De eerste rit sinds tijden, want corona heeft wel veel spaken in heel veel wielen gestoken. Tot op het laatst spannend of we wel konden starten vanuit een echte startlocatie en niet vanaf de straat, maar gelukkig werd een aantal maatregelen opgeheven en zaten we alleen met QR-codes en mondkapjes opgescheept. Maar iemand aan z'n haren en z'n al dan niet blauwe ogen herkennen is niet altijd makkelijk.
De startlocatie was heel goed gekozen: golfclub Dirkshorn, net iets onder Schagen. Een ruim, goed ogend restaurant met een nog ruimere parkeerplaats. Het wedstrijdgebied bevond zich 's ochtends ten zuidoosten van Dirkshorn en 's middags ten noordwesten. En er werd – in tegenstelling tot de huidige trend – gebruik gemaakt van echte controlebordjes en niet van de rallycheck app. Wel weer leuk om van verre al te zien dat er een bordje aankomt, en ook heel prettig om de letters eerst in het klad te kunnen opschrijven.
Vanaf 9 uur werd er gestart. Eerst de Master, aansluitend de Sport en tot slot de Toerklasse Wij hadden ingeschreven in de Master, wetend dat we dan in de onderste helft zouden eindigen. Maar als navigator houd ik van uitdagingen en die vind je wat meer in de Masterklasse. De concurrentie is echter ook veel zwaarder, wat het grootste verschil maakt met de Sport.
Om 9:10 waren wij aan de beurt en vol goede moed reden we weg. De ochtendetappe was van de hand van Adrie Brugmans. Het ging goed en ik schreef braaf de controles op mijn schaduwkaart. Na een aantal letters wilde ik wat gaan inschrijven, maar waar was mijn controlekaart nou? Jaap, weet jij dat? Nee, ik heb hem op tafel neergelegd, vlak voor je neus. Ik: 'Niets gezien'. O jee, geen van ons had de kaart meegenomen en vanwege het coronaprotocol werd hij ook niet afgestempeld bij de starttafel, zodat we hem toen niet gemist hebben. Gauw terug naar de golfclub. Iedereen reed ons tegemoet en had vast de nodige vraagtekens. De telefoon ging. Carl Verboom: 'Of we al wisten dat…..'. 'Jaja, we zijn onderweg, we komen eraan!'. Bij de golfclub liep Peter van der Lans ons met een brede glimlach tegemoet, in zijn hand onze controle- en tijdkaart. Toen weer terug naar waar we ooit waren. Gelukkig is bij de Midwinter Classic de factor tijd van ondergeschikt belang.
Na de controleletters ABBA kwamen de letters QUEEN. Heb je 'm door? We gingen een aantal bands van vroeger langs. Maar alert zijn, je weet het nooit.
Het systeem was grensbenadering met pijlen, een leuk systeem. Eerst de grensbenadering intekenen en daarna zo nu en dan een genummerde pijl in de route opnemen. De grensbenadering moest je even verlaten op het moment dat je het dichtst bij de voet van de pijl was. Na de pijl weer terug naar het punt van 'verlaten' en de grensbenadering vervolgen. Bovendien hier en daar een verlegde of niet bestaande weg. Dit alles gaf genoeg aanleiding tot leuke constructies en herconstructies. Vooral bij het consequent ophalen van een niet kloppende situatie maak je al gauw een fout. En een gemist verkeersbord (verboden in te rijden) leidde bij menigeen tot verwarring. Het bord stond meteen rechts om de hoek en was te hoog geplaatst om gezien te worden als je de hoek om reed, zeker in een MG met een lage voorruit. We waren niet de enigen, dus het was er gezellig druk. Pas later op Google Streetview zag ik dat er een verkeersbord stond en snapte mijn/onze fout.
Een leuke grap was een rood kader om de tekst 'grenslijn', dat een rode weg moest voorstellen. Op een gegeven moment was dit kader verbonden met het wegennet en
kon je het kader als een te berijden rode weg beschouwen. De grens lag rechts en van boven komend kon je dus via de westzijde van het kanaal naar de rode lus rijden en terug (want de weg liep verderop dood op de grens) met als doel het oppervlak tussen route en grens te verkleinen. De rode lus was er natuurlijk niet, dus gedwongen doorrijden en verderop zelfs gedwongen de grens overschrijden, maar wel een beloning in de vorm van een controle!
Er kwamen op de kaart ook een fietsje voor, een bermlijn en een wegwijzer waar je omheen kon, maar die had ik allemaal in de gaten.
Eind van de ochtend kwamen we weer terug bij de golfbaan waar we onze controlekaart bij de 'gekapte' dames van De Wegkruisers inleverden. De lunch was heerlijk en de rallykroketten verrukkelijk. Eindelijk weer een kroket! Verder even lekker met de disgenoten bijkletsen over het ochtendtraject.
Na de lunch het tweede traject van de hand van Jaap Daamen. Na de bands kwamen nu de namen van een aantal automerken voorbij. DATSUN, PIPER enz. Wie dat patroon ontdekte, had enig voordeel. Miste je een letter, dan toch maar eens kijken of je geen constructiefout gemaakt had.
Wat ik onder andere niet gezien heb is een viaductteken (in mijn constructie sprong ik zo van het viaduct af!), een (vaag) fietsje en een wegverlegging. Verder leuke constructies, maar soms iets te lang over dijkjes of wegen waar niets gebeurde. Maar het was wel een mooie route.
Intussen was per mail (coronaproof!) de uitslag van het ochtendtraject verstuurd. We vielen bijna van onze stoel: eerste plaats. Later bleek dat er toch wel wat geneutraliseerd werd en we weer lekker naar beneden zakten op de ranglijst. Zoals het hoorde. En de middag deden we weer slechter dan de echte masters zodat we uiteindelijk op een negende plaats eindigden. Ik zeg er maar niet bij dat er slechts twaalf deelnemers in die klasse waren…
We feliciteren alle winnaars in de diverse klassen: René en Amber Roelofs in de Toerklasse, Sjaak Visser met Erik Naaijen in de Sportklasse en Douwe van Weelderen met Steven Halbertsma in de Masterklasse. Heel goed en ga gewoon volgende keer een klasse hoger!
Organisatie De Wegkruisers, hartelijk dank voor deze leuke rit in deze prachtige omgeving, die al een jaar uitgesteld was. En volgende maand gaan jullie weer de ROZ organiseren, een absolute topper die ik iedereen van harte kan aanbevelen!
Jaap en Joke Beck
