Honderdvijftienduizend Euro. Dat was het resultaat van het gehele evenement. Want daar draait het allemaal om… Geld bijeen halen om belangrijk onderzoek naar het ontstaan, het voorkomen en het genezen van de vreselijke ziekte Alzheimer (en andere vormen van dementie) mogelijk te maken. Mijn rijder, René van der Borch, treedt jaarlijks op als één van de sponsors van deze rally en doneert daarmee een mooi bedrag. Dat we daar dan samen een goed georganiseerde, verzorgde en uitdagende rally voor mogen rijden, is meegenomen. Maar er is ook nog een andere reden waarom we de rally rijden… René wil dolgraag aan het einde van de dag even de microfoon kunnen grijpen om de direct betrokkenen bij het Alzheimer fonds en het onderzoek te bedanken voor al hun inzet en hen een hart onder de riem te steken. En die microfoon is wat makkelijker in handen te krijgen als je als winnaar aan het einde van de dag op het podium mag staan… Dat lukte gelukkig dit jaar ook weer.
📷 Niko Bloemendal
Dat zag er na de ochtendetappe niet zo uit… Toen stonden we met 4 fouten nog niet eens bij de top 3. De beste hadden slechts 2 fouten achter hun namen staan en zo’n achterstand maak je in de regel niet meer goed. René zag het al niet meer zitten en sprak mij toe dat ik vandaag niet zo scherp was, dat ik oud begon te worden en dergelijke. Nu weet ik wie het zegt, dus dat leg ik vrij makkelijk naast me neer…
📷 Niko Bloemendal
In de ochtend zat een sublieme val die het vermelden waard is. Het was in de regularity dat we een wegverlegging tegen kwamen. Dat geeft tijdens een regularity altijd extra stress, want zie je de juiste ophaalconstructie direct? In eerste instantie dacht ik hem te hebben en toen kwamen we een controle tegen met een opdracht “DMP 8”. Maar ik was er nog niet zeker van… Tot ik opeens het benodigde eureka-moment had. Voordat we bij deze controle met herstelopdracht kwamen, hadden we (tegennatuurlijk) een stuk tegen de geconstrueerde route in moeten rijden naar een noordelijker gelegen keerlus. Die route was veel korter dan een meer voor de hand liggende route. Ik liet René snel keren, schreef de controle (nog) niet op en we haalden de verloren tijd in. Ondertussen was ik in mijn nopjes… “Deze constructie gaat het onderscheid maken”…. We kwamen op deze hele route echter geen enkele controle tegen en voordat we een geheime tijdcontrole of iets dergelijks hadden gezien, was de tijd/afstandtabel op… Ondertussen zagen we Marius Hoogendam en Erik Bruêns (de nummers 2 aan het einde van de dag) dezelfde route als ons rijden… We waren dus niet gek! Weer kwamen we bij die controle met herstelopdracht, maar inmiddels reden we weer op normale snelheid – mijn tabel was immers op. “Zouden we een controle hebben gemist???” We besloten om nog een keer terug te rijden totdat we Marius en Erik tegen kwamen.
“Hé Erik, hebben jullie een controle gezien?”,
“Nee, wij snappen er niets van.”,
“Nee, wij ook niet…”
En dus maar weer door. Na een aantal kilometer kwamen we wel uit bij een bemande controle wat achteraf gezien de geheime tijdcontrole bleek te zijn. We snapten er niets van en bij een volgende tijdcontrole zag ik Martin. Op mijn vraag wat hij daar nu had bedoeld, zei hij me dat we dat tijdens de lunch wel even zouden bespreken. “Nou, het zal mij benieuwen…”. Wat bleek, in het uitlegboek stond de controle te ver weg (nl. achter de weg waar we tegen de richting in gingen rijden). Rutger Kwant, die samen met zijn vrouw de bordjes had weggezet, was hierover geïnformeerd door Martin en die had de controle keurig vóór de betreffende weg gezet. Op die manier kon er niets mis gaan. Toen Carl Verboom als nulrijder langs die controle reed merkte hij op dat die controle te vroeg hing en zoals de Wet van Murphy op de meest ongunstige momenten optreedt, had Vodafone technische problemen, waardoor Carl het niet kon verifiëren bij Martin. Carl hing de controle dus weer op de plek waar die in het uitlegboek stond… Te ver weg dus. Wij vonden dat (hopelijk begrijpelijk) erg zuur/jammer, want dit zou de achterstand minimaal hebben gereduceerd tot 1 controle verschil na de lunch. Dit soort dingen kunnen echter gebeuren, daar is niets aan te doen. Martin heeft nog gekeken of hij de goedrijders toch nog op de één of andere manier kon belonen, maar het was al snel duidelijk dat dat geen optie was. En dus… Gewoon doorgaan en vanmiddag nog scherper zijn…
📷 Koen Wolters
Dat probeerden we en toen we aan het einde van de dag waren gefinisht bleken wij 1 fout in de middagetappe te hebben. Daar was ik niet gerust op, maar na wat informeren her en der, bleken onze naaste concurrenten het die middag toch slechter te hebben gedaan. Ik zag René langzaam maar zeker weer steeds vrolijker worden en hij begon al te werken aan zijn speech. Uiteindelijk bleek het dus allemaal toch in ons voordeel uit te vallen. Overigens kreeg René bijna de microfoon alsnog niet overhandigd… Hij heeft nl. een reputatie wat betreft speechen. Maar na de belofte het kort te houden mocht René toch zijn dankwoord (en sneer aan mij) uitspreken.
📷 Niko Bloemendal
Wij kijken terug op een enorm geslaagde dag, we hebben er enorm van genoten, het was een mooie strijd en het belangrijkste van alles: we hebben het onderzoek naar de ziekte Alzheimer gesteund met een mooi bedrag. Volgend jaar zijn wij er zeker weer bij!
René van der Borch Tot Verwolde (bestuurder) en Jürgen Donders (navigator)
Winnaars Expertklasse
Ford Escort (1968)