Daar sta je dan met je goed geprepareerde klassieke rallyauto. In the middle of nowhere.
Gelukkig is het uitzicht bijzonder fraai. Het is effe niet anders. De druk liep gewoon te hoog op. Die plaspauze kon echt niet langer wachten. Daarna konden we wat meer onspannen verder. Gelukkig konden we verder, want de reden van het stilstaan had zomaar heel anders kunnen zijn...
Op donderdag 5 april startten een import Zeeuw uit Renesse en een export Zeeuw uit Goes in de 12e editie van de Coppa d‘Europa. Vanuit zonnig Maastricht werd vertrokken voor een uitdagende driedaagse rally van zo’n 1500 kilometer naar München. Zoals iedere uitzetter heeft ook René Smeets zo zijn eigen stijl.
Ik heb zelf slechts enkele rally’s van de hand van René gereden en de laatste is al enkele jaren geleden. Het kan dus best zijn dat het niet snel (genoeg) lukt om het gedachtenpatroon van de architect van deze rally eigen te maken.
Wat het evenement ook een extra eigen karakter geeft voor een (in principe) Nederlandse rally is de grote diversiteit aan nationaliteiten. Aan de start stonden equipes afkomstig uit Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Zwitserland, Denemarken, Zweden, Noorwegen en Engeland.
Net voor negen uur van start gegaan wordt onze Volvo Amazon achtervolgd door een witte wolk. Mede door de geur die deze met zich meebrengt maakt dit ons tamelijk bezorgd. Dit kan niet anders zijn dan verbrande koelvloeistof en dat kan alleen maar betekenen dat de koppakking niet meer in orde is. Of erger, dat er een scheurtje in de cilinderkop zit. Dit euvel heeft deze stoere Zweed dit jaar al eerder gekweld. Na een revisie leek dit opgelost. Maar wat we nu waarnemen laat ons twijfelen of we de eindstreep wel gaan halen... Tijd om het nu snel op te lossen is er niet, dus rijden we maar gewoon verder en hopen we dat het mee zal vallen. Wij zullen als ware Zeeuwen worstelen en pogen boven te komen!
Maar het maakt ons wel onzeker. Hierdoor heeft Harry zijn koppie er niet helemaal bij en botst bij een wegversmalling bijna op een tegenligger. Dat gaat lekker en we zijn Nederland nog niet eens uit... Maar de knop gaat om en de rust keert terug in de auto. Dat moet ook wel, want de eerste RP (regelmatigheidsproef) wacht al kort over de grens met België. Concentratie is essentieel nu, want alle RP’s hebben een pittige gemiddelde snelheid van 50 km/uur. De verkeerde route rijden is meteen dodelijk voor je klassement! Maar we hebben het idee (illusie?) dat het wel lekker loopt. Harry en ik hebben natuurlijk al vaker samen gereden en we zijn aardig op elkaar ingespeeld. De samenwerking in de auto verloopt prima. Gaandeweg groeit toch het vertrouwen, al merken we ook dat het vermogen dat de motor levert merkbaar minder is dan normaal. Als straks de heuvels bergen worden kan dat wel eens vervelend worden... Focus! Eerst de route maar eens goed rijden. Die route is zoals we dat van René gewend zijn erg plezierig om te rijden. Veel rustige weggetjes, bebouwde kommen worden zoveel mogelijk gemeden en voor de stuurman is er werk aan de winkel door de vele bochten. Het blijkt een echte rijdersrally.
Geen gepruts met kaartmanipulaties. Dat is niet de stijl van Smeets. Zie maar dat je de juiste route bedenkt, vind en rijdt. Helder. Al zijn de overgangen tussen de verschillende routesystemen niet altijd even duidelijk. Dit vergt af en toe wat extra lees-, kijk- en denkwerk. Bij de lunch in het Luxemburgse Stadtbredimus aan de Moezel zou blijken dat ik bij het systeem routebeschrijving op kaart toch een domme intekenfout heb gemaakt. Jammer!
Tevens zou blijken dat er een dikke liter koelvloeistof verdwenen was...
De eerste dag waren er geen echte tijdcontroles, al diende je wel de verschillende posten zoals de starts van de RP’s binnen een bepaald tijdraam aan te doen. Ik moest er blijkbaar toch een beetje inkomen, want die eerste dag liepen we toch wel wat achter op het ideale tijdschema. Toch nog even terugrijden, klopt dit allemaal wel? Hebben we wel de juiste weg?
Dat wordt straks spannend als er wel echte tijdsdruk is...?
De routes worden steeds mooier. Omdat er geen kaartmanipulaties zijn, lukt het mij als navigator zelfs om wat van de fraaie omgeving mee te krijgen. En om mee te kijken naar de controlebordjes. Die weliswaar goed herkenbaar zijn, maar soms wel erg laag in de berm staan. Via de Franse Vogezen bereiken we na een dikke 500 kilometer eindelijk de eerste finishplaats Karlsruhe. Het was mooi, maar we zijn wel aardig gaar na zo’n lange dag.
Dineren tegen een uur of 10 in de avond past ook niet zo goed bij mijn bioritme.
Na als een stel blokken geslapen te hebben was het weer vroeg dag. Want voor we van start zouden gaan wilden we eerst een garage vinden waar we extra koelvloeistof konden inslaan. Met hulp van de hotelreceptie lukte dat en ondanks de wegwerkzaamheden rond het hotel waren we net voor onze starttijd weer present. De tussenstand na de eerste dag bleek aangenaam verrassend, want we stonden zowaar op de eerste plek in de Superklasse!
Dat is natuurlijk prachtig, maar het legt meteen de lat voor de komende dagen wel extra hoog. Vanaf plaats één kun je enkel nog zakken...
Maar vol goede moed en met een witte pluim achter de auto verlaten we Karsruhe. Met een koude motor lijkt de lekkage het grootst te zijn. Flink warm rijden dan maar!
Ook de tweede dag staan er naast de nodige kaartleesuitdagingen enkele RP’s op het programma. Genoeg gelegenheid om strafpunten te verzamelen! Het kaartlezen is voor ervaren bemanningen niet extreem moeilijk. Al moet je af en toe toch even puzzelen wat de kortste route is. Ook zitten er enkele leuke oude wegsituaties in, waarbij er in de huidige werkelijkheid enkele wegen zijn die niet op de kaart staan. Het blijft opletten geblazen.
Wat soms niet meevalt, want de route vanuit Duitsland, via Liechtenstein naar het Oostenrijkse Dornbirn is werkelijk schitterend! Gelukkig zijn we deze dag een stuk eerder bij de finish, want het uitzicht vanaf de bar op de 11e etage vanaf het Sheraton Panoramahaus hotel is als bonus adembenemend. Over de rand van het balkon kijk je over de bergen uit en rechtstreeks op de straten diep onder ons.
We zijn blij dat we nog steeds rijden en dat het ondanks een beperkt vermogen lukt om de hoogteverschillen binnen de gestelde tijden te overbruggen. Wat zou morgen brengen?
Na een uitstekend ontbijt kreeg de Volvo weer wat lekkere extra koelvloeistof toegediend.
Dag drie bleek het wederom prachtig weer te zijn. En tot onze verbazing stonden we nog steeds bovenaan het lijstje! Maar de kop van het veld zat nog immer dicht bij elkaar, dus konden we ons geen foutje permitteren. Extra leuk was dat nu voor het eerst in een aantal jaren de top drie uit Nederland afkomstig was. Helaas zou dat niet zo blijven. Niet ver in de ochtend komen we de stilstaande Alfa Giulia van Paul Zweers en Rogier Simon tegen. Bij het achteruit rijden was de aftapplug van de benzinetank door een stenen rand door de bodem gedrukt. Alle benzine lag nu op straat... Hun fraaie tweede positie ging hierdoor heel lullig verloren. Gezien de overvloedige Duitse concurrentie zat het gedroomde volledig Nederlandse podium zat er nu waarschijnlijk niet meer in. De laatste dag was qua navigeren niet bijzonder moeilijk, al waren er nog genoeg routecontroles te noteren. En de route was opnieuw echt de moeite waard. Jammer dat enkele afsteekmogelijkheden tot het rijden van de (aller)kortste route niet werden beloond, maar verder stak alles goed in elkaar. Aangekomen bij het laatste hotel in München kon het grote speculeren en afwachten beginnen. Een lekker koel biertje helpt daarbij enorm!
Bij de Coppa wordt het resultaat van de slechtst gereden RP geschrapt. Nu had de Duitse equipe Schepper/Mohr met een Porsche 911 het behoorlijk goed gedaan, daarnaast hadden ze een tamelijk hoog schrapresultaat. Na dag twee stonden zij op de 4e positie. Mede door het uitvallen van de equipe Zweers/Simon was het niet denkbeeldig dat zij uiteindelijk zouden winnen. Spannend! Totdat dan eindelijk de einduitslag wordt opgehangen.
Dan blijkt dat wij de Zeeuwse vlaggetjes op de voorschermen van de Volvo eer hebben aangedaan, wij hebben geworsteld en zijn bovengekomen. Luctor et emergo!
We hebben Schepper-Mohr nog net achter ons weten te houden en Hanja Jonker met Paul Hooiveld – toevallig ook in een Volvo Amazon – werden verdienstelijk derde.
Wat een geweldig gevoel. Zeker voor Harry betekende dit heel veel. Vorig jaar werd bij hem een hele nare aandoening geconstateerd. Inmiddels lijkt hij daar goed van hersteld. Dat hij dit nu mocht meemaken maakte hem dusdanig geëmotioneerd dat hij bij de prijsuitreiking moeite had om uit zijn woorden te komen. Iets waar Harry normaal nooit zo veel problemen mee heeft, dat zal menigeen kunnen beamen...
Dit is wat ons betreft een prachtige overwinning. In een absoluut prachtige rally. Wat er in eerdere edities ook voorgevallen mag zijn, er is een puik stuk werk afgeleverd door René, Rudolf, Wiel en alle andere dames en heren medewerkers en officials van RRE Events die deze Coppa d´Europa hebben mogelijk gemaakt. Wie in 2018 een goed verzorgde rijdersrally wil meemaken zou toch (weer) eens de Coppa d’Europa moeten overwegen!
Rutger Kwant
Equipe # 85 | Harry Rupert - Rutger Kwant | Volvo Amazon 122S
