfclub waar we die dag te gast waren werd einde dag erg glad.. In de middag was de route niet ingekort en hebben we een kwartiertje tijdsoverschrijding opgelopen, maar overall was het prima te rijden. We zijn een paar keer aan het glijden geweest en wij niet alleen, maar omdat iedereen zich goed heeft aangepast aan de omstandigheden heeft dat niet tot vervelende situaties geleid. En rijden in een witte wereld blijft een belevenis op zich en levert mooie plaatjes op!
Dank aan de organisatie en de vrijwilligers (die ook de weersomstandigheden getrotseerd hebben om ons een leuke dag te bezorgen!) En wij zijn er volgend jaar weer bij (al weet ik nog niet of het vooruitzicht om in de Expert te moeten starten nu heel erg uitnodigt, maar we gaan het beleven..)
Jaap Reineking en Els Weiler
Equipe 13
